Se, jie

Σκηνοθεσία: Ang Lee
Παραγωγής: USA / China / Taiwan / Hong Kong
Διάρκεια: 157'

Ο Ασιατικός κινηματογράφος κατά τη γνώμη μου με τα πρόσφατα πονήματα του έχει καταφέρει να καθιερωθεί στην ελίτ του κινηματογραφικού χάρτη! Η αλήθεια είναι πως είχα να παρακολουθήσω Ang Lee από το στεγνό Sense and Sensibility. Άλλοτε εκ πεποιθήσεως και άλλοτε πέφτοντας θύμα συγκυριών. Ωστόσο βγαίνοντας από τον Ideal, σε μάλλον μια μουδιασμένη ατμόσφαιρά, είχα την αίσθηση πως είδα κάτι μεγάλο!

Το story μπορεί να μοιάζει κάπως συνηθισμένο. Άλλωστε την τελευταία διετία, αλλά και την χρονιά που διανύουμε, πολλές ιστορίες κατάσκοπων, καταδοτών και προδοτών γλιστράν από τα κεφάλια των σεναριογράφων στο πανί. Όμως ο Ang Lee με την νωχελική του γραφή, που θυμίζει κάτι από Kar Wai στο 2046, αλλάζει τις ισορροπίες ενός κατά τα άλλα θέματος της δράσης. Εδώ ο δημιουργός αντίθετα βάζει σε πρώτο φόντο τον άνθρωπο. Βάζει τις προσωπικές σχέσεις που μπορεί να προκαλέσει μια στενή σχέση παρακολούθησης. Και νομίζω πως εν τέλη οι Ασιάτες γυρνώντας σε ένα τέμπο πιο πίσω τα καρέ τους, κάνουν το cinema του μέλλοντος. Δεν αφήνουν ούτε το παραμικρό ψυχολογικό σάλεμα να πέσει κάτω. Σε μια παρακολούθηση επίπονη για τον θεατή, με τις αισθήσεις να πάλλονται στον ύψιστο βαθμό. Και ένα περίεργο αίσθημα ανακούφισης να διακατέχει το βρεγμένο με αίμα χώμα...

Εδώ λοιπόν η κάμερα παρακολουθεί την ιστορία μιας ομάδας "παιδιών" ονειροπόλων, που πιστεύουν πως μπορούν να αλλάξουν τον κόσμο. Που πιστεύουν πως μπορούν να δολοφονήσουν τον Mr. Yee(Tony Leung Chiu Wai). Έναν υψηλά ιεραρχικό πρόσωπο στην δομή της δωσίλογης κυβέρνησης. Η κάμερα ακολουθεί παράνομη διείσδυση στα έγκατα κάθε προσωπικότητας, και κυρίως της τραγικής ηρωίδας Wang Jiazhi(Wei Tang). Αφέλεια, ενθουσιασμός από την πλευρά της ομάδας, στερεότυπη σοβαροφάνεια στο σπίτι του ψηλά ιστάμενου προσώπου, άπιαστος στόχος από τον "κλειστό" Mr. Yee, και πάνω απ' όλα η οδύνη, ο πόνος της τραγικής ηρωίδας που δείχνει να κουβαλάει στις πλάτες τις τύχες ενός έθνους. Ωστόσο το πρώτο μέρος κλείνει με τη διάλυση της ομάδας που επέρχεται με μια σατιρική σεκάνς. Όπου καυτηριάζει τον ενθουσιασμό παιδιών που αγνοούν τις πραγματικές διαστάσεις ενός θέματος που απασχολεί λαούς. Τα μέλη σκορπίζονται, και ενώνονται στο χρόνο υπό την ομπρέλα της επίσημης πλέον οργάνωσης της αντίστασης στη χώρα. Ο σκοπός ο ίδιος. Και το δόλωμα πάλι η Wang Jiazhi. Μόνο που ο Ang Lee βγαίνει μακριά από τις ομάδες. Ρίχνει τα φώτα σε ένα άλλο δόλωμα. Τα ψεγάδια των ανθρώπων επουλώνονται κάτω από την ομπρέλα της σαρκικής ηδονής. Η ένωση των ανθρώπων. Η ένωση μιας πορείας που μοιάζει ασυμβίβαστης. Και η μαγευτική φωτογραφία παρακολουθεί τους εραστές χωρίς να αφήσει ούτε ένα γραμμάριο πόθου να πάει χαμένο... Και το sex που έγινε έρωτας παίζει περίεργα παιχνίδια στο χρόνο. Που σαν σκληρό οξύ αλλάζει την μορφή των εραστών. Ιατρεύει το μίσος, σε μια καλλιτεχνική έκφραση που δεν περιγράφεται με λόγια.

Ο θεατής σε όλο αυτό έχει την τύχη να παρακολουθεί σπουδαίους ερμηνευτές. Οι οποίοι τοποθετούνται στο πιο καλοζυγισμένο περιβάλλον με μπροστάρηδες τα ψυχρά πολιτικά τεκταινόμενα και την Κινέζικη παράδοση! Βγαίνοντας από την αίθουσα συνάντησα την αντίθεση πολλών αναγνωστών. Οι κύριες κατηγορίες πήγαινάν στο εξαντλητικό αργό τέμπο. Το τέμπο για μένα ήταν το κλειδί. Όπως προανέφερα σε αυτό ίσως χτίζεται το cinema του μέλλοντος. Δεν αφήνει τον θεατή να μην πονέσει, να μην καεί με τη φλόγα του δημιουργού. Τη φλόγα που γεννιέται στα αφυδατωμένα βράδια της έμπνευσης.

Αυτά είχα να πω. Ίσως κάποιοι περιμένανε το σενάριο πιο δημαγωγικό στα πολιτικά τεκταινόμενα. Ίσως αλήθεια χρειαζόταν ακόμα πιο μεγάλο βάθος. Όμως νομίζω πως ο Ang Lee ενσάρκωσε αυτή την πρώιμη ιδέα σε έναν διαφορετικό μεστό cinema!
Βαθμολογία 8,5/10(Ίσως αν το χωνέψω καλύτερα να ανέβει και η βαθμολογία!)