4 luni, 3 saptamani si 2 zile

Σκηνοθεσία: Cristian Mungiu
Παραγωγής: Romania / 2007
Διάρκεια: 113'

Ο 39χρονός πλέον Cristian Mungiu, με αυτή την τετράμηνη και κάτι κυοφορία καταφέρνει να φτιάξει μια αξιομνημόνευτη ταινία. Η αναγνώριση ήρθε άμεσα, από τις λίγες φορές που ταινία ανάλογου δυναμικού δεν πέφτει θύμα κριτικού εγκλήματος, με την βράβευση της στον βασιλιά των φεστιβάλ, στις Κάννες! Ο πολυτάλαντος Christian μετά από αξιοπρόσεκτες δουλειές μικρού μήκους στο παρελθόν, αλλά και το κωμικό Occident, κάνει μια ταινία που σπάει τα Ρουμανικά σύνορα. Μια ταινία για την χώρα του, μέσα από την αναλυτική πολιτικοκοινωνική ματιά του δημιουργού!

Μια Κινεζική παροιμία λέει το εξής: "Η διαφορά του σοφού απ’ τον κοινό άνθρωπο είναι ότι ο σοφός ξέρει πώς είναι ένας κοινός άνθρωπος." Νομίζω πως για όποιον δει την ταινία δεν υπάρχει αμφιβολία περί αυτού του είδους την σοφία που διέπει τον δημιουργό. Μόνο που ο Christian Mungiu δεν περιορίζεται μόνο στην ανθρώπινη σοφία. Απεναντίας περνάει και στην κινηματογραφική, αν αυτή ορίζεται έτσι. Χρησιμοποιεί τα μέσα(τους ηθοποιούς του, την φόρμα του, τους φακούς του, τα κουστούμια κτλ) υπηρετώντας τον νατουραλισμό. Μιλάμε για το απόγειο του ρεαλισμού με ακρίβεια πραγματικότητας. Η πλήρη φυσικότητα που αποτελεί από μόνη της, την πιο επαναστατική κινηματογραφική δομή. Δομή που με τίποτα δε μπορεί να χωνέψει ο ανυποψίαστος θεατής.

Με αυτή την φυσικότητα λοιπόν μεταφερόμαστε στον τόπο του εγκλήματος. Στις δυο ηρωίδες. Εκ των οποίων η μία κυοφορεί τον ανεπιθύμητο καρπό μιας στιγμιαίας σχέσης. Οι φίλες αποφασίζουν ενωμένες να αντιμετωπίσουν την κατάσταση. Οδηγούνται στο κατώφλι μιας παράνομης έκτρωσης και στον ιστό ενός κακεντρεχή ιατρού που υπονομεύει την εκπόρνευσή τους. Με χειρουργικό τρόπο κατευθύνει την ένταση, και αρμέγει τις ανάγκες ζωής σε ένα παράνομο παιχνίδι θανάτου. Μόνο που τα από ζωής βγαλμένα γεγονότα φανερώνουν στο προσκήνιο κάποιες απροσδόκητες ενδόμυχες πτυχές. Πτυχές οι οποίες εκπορεύονται από τον ατομισμό του καθένα. Τον ατομισμό που οριοθετείται στα προσωπικά συμφέροντα. Και εν τέλη αυτές οι νύξεις οδηγούν σε "άφωνες" εσωτερικές συγκρούσεις μεταξύ των ηρώων.

Απλό και λιτό το story. Εκκωφαντική η προσέγγιση του. Αυτοπεριγραφική εξιστόρηση της πραγματικότητας που στενεύει τα περιθώρια. Και ο θεατής εγκλωβίζεται μεταξύ της γυμνής φυσικότητας και της εμβρόντητης δραματουργίας. Η φυσικότητα στη σκηνή, η κάμερα παρατηρητής, και ο θεατής δέχεται τα χτυπήματα από την μοίρα των ηρώων. Μοναδικά αληθινό και το πολιτικό περιβάλλον που πλάθει η ταινία. Τοποθετείται στην διδακτορική Ρουμανική κοινωνία του '80. Όπου η καχυποψία, η δυσκαμψία στη λήψη αποφάσεων και οι στείρες εκ στερεοτύπων προερχόμενες φιλοδοξίες συνθέτουν τόσο το πολιτικό αλλά και το σκηνικό background του film. Με σκηνές οι οποίες αλλεπάλληλα βγάζουν από την φαρέτρα τους πλούσια κοινωνικοπολιτικά μηνύματα.

Η κάμερα του Moungiou είναι κολλημένη στο ύψος του προσώπου των ηρώων. Σε μια επιτυχημένη απόπειρα να μην χάσει ούτε πόντο από την εσωτερικότητα των ηρώων του. Πρωτοποριακή μέθοδο που εξασφαλίζει την αιματηρή επιβίβαση του κοινού στον κόσμο του δημιουργού. Αυτή η "στενή" παρακολούθηση των ανθρώπων, και κυρίως της πρωταγωνίστριας και τραγικής ηρωίδας Otilia(Anamaria Marinca) της φίλης της εγκυμονούσας, δίνει την μισάνθρωπη φύση που διέπει το σύμπαν της ταινίας. Μισάνθρωπη φύση που εξάγεται από το πολιτικό σύστημα, και πρότερα από την προσωπογραφική ψυχοσύνθεση των ειδώλων με την δέουσα φυσική υπόσταση στο πανί. Κραυγαλέα ξεσπάσματα, σιωπηλές εσωτερικές συγκρούσεις, απόγνωση, απόρριψη είναι λίγα απ' το μισάνθρωπο πέπλο της ταινίας. Δεν υπάρχει πιο σοκκαριστική σκηνή. Από την κολλημένη κάμερα στο ύψος του νεκρού μωρού. Την κάμερα στον θάνατο πριν αυτός προλάβει να γίνει ζωή, και ταραγμένους ήχους από απεγνωσμένα μισοζωντανά είδωλα να ψάχνουν τρόπο να ξεφορτωθούν τον θάνατο... Αυτή η κάμερα εφιαλτικά ακολουθεί και συνδέει τον θεατή στο μίζερο σύμπαν της ψυχρής αυτής ανθρωπότητας...Ενώ ιδιαίτερη μνεία οφείλουμε τόσο για το τελικό λυτρωτήριο πλάνο. Που δηλώνει την λεπτή μη αναστρέψιμη κόκκινη γραμμή. Όσο και για τα ατμοσφαιρικά σκοτεινά πλάνα που σκορπούν ναυτία στην απεγνωσμένη προσπάθεια της ηρωίδας να απαλλαγεί από το βαρύ φορτίο των ευθυνών. Τόσο των δικών της, όσο και αυτών που η ίδια έχει επωμιστεί.

Μια ταινία που κατά τη γνώμη μου εκτός από ότι θα μείνει στην ιστορία, βάζει τις βάσεις για ένα extra νατουραλιστικό κίνημα. Λοιπόν δείτε το, δεχτείτε "σαδιστικά" την γροθιά στο στομάχι. Και αφήστε την ακόμα, ανεξερεύνητη δύναμη της έβδομης τέχνης, να σας καθηλώσει...
Βαθμολογία 9/10

Du levande

Σκηνοθεσία: Roy Andersson
Παραγωγής: Sweden / Germany / France / Denmark / Norway / 2007
Διάρκεια: 95'

«Χαρείτε, λοιπόν, εσείς οι ζωντανοί, τη θαλπωρή του κρεβατιού σας, πριν της λήθης το παγωμένο κύμα γλείψει το πόδι σας που φεύγει.» Είχε πει ο Γκέτε...

Αυτή τη φράση έρχεται να σκηνοθετήσει, ή μάλλον να πλανοθετήσει αυτός ο περίεργος Σουηδός. Και λέω πλανοθετήσει γιατί η ταινία απαρτίζεται κυρίως από στατικά πλάνα. Στα οποία με εξαιρετική τεχνική και μεράκι στο καδράρισμα ολοκληρώνει και κορυφώνει τα νοήματα. Στατικά αυτοτελή πλάνα βουτηγμένα στο εκκεντρικό σατιρικό χιούμορ του Roy Andersson σε μία αν μη τι άλλο δύσκολη γραφή. Γραφή που πατάει πάλι στον σουρεαλισμό με τον οποίο τον γνωρίσαμε στα πολυσύνθετα Τραγούδια από τον δεύτερο όροφο. Μόνο που εδώ το σινεμά του είναι πιο πειθαρχημένο στον πιο αυστηρό σκοπό του. Οι ηθοποιοί αγγίζουν τα όρια της φυσικότητας υπό την μπακέτα του δημιουργού. Πλάνα που περιγράφουν με μια "ρεαλιστική" αλληγορία την ασυγχώρητα μίζερη φύση του ανθρώπου. Σχεδόν βουβά, αφουγκραινόμαστε μόνο τα ξεσπάσματα των ηρώων. Αυτά που κανείς άλλος δε μπορεί να ακούσει μα κύρια να νιώσει, σε αυτό το εγωκεντρικό σύμπαν των μισοπεθαμένων ανθρώπων. Αισθήματα που βαραίνουν τον θεατή στο συνοδοιπορικό ταξίδι του στον στοχασμό του Roy Andersson. Κλοιστοί τοίχοι όπου οι ήρωες ασφυκτιούν, σε έναν κόσμο εξαναγκαστικής συνύπαρξης, ο καθένας κουβαλάει μια στεγνή συναισθηματικότητας ιστορία που θέλει να φορτώσει στους άλλους. Οι άλλοι ωστόσο δεν έχουν χώρο παρά μόνο για το δικό τους ξηρό φορτίο. Η ατμόσφαιρα γίνεται αποπνικτική, γεμάτη ώχρα και αιθάλη που μόνο με την ανθρώπινη ουσιαστική συνύπαρξη μπορεί να σβήσει. Με την αγάπη, με την εγωκεντρική απεξάρτηση και την επανατοποθέτηση σε ένα ομαδικό σύμπαν. Αυτό όμως δεν συμβαίνει ποτέ. Ο Roy Anderson σκορπάει τους ήρωες του σε αραδιασμένα ταμπλό που το καθένα κουβαλάει την δική του νατουραλιστική βαρύτητα. Αδιάκοπα πλάνα που στριφογυρίζουν σαν ελικόπτερα άνω από ανθρώπους που δεν εκτιμούν το νόημα της ζωής. Το δώρο της ζωής. Με την ίδια εμμονή που οι ήρωες του αρνούνται να ξεφύγουν τον ατομισμό τους. Αυτή τους οι τάση, αυτή μας η τάση, μας φέρνει ετοιμοθάνατους σε μια μάλλον γραφειοκρατική ζωή. Άλλωστε αυτό μαρτυράει και το νωθρό make up στα πρόσωπα των άνευρων καθημερινών ηρώων.

Η ανάγκη για συνύπαρξη δίνεται συνεχώς υπό το εξωτερικό περιβάλλον. Μια καταιγίδα που φέρνει την μουντή ατμόσφαιρα που υπάρχει και στο εσωτερικό των ηρώων. Και ας ήδη ο δρόμος για την σωτηρία είναι περισσότερο από εμφανής, η εδραιωμένη μιζέρια δεν αφήνει χώρο για καμία ανθρώπινη αλληλεπίδραση. Αλληλεπίδραση που θα ξεπάγωνε και θα γεννούσε νέα ψήγματα χαρούμενης ζωής. Αντί αυτού καταθλιπτικά πλάνα απαρέγκλιτα βουτηγμένα στην "αλήθεια" αυτού του σκοτεινού σύμπαν. Πλάνα τα οποία σου δίνουν και την εικόνα του δημιουργού πίσω από την κάμερα. Με ένα σαρκαστικό χαμόγελο, σαν αυτό το καυστικό του χιούμορ, να χλευάζει και να αμφισβητεί την ζωτικότητα των ηρώων, των καθημερινών ανθρώπων. Μέσα από την βροχή ο κλινικός θάνατος έρχεται να "γλείψει το πόδι" των προ πολλού ψυχικά νεκρών ηρώων. Κλινικός θάνατος με την αδιαπραγμάτευτη μορφή του πολέμου...Καθώς οι αδιόρθωτοι άνθρωποι αδέσποτοι κουβαλούν τις συνήθειες τους τα σύννεφα αφήνουν την θέση τους στα βομβαρδιστικά στο πλέον αποστομοτικό finale.
Βαθμολογία 8/10

Sicko

Σκηνοθεσία: Michael Moore
Παραγωγής: USA /2007
Διάρκεια: 113'

Ο Michael Moore ανυπότακτος και πάντα πολέμιος των μεγάλων συμφερόντων κάνει μια ταινία για το ασφαλιστικό σύστημα στην Αμερική. Ωστόσο πριν θίξουμε οτιδήποτε θέλω να κάνουμε μια παραδοχή. Οι ταινίες του Michael δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι εικόνες που κουβαλούν το φορτίο της πραγματικότητας με όποια βαρύτητα ευθύνης συνεπάγεται αυτό, αλλά με έντονο δραματικό στοιχείο, με plot και με πολλές πολλές αφηγηματικές τεχνικές.

Ο Michael έχει κατηγορηθεί εμπεριστατωμένα ως μέγας δημαγωγός των θεμάτων του. Ο ίδιος έχει κατηγορήσει με ακλόνητα στοιχεία φθονερές καταστάσεις, βδελυρά γεγονότα, σκοτεινά συμφέροντα, στέμματα και αξιώματα που απολαμβάνουν ασυλία. Όλα αυτά τα υψηλά δάχτυλα που μας μολύνουν στο άγγιγμά τους. Που κανείς δεν έχει το κουράγιο να μαζέψει δυνάμεις για ευσυνείδητη σθεναρή αντίσταση΄. Ο λόγος που δέχεται τόσο κριτική αυτός ο "χοντρός" showman είναι πως αρνείται να διαφοροποιηθεί από το θέμα του. Με περίσσιο ζήλο και την κάμερα ανά χείρας διεισδύει ο ίδιος στην αλήθεια των πραγμάτων. Δεν διαφοροποιείται, γίνεται ένα με το θέμα του, και το δίνει στο κοινό με την αναγκαία ωμότητα. Ωμότητα αντίθετη ως προς της χειρουργικής ακρίβειας κερδοσκοπικές κινήσεις αυτών που κρατούν το μέλι. Που πλάθουν έναν κόσμο εκεί που θέλουν αυτοί, και με τον μανδύα του ψεύδους και της απάτης εξασφαλίζουν την συγκατάβαση ολόκληρων λαών. Σαν ένα έγγραφο που υπογράφεις χωρίς να γνωρίζεις τα γραφούμενα. Έτσι ο Moore αντιμετωπίζει τα θέματα με έντονο σαρκασμό, μέχρις αρχαίας ελληνικής σάτιρας, ευπορευόμενης από το οφθαλμοφανές δίκαιο. Καταπατώντας πολλές φορές στερεότυπα κοινώς αποδεκτά και εισέρχοντας στα πιο ακατάστατα ηθικά στρατόπεδα. Πως λοιπόν αυτοί μπορούν να του χρεώσουν απάτη; Αυτοί που έχουν γιγαντώσει και καθημερινά δίνουν στην λέξη "απάτη" και απ' άλλη πιο σιχαμερή ερμηνεία.

Αυτό κάνει και στο Sicko. Όπου θα ασχοληθεί με το ασφαλιστικό θέμα στη χώρα του και όχι μόνο. Θα μιλήσει για την αισχροκέρδεια των ασφαλιστικών εις βάρος της λέξης άνθρωπος. Θα τοποθετήσει το θέμα του σε ολόκληρο τον κόσμο που αφορά. Τόσο τους ανασφάλιστους, και τόσο τους ασφαλισμένους. Μόνο που το σύστημα δείχνει να ξεγελάει τους τελευταίους. Καθώς το υποτιθέμενο χέρι βοηθείας είναι γεμάτο πρόκες και αγκάθια έτοιμο να δαγκώσει. Και εδώ γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών περισσότερο από επαρκή στο να οριοθετήσουν τις διαστάσεις των παραπάνω προτάσεων. Έπειτα αυτός ο αντιρεπουμπλικάνος δημοσιεύει στοιχεία που καθρεφτίζουν την πηγή του κακού. Και τα συναισθήματα ποικίλουν. Από λύπηση, συμπόνια προς τον συνάνθρωπο γίνονται οργή προς τον απάνθρωπο. Προς τους πολιτικούς κύκλους που κρυμμένοι πίσω από νόμους ετοιμάζονται να αρμέξουν το λαό τους! Τα στοιχεία μιλούν, και ο Moore με ύφος αφελής παρατηρητή εκπέμπει μια περίεργη απαράμιλλη σοφία. Μια σοφία που μαρτυράει τα καθέκαστα. Και δε στέκεται εκεί. Περνάει στην αντίπερα όχθη του Δυτικού κόσμου. Σε χώρες με προηγμένα ασφαλιστικά συστήματα όπως η Γαλλία και η Αγγλία και υπενθυμίζει στον συμπατριώτη του πως είναι η ανθρώπινη μεταχείριση. Περνάει και στην άλλη μεριά. Στην φτωχότερη Κούβα, κουβαλώντας την δική του κληρονομιά. Ανθρώπους εξαπατημένους, ανθρώπους πονεμένους. Ανθρώπους που επιτέλους βρίσκουν ένα χέρι φροντίδας στην "εχθρική" Κούβα...

Είπαμε στην αρχή πως δεν θα δεχτούμε την ταινία σαν ντοκιμαντέρ. Άλλωστε πάλι ο σκηνοθέτης της αρέσκεται στο να υπερθεματίζει γεγονότα, στην επιλεκτική προβολή αληθειών. Ωστόσο για άλλη μια φορά καταφέρνει να μιλήσει στο κοινό με τη γλώσσα που του αξίζει. Κάνοντας το θέμα ευθύνη όλων. Ρίχνοντας φως σε καλά σβησμένες σελίδες απ' το βιβλίο της πολιτικής. Εξασφαλίζοντας την στοιχειώδη οργή του πολίτη. Οργή που φαντάζει μοναδικό όπλο στην περιφρούρηση αυτών των άπληστων κατακτητών!
Βαθμολογία 7,5/10

El Greco

Σκηνοθεσία: Γιάννης Σμαράγδης
Παραγωγής: Greece / Spain / 2007
Διάρκεια: 119'

Ο Γιάννης Σμαράγδης στο τιμόνι μιας υπερπαραγωγής που έρχεται να ξαφνιάσει ευχάριστα! Και λέω ευχάριστα με το μέγεθος των χρημάτων που πέφτουν για μια ταινία από το ελληνικό κύκλωμα, έστω αν έχει και το Ισπανικό σπρώξιμο.

Όμως κινηματογραφικά μάλλον μιλάμε για κάτι υποδεέστερο των προσδοκιών αν αναλογιστεί κανείς τα μεγέθη του budget που δαπανήθηκε. Στην πρώτη ώρα ο Σμαράγδης μπορεί να κρατάει τα ηνία του cinema του. Αναλύει ένα μωσαϊκό εμπειριών και συναισθημάτων του ήρωα Θεοτοκόπουλου ( που ενσαρκώνει ο εκπληκτικός Nick Ashdon) μέσα από το οποίο παρακολουθούμε μια μορφή ενηλικίωσης αλλά και καλλιτεχνικής ολοκλήρωσης! Όμως η επόμενη ώρα χάνεται τελείως. Ιστορικές ανακρίβειες σε πρώτο πλάνο. Με εύκολους μελοδραματισμούς. Υπό την ασπίδα του ηθικά καλού και κακού στην πλέον μονοδιάστατη ανάλυση του. Εμφανή δυσκοιλιότητα στην περιγραφή ενός ρεαλιστικού κόσμου. Με τα είδωλα του δημιουργού να εμφανίζουν εξαιρετικές ομοιότητες με μεσημεριανής σαπουνόπερας ήρωες. Πολύ δάκρυ, σε μια ευθεία ρήξη του φωτός με του σκοταδιού. Μόνο που ΄κάθε ανάλυση είναι επιδερμική και αλλοιωτική ως προς την ιστορία. Και αυτό για μένα είναι μέγα ατόπημα. Ο κινηματογράφος είναι η πλέον λαϊκή τέχνη. Μιλάει και εισβάλει στη ζωή του κάθε ανθρώπου πιο εύκολα από οποιαδήποτε άλλη μορφή τέχνης. Άρα νομίζω πως έχεις επιπλέον ευθύνη για όσα προβάλλεις. Ευθύνη όχι μόνο ως προς τον εαυτό σου να ενσαρκώσεις το όραμα σου. Αλλά ευθύνη και προς το κοινό για την αλήθεια όσων λες. Πόσο μάλλον σε περιπτώσεις που είσαι ο αγωγός για να μάθει το ευρύ κοινό έναν σπουδαίο άνθρωπο.

Η ταινία στα επιμέρους κομμάτια τα πήγε καλά. Άψογη φωτογραφία(αν και πολλοί έχουν αντίθετη γνώμη πάνω σε αυτό), αρκετά καλή ερμηνεία από τον πρωταγωνιστή. Ακόμα και η σκηνοθεσία είναι παραπάνω από ικανοποιητική. Ωστόσο η δευτερεύοντες ρόλοι μάλλον εξελίσσονται σε όλεθρο. Σε μια υπερφορτωμένη δραματικά ταινία σαν το El Greco γεννιούνται οι απαιτήσεις για δυνατή ερμηνευτική υποστήριξη. Για μένα ο Λαζόπουλος δε μπορεί να ανταποκριθεί στις λεπτές ισορροπίες του κινηματογράφου ενώ η Δήμητρα Ματσούκα μένει στο απλά μια ωραία γυναίκα. Σεναριακά τονίσαμε τα προβλήματα. Δεσμευμένο μιας παλαιομοδίτικης μελό φιλοσοφίας χάνει νοήματα και ουσίες. Και γίνεται φτηνό cinema. Αυτό που απογοητεύει είναι το πως χάθηκε μια σπουδαία ευκαιρία για μια εξαιρετική προβολή του ελληνικού cinema ακόμα και στο εξωτερικό. Εισιτήρια στην Ελλάδα θα κάνει, αυτό είναι σίγουρο. Ήδη έχει κάνει! Ωστόσο οι ταινίες κρίνονται στο βάθος του χρόνου. Εκεί νομίζω χρειάζεται γερή κράση, και όχι χαλιναγωγημένο και εύκολο cinema.

Νομίζω πως η ταινία επαληθεύει την γενικότερη τάση που υπάρχει στα ελληνικά δρώμενα. Μια μεγαλομανία από τους δημιουργούς δίχως ίχνος αυτογνωσίας. Τι εννοώ; Η Ελλάδα είναι μια χώρα χωρίς κινηματογραφική ιστορία. Και κατά συνέπεια χωρίς κινηματογραφική πείρα. Πως ζητάς με την μία να κολυμπήσεις σε βαθιά νερά. Σε μια ταινία εποχής με μεγάλης βαρύτητας ανάγκες. Σε μια υπερπαραγωγή(για τα ελληνικά δεδομένα πάντα) που για να την αναδείξεις χρειάζονται πολλά κιλά προϋπηρεσίας, γνώσης αλλά και συνεργασίας. Χώρες με την δική μας οικονομική ισχύ, με τις δικές μας δυνατότητες συμβιβάζονται με την κατάσταση τους και μέσα από αυτή τους την αυτογνωσία φτιάχνουν σπουδαίες ταινίες. Όπως η πρόσφατη Ισραηλινή μπάντα που κυκλοφόρησε, όπως ο απλός μα πάντα δημιουργικός Ιρανικός κινηματογράφος κτλ. Νομίζω πως από κει αρχίζεις, με απλότητα και βασισμένος στις δυνάμεις σου βελτιώνεις τον εγχώριο cinema και βελτιώνεσαι!

Πάντως είναι ενθαρρυντικό να δίνονται χρήματα σε ανθρώπους που θέλουν να κάνουν καλλιτεχνικές ταινίες. Ωστόσο τέτοιες ευκαιρίες νομίζω πρέπει να αντιμετωπίζονται με περισσότερη περισυλλογή και ευθύνη.
Βαθμολογία 5/10

Se, jie

Σκηνοθεσία: Ang Lee
Παραγωγής: USA / China / Taiwan / Hong Kong
Διάρκεια: 157'

Ο Ασιατικός κινηματογράφος κατά τη γνώμη μου με τα πρόσφατα πονήματα του έχει καταφέρει να καθιερωθεί στην ελίτ του κινηματογραφικού χάρτη! Η αλήθεια είναι πως είχα να παρακολουθήσω Ang Lee από το στεγνό Sense and Sensibility. Άλλοτε εκ πεποιθήσεως και άλλοτε πέφτοντας θύμα συγκυριών. Ωστόσο βγαίνοντας από τον Ideal, σε μάλλον μια μουδιασμένη ατμόσφαιρά, είχα την αίσθηση πως είδα κάτι μεγάλο!

Το story μπορεί να μοιάζει κάπως συνηθισμένο. Άλλωστε την τελευταία διετία, αλλά και την χρονιά που διανύουμε, πολλές ιστορίες κατάσκοπων, καταδοτών και προδοτών γλιστράν από τα κεφάλια των σεναριογράφων στο πανί. Όμως ο Ang Lee με την νωχελική του γραφή, που θυμίζει κάτι από Kar Wai στο 2046, αλλάζει τις ισορροπίες ενός κατά τα άλλα θέματος της δράσης. Εδώ ο δημιουργός αντίθετα βάζει σε πρώτο φόντο τον άνθρωπο. Βάζει τις προσωπικές σχέσεις που μπορεί να προκαλέσει μια στενή σχέση παρακολούθησης. Και νομίζω πως εν τέλη οι Ασιάτες γυρνώντας σε ένα τέμπο πιο πίσω τα καρέ τους, κάνουν το cinema του μέλλοντος. Δεν αφήνουν ούτε το παραμικρό ψυχολογικό σάλεμα να πέσει κάτω. Σε μια παρακολούθηση επίπονη για τον θεατή, με τις αισθήσεις να πάλλονται στον ύψιστο βαθμό. Και ένα περίεργο αίσθημα ανακούφισης να διακατέχει το βρεγμένο με αίμα χώμα...

Εδώ λοιπόν η κάμερα παρακολουθεί την ιστορία μιας ομάδας "παιδιών" ονειροπόλων, που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Που πιστεύουν πως μπορούν να δολοφονήσουν τον Mr. Yee(Tony Leung Chiu Wai). Έναν υψηλά ιεραρχικό πρόσωπο στην δομή της δωσίλογης κυβέρνησης. Η κάμερα ακολουθεί παράνομη διείσδυση στα έγκατα κάθε προσωπικότητας, και κυρίως της τραγικής ηρωίδας Wang Jiazhi(Wei Tang). Αφέλεια, ενθουσιασμός από την πλευρά της ομάδας, στερεότυπη σοβαροφάνεια στο σπίτι του ψηλά ιστάμενου προσώπου, άπιαστος στόχος από τον "κλειστό" Mr. Yee, και πάνω απ' όλα η οδύνη, ο πόνος της τραγικής ηρωίδας που δείχνει να κουβαλάει στις πλάτες τις τύχες ενός έθνους. Ωστόσο το πρώτο μέρος κλείνει με τη διάλυση της ομάδας που επέρχεται με μια σατιρική σεκάνς. Όπου καυτηριάζει τον ενθουσιασμό παιδιών που αγνοούν τις πραγματικές διαστάσεις ενός θέματος που απασχολεί λαούς. Τα μέλη σκορπίζονται, και ενώνονται στο χρόνο υπό την ομπρέλα της επίσημης πλέον οργάνωσης της αντίστασης στη χώρα. Ο σκοπός ο ίδιος. Και το δόλωμα πάλι η Wang Jiazhi. Μόνο που ο Ang Lee βγαίνει μακριά από τις ομάδες. Ρίχνει τα φώτα σε ένα άλλο δόλωμα. Τα ψεγάδια των ανθρώπων επουλώνονται κάτω από την ομπρέλα της σαρκικής ηδονής. Η ένωση των ανθρώπων. Η ένωση μιας πορείας που μοιάζει ασυμβίβαστης. Και η μαγευτική φωτογραφία παρακολουθεί τους εραστές χωρίς να αφήσει ούτε ένα γραμμάριο πόθου να πάει χαμένο... Και το sex που έγινε έρωτας παίζει περίεργα παιχνίδια στο χρόνο. Που σαν σκληρό οξύ αλλάζει την μορφή των εραστών. Ιατρεύει το μίσος, σε μια καλλιτεχνική έκφραση που δεν περιγράφεται με λόγια.

Ο θεατής σε όλο αυτό έχει την τύχη να παρακολουθεί σπουδαίους ερμηνευτές. Οι οποίοι τοποθετούνται στο πιο καλοζυγισμένο περιβάλλον με μπροστάρηδες τα ψυχρά πολιτικά τεκταινόμενα και την Κινέζικη παράδοση! Βγαίνοντας από την αίθουσα συνάντησα την αντίθεση πολλών αναγνωστών. Οι κύριες κατηγορίες πήγαινάν στο εξαντλητικό αργό τέμπο. Το τέμπο για μένα ήταν το κλειδί. Όπως προανέφερα σε αυτό ίσως χτίζεται το cinema του μέλλοντος. Δεν αφήνει τον θεατή να μην πονέσει, να μην καεί με τη φλόγα του δημιουργού. Τη φλόγα που γεννιέται στα αφυδατωμένα βράδια της έμπνευσης.

Αυτά είχα να πω. Ίσως κάποιοι περιμένανε το σενάριο πιο δημαγωγικό στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ίσως αλήθεια χρειαζόταν ακόμα πιο μεγάλο βάθος. Όμως νομίζω πως ο Ang Lee ενσάρκωσε αυτή την πρώιμη ιδέα σε έναν διαφορετικό μεστό cinema!
Βαθμολογία 8,5/10(Ίσως αν το χωνέψω καλύτερα να ανέβει και η βαθμολογία!)

Touch of Evil

Σκηνοθεσία: Orson Welles
Παραγωγής: USA / 1958
Διάρκεια: 112'

Ο μετρ τον νουάρ Welles ξαναχτυπά. Ασυμβίβαστος με τις διαδεδομένες τεχνικές, κάνει αυτό που ο ίδιος ξέρει πολύ καλά! Κάνει το δικό του cinema, καταλύει ότι είναι στερεωμένο και τελικά αυτό το δικό του, περνάει στην ιστορία ως η νέα τάξη πραγμάτων. Δεν είναι υπερβολή να ειπωθεί πως στην εποχή του αντιμετωπίζονταν με καχυποψία από τους θεωρητικούς της εποχής του! Ούτε υπερβολή είναι να πει κανείς πως αν τώρα κάποιος νέοπας ρωτήσει έναν θεωρητικό πως να κάνει νουάρ, η απάντηση θα είναι κάν' το όπως ο Welles. Μόνο που τα πράγματα δεν είναι τόσο απλά!

Ο αμφισβητούμενος τότε και απαιτητικός ως και εκκεντρικός Orson με το άγγιγμα του κακού καταφέρνει να ορίσει την διττή φύση του ανθρώπου. Μέσα από μια ιστορία με ίντριγκες, με φόνους, με μυστήριο και με πολύ έγκλημα καταφέρνει να προβληματίσει το κοινό. Η έννοιες του σωστού και του λάθους πονοκεφαλιάζουν τον θεατή μέχρι να τις ισοπεδώσει μπροστά του. Μέχρι να παραδεχθεί πως απέχουν ελάχιστες γραμμές. Μέσα από την ηθική διδασκαλία του περί νόμων και δικαιοσύνης! Άραγε είναι ο αστυνομικός πάνω από τον νόμο; Εύστοχα θίγει το ερώτημα σε ανύποπτη στιγμή... Μέχρι να καταλήξει. Το δίκαιο μπορεί να έχει χιλιάδες εκφράσεις, μπορεί να γίνεται αντιληπτό με εκατοντάδες τρόπους, όμως στο κοινό σύστημα των νόμων υπάρχει μόνο μια οδός. Γιατί δεν αρκεί να είσαι σωστός, οφείλεις να είσαι και διαφανής. Δεν φτάνει να γνωρίζεις, χρειάζεται να αποδεικνύεις. Και να θυμάσαι πως όποιος και αν είσαι υπηρετείς τους νόμους, και δεν κάνεις χρήσεις αξιωμάτων και εξουσίας ώστε να σε υπηρετήσουν αυτοί...

Για να το επιτύχει αυτό ο Orson Welles χρησιμοποιεί τον ιδεαλιστή αστυνόμο Vargas(Charlton Heston) που υπηρετεί απαρέγκλιτα την δικαιοσύνη. Τον εαυτό του στη θέση του super αστυνομικού Quinlan, που εξιχνιάζει κάθε υπόθεση. Έναν άνθρωπο με αλάθητη κρίση αλλά και δολοπλόκο εξουσιαστή. Ο οποίος νομίζει πως μπορεί να καθορίζει αθώους και ένοχους με υπόγειες διαδικασίες υποκινούμενος από την ναρκισιστική του αντίληψη. Ανάμεσα τους μπαίνει ένα έγκλημα. Το οποίο φέρνει αντιμέτωπους τους δυο ισχυρούς άντρες. Η κόντρα οξύνεται. Ο Vargas επιμένει για το πλαστό της μεταχείρισης της υπόθεσης λερόνωντας την ανυπόληπτη φήμη του Quinlan. Ο τελευταίος συνεργάζεται με κακοποιούς που έχουν προσωπικές διαφορές με τον Vargas. Και επιχειρεί επίθεση στο όνομα της συζύγου του Vargas. Της εκθαμβωτικής Janet Leigh. Εδώ το σενάριο καλλιεργεί το σασπενς, και φέρνει αυτό που λέμε σεναριακή ανατροπή σε αλληλουχιακή μορφή!

Στη φόρμα του ο Welles επιμένει με σοκαριστικά μονόπλανα. Την κάμερα κυρίως φυτεμένη στο έδαφος δίνοντας αλλόκοτες ψυχολογικές διαστάσεις στους ήρωες του. Τα travelling με κατακόρυφη κυρίως κίνηση σε μια πρωτότυπη εμφάνιση συμπληρώνουν την μαγευτική αυτή σκηνοθεσία! Υπηρετώντας κάθε στιγμή το άρτιο σενάριο.
Βαθμολογία 9/10

Rain Man

Σκηνοθεσία: Barry Levinson
Παραγωγής: Usa / 1988
Διάρκεια: 133'

Παρατήρησα τις προάλλες στον ιστοχώρο του φίλτατου mpoukatsa, και συγκεκριμένα στην μεστή ανάλυση του περί δεκαετιών, ένα κουλουράκι δίπλα από το Rain Man. Αυτό στάθηκε και η αιτία του post. Είπα να πειράξω λίγο την αραχνιασμένη μου μνήμη και να βιώσω την προ εξαετίας(ήμουν δεν ήμουν 14 δλδ), ευχάριστη δεν κρύβω τότε, εμπειρία. Να ξαναδώ δηλαδή αυτόν τον περίεργο άνθρωπο της βροχής.

Και το έκανα! Έκανα και ένα άτυπο connect των γνωστότερων δουλειών(sleepers, Ο πρόεδρος και το σκάνδαλο ή κάπως έτσι) του Barry. Και κατέληξα! Ο τύπος είναι απατεώνας! Μετά συγχωρήσεως χωρίς να θέλω να μειώσω την δουλειά του, αλλά... Τι θέλω να πω; Ο Levinson πιάνει πάντα ένα ευαίσθητο κυρίως θέμα και το τοποθετεί σε πρώτο πλάνο. Ένα θέμα που δεν τίθεται προς διαπραγμάτευση από τον θεατή. Ένα θέμα για το οποίο η αδαημοσύνη αλλά και η ευαισθησία του ακροατή μοιάζουν συγκοινωνούντα δοχεία. Ένα θέμα ικανό να εξαγνίσει, να λειτουργήσει σαν ομπρέλα για το υπόλοιπο film και "ανενόχλητα" πλέον να δημαγωγήσει το κοινό! Καθώς δεν δίνει περιθώρια στον θεατή επιλογής(κάτι παραπάνω από τον θεατή που στοχεύει η κινηματογραφική βιομηχανία).

Δεν λέω πως αυτό είναι απαραίτητα κακό. Άλλωστε τι είναι η τέχνη; Το μέσο στα χέρια του δημιουργού να εκφράσει τις αλήθειες του προσωπικού του πύρινου κόσμου. Μόνο που ο Levinson εκφράζει την "εγωιστική" του ανάγκη να γίνει αρεστός! Σχεδιάζει ωραιοποιημένα πλάνα, στεγνά αλήθειας. Με κύριο κριτήριο την συναισθηματική φόρτιση. Την φόρτιση που θα πάρει τον θεατή με το μέρος του καλού, και θα καταδικάσει το κακό.

Ας περάσουμε στο Rain Man τώρα. Σε πρώτο πλάνο μπαίνει ο αυτιστικός μεν, σοφός δε, Raymond(Dustin Hoffman). Στην πλέον υπερβολική δήλωση του φαινομένου- υπερβολή που αγγίζει την ουτοπία. Ο Rey λειτουργεί σαν πηγή εκπομπής συναισθημάτων(κυρίως συμπάθειας και οίκτου) προς το κοινό. Μόνο που λειτουργεί και σαν προβολέας σε νυχτερινή πορεία. Τυφλώνοντας τον θεατή, και απαγορεύοντας του να κρίνει βαθύτερα τα όσα ακολουθούν. Η ταινία είναι μονοδιάστατη και επίπεδη σε μεγάλο βαθμό. Με τον Charlie( Tom Cruise) να είναι ο μαγνήτης του θηλυκού πληθυσμού. Συγχρόνως σε ρόλο "δράκου" παραμυθιού, ενσαρκώνει απαίδευτα την απληστία, σε πολύ fixed σκηνές μέχρι το τέλος. Πεισμώνει ακόμα περισσότερο τον θεατή υπέρ του καλού Rey. Ο Charlie θέλει να καπελώσει τον μέχρι πρότινος άγνωστο αδερφό του και να του φάει την κληρονομιά. Μόνο που το κακό παιδί θα λογικευτεί, θα εκτιμήσει τον αδερφό του, δηλαδή στην πλήρη μεταστροφή της συμπεριφοράς του. Ως ο ανιδιοτελή δηλαδή οικογενειακό δέσιμο με τον άνθρωπο Reymond. Με εκτίμηση και αγάπη. Που τον φέρνει να διεκδικεί την κηδεμονία του αποποιούμενος πλέον όποια κληρονομιά. Όλη αυτή η μεταστροφή όμως δεν είναι προϊόν ανθρωπιστικών διαδικασιών. Αλλά το αποτέλεσμα της υλοποίησης του hollywoodianου American dream! Οι μαγικές ικανότητες του "καθυστερημένου" Rey φέρνουν ασύλληπτα κέρδη μέσα από το "φανταχτερό" casino. Ο Charlie με τα κέρδη σβήνει τα χρέη της επιχείρησης του, το κορίτσι επιστρέφει, και οι γλυκανάλατες σκηνές-παγίδες συνεχίζονται σε ένα μάλλον επίπεδο cinema.

Πάντως οφείλουμε να μην παραγνωρίσουμε τα επιμέρους διαμάντια! Δηλαδή την ασύλληπτη ερμηνεία από τον Dustin Hoffman. Το ότι αν ο θεατής δεν "υπνωτιστεί" και παίξει την ταινία με δικούς του κανόνες μπορεί να αγγίξει τον δικό του πύρινο κόσμο. Να προσαρμόσει τα ορθώς υπάρχον μεν άπληστα μηνύματα, την ευαισθησία προς τον άνθρωπο του περιθωρίου, τα ισχυρά οικογενειακά δεσμά ακόμα και όταν βρίσκονται στην αφάνεια. Φτάνει να προσαρμόσει τα δεδομένα σε πιο πραγματικές και αντιπροσωπευτικές καταστάσεις!

Πάντως με τον τρόπο που κινείται ο Barry Levinson κάτι του λείπει. Τι εννοώ; Κινείται με τον Dustin Hoffman σε ρεσιτάλ ερμηνείας να είναι επί της ουσίας ο κορμός και τα θεμέλια της ταινίας. Κερδίζει το συναίσθημα, την αγωνία, την εθελότυφλη ακολουθία του θεατή. Τον Tom Cruise στον γοητευτικό άντρα. Το μόνο που του λείπει είναι και η χυμώδης γυναίκα που δεν βρίσκεται σε καμία περίπτωση στην Valeria Golino!

Αυτά! Μιας και ο φίλος Αναχωρητής ήταν ηθικός αυτουργός και υποκινητής αυτού του post ας βάλω και εγώ ένα crash! Ο άνθρωπος της βροχής του Barry Levinson ή το Κορίτσι της βροχής του Μάνου Ξυδούς;(!)
Βαθμολογία 5/10

The Wizard of Oz

Σκηνοθεσία: Victor Fleming
Παραγωγής: USA / 1939
Διάρκεια: 101'

Ο Victor Fleming το είχε βάλει σκοπό, το είχε βάλει σημάδι και τελικά το πέτυχε! Με δυο ταινίες, την μία πάνω από την άλλη, oscarikων προδιαγραφών. Και όχι μόνο oscaricων αλλά όπως ο χρόνος απέδειξε, ανεξίτηλα σημάδια στην ιστορία του κινηματογράφου. Κατάφερε να αποκτήσει το χρυσό αγαλματάκι! Μιλάω φυσικά για αυτόν εδώ τον περίεργο μάγο και το "Όσα παίρνει ο άνεμος"!

Σε αυτή την ταινία, την πανδαισία του technicolor ο δημιουργός βγάζει όλη την παιδική του αύρα. Απευθύνεται σε όλα τα στρώματα των ηλικιών άλλωστε η ταινία έχει αποδείξει πως οι χρονολογίες δεν έχουν καμία σημασία! Σχεδόν 60 χρόνια έχουν περάσει και είναι σαν να μην πέρασε μια μέρα. Το story απλό, λιτό και γνωστό ως προς άπαντες! Η μουσική είναι αυτή που έπιασε από το χέρι το μιούζικαλ και το έθεσε στην σύγχρονη μορφή. Σε μια ταινία για την οποία δούλεψαν εκατοντάδες συντελεστές!

Αυτό το technicolor απευθύνεται στο όνειρο. Στο όνειρο όπου εσύ βάζεις τους δικούς σου κανόνες. Όπου το μέλλον το πλάθεις εσύ, ως απόλυτος κοσμοπλάστης του μικρού σου αυτού σύμπαντος! Μέσα από την ονειρική εμπειρία της μικρής Dorothy και της αθώας παρέας της ο Victor Fleming αναζητεί τους ορίζοντες του καλού και του κακού. Στην πιο "κλασσική" αναζήτηση! Δίνει πίστη στον θεατή. Και του μαρτυράει ένα μυστικό. Ένα μυστικό που όλοι μοιάζουν να το ξέρουν, μα το φοβούνται λιγουλάκι. Για αυτό μένει αραχνιασμένο και κάτω απ' την "σιδεροποιημένη" ασφάλεια της ρουτίνας. Τα πάντα βρίσκονται μέσα μας, η καρδιά, η αγάπη, η δύναμη, το θράσος, η επιτυχία αρκεί να βρούμε μια αφορμή για να πιστέψουμε... ΄Και οι αποστάσεις του εμφανούς από την αφάνεια είναι πολύ μικρές. Αρκεί να υπάρχει το ερέθισμα...

Σε αυτόν λοιπόν τον αόρατο μάγο, ο θεατής θα ξεναγηθεί μέσα από την Dorothy, τον άνθρωπο ντενεκέ, το σκιάχτρο και τον λεοντόκαρδο σε μια fictionar αλλά γοητευτική πραγματικότητα. Μια γιορτή, και οικοδεσπότες οι γοητευτικού αυτοί παλιάτσοι της ονειρικής ζωής...
Βααθμολογία 9/10

Actrices

Σκηνοθεσία: Valeria Bruni Tedeschi
Παραγωγής: France / 2007
Διάρκεια: 107'

Είμαστε στο 20ο φεστιβάλ. Έχει προηγηθεί το ανυπέρβλητο "Η κυρία της Σανγκάης", το προγραμματισμένο και ελπιδοφόρο "We Own the Night" αντικαταστείται από αυτές τις μάλλον ατάλαντες θεατρίνες.

Σίγουρα κάθε σύγκριση με την προεμφανιζόμενη ταινία θα ήταν άνιση για το Actrices. Όμως η Valeria Bruni Tedeschi που επίσης κινηματογραφεί τον εαυτό της στον πρωταγωνιστικό ρόλο δείχνει να μην έχει αίσθηση του τι κάνει. Η ταινία καταπιάνεται με την αγάπη. Υπερθεματίζει τα δικαιώματα όλων προς αυτή. Κάτι οι σουρεαλιστικές τάσεις, η καλλιτεχνική προσέγγιση, η πάντα "φωτεινή" όπερα αποτελούν ενδείξεις για ένα ευοίωνο film. Όμως μετά το 60' ο έλεγχος χάνεται για τα καλά.

Το story καταπιάνεται με την ζωή της ανέραστης Marcelline(Valeria Bruni Tedeschi). Μιας 40αρας ηθοποιού που επιζητεί τον έρωτα μέχρι να μάθει πως ο κύκλος της γονιμότητας της την απειλεί με αιώνια δύση. Τότε την θέση στις μακαρολογίες της παίρνουν οι προσευχές για ένα παιδί. Γελοίες σκηνές ακολουθούν σε αυτό το θέμα, που την φέρνουν να χτυπάει στεγνή συναισθημάτων πόρτες για γονιμοποίηση! Με κυριότερη σκηνή αυτή που την φέρνει έξω από μια εκκλησία να παρακαλά τον ιερέα για έρωτα! Ενώ από την άλλη την βλέπουμε έτοιμη να βυζάξει ένα ξένο παιδί, που ονειρεύεται να κάνει δικό της. Αναστολές σε όλα αυτά δεν υπάρχουν, ενώ η ταινία μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι.

Σουρεαλιστικά στοιχεία όπως εμφάνιση θανόντων στην ψυχική διάθεση της πρωταγωνίστριας, η μεταξύ τους αυτούσια συνομιλία όπως και με την κοπέλα της οποίας τον ρόλο ενσαρκώνει δηλώνονται τόσο νατουραλιστικά. Και όλα τοποθετούνται στο πρώτο και μοναδικό επίπεδο της ταινίας. Φτηνές σκηνές ανίκανες να προσδιορίσουν το οτιδήποτε. Και αυτό το οτιδήποτε που προσπαθεί να πλασάρει η σκηνοθέτιδα είναι το δικαίωμα όλων στην αγάπη, η οχυρωμένη στον μικρόκοσμο της φύση του ανθρώπου, η θλίψη(μέσω σπαραχτικών σονατών), η απρόσμενη φύση του έρωτα που μπορεί να αναπτυχθεί οπουδήποτε και να υποκινήσει το οτιδήποτε, γίνονται όλα ένας μονοδιάστατος αχταρμάς που προκαλεί δυσφορία. Το finale βρίσκει την αυτοκτονική πρωταγωνίστρια μέσα στο νερό να κολυμπάει προκαλώντας τον χλευασμό!

Μου θύμισε το Πεθαίνοντας στην Αθήνα τόσο ως προς την σύνταξή του όσο και προς το θέμα του, μόνο που ο Παναγιωτόπουλος κράτησε τις σταθερές του, και κατάφερε ένα αξιόλογο για τα ελληνικά δεδομένα αποτέλεσμα. Από την άλλη η Ιταλίδα σκηνοθέτιδα δείχνει να μην αφουγκράζεται αυτό που κάνει, οδηγώντας μας σε μια τραγική παρωδία.
Βαθμολογία 3/10

The Lady from Shanghai

Σκηνοθεσία: Orson Welles
Παραγωγής: USA / 1947
Διάρκεια: 87'

Orson Welles, ο καλλιτέχνης που πειραματίστηκε όσο λίγοι με την αποτύπωση των χώρων στο κάδρο. Εισήγαγε ακλόνητες τεχνικές, όπως το βάθος πεδίου, και θεμελίωσε τα νοήματα με τις πλέον καινοτόμες γωνίες λήψης! Με τον ίδιο τρόπο φέρεται σε αυτή την diva από την Shanghai κάνοντας σπουδαίο cinema!

Στα της υπόθεσης αυτό το noir πραγματεύεται την τρέλα, την απληστία των ανθρώπων όταν βρεθούν στο μέσο εκείνο που απαγορεύει, αλλοιώνει και φθείρει το περιεχόμενο και την φύση τους. Εύστοχα καταλογίζει στο μέσο αυτό στην φιλοδοξία αλλά και στον κορεσμό του χρήματος. Επίσης, πραγματεύεται την παγίδα της femme fatale που σκορπά έλξη με το ερωτεύσιμο άρωμα της. Ένα άρωμα που δεν αφήνει περιθώρια. Ερωτεύσιμο και έτοιμο να πλανήσει ακόμα και άγιο!

Το σενάριο λοιπόν περιλαμβάνει: έναν διάσημο ποινικολόγο, τον Arthur Bannister(Everett Sloane) ο οποίος πληροφορημένος από την γυναίκα του Elsa Bannister(Rita Hayworth) την σωτήρια πράξη ενός άντρα, του Michael O'Hara(Orson Welles), προς αυτή, αποφασίζει να κάνει τον τελευταίο πλούσιο. Έτσι του παραδίδει πρόταση εργασίας για την πολυτελή τους κρουαζιέρα. Ωστόσο μια μυστηριακή ερωτική ατμόσφαιρα πλανάται μεταξύ του Michael και της Elsa. Η κρουαζιέρα ξεκινάει, και αναχωρεί προς διάφορους σταθμούς. Ο Michael ακολουθεί πιστά την Elsa. Την δικιά του Rozalie. Ο οποίος όντας μεθυσμένος δεν μπορεί παρά να ονειρεύεται, και να καταβροχθίζει τις λέξεις της αγαπημένης του. Το ζευγάρι έρχεται πιο κοντά. Τα μάτια του πληρώματος διασταυρώνονται διαρκώς με αυτά των ηρώων υποδηλώνοντας μια αλλόκοτη και ταυτόχρονα άγνωστη πλοκή, ενώ ο Arthur παίζει τα δικά του χαρτιά! Το μόνο που μένει πλέον είναι να δούμε ποιος κρατάει την βελόνα αυτού του υφάντρου. Στο τραπέζι πέφτει μια αλλόκοτη συμφωνία που προσφέρει στον Michael 5000 δολάρια. Και γύρω από τους παράξενους φονικούς όρους της εξελίσσεται μια σειρά από ανατροπές. Ανατροπές που κουβαλούν την φαντασία της νουβέλας του Sherwood King, και οδηγούν τον θεατή στα πλέον ευφυές σκιρτήματα του άρτιου σεναρίου. Οι τίτλοι τέλους τελικά πέφτουν και βρίσκουν τους "καρχαρίες" κουρελιασμένους να τρέφονται ο ένας από το αίμα του άλλου, ο ένας από την ζωή του άλλου. Μέχρι την τελική αλληλοεξόντωσή τους...

Ο Orson Welles διευρύνει τους ορίζοντες του noir. Διατηρεί την λαϊκή του φύση, πληρώντας το συμβόλαιο με το κοινό του! Από την άλλη χρήζει σαν πρωταρχικό στοιχείο τον αψεγάδιαστο στοχασμό γύρω από τον κορεσμό, την αλαζονεία και κυρίως την διαφθορά του χρήματος! Και όλα αυτά με τις "φιλάρεσκες" και γοητευτικές τεχνικές του με την κάμερα. Η εκθαμπωτική Rita Hayworth είναι ξαπλωμένη και το πολυπόθητο δέρμα της λούζεται τον ήλιο, ενώ η κάμερα διαγράφει κυκλική τροχιά δηλώνοντας το κέντρο ενός κόσμου που κινείται γύρω της. Περίτεχνες γωνίες λήψης που ανυψώνουν και καταρρίπτουν τα είδωλα του κοσμοπλάστη Orson Welles. Ενός κόσμου όπου ο θεατής δεν έχει παρά να υποκλιθεί! Τέλος, το κλείσιμο στο δωμάτιο με τους "τρελούς" καθρέφτες. Καταρρίπτοντας την δήλωση για την μοναδική φύση του ανθρώπου με τον πλέον απτό τρόπο. Παράφρονες φιγούρες που φλερτάρουν με το θάνατο ως την τελική πτώση. Σε μια από τις πιο ευχάριστες εκπλήξεις στην ιστορία του cinema. Αυτά είναι λίγα από τα εντυπωσιακά skills του μεγάλου σκηνοθέτη!

Το Cast εγγυείται το αποτέλεσμα. Η εκθαμπωτική Hayworth, το αντισυμβατικό θήραμα Welles και οι υπόλοιποι καλοκουρδισμένοι στο σενάριο τρέφουν με saspens τον θεατή και απογειώνουν το noir σε πλούσιας προέλευσης ταινία!
Βαθμολογία 9,5/10

C.R.A.Z.Y.

Σκηνοθεσία: Jean-Marc Vallée
Παραγωγής: Canada
Διάρκεια: 127'

Η καναδική παραγωγή είχε πάντα αξιοπρόσεκτα έργα να επιδείξει, και ο Jean-Marc Vallée κουβαλώντας 10 χρόνια δουλειάς στην πλάτη του μας φέρνει τελικά την "περίεργη" αυτή ιστορία του C.R.A.Z.Y.

Πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης! Της ενηλικίωσης του "παράξενου" Ζακ, μέσα σε μια επταμελής οικογένεια. Η αλλιώτικη φύση του ήρωα μας τον διαφοροποιεί από τα πρώτα του χρόνια στα μάτια της "μαλθακής" μητέρας (Danielle Proulx), και κεντρίζει την προσοχή του, με "σκληρό" προφίλ περήφανου πατέρα (Michel Côté)!Εμείς παρακολουθούμε την ζωή του Ζακ με μεταστάσεις στον χρόνο, και ασύμμετρες χρονικές αφηγήσεις της κάθε περιόδου. Ασύμμετρες αφηγήσεις που ποικίλουν από επίπονες αναλύσεις ως παντελή έλλειψη αναφοράς των διάφορων πραγματοποιηθέντων περιστατικών. Επί της ουσίας η κάμερα παρακολουθεί το παιδί Ζακ ως το τέλος της εφηβείας του. Σε μια διαδρομή που ο ίδιος καλείται να επιλέξει και να εξερευνήσει την ομοφυλόφιλη φύση του, και μετ' έπειτα να την εδραιώσει στον κύκλο του. Ωστόσο παρακολουθούμε και όλα τα μέλη της οικογένειας. Ο καθένας κουβαλάει μια ιστορία. Τις επίμονες, επίπεδες Θεολογικές αναφορές ως προέκταση της εσωτερικής πίστης. Της πίστης με την έννοια της πυξίδας που ο καθένας κουβαλάει. Την συνύπαρξη διαφόρων διαδραστικών κύκλων όπως και νοημάτων σε μια κολασμένη ροή εξαπόλυσης πληροφοριών που μετατρέπουν το κεφάλι του θεατή σε πύρινο καζάνι. Αχρείαστες πληροφορίες επί το πλείστον, σε ατελή μορφή και εμφανώς εννοιολογικά ασύνδετες.

Από την άλλη όμως ο Jean-Marc Vallée βάζει πολλά κιλά τέχνη στην δομή της ταινίας του. Μουσικές από την rock 70ς σε πρώτο πιάτο. Αποκαθηλωτικά travellings με την κάμερα του, και μια άρτια σεκάνς: Η χαρά του πατέρα που αγγίζει την ηδονική ολοκλήρωση των αισθήσεων στο άκουσμα του αγαπημένου του δίσκου, και από πίσω οι λυγμοί της μητέρας στο ακουστικό, στο άγγελμα του θανάτου του παιδιού της! Σκηνή προσωπικά που τα "χρειάστηκα"! Παρ' όλα αυτά η όλη του αφήγηση προσανατολίζεται και σε πολύ στημένο σινεμά. Καλπάζων στερεοτυπισμός, όσον αφορά τους ήρωες(από τον πρώτο ως τον τελευταίο, μόνο που στα παιδιά εξαιρουμένου του Ζακ γίνεται με απροκάλυπτο τρόπο) αλλά και σε επιμέρους σκηνές!

Η 2ωρή και κάτι θέαση της βαραίνει τον θεατή, και ας θίγει μέσα τεράστια ζητήματα. Σε ζαλίζει μέσα από την εφηβική αναζήτηση του ήρωα. Βαθιές ματιές, αλλά και "πλαστικές" σε σχέσεις πατέρας-γιου, μητέρας-γιου. Ένα σύντομο πέρασμα από την διαφορετικότητα. Πέρασμα και από τον χώρο των ναρκωτικών. Επίμονη αναφορά στα Θεολογικά πρότυπα. Και πολλά άλλα υπό την απειλή αχρείαστων γενικεύσεων. Ωστόσο από την άλλη μεριά καταφέρνει να σου γεννάει αυτέγκλητα συναισθήματα. Ποικίλουν από αποκρουστικότητα ως συμπόνια. Μαγευτικές ατμόσφαιρες, οι οποίες όμως αδυνατούν εν τέλη να ενταχθούν σε μια καθολική σφαίρα, ακόμα και μετά το "χειροπιαστό" finale του δημιουργού! Νομίζω πως αξίζει κανείς να νιώσει αυτό το σόλο όπου ο ήχος πολλές φορές ξεπερνά τα όρια των ηλεκτρικών χορδών. Όμως ερχόμαστε σε μια διαπίστωση. Αυτή η ταινία έχει πάρα πολλά αποθέματα δυναμικότητας, και η επιτυχία της εστιάζεται σε πολύ όμορφα μεμονωμένα πλάνα! Η πολυπραγμοσύνη της μάλλον κουράζει, αλλά σίγουρα πρόκειται για μια αλλιώτικη από τα συνηθισμένα δουλειά!
Βαθμολογία 6/10

City Lights

Σκηνοθεσία: Charles Chaplin
Παραγωγής: Usa / 1931
Διάρκεια: 87'

Όταν τα φώτα της μέρας πέφτουν τα αντικείμενα αλλάζουν μορφή. Τα νυχτερινά φώτα της πόλης ανάβουν, και ζωντανές μισοσκότεινες μορφές παίρνουν σειρά μπροστά στο γυμνό μάτι που καλείται να ψαχουλέψει βαθύτερα την χαμένη άβυσσο πίσω από το περίγραμμα των αντικειμένων. Και εκεί ίσως βρει κάτι σημαντικό, κάτι πιο ουσιώδης. Κάτι όμως που δε θα διαφυλάξει μέχρι το επόμενο πρωινό. Όπου οι προβολείς τις μέρας αποκαλύπτουν τα πράγματα ως προς την επιφάνεια τους, και καταδικάζουν τα βαθύτερα σε σιωπή. Γιατί οι βαθιά ριζωμένες αντιλήψεις δε νικιόνται εκεί με καμία ένδειξη, και κανένα στοιχείο δεν μπορεί να εκφράσει αντίλογο στις εδραιωμένες προκαταλήψεις.

Υπό αυτό το πρίσμα ο άπορος Σαρλό, στην παρουσία αυτού του αλληγορικού ήλιου είναι καταδικασμένος. Χλευάζεται από περαστικούς, και γίνεται πάτημα για κοροϊδία από την ίδια την ζωή. Όμως υπάρχει διέξοδο. Διέξοδο για να εξορμήσει η παιδική του καρδιά, η τρυφερή του αγνότητα, τα "ανέγγιχτα" όνειρα του, η μέχρι πρότινος πετροβολημένη ανθρώπινη φύση του. Και αυτή η διέξοδο είναι η κοπέλα της διπλανής πόρτας. Ή για την ακρίβεια του απέναντι δρόμου. Ένα τυφλό κορίτσι, φτωχό, που προσπαθεί να κρατηθεί στη ζωή πουλώντας λουλούδια. Ο Σαρλό εκεί μπορεί να σταθεί. Η κοπέλα λόγω της ιδιαιτερότητας της πάθησης της "υποχρεούται" να τον κρίνει όχι για αυτό που φαίνεται, αλλά για αυτό που είναι. Παράλληλα, γνωρίζει μέσα στην νύχτα έναν εκατομμυριούχο άνθρωπο. Έναν άνθρωπό που ετοιμάζεται να αυτοκτονήσει, και τον οποίο αποτρέπει δίνοντας του κίνητρα για ζωή. Κίνητρα μέσα από την δική του ζωή. Η φιλία τους δένει, όμως όταν έρχεται η μέρα όλα αλλάζουν. Τίποτα δεν μπορεί να επικαλύψει την "άπορη" ασχήμια του Σαρλό. Ο οποίος γίνεται αποδιαπομπέος τράγος μέχρι να ξανά έρθει η νύχτα. Στην πλέον μεστή δήλωση του σκηνοθέτη για τις ανισότητες που δημιουργεί η ίδια η κοινωνία. Ωστόσο αυτή η φιλία του με τον εκατομμυριούχο εκτός από απαξίωση φέρνει και λεφτά, και ανυψώνει την ανέμελη παιδική φιγούρα του ήρωα μας. Και έτσι μπαίνουν τα θεμέλια για να αναπτυχθεί μια ρομαντική ιστορία...

Να μην παραλείψουμε να αναφέρουμε πως όλα αυτά βρίσκονται στο σαγηνευτικό χορο-κωμικό πλαίσιο που μας έχει μάθει ο Charles Chaplin. Με την ιδιαίτερη σάτιρα του καταφέρνει να δημιουργεί ευχάριστες ατμόσφαιρες. Ο οποίος παρεπιπτώντος για άλλη μια φορά αναλαμβάνει την ευθύνη σχεδόν όλης της ταινίας: Σκηνοθεσία, σενάριο, ερμηνεία, μουσική επιμέλεια(και δεν ξέρω και εγώ τι άλλο βρίσκονται στα χέρια του).

Αυτός ο Σαρλό είναι μια περίτρανη απόδειξη. Πως μπορεί να έχουν εφευρεθεί τα λόγια για να περιγράψουν το καθετί πάνω στη γη, όμως πολλά πράγματα δε λέγονται με λόγια. Δημιουργούνται με την σιωπή. Με αυτή την σιωπή που δεν ακούς, με αυτή την σιωπή που νιώθεις. Που νιώθεις σαν χιλιάδες νοήματα να στριφογυρίζουν στο μυαλό σου. Παρακαλώ τους απανταχού σινεφίλ να μην καταδικάζουν στην αφάνεια ταινίες σαν και αυτή στα πλαίσια της κακόγουστης επιλεκτικής "κατανάλωσης" ταινιών!
Βαθμολογία 9/10
City Lights Trailer

Charlie and the Chocolate Factory

Σκηνοθεσία: Tim Burton
Παραγωγής: USA / 2005
Διάρκεια: 113'

Είναι να αναρωτιέσαι. Τόσο δυσδιάκριτη είναι πλέον η αρετή; Ξαφνικά τόσο σπουδαίοι γινόμαστε όταν έχουμε χρήματα; Που μπορούμε κάθε αδυναμία μας να την πλασάρουμε ως "μοναδικό" προτέρημα; Εγωπαθείς, καβουκοκλεισμενάκηδες, ανεπικοινώνητοι, κομπλεξικοί και ελαττωματικοί άνθρωποι που προσπαθούμε να περάσουμε νοσηρές έννοιες στην άλλη πλευρά του γηπέδου. Πότε φίλοι μου η ανταγωνιστικότητα έγινε αρετή; Πότε η αγενής άμιλλα πέρασε ως φορέας αποδεκτών αποτελεσμάτων; Από πότε το φαγητό έγινε απόλαυση; Εντάξει, κανείς δε μπορεί να αντισταθεί σε κάποιες πλανεύτρες γεύσεις. Αλλά νομίζω ότι ο ρόλος του είναι να μας συντηρεί και όχι εμείς να συντηρούμε κάθε "αγνή" βιομηχανία αυτού στερώντας φυσικούς πόρους, και ανθρωπιά από ανθρώπους που εάν είχαν το ένα πέμπτο θα τους φαινόταν αρκετά. Μην ξεχνάτε όλα καθορίζονται από τους μηχανισμούς προσφοράς ζήτησης! Βάλτε στο μυαλό σας πως όλα είναι ένα γαμ***νο αλληλεπιδράζον σύστημα. Μετά χωνεύστε και το ποσό υποσιτισμού(όχι μόνο στην "κλισέ" Αφρική), σκεφτείτε ποιος αυτάρεσκος παρταλισμός οδηγεί στην υπέρμετρη φαγοκατανάλωση και βιώσετε γιατί ο Δάντης την είχε συμπεριλάβει, την παχυσαρκία, στα θανάσιμα αμαρτήματα. Από πότε ο πλούτος, τα λεφτά μεταφράστηκαν σε ευτυχία; Ποιος μεταφραστής έχασε τα μολύβια του, έχασε τα γυαλιά του, και από τότε σαν όλοι οι υπόλοιποι να χάσαμε τα βαθύτερα νοήματα. Από πότε ταυτίσαμε την μαλθακότητα με την καλοσύνη; Και αποποιώντας όποια ευθύνη παραλείψαμε να ασχοληθούμε με τα αποτελέσματα. Πολλά από πότε, αλλά πιο το νόημα να τα αναλύσουμε όλα;

Η κλεψύδρα ετοιμάζεται να χύσει τον τελευταίο της κόκκο, και η απόσταση από την απλότητα, από την μεγαλειώδες λιτότητα φαντάζει μαραθώνιων διαστάσεων. Ωστόσο αυτή η απόσταση φέρνει και τα άτομα ανυψωμένα σε ένα κόσμο που κυβερνούν οι ανισότητες. Που αδύναμα όντα υποθάλπουν ασθένειες και μετασχηματίζουν στα μέτρα τους το "παιχνίδι". Και αυτή η αδιανόητη τάση τους γεννάει παράφυση ανάγκες. Ανάγκες που είναι έτοιμες να ικανοποιήσουν "φτωχοί" εσωτερικά μα πλούσιοι υλικά, οραματιστές του μέλλοντος. Άνθρωποι που έχουν ανάγκη να πιαστούν από μια "βαφτισμένη" επιτυχία στα πλαίσια της έλλειψης εσωτερικής ευτυχίας... Μα όλα αυτά παραμερίζονται στο πέρασμα του χρόνου. Όλα ισοπεδώνονται για χάρη της απλότητας. Και το βραβείο μπορεί να μην αρκεί για να αγοράσεις ένα εργοστάσιο, αλλά αρκεί να ζεστάνει εσένα και τους "σιωπηλούς" θαυμαστές σου. Και το έργο σου είναι σπουδαίο. Το αποτύπωμα έστω και σε έναν, όχι με της διακηρύξεις σου, αλλά με τα έργα ζωής σου.

Αυτά τα στοιχεία διαπραγματεύεται η ταινία του πολυτάλαντου Tim Burton, κατά την διάρκεια της "παραμυθένιας" του στροφής. Μόνιμος συνεργάτης του ο χαρισματικός Jonny Depp σε αυτό το animation muzical film με real actors! Και μάλιστα την περίοδο που η animation κινηματογραφοβιομηχανία γνώριζε μεγάλη άνθιση! Κατά τα άλλα, επαρκής ήρωες πλαισιώνουν την παραμυθένια αυτή αλληγορία που δε διστάζει με καυστικότητα να περιγράφει την μηχανικότητα της σύγχρονης "αμήχανης" κοινωνίας!
Βαθμολογία 8/10

Shi gan

Σκηνοθεσία: Ki-duk Kim
Παραγωγής: Japan / South Korea / 2006
Διάρκεια: 97'

Οι Ιάπωνες και οι Κορεάτες, παραδοσιακή δύναμη στην ιστορία του σινεμά πρόσφεραν στέγη στον ταλαντούχο και 47αρη πλέον Ki-duk Kim για να δημιουργήσει με το δικό του προσωπικό ύφος μια ταινία για τον χρόνο και τις ανθρώπινες σχέσεις μέσα από ένα κοινωνικοψυχολογικό συμβόλαιο.

Όμως και αυτή τη φορά ο Ki-duk Kim μοιάζει κάπως αναποφάσιστος! Η ταινία έχει ως θέμα του ένα ζευγάρι. Η αρχική εμβριθής αναφορά στην γυναίκα κερδίζει τον θεατή. Μια ηττοπαθή παρουσία, καταθλιπτική σε μια σχέση παθολογικής αγάπης με το άλλο της μισό, μιας αγάπης αδερφής της φθονερής ζήλιας και αγγίζοντας, ίσως και ξεπερνώντας τα όρια της παράνοιας. Από την άλλη ένας μάλλον καθημερινός άντρας, ηπίων τόνων, αδύναμος ρυθμιστής της ζωής του, που ακολουθεί τις εξωτερικές τάσεις του περιβάλλοντός του.

Η γυναίκα παγιδευμένη από τις εμμονές της και τους αυτοκαταστροφικούς φόβους της, έχοντας απέναντι της τον φθοροποιό χρόνο, πανικόβλητη και άνευ ίχνους αναστολής αποφασίζει χωρίς δισταγμό μα με αλλοφροσύνη να αλλάξει κυριολεκτικά πρόσωπο. Να σταματήσει τον χρόνο, και μετέπειτα να επιστρέψει για να κερδίσει τον κατά τα άλλα δικό της σύντροφο! Να τον κερδίσει μα με άλλο πρόσωπο, με άλλη ύπαρξη. Αποστομοτική δήλωση σε αυτό το σημείο από τον σκηνοθέτη για την ανθρώπινη ματαιοδοξία.

Από την άλλη όσο η κοπέλα εξαφανισμένη βρίσκεται στο κρεβάτι της ανάρρωσης, ο σκηνοθέτης περνάει σε μια άοσμη περιγραφή της σύγχρονης κοινωνίας. Μιλώντας για την επιφάνια των πραγμάτων. Μιλώντας για απροσωπεία, και αδύναμους ανθρώπους να κινήσουν τα νήματα της ζωής τους. Παγιδευμένοι επί της ουσίας από διαφημιζόμενα αναίμακτα πρότυπα. Ωστόσο μάλλον ο σκηνοθέτης αδυνατεί να περιγράψει τις λεπτές αυτές ισσοροπίες, πλαισιώνοντας το σινεμά του μάλλον με "χοντρή" αμηχανία.

Με την επιστροφή της γυναίκας ως την σταδιακή αποκάλυψη της αλήθειας έχουμε ένα συνοθήλευμα των στοιχείων που αναφέρθηκαν. Η επιφάνια των πραγμάτων, και οι υπόνοιες για το πόσο αναίμακτη είναι η αλλαγή ενος τυπικού προφίλ, οι απρόσωπες σχέσεις και οι αδύναμοι άνθρωποι παραστρατούν από τον δρόμο της αλήθειας που διακριτικά στοχεύει ή λευκή ξελογιάστρα απόχρωση στη φωτογραφία της ταινίας.

Τελικά, αφού πέσουν τα προσωπεία, τοποθετώντας στο τελευταίο καρέ τον φαύλο κύκλο των πραγμάτων κλείνει μια μάλλον άρρυθμη ταινία! Στο σινεμά του Shi gan ο Κi duk-Kim χρησιμοποιεί τρία κύρια τεχνάσματα για την εξέλιξη και την εδραίωση της ιστορίας του. Χρησιμοποιεί έντονα τα αντικείμενα, με το προσωπείο και τον υπολογιστή να είναι τα πρώτα που μου έρχονται στο μυαλό, χρησιμοποιεί τις φωνές, τους καυγάδες ως ένδειξη νοσηρής πραγματικότητας ενώ με το λευκοβαμμένο περιτύλιγμα της φωτογραφίας απαιτεί την θετική σκέψη του θεατή.

Τελικά το απροσδιόριστο μάλλον αυτό έργο βρίσκεται μεταξύ της μεγαλειώδης ευφυίας των τεσσάρων εποχών και του άοσμου και "παχιού" Samaria. Με τον φορμαλισμό να ξεδιπλώνει το αλληγορικό κομμάτι και έναν ισχνή νατουραλισμό να αδυνατεί να αναπαραστήσει τον φυσικό κόσμο. Τελικά, αν και περνάει αξιοθαύμαστες σκηνές τόσο ερμηνευτικά όσο και αισθητικά, αποτυγχάνει στο σύνολό του να εκτιμηθεί ως "μεγάλη" ταινία.
Βαθμολογία 6,5/10

Fatal Attraction

Σκηνοθεσία: Adrian Lyne
Παραγωγής: Usa / 1987
Διάρκεια: 119'

Ο Adrian Lyne, αλήθεια που τον χάσαμε αυτόν(αν και δεν νομίζω να έλειψε δα και σε πολλούς) με Michael Douglas, Glen Close στο cast τόλμησε για άλλη μια φορά το 1987 ένα ερωτικό θρίλερ με εκτεθειμένα μυστικά κρεβατοκάμαρας και ακραίο εγωκεντρισμό.

Η ταινία καταπιάνεται με το ερωτικό παραστράτημα του οικογενιάρχη Dan Gallagher(Michael Douglas), ενός busnesman χωρίς διακριτή δουλειά(!). Εσωστρεφής, παρορμητικός και με περισσότερο θέληση να ανακαλύψει αυτό που κοινωνικά πλασσάρεται σαν απαγορευμένος καρπός παρά ερωτικό πόθο ενδίδει στο γυναικωτό φλερτ της επίσης ανεξιχνιάστης καριερίστας Alex Forrest(Glen Close). Ο Adrian Lyne έχει εμφανή πρόβλημα να αναπαραστήσει αυτή την "διέγερση" της μιας νυχτός, και τα πλάνα του αμοντάριστα κριτικής περνούν στον θεατή. Επίσης "εύκολα" βλέπουμε την παρερμήνευση της μιας νυχτός σχέσης δηλωμένου παντρεμένου ως ιδεατή προοπτική για το μέλλον από την εύθικτη Alex. Και αφού προσπεράσουμε αυτό το σοκ της ελειπής κινηματογράφησης της σύντομης αυτής ιστορίας μπαίνουμε στο θεμελίωμα της ταινίας.

Η οικογένεια ανασυντάσσεται, ο Dan επιστρέφει στο κοπάδι του και προσπαθεί να απομονώσει και να διαγράψει το ατόπημα του. Σε μια περιγραφή του λοξοδιαβαίνοντα σαραντάρη που ασυνείδητα, και συμφεροντοπλαστικά αποποιείται όποιων ευθυνών του. Από την άλλη η ανασφαλή και εύθικτη Alex(φερόμενη και εγκυμονούσα) θέλει για τον εαυτό της περισσότερα απ' όσα δικαιούται. Με εκκεντρισμό και εγωκεντρισμό που αγγίζει την παράνοια γίνεται απειλή για τον Dan και την οικογένεια του. Δε μπορεί να αποδεχθεί ούτε μια μικρή υπόνοια για εξαπάτηση και υποτίμηση του εαυτού της εξετάζοντας τα πάντα μέσα από ένα εγωιστικό πρίσμα ανυπόληπτης ηθικής. Και παραμερισμένη από οτιδήποτε προσωπικά αποδεκτό επιδιώκει τα αντίποινα, σε μια διαταραγμένη ψυχικά και ανισόρροπη προσπάθεια για διακράτηση του Dan. Ατμοσφαιρικές θριλερικές στιγμές το κύριο στοιχείο σε αυτό το κομμάτι της ταινίας. Τελικά το film έχει εξελιχτεί σε καλοστημένο σπίτι τρόμου, οδηγείται στο τέλος με τέλος, και μια άρτια σκηνοθετικά σεκάνς.

Ωραία, δείτε το! Χωρίς μεγάλες προσδοκίες, πρόκειται για μια καλοστημένη ταινία τρόμου. Πατάει μεταξύ της πίστης και της απιστίας, της ανασφάλειας, της νευρικής διατάρραξης στην κινηματογραφικά εξελισσόμενη κοινωνία και της αδυναμίας συνηδειτοποίησης των ευθυνών των όποιων πράξεων μας. Η αναπαράσταση όλων αυτών έχει εμφανή προβλήματα, αλλά η ατμόσφαιρα είναι πέραν από ικανοποιητική, συν την παρουσία των υπερτιμημένων κατ' εμέ Michael Douglas, Glen Close, αλλά για πολλούς υπέρλαμπρους αστέρες!
Βαθμολογία 6,5/10