Sicko

Σκηνοθεσία: Michael Moore
Παραγωγής: USA /2007
Διάρκεια: 113'

Ο Michael Moore ανυπότακτος και πάντα πολέμιος των μεγάλων συμφερόντων κάνει μια ταινία για το ασφαλιστικό σύστημα στην Αμερική. Ωστόσο πριν θίξουμε οτιδήποτε θέλω να κάνουμε μια παραδοχή. Οι ταινίες του Michael δεν είναι ντοκιμαντέρ. Είναι εικόνες που κουβαλούν το φορτίο της πραγματικότητας με όποια βαρύτητα ευθύνης συνεπάγεται αυτό, αλλά με έντονο δραματικό στοιχείο, με plot και με πολλές πολλές αφηγηματικές τεχνικές.

Ο Michael έχει κατηγορηθεί εμπεριστατωμένα ως μέγας δημαγωγός των θεμάτων του. Ο ίδιος έχει κατηγορήσει με ακλόνητα στοιχεία φθονερές καταστάσεις, βδελυρά γεγονότα, σκοτεινά συμφέροντα, στέμματα και αξιώματα που απολαμβάνουν ασυλία. Όλα αυτά τα υψηλά δάχτυλα που μας μολύνουν στο άγγιγμά τους. Που κανείς δεν έχει το κουράγιο να μαζέψει δυνάμεις για ευσυνείδητη σθεναρή αντίσταση΄. Ο λόγος που δέχεται τόσο κριτική αυτός ο "χοντρός" showman είναι πως αρνείται να διαφοροποιηθεί από το θέμα του. Με περίσσιο ζήλο και την κάμερα ανά χείρας διεισδύει ο ίδιος στην αλήθεια των πραγμάτων. Δεν διαφοροποιείται, γίνεται ένα με το θέμα του, και το δίνει στο κοινό με την αναγκαία ωμότητα. Ωμότητα αντίθετη ως προς της χειρουργικής ακρίβειας κερδοσκοπικές κινήσεις αυτών που κρατούν το μέλι. Που πλάθουν έναν κόσμο εκεί που θέλουν αυτοί, και με τον μανδύα του ψεύδους και της απάτης εξασφαλίζουν την συγκατάβαση ολόκληρων λαών. Σαν ένα έγγραφο που υπογράφεις χωρίς να γνωρίζεις τα γραφούμενα. Έτσι ο Moore αντιμετωπίζει τα θέματα με έντονο σαρκασμό, μέχρις αρχαίας ελληνικής σάτιρας, ευπορευόμενης από το οφθαλμοφανές δίκαιο. Καταπατώντας πολλές φορές στερεότυπα κοινώς αποδεκτά και εισέρχοντας στα πιο ακατάστατα ηθικά στρατόπεδα. Πως λοιπόν αυτοί μπορούν να του χρεώσουν απάτη; Αυτοί που έχουν γιγαντώσει και καθημερινά δίνουν στην λέξη "απάτη" και απ' άλλη πιο σιχαμερή ερμηνεία.

Αυτό κάνει και στο Sicko. Όπου θα ασχοληθεί με το ασφαλιστικό θέμα στη χώρα του και όχι μόνο. Θα μιλήσει για την αισχροκέρδεια των ασφαλιστικών εις βάρος της λέξης άνθρωπος. Θα τοποθετήσει το θέμα του σε ολόκληρο τον κόσμο που αφορά. Τόσο τους ανασφάλιστους, και τόσο τους ασφαλισμένους. Μόνο που το σύστημα δείχνει να ξεγελάει τους τελευταίους. Καθώς το υποτιθέμενο χέρι βοηθείας είναι γεμάτο πρόκες και αγκάθια έτοιμο να δαγκώσει. Και εδώ γινόμαστε μάρτυρες περιστατικών περισσότερο από επαρκή στο να οριοθετήσουν τις διαστάσεις των παραπάνω προτάσεων. Έπειτα αυτός ο αντιρεπουμπλικάνος δημοσιεύει στοιχεία που καθρεφτίζουν την πηγή του κακού. Και τα συναισθήματα ποικίλουν. Από λύπηση, συμπόνια προς τον συνάνθρωπο γίνονται οργή προς τον απάνθρωπο. Προς τους πολιτικούς κύκλους που κρυμμένοι πίσω από νόμους ετοιμάζονται να αρμέξουν το λαό τους! Τα στοιχεία μιλούν, και ο Moore με ύφος αφελής παρατηρητή εκπέμπει μια περίεργη απαράμιλλη σοφία. Μια σοφία που μαρτυράει τα καθέκαστα. Και δε στέκεται εκεί. Περνάει στην αντίπερα όχθη του Δυτικού κόσμου. Σε χώρες με προηγμένα ασφαλιστικά συστήματα όπως η Γαλλία και η Αγγλία και υπενθυμίζει στον συμπατριώτη του πως είναι η ανθρώπινη μεταχείριση. Περνάει και στην άλλη μεριά. Στην φτωχότερη Κούβα, κουβαλώντας την δική του κληρονομιά. Ανθρώπους εξαπατημένους, ανθρώπους πονεμένους. Ανθρώπους που επιτέλους βρίσκουν ένα χέρι φροντίδας στην "εχθρική" Κούβα...

Είπαμε στην αρχή πως δεν θα δεχτούμε την ταινία σαν ντοκιμαντέρ. Άλλωστε πάλι ο σκηνοθέτης της αρέσκεται στο να υπερθεματίζει γεγονότα, στην επιλεκτική προβολή αληθειών. Ωστόσο για άλλη μια φορά καταφέρνει να μιλήσει στο κοινό με τη γλώσσα που του αξίζει. Κάνοντας το θέμα ευθύνη όλων. Ρίχνοντας φως σε καλά σβησμένες σελίδες απ' το βιβλίο της πολιτικής. Εξασφαλίζοντας την στοιχειώδη οργή του πολίτη. Οργή που φαντάζει μοναδικό όπλο στην περιφρούρηση αυτών των άπληστων κατακτητών!
Βαθμολογία 7,5/10