Dead Man

Σκηνοθεσία : Jim Jarmusch
Παραγωγής : USA / Germany / Japan / 1995
Διάρκεια : 121'

Τα περάσματα πάντα ανοιχτά, και ο θάνατος γίνεται θάνατος μόνο όταν το πνεύμα παραδίδεται στον τελικό προορισμό, όταν η περιπλάνηση σε τούτον τον κόσμο τελιώνει και οι αισθήσεις χάνονται στο πιο ανεξιχνίαστης φύσης ταξίδι. Και όλα αυτά κάτω απ' την μινιμαλιστική σκηνοθεσία του Jim Jarmusch, τη σκιερή φωτογραφία του Robbie Miller και τις σκοτεινές νότες του Neil Young.

Ο William Blake(Johny Depp) ταξιδεύει με προορισμό το απόμακρο και εχθρικό Machin όπου βρίσκεται αταίριαστος σε ένα πλήθος ιθαγενών με πρωτόγονο τρόπο ζωής! Η ευκαιρία για εργασία κλείνει ερμητικά, το ατυχές γεγονός τον κάνει φονιά του υϊού του Ηρώδη του χωριού αλλά και κάτοχο μιας σφαίρας στη χώρα της καρδιάς, και κάπου εκεί ξεκινάει η υπερβατική εμπειρία του θεατή, ανάμεσα σε έναν κόσμο που χάνεται, ένα μέλλον που στην κλεψίδρα του χρόνου στερεύει και όλα αυτά υπό τη στοχαστική αφήγηση του Jim Jarmusch.

Ο σκηνοθέτης συνδέει με χειρουργική λεπτομέρια, πρόσωπα, καταστάσεις και πράγματα και στα μακρόσυρτα πλάνα του οικοδομεί το όραμα σε ένας σπουδαίας αρχιτεκτονικής δημιούργημα. Πλάνα εξαιρετικής εφυϊας και δημιουργηκότητας(όπως αυτό με το ελάφι) είναι διάχυτα παντού. Ενά στα σημειολογικά προβάλεται άψυχη πραγματικότητα, γύρω σε ζωντανούς ανθρώπους με φτωχές διαλεκτικές ικανότητες οι οποίοι στοιχειώνονται απ' τα εφήμερα της ζωής και καταλήγουν να κυνηγούν το πνεύμα ενός νεκρού υπό τις διαταγές του αφέντη... Ο William Blake απ' την άλλη, απομακρυσμένος από κάθε εσωτερικότητας αλήθεια, και τα δόντια του να τρέμουν στην ιδέα του θανάτου παρουσιάζεται αδύναμος, όπως όλοι μπροστά στο ανώτερο, αυτό που υπάρχει έξω απ' την στενά ορισμένη πραγματικότητα τούτου του κόσμου. Αυτό ωστόσο συμβαίνει μέχρί να γνωρίσει τον "κανένα"(Gary Farmer) σε έναν ψυχοφθόρο συμβολισμό του πνεύματος που όλοι έχουν εγκαταλείψει αναζητώντας το αύριο σε υλικούς προορισμούς. Κάτι που υποστηρίζεται απ' τους διαλόγους του αλλά και τη μοναχική του φύση. Ο "κανένας" θα αναπτύξει μια φιλική σχέση με τον William Blake(με ποιητικούς συμβολισμούς) ενώ στην πραγματικότητα πρόκειται για το πέρασμα που θα τον οδηγήσει στον άλλο κόσμο. Αυτή η σχέση όμως είναι και ικανή να ξυπνήσει το πνεύμα του William Blake, ο οποίος αποδέχεται πλέον την ιδέα του θανάτου και περιπλανιέται συνειδητοποιημένος προς τον τελικό προορισμό...Σκοτώνωντας μία μία τις αισθήσεις του απ' τον παλιό κόσμο(έναν έναν τα ζωντανά κομμάτια του προηγούμενου του κόσμου, αυτά που εναγωνιώς ψάχνουν για καπνό). Ώσπου βρίσκεται στη βάρκα, που οδηγεί στο μέλλον, που η ελπίδα χάνεται στον ορίζοντα, και το σώμα παραδίδει ύλη-αν μπορούμε να δεχτούμε την ένοια της ανυπαρξίας- ενώ απομακρύνεται περισσότερο αντικρύζει τα τελευταία του βιώματα, τον "κανένα" και τον τελευταίο των κυνηγών του, να αλληλοσκοτώνονται σε μια κατάριψη καλού-κακού, παραδείσου-κόλασης.

Ταινία που προσφέρεται για πολύ σκέψη, όχι αντικειμενική, αλλά υποκειμενική, έτσι όπως ορίζει ο υπαρξιακός πειραματισμός που μετουσιώνει η τέχνη, αλλά περισσότερο αξίζει να την ακολουθήσεις και να τη βιώσεις μέσα απ'το πιο πρωσοπικό σου "είναι". Μουσική, σκηνοθεσία, ερμηνείες(αυτές δείχνουν να λειτουργούν σαν ομάδα με ακρίβεια αγγλικού ρολογιού) αγγίζουν την τελειότητα. Το μόνο που απομένει είναι να καθίσουμε απένατι στο μέσο αναπαραγωγής, να χαθούμε σε αυτό το υπερβατικό ταξίδι, να αγγίξουμε το κενό του Jim Jarmusch και να βιώσουμε αλήθεις και ψέμματα...
Βαθμολογία 9/10