Ίσως κάποτε θα έπρεπε να απογαλακτιστούμε απ' την επιστήμη και την ιστορία τέχνης ως τροχοπέδη της αντιμετώπισης ενός έργου. Ο εγκλωβισμός της τέχνης στο θεσμικό μικροσκόπιο της ιστορίας της τέχνης, της κοινωνιολογίας της τέχνης, της επιστήμης της τέχνης που τόσο αυτάρεσκα μας λένε ότι ο κινηματογράφος, με τα μόλις 100 και πλέον χρόνια ζωής, είναι ακόμα μια βρεφική, νηπιακή, εντελώς καινούρια τέχνη, είναι μια εξίσου αιρετική άποψη μ' αυτήν που θα διατυπώσω πιο κάτω. Ίσως με τον ίδιο τρόπο που μιλάμε για μοντερνισμό στον κινηματογράφο, κι ακόμα πιο άμεσα, απαλλαγμένοι απ' την ιστοριολάγνα βραδύτητα & σοβαρότητα θα έπρεπε να μιλάμε και για "σινεμά δεινοσαύρων". Και δεν είναι ένας όρος αυτός που θα επιστρατευτεί για να μειώσει το έργο τέχνης ή την κινηματογραφική ταινία. Αλλά ένας όρος έτοιμος να χαρακτηρίσει έναν κινηματογράφο, που αφού αφομειώθηκε, ξεπεράστηκε.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου