Aleksandra

Σκηνοθεσία: Aleksandr Sokurov
Παραγωγής: France / Italy / Russia / 2007
Διάρκεια: 90'

Συνεχιστής της Ρωσσικής παράδοσης για άλλη μια φορά, με το δικό του πρωσοπικό ύφος ο μεγάλος Sokurov κάνει άλλη μια μεγάλη ταινία,ο άνθρωπος πρωταγωνιστής, και εμείς απλά ακολουθούμε στη μεθυστική του γραφή.

Κάποια στιγμή όλα τελείωνουν, μένουμε πίσω απ' την αυλαία και δεν έχει σημασία αν του κοινού οι ιαχές ή τα γιουχαρίσματα τρυπάνε τα αυτιά μας, σημασία έχει η δική μας ενδοχώρα. Όχι ως προς το γεγονός που συντελείται,αλλά ως προς τον κόσμο της σκέψης, ως προς τα συναισθήματα. Ο κόσμος μας μέσα στον κόσμο των άλλων και το τι γίνεται μετά. Γιατί κάπου εκεί στο γεγονός, στεγνά πρωταγωνιστώντας σε αυτό, δίχως συνείδηση, δίχως χάρτη, δίχως αρχή και τέλος, ο "άνθρωπος" ψύχεται, γίνεται και αυτός ένα με τον πάγο που τον περιβάλλει και δεν μπορεί να δει το καλό, το σωστό, το λάθος. Η πυξίδα απομαγνητίζεται και μαζί της κάθε απόφαση σκουριάζει.

Κάπως έτσι, ίσως και χωρίς καμία σχέση, μας τα λέει ο Sokurov. Άλλωστε τα νοήματα ίσως παραμερίζονται ως προς την καθολικότητα τους, όταν πνίγουν τον καθένα στις αισθαντικές εμπειρίες που ζει, υπό την κινηματογραφική αντίληψη αυτού του σκηνοθέτη. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, οι στρατιώτες βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση των ιχνών του αόρατου εχθρού. Τελικά ο εαυτός τους είναι ο ίδιος τους ο εχθρός. Έξω απ' το στρατόπεδο οι άνθρωποι πονάνε, πεινάνε, μα ξέρουν τι λέξη "καλοσύνη". Και ας στον κόσμο των άλλων δε μπορεί να επιφέρει τίποτα, δίνει σε αυτούς την ζεστασιά στην καρδιά τους, μια στιγμή λύτρωσης. Κάπου εκεί λοιπόν τοποθετεί ο σκηνοθέτης την πρωταγωνίστρια του Alexandra(Galina Vishnevskaya). Η Alexandra είναι η γιαγιά ενός αξιωματικού, του οποίου η απουσία την έστρεψε στο στρατόπεδο για να τον επισκεφτεί στο συμβολικό αυτό σενάριο του Sokurov. Η Alexandra είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, που κρατάει στα μάτια της όσα έχει η καρδιά της. Έχει διατηρήσει την καλοσύνη της, την δυνατότητα της να διακρίνει να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος(όχι τόσο στενά όσο ακούγεται), να βλέπει τον κόσμο, να χάνεται μέσα απ' τον κόσμο των άλλων ανθρώπων. Σταθερή γυρνοβολάει στη ζωή του στρατόπεδου, μιλάει με όλους, μα κρατάει την προσωπική αλήθεια της φυλαχτό. Και εκεί, μες στο στρατόπεδο ο Ρώσσος καλλίτέχνης δημιουργεί τα αινιγματικά πορτραίτα των στρατιωτών με ατμόσφαιρες μυστηριώδες διάχυτες στον αέρα. Που με την επίμονη και επίπονη ματιά τους αναζητούν ίσως τον οδηγό σε έναν άνθρωπο που μπορεί να ζει. Στην Alexandra που ο σκηνοθέτης βρήκε την μούσα του και μπόρεσε να εκμαιεύσει από τους στρατιώτες τα απομακρυσμένα απ' την ψυχή τους κίνητρα, θέλητρα σε τυφλές συμπεριφορές.

Άλλη μια σπουδαία ταινία, αυτή τη φορά σε μια πιο διαλεκτική παρουσίαση, με στενότερες πινελιές ζωγραφικής και ποιήσης(άλλωστε η φρίκη του πολέμου το υπαγορεύει), με σπουδαίες καλλιτεχνικά εικόνες και σκηνές, με την πάντοτε προσωπική, αυθεντική, μοναδική υπογραφή του Sokurov. Ενός καλλιτέχνη που δεν δειλιάζει να μένει ασυμβίβαστος, να δημιουργεί τα οράματα της δικής του ενδοχώρας και να τα παρουσιάζει σε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν. Μακρυά από στερεότυπα και κώδικες που υπαγορεύει ο κόσμος, η ροή των πραγμάτων.
Βαθμολογία 8/10