C.R.A.Z.Y.

Σκηνοθεσία: Jean-Marc Vallée
Παραγωγής: Canada
Διάρκεια: 127'

Η καναδική παραγωγή είχε πάντα αξιοπρόσεκτα έργα να επιδείξει, και ο Jean-Marc Vallée κουβαλώντας 10 χρόνια δουλειάς στην πλάτη του μας φέρνει τελικά την "περίεργη" αυτή ιστορία του C.R.A.Z.Y.

Πρόκειται για μια ιστορία ενηλικίωσης! Της ενηλικίωσης του "παράξενου" Ζακ, μέσα σε μια επταμελής οικογένεια. Η αλλιώτικη φύση του ήρωα μας τον διαφοροποιεί από τα πρώτα του χρόνια στα μάτια της "μαλθακής" μητέρας (Danielle Proulx), και κεντρίζει την προσοχή του, με "σκληρό" προφίλ περήφανου πατέρα (Michel Côté)!Εμείς παρακολουθούμε την ζωή του Ζακ με μεταστάσεις στον χρόνο, και ασύμμετρες χρονικές αφηγήσεις της κάθε περιόδου. Ασύμμετρες αφηγήσεις που ποικίλουν από επίπονες αναλύσεις ως παντελή έλλειψη αναφοράς των διάφορων πραγματοποιηθέντων περιστατικών. Επί της ουσίας η κάμερα παρακολουθεί το παιδί Ζακ ως το τέλος της εφηβείας του. Σε μια διαδρομή που ο ίδιος καλείται να επιλέξει και να εξερευνήσει την ομοφυλόφιλη φύση του, και μετ' έπειτα να την εδραιώσει στον κύκλο του. Ωστόσο παρακολουθούμε και όλα τα μέλη της οικογένειας. Ο καθένας κουβαλάει μια ιστορία. Τις επίμονες, επίπεδες Θεολογικές αναφορές ως προέκταση της εσωτερικής πίστης. Της πίστης με την έννοια της πυξίδας που ο καθένας κουβαλάει. Την συνύπαρξη διαφόρων διαδραστικών κύκλων όπως και νοημάτων σε μια κολασμένη ροή εξαπόλυσης πληροφοριών που μετατρέπουν το κεφάλι του θεατή σε πύρινο καζάνι. Αχρείαστες πληροφορίες επί το πλείστον, σε ατελή μορφή και εμφανώς εννοιολογικά ασύνδετες.

Από την άλλη όμως ο Jean-Marc Vallée βάζει πολλά κιλά τέχνη στην δομή της ταινίας του. Μουσικές από την rock 70ς σε πρώτο πιάτο. Αποκαθηλωτικά travellings με την κάμερα του, και μια άρτια σεκάνς: Η χαρά του πατέρα που αγγίζει την ηδονική ολοκλήρωση των αισθήσεων στο άκουσμα του αγαπημένου του δίσκου, και από πίσω οι λυγμοί της μητέρας στο ακουστικό, στο άγγελμα του θανάτου του παιδιού της! Σκηνή προσωπικά που τα "χρειάστηκα"! Παρ' όλα αυτά η όλη του αφήγηση προσανατολίζεται και σε πολύ στημένο σινεμά. Καλπάζων στερεοτυπισμός, όσον αφορά τους ήρωες(από τον πρώτο ως τον τελευταίο, μόνο που στα παιδιά εξαιρουμένου του Ζακ γίνεται με απροκάλυπτο τρόπο) αλλά και σε επιμέρους σκηνές!

Η 2ωρή και κάτι θέαση της βαραίνει τον θεατή, και ας θίγει μέσα τεράστια ζητήματα. Σε ζαλίζει μέσα από την εφηβική αναζήτηση του ήρωα. Βαθιές ματιές, αλλά και "πλαστικές" σε σχέσεις πατέρας-γιου, μητέρας-γιου. Ένα σύντομο πέρασμα από την διαφορετικότητα. Πέρασμα και από τον χώρο των ναρκωτικών. Επίμονη αναφορά στα Θεολογικά πρότυπα. Και πολλά άλλα υπό την απειλή αχρείαστων γενικεύσεων. Ωστόσο από την άλλη μεριά καταφέρνει να σου γεννάει αυτέγκλητα συναισθήματα. Ποικίλουν από αποκρουστικότητα ως συμπόνια. Μαγευτικές ατμόσφαιρες, οι οποίες όμως αδυνατούν εν τέλη να ενταχθούν σε μια καθολική σφαίρα, ακόμα και μετά το "χειροπιαστό" finale του δημιουργού! Νομίζω πως αξίζει κανείς να νιώσει αυτό το σόλο όπου ο ήχος πολλές φορές ξεπερνά τα όρια των ηλεκτρικών χορδών. Όμως ερχόμαστε σε μια διαπίστωση. Αυτή η ταινία έχει πάρα πολλά αποθέματα δυναμικότητας, και η επιτυχία της εστιάζεται σε πολύ όμορφα μεμονωμένα πλάνα! Η πολυπραγμοσύνη της μάλλον κουράζει, αλλά σίγουρα πρόκειται για μια αλλιώτικη από τα συνηθισμένα δουλειά!
Βαθμολογία 6/10