Before Sunset

Σκηνοθεσία: Richard Linklater
Παραγωγής: USA / 2004
Διάρκεια: 77'

Ο Richard Linklater 9 χρόνια μετά το Before Sunrise(το οποίο δυστυχώς ακόμα αγνοώ) επιστρέφει με την συγκεκριμένη ταινία, σε μια αποτίμηση του ρομαντισμού μέσα από διαλόγους ψυχής, μεταξύ 2 εραστών που δεν έζησαν τον χρόνο όπως τους άξιζε...

Θα σπάσω την κριτική σε 2 κομμάτια, πρόφαση και ουσία. Για να μην παρεξηγηθώ, εξηγώ σαν πρόφαση τα γεγονότα που χρησιμοποιεί ο σκηνοθέτης για να ξεδιπλώσει μέσα από αυτά τα βαθύτερα νοήματα του, τις δυνατότερες αλήθειες του.

Πρόφαση: ο Jesse(Ethan Hawke) παρουσιάζει το βιβλίο που έχει εκδόσει σε ένα βιβλιοπωλείο του Παρισιού όπου συναντά την γηγενή Celine(Julie Delpy) η οποία στην ουσία είναι η πρωταγωνίστρια του βιβλίου του καθώς εκεί εξιστορείται η αγάπη, ο έρωτας, η ζωή που πέρασαν οι δυο τους, μέσα σε μια νύχτα αρκετά χρόνια πριν. Χρονικό διάστημα που διέρκησε και η σχέση τους. Αργότερα, θα αποκαλύψει πως έγραψε το βιβλίο σε μια προσπάθεια να τη συναντήσει, όντας απογοητευμένος και απελπισμένος πως δεν θα την ξανάβλεπε, καθώς η τελευταία δεν ανταποκρίθηκε στο ραντεβού που 'χαν δώσει 6 μήνες αργότερα απ' την γνωριμία τους ,και δεν είχαν ανταλλάξει προσωπικά στοιχεία. Έτσι αυτή η συνάντηση θα γίνει η αφορμή για να ζωντανέψει το παρελθόν, με τη μορφή στιγμών που κούρνιασαν και χάραξαν ανεξίτηλα το ζευγάρι και αποτέλεσαν τα βήματα του πιο ιδιαίτερου συστήματος των συναισθημάτων τους.

Ουσία: Αρχικά βλέπουμε τους διαλόγους μεταξύ Jesse και Celine, οι οποίοι είναι περιγραφικοί και μας πληροφορούν για τις προσωπικότητες για τους ανθρώπους προς τον τρόπο που αντιμετωπίζουνε τη ζωή. Είναι τελίως διαφορετικοί, αλλά συνειδητοποιούν μια διαφορετικότητα που δε πληγώνει αλλά αντίθετα γοητευεί τον καθένα απ' την μεριά του. Ενώ ελευθερώνωντας όλο και περισσότερο εκτός του μυαλού και την ψυχή τους νιώθουν το τσίμπημα. Αυτό που κουβαλούν τόσα χρόνια μαζί, την χημεία που ενώνει τους ανθρώπους κατά έναν περίεργο και μοναδικό τρόπο. Νιώθουν τα αισθήματα που 'χαν παραγκωνίσει, που φοβόντουσαν να κρατήσουν, δειλά δειλά να βρίσκουν χώρο. Ο γυάλινος κόσμος τους σιγά σιγά σπάει, και έρχονται τόσο κοντά μεταξύ τους που δε μπορούν να συγχωρέσουν τους εασυτούς τους για τον χρόνο που πήγε χαμένος. Μπορεί να γνωρίστηκαν, να πέρασαν μαζί μια νύχτα μόνο, όμως το 'χαν αισθανθεί. Γιατί ο χρόνος τελικά είναι εχθρός. Είναι εχθρός για αυτούς που δε ζουν, γιατί κάθε μέρα που περνάει είναι μια μέρα λιγότερη από αυτές που θα 'ρθουν. Είναι εχθρός και για αυτούς που κάποτε η καρδιά τους σπαρταρούσε σαν το ψάρι και τώρα έχει παγώσει. Γιατί το γεγονός γίνεται σημείο αναφοράς για όλη τη ζωή και κάθε μέρα μια τιμωρία, να ονειρεύεται στο παρελθόν, να σκοτώνει το παρόν και τίποτα να μη μπορεί να το θεραπεύσει, υπακούοντας στο ψέμμα, προσποιώντας μια ζωή. Δεν έπρεπε να το αφήσουν, και τους πονάει, πως τελικά αυτό που είχαν στην άκρη του μυαλού τους ήταν αληθινό. Που μια συνάντηση και μόνο ήταν ικανή να το ζωντανέψει. Και η ταινία κινείται στην εξάγνιση του πλήρη ρομαντισμού, στην εξιστόρηση γλυκών στιγμών μα αληθινών σκηνών, δήλώνει την αγάπη σε μια πολύ βαθιά μορφή, μακρυά απο συντηριτισμούς, σε μια στιγμή που αρκεί για να μαγέψει μια ζωή...Ρομαντισμός που αντιβαίνει πλήρως στην φράση της Celine: "Το ότι μπορούμε να ολοκληρωθούμε με έναν άντρα είναι τελείως σαδιστική ιδέα". Μα ότι το νιώθουν, μόνο του, δεν έχει σημασία. Δεν θα 'χει σημασία, αν δε μπορέσουν να ανταλλάξουν αυτά που δειλά δειλά βρήκαν θέση και ζωντάνεψαν ξανά στην καρδιά τους. Και το ξέσπασμα δεν θα αργήσει, και τελικά θα παραδωθούν αδύναμοι και οι δύο ο ένας στον άλλο εναποθέτωντας τις όποιες ελπίδες τους να γιατρέψουν τον χαμένο χρόνο... Το τέλος έρχεται πολύ φορτισμένο συναισθηματικά και μένει ανοιχτό, αφήνοντας την ελπίδα πως το ζευγάρι θα προλάβει αυτή τη φορά την ανατολή...

Όσον αφορά τη φόρμα, η ταινία διαδραματίζεται σε χρόνο πραγματικό, φορτωμένη με ρεαλιστικούς διαλόγους στα πλαίσια μιας ζωντανής αναπαράστασης της κατάστασης της οποίας προβάλλεται. Στοιχεία με τα οποία βαραίνει αρκετά το περιεχόμενο, κάτι που λαμβάνει υπ' όψιν ο σκηνοθέτης και διαδραματίζει την ταινία σε μικρή χρονική διάρκεια. Σκηνικά το ηλιόλουστο Παρίσι γεμίζει το κάδρο σχεδόν στην πλειονότητα των πλάνων. Ερμηνευτικά, η άμεση αναπαράσταση της κατάστασης εξαλοίφει την απαίτηση για εμβάθυνση στη λεπτομέρια αντίθετα όμως απαιτεί εκφραστικότητα, κυρίως με τη γλώσσα του σώματος. Κάτι στο οποίο καλύτερα ανταποκρίνεται κατ' εμέ η Julie Delpy, ενώ ιδιαίτερη προσπάθεια κάνει και ο Ethan Hawke της οποίας όμως το αποτέλεσμα είναι κάπως "σφιχτό". Ιδιαίτερη αναφορά θα μπορούσε να γίνει και στη φύση των διαλόγων, που είναι ταυτόχρονα σαφής, άκρως περιγραφικοί, συναισθηματικοί και διαρθρώνονται με ορθότατο τρόπο.
Αυτά!
Βαθμολογία 8/10