Rain Man

Σκηνοθεσία: Barry Levinson
Παραγωγής: Usa / 1988
Διάρκεια: 133'

Παρατήρησα τις προάλλες στον ιστοχώρο του φίλτατου mpoukatsa, και συγκεκριμένα στην μεστή ανάλυση του περί δεκαετιών, ένα κουλουράκι δίπλα από το Rain Man. Αυτό στάθηκε και η αιτία του post. Είπα να πειράξω λίγο την αραχνιασμένη μου μνήμη και να βιώσω την προ εξαετίας(ήμουν δεν ήμουν 14 δλδ), ευχάριστη δεν κρύβω τότε, εμπειρία. Να ξαναδώ δηλαδή αυτόν τον περίεργο άνθρωπο της βροχής.

Και το έκανα! Έκανα και ένα άτυπο connect των γνωστότερων δουλειών(sleepers, Ο πρόεδρος και το σκάνδαλο ή κάπως έτσι) του Barry. Και κατέληξα! Ο τύπος είναι απατεώνας! Μετά συγχωρήσεως χωρίς να θέλω να μειώσω την δουλειά του, αλλά... Τι θέλω να πω; Ο Levinson πιάνει πάντα ένα ευαίσθητο κυρίως θέμα και το τοποθετεί σε πρώτο πλάνο. Ένα θέμα που δεν τίθεται προς διαπραγμάτευση από τον θεατή. Ένα θέμα για το οποίο η αδαημοσύνη αλλά και η ευαισθησία του ακροατή μοιάζουν συγκοινωνούντα δοχεία. Ένα θέμα ικανό να εξαγνίσει, να λειτουργήσει σαν ομπρέλα για το υπόλοιπο film και "ανενόχλητα" πλέον να δημαγωγήσει το κοινό! Καθώς δεν δίνει περιθώρια στον θεατή επιλογής(κάτι παραπάνω από τον θεατή που στοχεύει η κινηματογραφική βιομηχανία).

Δεν λέω πως αυτό είναι απαραίτητα κακό. Άλλωστε τι είναι η τέχνη; Το μέσο στα χέρια του δημιουργού να εκφράσει τις αλήθειες του προσωπικού του πύρινου κόσμου. Μόνο που ο Levinson εκφράζει την "εγωιστική" του ανάγκη να γίνει αρεστός! Σχεδιάζει ωραιοποιημένα πλάνα, στεγνά αλήθειας. Με κύριο κριτήριο την συναισθηματική φόρτιση. Την φόρτιση που θα πάρει τον θεατή με το μέρος του καλού, και θα καταδικάσει το κακό.

Ας περάσουμε στο Rain Man τώρα. Σε πρώτο πλάνο μπαίνει ο αυτιστικός μεν, σοφός δε, Raymond(Dustin Hoffman). Στην πλέον υπερβολική δήλωση του φαινομένου- υπερβολή που αγγίζει την ουτοπία. Ο Rey λειτουργεί σαν πηγή εκπομπής συναισθημάτων(κυρίως συμπάθειας και οίκτου) προς το κοινό. Μόνο που λειτουργεί και σαν προβολέας σε νυχτερινή πορεία. Τυφλώνοντας τον θεατή, και απαγορεύοντας του να κρίνει βαθύτερα τα όσα ακολουθούν. Η ταινία είναι μονοδιάστατη και επίπεδη σε μεγάλο βαθμό. Με τον Charlie( Tom Cruise) να είναι ο μαγνήτης του θηλυκού πληθυσμού. Συγχρόνως σε ρόλο "δράκου" παραμυθιού, ενσαρκώνει απαίδευτα την απληστία, σε πολύ fixed σκηνές μέχρι το τέλος. Πεισμώνει ακόμα περισσότερο τον θεατή υπέρ του καλού Rey. Ο Charlie θέλει να καπελώσει τον μέχρι πρότινος άγνωστο αδερφό του και να του φάει την κληρονομιά. Μόνο που το κακό παιδί θα λογικευτεί, θα εκτιμήσει τον αδερφό του, δηλαδή στην πλήρη μεταστροφή της συμπεριφοράς του. Ως ο ανιδιοτελή δηλαδή οικογενειακό δέσιμο με τον άνθρωπο Reymond. Με εκτίμηση και αγάπη. Που τον φέρνει να διεκδικεί την κηδεμονία του αποποιούμενος πλέον όποια κληρονομιά. Όλη αυτή η μεταστροφή όμως δεν είναι προϊόν ανθρωπιστικών διαδικασιών. Αλλά το αποτέλεσμα της υλοποίησης του hollywoodianου American dream! Οι μαγικές ικανότητες του "καθυστερημένου" Rey φέρνουν ασύλληπτα κέρδη μέσα από το "φανταχτερό" casino. Ο Charlie με τα κέρδη σβήνει τα χρέη της επιχείρησης του, το κορίτσι επιστρέφει, και οι γλυκανάλατες σκηνές-παγίδες συνεχίζονται σε ένα μάλλον επίπεδο cinema.

Πάντως οφείλουμε να μην παραγνωρίσουμε τα επιμέρους διαμάντια! Δηλαδή την ασύλληπτη ερμηνεία από τον Dustin Hoffman. Το ότι αν ο θεατής δεν "υπνωτιστεί" και παίξει την ταινία με δικούς του κανόνες μπορεί να αγγίξει τον δικό του πύρινο κόσμο. Να προσαρμόσει τα ορθώς υπάρχον μεν άπληστα μηνύματα, την ευαισθησία προς τον άνθρωπο του περιθωρίου, τα ισχυρά οικογενειακά δεσμά ακόμα και όταν βρίσκονται στην αφάνεια. Φτάνει να προσαρμόσει τα δεδομένα σε πιο πραγματικές και αντιπροσωπευτικές καταστάσεις!

Πάντως με τον τρόπο που κινείται ο Barry Levinson κάτι του λείπει. Τι εννοώ; Κινείται με τον Dustin Hoffman σε ρεσιτάλ ερμηνείας να είναι επί της ουσίας ο κορμός και τα θεμέλια της ταινίας. Κερδίζει το συναίσθημα, την αγωνία, την εθελότυφλη ακολουθία του θεατή. Τον Tom Cruise στον γοητευτικό άντρα. Το μόνο που του λείπει είναι και η χυμώδης γυναίκα που δεν βρίσκεται σε καμία περίπτωση στην Valeria Golino!

Αυτά! Μιας και ο φίλος Αναχωρητής ήταν ηθικός αυτουργός και υποκινητής αυτού του post ας βάλω και εγώ ένα crash! Ο άνθρωπος της βροχής του Barry Levinson ή το Κορίτσι της βροχής του Μάνου Ξυδούς;(!)
Βαθμολογία 5/10