Τετάρτη 10 Φεβρουαρίου 2016

Shuji Terayama ποιήματα


*
Όταν ήμουν παιδί
Μιμούμουν καλά
τα τραίνα
Ήξερα ότι υπήρχε το τέλος του κόσμου
αλλά μονάχα στ’ όνειρό μου
 *
Στα ποιήματά μου
υπάρχει πάντα ένα τραίνο,
και πιστεύω
ότι εσύ βρίσκεσαι σ’ αυτό το τραίνο -
που εγώ δεν μπορώ να φτάσω
μόνο να το κοιτώ απ’έξω
λυπημένα.
 *
Ανάβοντας ένα σπίρτο
για μία στιγμή
κοιτώ τον ομιχλώδη ωκεανό

μπορώ να βρω εκεί μία γή
για να αφιερωθώ?
 *
Ανέπνεα
από κοινού
με μια γκαστρωμένη αγελάδα
που περίμενε τη σειρά της
για να σφαχτεί
*
Ένα δέντρο 
δεν είναι ιστορία
αλλά μνήμη.


Ένα πουλί
δεν είναι μνήμη
αλλά αγάπη.


Τα γεννέθλια κάποιου
δεν είναι μια εμπειρία,
αλλά μέρος του παραμυθιού

*
σταθερά σημαδεύω
με το όπλο μου
ένα σπουργίτι στην οροφή
που ίσως είναι
η μητέρα μου


έχοντας πυροβολήσει
ένα περιστέρι
που ίσως είναι ο θεός μου
επιστρέφω σπίτι
με την κάννη καπνισμένη


για τον ερχομό
ενός μικρού πουλιού
πεθαμένου πια
υπάρχει ένας κήπος
στο κεφάλι μου
*
Σηκώθηκα απ’ το τραπέζι
πήγα να κλείσω την πόρτα,
ένα μικρό πουλί τραγουδούσε εκεί έξω-
κάθισα ξανά πίσω
η λάμπα έφεγγε αχνά στο πρόσωπό μου...

 ανοίγοντας την εφημερίδα,
ζεσταίνοντας νερό-
μένουμε και οι δύο σιωπηλοί
Τον Οκτώβρη
το κορίτσι σύντομα θα γίνει μητέρα
τυλίγει το μαλλί στο κουβάρι που είναι η γη-

 αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων
ο ήλιος δύει
Μένω καθηλωμένος στην καρέκλα μου


*

Η θλίψη,
ένα φρούτο που ωριμάζει
στην παλάμη μου-


Δεν θα το δώσω
σε κανέναν.

*
Παίρνοντας την πρώτη ρουφηξιά
από το πρωινό μου τσιγάρο
τα φτερά 
απ’ ένα θαλασσοπούλι
χτυπάνε την καρδιά μου

Σημείωση: φωτογραφίες The Cage, The Trial, Video Letters



1 σχόλιο:

Pierrot Le Fou είπε...

Οφείλω να πώ ότι είσαι ωραίος... Συνέχισε...