Modern Times

Σκηνοθεσία: Charles Chaplin
Παραγωγής: Usa / 1936
Διάρκεια: 87'

Ο Charles Chaplin , ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος, κωμικούς στην ιστορία του κινηματογράφου υπογράφει αυτό το κλασσικό αριστούργημα.

Ένας σκηνοθετικός θησαυρός, ένα σενάριο με φωτιά ασίγαστη, περιγράφει με τον πλέον χιουμοριστικό τρόπο και την μέγιστη αλληγορία τον σύγχρονο αμερικάνο της αποχής του και όχι μόνο. Τοποθετείται στην βιομηχανική εποχή και περιγράφει με απαρέγκλιτο ύφος τις συνέπειες του μεγάλου κραχ στην Αμερική. Η κωμικότητα υπογεγραμένη από τον μετρ, οτιδήποτε άλλο να πούμε είναι πλεονασμός, η αισθητική διάχυτη και μια μικρή επιρροή από τον ρομαντισμό της εποχής πάντα όμως προσαρμοσμένη στο Αμερικάνικο όνειρο...

Αυτοί οι σύγχρονοι καιροί δεν διαφέρουν πολύ από τους δικούς μου σύγχρονούς καιρούς και δεν θα διαφέρουν ούτε από τους σύγχρονους καιρούς του εγγονού σου. Γιατί ο μεγάλος Λονδρέζος πασπαρτού του cinema δεν ασχολείται με τα γεγονότα αλλά με τις τάσεις της εποχής του. Τις τάσεις που υπάρχουν, πάντα θα υπάρχουν και θα εκδηλώνονται με τις συμπεριφοές των ατόμων. Και αυτές ερμηνεύει σε κάθε του σκηνή που ανεξίτηλα σφραγίζουν τον χρόνο. Κάθε σκηνή που μοιάζει σαν ένα μαργαρτάρι που προστίθεται και κρεμιέται γύρω από την χρυσή αλυσίδα της διανόησης του.

Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε ένα κοπάδι προβάτων που αμέσως αφήνει την θέση του σε αυτό των ανθρώπων. Σε έναν άπταιστο παραληρισμό, σε μια κυριολεκτική μεταφορά για τον τρόπο αντίδρασης του ανθρώπου στον έξω κόσμο του. Τη θέση παίρνει μια αναφορά στο σύστημα της κοινωνίας. Με το αφεντικό βολεμένο με την εφημερίδα του, να παρατηρεί άπραγο στη γιγαντοοθόνη του την συμπεριφορά όσων του αποφέρουν τον πλούτο έναντι ψίχουλων. Αν και όλοι πιάνουν το μέγιστο της απόδοσης τους, άπληστος δίνει εντολή για εντατικότερο ρυθμό παραγωγής που τα "πρόβατα" είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν. Άμεση έρχεται η αναφορά στην εκβιομηχάνιση της εποχής με μια ομάδα τσαρλατάνων που παρουσιάζουν μια μηχανή αυτόματης σίτισης με σκοπό την εξάλειψη του μεσημεριανού διαλείματος και την πλήρη καταπάτηση δικαιωμάτων, με αντίτιμο την αισχροκέρδια από τον μόχθο των ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο ωφείλουμε να παρατηρήσουμε έναν ευφυές ευρυματισμό του Charles Chaplin.
Η ταινία είναι βουβή, αλλά οι ήχοι καθ' όλη την διάρκεια της από τις μηχανές, τις κινήσεις, τα αφεντικά και όποιον άλλον υπονοείται ως ανώτερος ιεραρχικά, ακούγονται χωρίς δισταγμό. Σε μια τυπική διάκριση απαξιώνοντας εξ ολοκλήρου τον απλό άνθρωπο της εποχής των οποίων οι ήχοι είναι φυλακισμένοι μέσα τους, σε μια απαράμιλη αποδοχή των όσων του επιβάλονται. Ο πρωταγωνιστής μας πλέον που το σώμα του αντιδρά με νευρικό κλονισμό, χαρακτηρίζεται σαν τρελός και άνεργος ακολουθεί τον δρόμο της φυλακής. Σε μια επίσημη κατακραυγή του συστύματος. Όπου φυλάκιζε μιλιούνια ανθρώπων για να μειώσει την ανεργία που είχε επικρατήσει λόγω της οικονομικής παρακμής της χώρας λόγω λάθος εφαρμογής του τραπεζικού συστήματος.

Η αγαθότητα του ήρωα μας χαρίζει άπλετες σκηνές γέλιου στη φυλακή. Η ώρα της αποφυλάκισης του έρχεται, αλλά αντί για βάλσαμο μοιάζει ως τυρανία για τον πρωταγωνιστή μας. Τυρανία γιατί η πραγματική κόλαση ήταν εκεί έξω, στον κόσμο της ανέχειας, στον κόσμο της εξαθλίωσης σε μια απόλυτα καυστική μα και κυριολεκτική δήλωση. Τελικά ο απαχωρισμός του τον οδηγεί πάνω στην κοπέλα της ζωής του, για την οποία πλέον αξίζει να ζήσει το όνειρο, αξίζει να προσπαθήσει. Αγαθός και άνεργος ψάχνει ξανά για δουλειά, οι γκάφες έρχονται η μία μετά την άλλη. Σε μια δήλωση των παράλογων απαιτήσεων που είχε ο χώρος της εργασίας από ανθρώπους που πεινούσαν. Ξεκαρδιστικές στιγμές γέλιου έχουμε και εδώ. Όπου ο ήρωας μας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του μηχανικού. Τελικώς συλαμβάνεται ξανά. Όταν βγαίνει τον περιμένει η καλή του, σε μια σχέση που ενσαρκώνει απόλυτα την αγνότητα την πιστότητα και την αθωότητα και τον πάει στο σπιτικό τους!(ένα εγκατελελειμένο γιαπί). Παρ' όλα αυτά, αυτό το σπιτάκι με την αγάπη της συντρόφου του πλασμένο, στα αγνά μάτια του ήρωα μας μοιάζει παράδεισος και ας η σύστασή τους δεν ήταν τόσο παραδεισένια! Πάλι ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του κόσμου για εργασία, όπου πάλι τα πρόβατα συναθροίζονται για μια θέση και λίγα ψίχουλα. Η έκβαση ίδια, σύντομα η ανεργία θα επικρατήσει και οι πολίτες απαράμιλα θα μείνουν χωρίς εργασία. Ωστόσο το ζευγάρι με νύχια και με δόντια προσπαθεί για καλύτερες μέρες και αναζητεί καλύτερες συνθήκες και ένα μέρος για να στεγάσει ήρεμα τον ρομαντισμό του. Αυτή η τάση το οδηγεί σε ένα εστιατόριο αναλαμβάνοντας τόσο μαγειρικά αλλά και καλλιτεχνικά χρέη. Γινόμαστε μάρτυρες μιας από τις πιο απλές, πιο λιτές αλλά ταυτόχρονα και πιο καλαίσθητες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου(όπου ο Σαρλό ερμηνεύει αυτό το αξέχαστο Je cherche après Titine) . Οι περιπέτειες ακολουθούν, πάντα θα ακολουθούν αλλά το ζευγάρι έχει βρει το νόημα της προσπάθειας. "Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" όπως μας λέει και το γνωστό άσμα, και όταν αυτό το όνειρο είναι κοινή αυτούσια αγάπη τότε καταλαβαίνεις την αξία της προσπάθειας ως χρυσάφι ατόφιο, στο πλέον ρομαντικό κλείσιμο!
Βαθμολογία 9,5/10