Ο οδηγός της seazon...

Λοιπόν για να μην παρεξηγηθώ κρίνω ωφέλιμο να εξηγήσω εν αρχής τις συνθήκες που γράφεται αυτό το post. Είναι βέβαιο πως ο οδηγός μου δε πρόκειται να 'ναι απόλυτα έγκυρος καθώς οι κινηματογραφικές μου ελλείψεις ως προς αυτά που εν τέλη θα 'θελά να δω είναι έντονες! Ωστόσο γράφω αυτό το κείμενο, για να μοιραστώ μαζί σας τις απόψεις μου σχετικά με όσα είδα...

Η σειρά προβολής της λίστας δεν έχει να κάνει με την σειρά προτιμήσεων μου, είναι κυρίως η σειρά με την οποία προβλήθηκαν στην Ελλάδα.

Ξεκινάω λοιπόν με το Arven. Δημιουργός του οποίου είναι μάλλον ο υποτιμημένος 47χρονός Per Fly του οποίου τάσομαι θαυμαστής! Η ταινία πραγματεύεται την κληρονομιά. Εμείς, την αντιλαμβανόμαστε ως μια μετεπιβίβαση ύλης με το θάνατο ενός προσώπου. Αντίθετα, ο Σκανδιναβός σκηνοθέτης την προβάλει ως μετεπιβίβαση "ζωής" απ' τους γονείς στα παιδιά, μέσω στιγμών συνύπαρξης οι οποίες εκφράζονται στο μέλλον. Καλοκουρδισμένο σεναριακά, δυνατό σκηνοθετικά με αρκετές διακρίσεις σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο, του οποίου επακολούθησε το πιο αριστουργηματικό κατ' εμέ Drabet.

Μια άλλη ταινία για την οποία θα 'θελά να κάνω αναφορά είναι το United 93. Πραγματεύεται ένα πιθανό σενάριο της τραγωδίας της 11ης Σεπτέμβρη στην Αμερική, ο Paul Greengrass με κάμερα στο χέρι, με low budget, με ντοκιμαντεριστική ακρίβεια και έντονα ψυχο-φορτισμένη γραφή μας μεταφέρει με πολύ σοβαρό ύφος στα δρώμενα. Πολλές διακρίσεις και για αυτή την ταινία, που εκτός των άλλων βρέθηκε και υποψήφια για Oscar.

Συνεχίζουμε με Thank You For Smoking. Οι καπνοβιομηχανίες οργώνουν τα πάντα, βάζουν τα σκευάσματα τους στη ζωή μας το ίδιο ανάλογα με τον ρυθμό που μας την παίρνουν. Ωστόσο δεν είναι οι μοναδικοί κίνδυνοι. Εσύ ωφείλεις να 'σαι σωστός σε αυτό που κάνεις, ό,τι και αν είναι αυτό, και ο κίνδυνος πετάει μακρυά σου. Τόσο απλά, με έντονο χιούμορ, μια ταινία έκπληξη, και φανταστική ερμηνεία απ' τον Aaron Eckhart.

Άνθρωποι είμαστε και μεγαλώνοντας φέρουμε στον κόσμο τα παιδία μας. Ε, αυτή την αρχή την καταλύει ο Μεξικάνος Alfonso Cuarón στο Children of Men, μας δίνει το όραμά του ενός αλλιώτικου κόσμου, και τα σημάδια της καταστροφής διάχυτα παντού, σε ένα μέλλον που ζυγώνει απειλητικά, μα κρατάει την ελπίδα στο μοναδικό νεογνό που γεννήθηκε τα τελευταία έτη στον πλανήτη. Απολαυστικό, γροθιά στο στομάχι, με παρουσίες στο cast όπως Clive Owen,Julianne Moore μόνο απαρατήρητο δεν περνάει...

Ο πύργος της Babel είναι η ταινία με την οποία ο σπουδαίος Inaritu κλείνει την τριλογία του. Η παγκοσμιοποίηση μέσα και στο πιο μικρό χωριό, το εξωτερικό γεγονός φέρνει σχηματικά τους ανθρώπους κοντά, όμως απρόσωποι όσο ποτέ δε φαντάζεστε πόσο μακρυά είναι. Και εδώ σπουδαίο cast, πολύ δυνατή ταινία που ωστόσο δεν απόλαυσα τόσο όσο τα προηγούμενα μέρη της τριλογίας. Οι διακρίσεις με το κιλό και εδώ!

Μια ταινία απ' το εγχώριο κύκλωμα που δίχασε την κριτική είναι το Πεθαίνωντας στην Αθήνα, με cinemascope και μουσική υπογεγραμένη απ' τον Κραουνάκη, ο Παναγιωτόπουλος προσπαθεί να κάνει την υπέρβαση.

Ας περάσουμε στον μεγάλο Clint τώρα, με το πρώτο χρονικά Flags of Our Fathers κάνει μια ηχηρή πολιτική δήλωση για τα τεκτενόμενα του πολέμου στο Ιβο Τζίμα, παρακολουθεί το μέτωπο του πολέμου με την κάμερα στο στρατόπεδο των Αμερικανών και ασκεί έντονη κριτική στα μεγάλα κεφάλια δίνωντας αλήθειες περί πολέμου. Σκηνοθετημένο και παιγμένο αντάξιο της φήμης του!

Η χρονιά είχε και βραβευμένο στις Κάννες Ken Loach, και συγκεκριμένα το The Wind That Shakes the Barley όπου ο Βρεττανός σκηνοθετεί με καθαρά φιλοΙρλανδική σκοπιά τα δρώμενα, ακολουθεί τον άνθρωπο και παρουσιάζει τα σημεία της αλλαγής στη μεταστροφή του συμφέρον με υποβλητικό τρόπο! Άπιαστη και η φωτογραφία σε αυτή την ταινία.

Τώρα περνάμε στο κατά τεκμήριο καλύτερο ελληνικό εύρημα της περιόδου. Η ψυχή στο στόμα μας έβγαλε την ψυχή αλλά δικαιωματικά κατακτά το βραβείο. Ο Οικονομίδης στην πλέον βροντερή κινηματογραφική κατάθεση, σπέρνει τη μιζέρια στην ύστατη μορφή του Έλληνα και σκηνοθετεί την μειοψηξία με κατανόηση εκ της οποίας προέρχεται η λύτρωση.

Η χρονιά είχε όμως και David Lynch με το Inland Empire που πως και πως τον περιμέναμε! Μάλλον άξιζε τον κόπο, επαναστάτης με τα μέσα, ατμόσφαιρα θρίλερ εκ των έσω, όσο δεν πάει, και μια ψυχεγγελική ξενάγηση, δίχως χάρτη, στον συνιρμικό κόσμο του, με ενοχές και σκέψεις τοποθετημένες σε μια αλλόκοτη βάση. Κάπως έτσι γιορτάζει το πέρασμα του στην 6η δεκαετία της ζωής του.

Απ' την γείτονα Τουρκία έχουμε το Iklimler, σπουδαία γραφή, ακροβατεί απ' την ανηθικότητα ως την πλήρη εξάγνιση των συναισθημάτων με πολύ τρυφερή μουσική υπόκρουσης. Εκεί που ο έρωτας κατασπαράζει λοιπόν συναντάμε και μια σπουδαία ερμηνεία, αυτή της Ebru Ceylan στην δεύτερη της κινηματογραφική απόπειρα.

Ας περάσουμε στο βιογραφικό της βασίλισσας(The Queen), o Stephen Frears πέτυχε διάνα. Δε νομίζω πως υπήρχε ηθοποιός που θα έδινε καλύτερη ερμηνεία απ' την Hellen Mirren η οποία εκτός του Oscar εξασφάλισε και τα καλύτερα για την ταινία. Ψάχνωντας τον άνθρωπο πίσω απ' το ψυκτικό βασιλικό πορτραίτο...

Και επειδή όλοι έχουμε ανάγκη από μια πιο ξέγνοιαστη παιδική νότα, αφαιρώ το φτωχά δοσμένο οικολογικό μύνημα και προτείνο Happy Feet. Τα γλυκύτατα αυτά πλάσματα, πιγκουίνοι, υπογράφουν από μόνα τους το χαμογελαστό ταξίδι του θεατή.

Για μένα η αποκάλυψη της χρονιάς ακούει στο όνομα Leben der Anderen, Das. Όταν ο άνθρωπος χάνει την ηθική του ταυτότητα, και όταν όλα πιέζουν προς αυτό, σε κάποια μυστικά συρτάρια κρατάς τον εαυτό σου και διατηρείς τις αναπνοές σου! Και γίνεσαι "αρχή και τέλος" για τον ασυνείδητα χαμένο χρόνο...Όσων δεν άντεξαν να σε ακολουθήσουν. Φόρος τιμής και προς τον σπουδαίο και δυστυχώς προσφατά και πρόωρα χαμένο Ulrich Mühe. Απέσπασε δικαίως το oscar καλύτερης ξενόγλωσσης!

Στους πενιχρούς αυτούς καιρούς του κωμικού στοιχείου εμείς διαβλέπουμε φως με το Little Miss Sunshine. Low budget παραγωγή, ξεκαρδιστικό αποτέλεσμα, και μια ταινία που γενικότερα αγαπήθηκε πολύ. Πάμπολλες διακρίσεις ανάμεσα τους Oscar σεναρίου και β' ρόλου για τον Alan Arkin . Όλα ξεκινάνε όταν η οικογένεια επιδιώκει το ταξίδι για California ώστε να συμμετέχει η μικρή τους κόρη στο μεγαλύτερο διαγωνισμό ομορφιάς. Απ' τον Προυστ ως τον Νίτσε, με καυστική σάτιρα στη δομή της κοινωνίας και το γέλιο να γίνεται εύκολο συνοδευόμενο μετά σκέψης, ταινία που δε ζημιώνει.

"Οι πολιτισμοί πεθαίνουν εκ των έσω" έτσι ξεκινάει το Apocalypto, και κουρδίζει τα μηχανάκια του μυαλού μας. Μπορεί το αποτέλεσμα να μην είναι τόσο εγκεφαλικό, ωστόσο η γλώσσα των Maya, η πολεμοχαρής ατμόσφαιρα, η δόση υπερβολής, το συναίσθημα και το λυτρωτικό finale συνθέτουν μια δυνατή ταινία όχι μόνο για τους fun του είδους.

Χρονιά καταξίωσης και για τον Forest Whitaker. Που καθηλώνει με την ερμηνεία του στο κατά τα άλλα ενδιαφέρον The Last King of Scotland. Υποδύεται τον βασιλιά της Ουγκάντα Amin, και με ειλικρίνεια αλλά και υπερβάλουσα ωμότητα περιγράφονται τα πολιτικά δρώμενα της εποχής, και όχι μόνο, στις χώρες του γ' κόσμου. Ευχάριστη έκπληξη και ο James McAvoy σε πρωταγωνιστικό ρόλο.

Όταν ο εωτερικός μας κόσμος είναι παγιδευμένος σε μια πραγματικότητα που είναι αδύνατον να εκφραστεί, οι δαίδαλοι συναισθημάτων, σκέψεων, βιώματων γίνονται αυτό-καταστροφικοί και το όνειρο ξεμακραίνει. Κάπως έτσι το Laberinto del fauno, El ξετυλίγεται, τοποθετούμενο στις πιο μαύρες ιστορικές σελίδες της Ισπανίας, τον εμφύλιο πόλεμο του Franco, κλέβωντας αγαλίαση, δάκρυα, και σκέψη απ' τον θεατή. Εκπληκτικό soundtrack στο καλοστημένο και πολυβραβευμένο δημιούργημα του
Guillermo del Toro.

Μετά το Flags of Our Fathers έρχονται ακόμα πιο μεστά και ολοκληρωμένα τα Letters from Iwo Jima. Ο Eastwood αυτή τη φορά βάζει την κάμερα στο Ιαπονέζικό μέτωπο, περιγράφει με ειλικρίνεια και φτιάχνει έναν ύμνο στον άνθρωπο,περιγράφωντας την απώλεια της ψυχής, της ζωής μακρυά απ' τα πολιτικά συμφέροντα που εξουθενώνουν τους πληθυσμούς.Δεν υπάρχουν λόγια, πραγματικά σουδαία ταινία!

Το The Fountain σηματοδοτεί την επιστροφή του Darren Aronofsky με την καλλιτεχνική δάδα να φωτίζει κάθε πτυχή της ταινίας. Ο θάνατος συνατά τη ζωή, ο έρωτας και η αγάπη φιλοδοξούν τα πάντα να θεραπεύσουν, και εμείς αναζητούμε τον νικητή στις τέλειες εικόνες του μεγάλου σκηνοθέτη, με την ψυχή αβοήθητη και εγκλωβισμένη.Τέλος, την μουσική υπογραφή άλλη μια φορά ο μεγάλος Clint Mansell. Αν είχαμε και καλύτερες ερμηνείες...

Η Edith Piaf και η ζωή της στο Môme, La . Η ζωή της όχι μέσα από στεγνά γεγονότα, αλλά απ' τον αλλιώτικό κόσμο, το υπερβατικό σάλεμα της ψυχής... Απολάυστε το με δάκρυα στα μάτια, σίγουρα η καλύτερη Γαλλική απόπειρα της χρονιάς!
Και η Marion Cotillard ενσαρκώνει τον μύθο!

Συνεχίζουμε με δράση και αντίδραση. Ανοιχτόμυαλα μαθήματα ζωής, με ιστορικό υπόβαθρο εμπλουτισμένα, με στοχαστικό και μαθηματικό ύφος από έναν καθηγητή, σπουδαίο άνθρωπο, που αδυνατεί να βρει την δικιά του αντίδραση σε όσα συμβαίνουν στη ζωή του και στον κόσμο... Άλλη μια μεγάλη ταινία, με χαμηλό budget και την συνεργασία Ryan Fleck-Ryan Gosling να σφραγίζει την επιτυχία στο συμπαγές Half Nelson.

Μετά το μαγικό Kirikou,ο Michel Ocelot,
αυτός ο δάσκαλος των παιδικών και όχι μόνο έτων σκορπάει τα διδάγματα του με το πιο εύθυμο και πολυχρωματιστό αυτή τη φορά Azur et Asmar. Η καθολικότητα των νοημάτων παραμερίζεται λιγάκι αλλά η αλλήγορη διδακτικότητα παραμένει σε πολύ υψηλά επίπεδα.

Συνεχίζουμε με έναν απ' τους ζωντανούς μύθους του σινεμά, τον Alain Resnais που στα 85 του δείχνει ακόμα ακατανίκητος στις ψυχογραφικές αναλύσεις και εμβαθύνσεις. Με ήρωες μικρούς ανθρώπους της διπλανής πόρτας παραθέτει μια ολοκληρωμένη κατάθεση ψυχής για τις ανθρώπινες σχέσεις. Σε πρώτο φόντο, οι αδυναμίες, η αλλιωτική απομόνωση εκ απροσωπείας προερχόμενες
.
Αλλά αν δεν είχαμε και ένα τέρας κάτι δε θα έλειπε? Ο Ασιατικός κινηματογράφος με τον Joon-ho Bong στο τιμόνι, και πλοίο το Gwoemul ασκεί κριτική ματιά στο καπιταλιστικό σύστημα και κυρίως στις αιτίες του, κάπως απαίδευτα αλλά με πλήρη σαφήνεια σε μια ταινία που βγάζει γέλιο, δράση αλλά και σκέψη!

Ο οδηγός κλείνει με ένα ελπιδοφόρο Λονδρέζικο δημιούργημα. Ο λόγος για το Dead Man's Shoes ένα ταξίδι εκδίκησης, απενεχοποίησης της οργής αλλά και γεμάτο στίγματα απ' το παρελθόν. Το αποτέλεσμα εγγυούνται ο Shane Meadows σε σκηνοθεσία και ο Paddy Considine σε σενάριο και ερμηνεία!
.....