Actrices

Σκηνοθεσία: Valeria Bruni Tedeschi
Παραγωγής: France / 2007
Διάρκεια: 107'

Είμαστε στο 20ο φεστιβάλ. Έχει προηγηθεί το ανυπέρβλητο "Η κυρία της Σανγκάης", το προγραμματισμένο και ελπιδοφόρο "We Own the Night" αντικαταστείται από αυτές τις μάλλον ατάλαντες θεατρίνες.

Σίγουρα κάθε σύγκριση με την προεμφανιζόμενη ταινία θα ήταν άνιση για το Actrices. Όμως η Valeria Bruni Tedeschi που επίσης κινηματογραφεί τον εαυτό της στον πρωταγωνιστικό ρόλο δείχνει να μην έχει αίσθηση του τι κάνει. Η ταινία καταπιάνεται με την αγάπη. Υπερθεματίζει τα δικαιώματα όλων προς αυτή. Κάτι οι σουρεαλιστικές τάσεις, η καλλιτεχνική προσέγγιση, η πάντα "φωτεινή" όπερα αποτελούν ενδείξεις για ένα ευοίωνο film. Όμως μετά το 60' ο έλεγχος χάνεται για τα καλά.

Το story καταπιάνεται με την ζωή της ανέραστης Marcelline(Valeria Bruni Tedeschi). Μιας 40αρας ηθοποιού που επιζητεί τον έρωτα μέχρι να μάθει πως ο κύκλος της γονιμότητας της την απειλεί με αιώνια δύση. Τότε την θέση στις μακαρολογίες της παίρνουν οι προσευχές για ένα παιδί. Γελοίες σκηνές ακολουθούν σε αυτό το θέμα, που την φέρνουν να χτυπάει στεγνή συναισθημάτων πόρτες για γονιμοποίηση! Με κυριότερη σκηνή αυτή που την φέρνει έξω από μια εκκλησία να παρακαλά τον ιερέα για έρωτα! Ενώ από την άλλη την βλέπουμε έτοιμη να βυζάξει ένα ξένο παιδί, που ονειρεύεται να κάνει δικό της. Αναστολές σε όλα αυτά δεν υπάρχουν, ενώ η ταινία μοιάζει με ακυβέρνητο καράβι.

Σουρεαλιστικά στοιχεία όπως εμφάνιση θανόντων στην ψυχική διάθεση της πρωταγωνίστριας, η μεταξύ τους αυτούσια συνομιλία όπως και με την κοπέλα της οποίας τον ρόλο ενσαρκώνει δηλώνονται τόσο νατουραλιστικά. Και όλα τοποθετούνται στο πρώτο και μοναδικό επίπεδο της ταινίας. Φτηνές σκηνές ανίκανες να προσδιορίσουν το οτιδήποτε. Και αυτό το οτιδήποτε που προσπαθεί να πλασάρει η σκηνοθέτιδα είναι το δικαίωμα όλων στην αγάπη, η οχυρωμένη στον μικρόκοσμο της φύση του ανθρώπου, η θλίψη(μέσω σπαραχτικών σονατών), η απρόσμενη φύση του έρωτα που μπορεί να αναπτυχθεί οπουδήποτε και να υποκινήσει το οτιδήποτε, γίνονται όλα ένας μονοδιάστατος αχταρμάς που προκαλεί δυσφορία. Το finale βρίσκει την αυτοκτονική πρωταγωνίστρια μέσα στο νερό να κολυμπάει προκαλώντας τον χλευασμό!

Μου θύμισε το Πεθαίνοντας στην Αθήνα τόσο ως προς την σύνταξή του όσο και προς το θέμα του, μόνο που ο Παναγιωτόπουλος κράτησε τις σταθερές του, και κατάφερε ένα αξιόλογο για τα ελληνικά δεδομένα αποτέλεσμα. Από την άλλη η Ιταλίδα σκηνοθέτιδα δείχνει να μην αφουγκράζεται αυτό που κάνει, οδηγώντας μας σε μια τραγική παρωδία.
Βαθμολογία 3/10