Η σπουδαιότητα ενός έργου καθορίζεται απ' τις απομιμήσεις του. Όσο πιο αμίμητο παραμένει ένα έργο τόσο πιο σπουδαίο θεωρείται. Περισσότερο απ' το ίδιο το έργο, είναι οι απομιμήσεις του που φροντίζουν την υστεροφημία του.
Ο Νερούδα δεν ήταν ποτέ ο αμίμητος ποιητής. Αντιθέτως είναι ο ποιητής που εύκολα αντιγράφτηκε. Κι αυτή η ταινία δεν είναι μια ταινία για τον συγγραφέα. Δεν είναι ούτε μια ταινία για τον πολιτικό. Είναι μια ταινία για την συγγραφή.
Για την συγγραφή, που ως συγγραφή έχει κατακτήσει την αθανασία κι όμως έξω απ' αυτήν δεν έχει τίποτα άλλο. Όλα τ' άλλα πρέπει να τα επινοέι, να τα αποσπά. Να τα κλέβει. Ο Νερούδα, είναι μια ταινία για την συγγραφή, για την κούφια συγγραφή, που για να κατακτήσει την δόξα, την φήμη, την ισχύ, την αναγνώριση -πράγματα για τα οποία τόσο πολύ διψάει- πρέπει να επινοήσει πλάσματα γύρω απ' αυτήν και μέσα σ' αυτήν και να τα κλέψει. Είναι τα πλάσματα που πλάθει η συγγραφή που της προσφέρουν έναν εαυτό, έστω εφήμερο, τον εαυτό που δεν έχει, έναν πυρήνα, μια ζωή, που για χάρη της προσφέρει στα πλάσματα της φαντασίας της, όχι την αθανασία, αλλά την συγκίνηση ότι αυτή υπάρχει, και όχι μόνο την συγκίνηση της αθανασίας, αλλά και την συμπύκνωσή της αθανασίας μέσα σ' αυτό που ζει, σ' αυτό που ζει, που ζει, που ζει, και που μπορεί να ζήσει μονάχα στη σκια της συγγραφής, μονάχα εν απουσία της.
