Sekai wa tokidoki utsukushii

Σκηνοθεσία: Osamu Minorikawa
Παραγωγής: Japan / 2007
Διάρκεια: 70'

Ο πρωτάρης Osamu Minorikawa με την φλόγα της παρθενικής δημιουργίας μας παρουσίασε χθες στις Νύχτες Πρεμιέρας ένα υπέροχο καλλιτέχνημα, μέσα από την Υπέροχη ζωή του!

Όντας μόλις στην τέταρτη σειρά και τον φόβο της ζαλάδας διάχυτο εκ της απόστασης αναπνοής με το μέσο, δεν υποψιαζόμουν πως θα μου ρθει από αλλού. Μια άλλη ονειρική ζαλάδα αφηγημένη και ζωογονημένη από αυτό το μεστό τρυφερό διήγημα της ζωής. Απ' την αρχή κατάφερε να με συνεπάρει και να με κουβαλήσει αποροφώντας τελικά κάθε φόβο και παραδίδοντας μου μια τέλεια αισθαντική εμπειρία.

Η διήγηση και η εισχώρηση στα δύσβατα λημέρια της ανθρώπινης ατέλιας καταδεικνύει την τελιότητα της ύπαρξης, την υπέροχη ζωή μέσα από τις μεγάλες αδυναμίες, τα μεγάλα όνειρα, βγαλμένα από τις μικρές ζωές καθημερινών ανθρώπων. Μια πενταπλή αφήγηση αυτόνομων ιστοριών, λιτές και απλές στη θεματολογία τους, αυθεντικές ως προς το περιεχόμενο με κύριο πυρήνα την ανθρώπινη μοναξιά, τις ανθρώπινες αδυναμίες, τους ευαίσθητους φόβους, τα ξύσματα ψυχών με την αμεσότητα του οράματος του δημιουργού είναι αυτά που πνίγουν τον θεατή φέροντας του ένα βαθύ μελαγχολικό-νοσταλγικό συναίσθημα. Οι ιστορίες έχουν διακριτά όρια, αλλά σαν τις στροφές εσώκαρδου ποιήματος καταφέρνει να ενώνει τα επιμέρους κομμάτια και να μετασχηματίζει μια ισομετρική δημιουργεία.

Καλλιτεχνικά δεν ξέρουμε τι να τονίσουμε. Η καλλιτεχνική διάθεση όλων των συντελεστών είναι παραπάνω από εμφανής. Ο φωτογράφος δίνει τον καλύτερο εαυτό του, και σε συνδυασμό με την "ποιητική" σκηνοθεσία μας δίνει την εντύπωση πως έξερευνούμε εκ των έσω κάθε πρόσωπο, κάθε αντικείμενο που παρουσιάζεται στο film. Πως είμαστε εμείς το πανί ή η ίδια η κοπιά στην οποία εξελίσεται αυτός ο ύμνος, σε μια εμβριθής και εσωτερική σκιαγράφηση των εμφανιζόμενων ανθρώπων και των καταστάσεων. Τεχνικά οι ιστορίες διέπονται και από τεχνικές μικρού μήκους, αυτοτελής και αφήνοντας μια υπόσχεση για την συνέχεια. Εν τέλη ο θεατής οδηγείται τμηματικά στην κορύφωση. Ωστόσο αυτή η περιχαρακωμένη θέαση ίσως αδυνατεί να τον οδηγήσει στο καθαρτήριο απαιτούμενο κλείσιμο.

Ταινία που έρχεται από το εγχώριο κύκλωμα της Ιαπωνίας, με άσημους κυρίως ηθοποιούς και αποτεέι την άκρως επιτυχημένη πρώτη απόπειρα του Osamu Minorikawa. Περιμένουμε το μέλλον πλέον αντλώντας την αισιοδοξία μας από τους οιωνούς αυτού του film για μια ακόμα πιο ολοκληρωμένη δημιουργία!
Βαθμολογία 7,5/10

υγ. Θα θελά να παραθέσω κάποιες πολύ ποιητικές στιγμές της ταινίας, αλλά η μη αυτούσια μεταφορά τους θαρρώ πως θα την αδικήσει! Για αυτό απλά βρείτε το και απολαύστε το!

Lola Montès

Σκηνοθεσία: Max Ophüls
Παραγωγής: France / West Germany / 1955
Διάρκεια: 110'

Οι χθεσινές νύχτες πρεμιέρας(μόλις είχε σουρουπώσει) είχαν στο πρόγραμμά τους την εν λόγω ταινία στα πλαίσια του αφιερώματος για αυτόν τον μάλλον άγνωστο στον πολύ κόσμο(αν εμπιστευτούμε τις ψήφους στις ταινίες του από το imdb) αλλά σπουδαίο καλλιτέχνη, Max Ophüls.

Η βιογραφία λοιπόν της Lola Montes. Της πιο σκανδαλώδη γυναίκας στην ιστορία, όπως προσφωνείται από τον διευθυντή του τσίρκου(Peter Ustinov). Η κάμερα τοποθετείται στην πλατφόρμα ενός τσίρκου όπου ο διευθυντής του μας παρουσιάζει την Lola Montes. Μια πανδαισία χρωμάτων ανάλογη του χώρου στην πλέον θριαμβευτική χρήση του technicolor είναι η πρώτη γνωριμία του θεατή με την ταινία που τον ακολουθεί μέχρι το τέλος.

Στα της υπόθεσης παρουσιάζεται η ηρωΐδα με αφήγηση και την τεχνική των flash back. Η χορεύτρια μας, θρασύτατη και προκλυτική αναλογιζόμενοι τις συνθήκες της εποχής καταφέρνει να κεντρίζει διαρκώς τις επιθυμίες των αρσενικών. Η κάμερα την ακολουθεί απ' τον αποτυχημένο γάμο της( όντας πιστή) ως το έντονο φλερτ με έναν νεαρό επίδοξο θαυμαστή της! Η αφήγηση χωρίς να κρατάει σταθερές παρεκλίνει δίνωντας μεγάλο βάθος γοητείας στην ηρωϊδα και τονίζοντας ανελειπώς την μοιραία φύση της. Την ακολουθεί σε μια ένδοξη ερωτική σταδιοδρομία η οποία στέκεται σημαιοφόρος των φιλοδοξιών της. Φιλοδοξίες άκρως επαναστατικές για την εποχή, οι οποίες εν τέλη την παρακινούσαν στο καθετί και σημάδεψαν μια σπυδαία καριέρα. Μια σπουδαία καριέρα που τελικά τερματίζει στα πλατό ενός τσίρκου, στην αφήγηση του ένδοξου παρελθόντος και σε ένα παρών που τρέμει λίγο πριν την ολέθρια πτώση του. Την πτώση ως την πλήρη απαξίωση, όπου παρακολουθούμε το αντικείμενο του πόθου χιλιάδων αντρών να εκτίθεται στα λούσα των επιθυμώντων παρευρισκόμενων ετοιμοπαράδοτη προς χρήση!

Στο διάλειμα άκουσα τα παράπονα κάποιων για το ντουμπλάρισμα, ή για την ακρίβεια για το μη ντουμπλάρισμα του ήχου. Στα αυτιά μου αυτά τα παράπονα ακούγονταν σαν αυτά καλο-χρυσο-βολεμένου θυληκού της Εκάλης για τα κουνούπια της εξοχής! Ναι συμφωνώ, η ταινία είχε πολλά εξωτερικά πλάνα, ναι συμφωνώ η ταινία δεν είχε σχεδόν καθόλου εξωτερικούς ήχους. Αλλά πως ζητάμε να κρίνουμε κάτι τόσο αφύσικα. Η ταινία γυρίστηκε το 1955, και είναι έργο τέχνης! Γρίστηκε με αυτές τις συνθήκες, και δε νομίζω πως η δουλειά του κριτικού είναι να μείνει στις εξαναγκάζουσες ατέλειες του μέσου! Η ταινία σε παίρνει μαζί της με μοναδική λεπτή καθοδήγηση και καταφέρνει να σε συνεπάρει με το μεγαλείο του Max Ophüls! Σεναριακά άρτια, γραφή επαναστατημένη και πλήρως παραστρατημένη απ' τα στερεότυπα του δογματικού σινεμά και ένα νοσταλγικό λυτρωτήριο μύνημα που εν αγωνιώς ο θεατής καρτερεί μέχρι το τέλος...
Βαθμολογία 8/10

Pride & Prejudice

Σκηνοθεσία: Joe Wright
Παραγωγής: France / UK / 2005
Διάρκεια: 127'

Περηφάνια και προκατάληψη, όπως αλαζονεία και εγωισμός, όπως ευθιξία και ματαιοδοξία, όπως όπως όπως! Η ταινία παίζει μάλλον με τα αρνητικά υπόπαραγωγα, συναφή και μη, φτιάχνωντας μια ίντριγκα έτοιμη να σκεπάσει τον θεατή.

Το ομόνυμο βιβλίο της Jane Austen μεταφέρεται στο πανί από τον πρωτάρη Joe Wright. Η ταινία σε όλα τα επμέρους κομμάτια της έχει να παρατάξει δάφνες εξαίρετης ποιότητας. Όσον αφορά τα κουστούμια αυτής της εποχής(1800), όσον αφορά την φωτογραφία, όσον αφορά το μακιγιάζ ο θεατής βρίσκεται από πλάνα μεγάλης ευρηματικότητας και καλαισθησίας! Ακόμα μπορούμε να ισχυριστούμε και μια αξιολογή προσπάθεια της σκηνοθεσίας όσο αφορά την φόρμα.

Ωστόσο αυτό που δεν ανέχεται ο θεατής είναι οι εμμονές στον προσανατολισμό της αφήγησης του σεναρίου. Τι θέλω να πω? Η υπόθεση είναι απλή. Βρισκόμαστε στα 1800 στην Αγγλία, όπου οι κοπέλες κρατούν τον γάμο τους σαν σε μια κίνηση διπλωματίας, παρά απόλαυσης και ολοκλήρωσης, και εξασφάλισης καλύτερου μέλλοντος για αυτές και τις οικογενειές τους, μιλώντας πάντα με χρηματικούς όρους. Σε αυτά τα πλαίσια γνωρίζουμε μια φτωχή αντιπροσωπευτική οικογένεια, και μια μητέρα που με ευτελής και φτηνιάρικους τρόπους προσπαθεί να παντρέψει τις κόρες της. Μια σειρά επιφανιακών δεδομένων συμβαίνουν καθ' όλη την ταινία που φέρνουν την όμορφη Jane(Rosamund Pike) στην αγκαλιά του πάμπλουτου κύριου Bingley. Η σχέση τους περνά από λογοκρισία, γρήγορα παγώνει μέχρι να αναθερμανθεί και να οδηγηθεί στον ρομαντικό γάμο. Από την άλλη η Lizi(Keira Knightley) αδερφή της Jane γνωρίζει τον φίλο του καλού της αδερφής της Darcy, τον οποίο αντιπαθεί σφοδρά ως αλαζόνα, κακόβουλο και ψυχρό άντρα. Τελικά ο Darcy εξελίσσεται σε ερωτοχτυπημένος θαυμαστής της, και αποδεικνύει πως είναι ο καλύτερος άνθρωπος του κόσμου με πράξεις που συγκινούν και άγιο. Και έρχεται η αναστροφή των πραγμάτων, η Lizi τα βλέπει όλα καλά και νοιώθει άσχημα που τον αδίκησε και τα παιδιά ερωτεύονται και παντρεύονται. Σε ένα ρεσιτάλ απλοϊκότητας, φτηνού ρομαντισμού και γυναικωτών(με την κακή ένοια) τεχνασμάτων.

Αν και η υπόθεση θα κρατήσει τον θεατή, δε νομίζω πως μπορεί να μην τον απωθήσει κιόλας. Εκτός αν είστε από αυτούς που ζητούν με εξάρτηση την παραμικρή σταγόνα ρομαντισμού, χωρίς να διακρίνεται τον αυθεντικό από τον επιτηδευμένο ρομαντισμό. Όσο κακός και να είμαι με αυτό το μέρος, θα πρέπει να ξεκαθαρίσω πως μεμονομένα η ταινία έχει να παρατάξει ευχάριστες στιγμές. Μαγευτικά τοπία κατά το πλείστον, και αντιπροσωπευτικά κουστούμια. Από την άλλη βλέπουμε την Keira Knightley σε έναν ρόλο κομμένο και ραμμένο στα μέτρα της! Μετά από χαμηλής στάθμης ερμηνείες στην διασκεδαστική τριλογία των "Pirates of the Carribean" και στο King Arthur σε ένα ρόλο που αποδίδει στο έπακρο!
Βαθμολογία 4/10

Full Metal Jacket

Σκηνοθεσία: Stanley Kubrick
Παραγωγής: USA / 1987
Διάρκεια: 116'

Μετά απο 7 χρόνια απραξίας και συγκεκριμένα το πολυαναγνωρισμένο The Shining ο μεγάλος αυτός σκηνοθέτης δημιουργεί μια πολεμική ταινία κατά του πολέμου, μια ταινία χωρίς εμμονές, σε μια στιγμή άκρας κινηματογραφικής ωριμότητας.

Ο Stanley Kubrick εμπνευσμένος όπως και πολλοί άλλοι συνάδελφοι του απ' τον "στημένο" πόλεμο του Βιετνάμ, προσπαθεί να εντοπίσει τους προοιωνούς της φρίκης. Να εντοπίσει τι είναι αυτό που μεσολαβεί, τι είναι αυτό που όταν συμβεί τίποτα δεν είναι όπως πριν. Τι άλλαξε και τα ντουφέκια από σκονισμένα γίνονται ακονισμένα και έτοιμα να αφαιρέσουν ανθρώπινες ψυχές. Τι άλλαξε και με συγκατάθεση αλλά και μανία. όλοι τους είναι έτοιμοι να σκορπίσουν την φρίκη, να αφανίσουν της γης τους συγκατοίκους τους.

Και στα ίχνη αυτής της αναζήτησης ο Stanley, καταδεικνύει την εκπαίδευση των πεζοναυτών. Εκπαίδευση που μοιάζει με μηχανισμό. Σαν σε ένα καζάνι με ακαθαρσίες έτοιμο να γεμίσει το "Σώμα" ακάθαρτες σκέψεις, ακάθαρτες συνείδησεις, ακάθαρτες ζωές. Στον πλήρη μετασχηματισμό της ανθρώπινης φύσης σε μηχανική, σε μηχανήματα που είναι έτοιμα να καταναλώσουν και να χωνέψουν ακόμα και την πιο παράδοξη βούληση της "Πατρίδας". Εδώ ο θεατής συναντά έναν άνθρωπο πραγματικό οχετό, πηγή σκληρότητας και εξευτελισμού προς τους υφισταμένους του, τον στρατόκαυλο λοχαγό Hartman(R. Lee Ermey). Ο οποίος είναι και ο υπευθυνός αυτού του μετασχηματισμού και επιδίδεται σε έργα διάβρωσης και πλύσης εγκεφάλου. Στην πλέον επιθυμητή ερμηνεία του ρόλου. Η ζητούμενη πλύση έρχεται σταδιακά, ωστόσο ωφείλουμε να ξεχωρίσουμε σε αυτό το σημείο την παρουσία του οπλίτη Pyle(Vincent D'Onofrio). Πρόκειται για έναν μαλθακό σε πνεύμα και σώμα, μελλοντικό πεζοναύτη. Η αδυναμία του να ακολουθήσει τους άλλους οδηγεί στην σταδιακή παραγκωνισή του, μέχρι να πνιγεί και αυτός απ' τις ακαθαρσίες, να μολυνθεί πλήρως, και εν τέλη να ακολουθήσει! Εδώ έρχεται σε αντιπαράθεση η μαλθακότητα του με την σκληράδα του στρατού, που συγκεκριμένα μαζί με την απώλεια της ανθρώπινης φύσης βλέπουμε και την εγκατάλειψη όποιας εναπομείνουσας λογικής. Και υπο το πρίσμα της εκπληκτικής ερμηνείας του Vincent D'Onofrio αντιλαμβανόμαστε τον πλήρη εκφυλισμό του ατόμου, όντας μάρτυρες ενός διπλού αηδιαστικού φονικού.

Όσοι επιθυμούν δυνατά ατμοσφαιρικά, ανατροπές και εφετζίδικους ελιγμούς σε αυτό το πρώτο μέρος της ταινίας αλλά και στη συνέχεια μάλλον θα απογοητευτούν. Διότι ο Stanley Kubrick, αποφασίζει να κρατήσει κάποια απόσταση από τα γεγονότα, να περάσει με μαγευτικά travelling της κάμερας του πάνω από αυτά, σε μια μορφή παρατηρητή χωρίς ωστόσο να μένει απρόσωπος και αμέτοχος όταν επιβάλλεται η "κοντινή" παρουσία του. Πολύ δυνατή σκηνοθεσία, απίστευτη φωτογραφία, σε μια καθολική αντιπολεμική ερμηνεία.

Στο δεύτερο μέρος ο σκηνοθέτης μας οδηγεί στον τόπο του εγκλήματος, στο Βιετνάμ. Για όσους ψάχνουν σκηνές για να σβήσουν την αιματηρή τους δίψα... μάλλον θα βρεθούν αφυδατωμένοι! Και αυτό γιατί ο Kubrick δεν ακολουθεί την ελκυστική εμπορική τροφή που δίνει ο πόλεμος. Αντίθετα γίνεται η σκιά του στρατιώτη. Του πεζονάυτη-μηχανή. Γδύνει και ντύνει χιλιάδες φορές την ψυχή του παρέχοντας πληροφορίες για τον τρόπο σκέψης που υποκινεί τον τρόπο δράσης του πολεμικού "Σώματος". Ποις είναι αυτός; Μα φυσικά η απερισκεψία, το χώνεμα κάθε γραμμής που περνάει η κρατική μηχανή και ο ανυπόλυπτος ασπασμός της μέχρι αηδίας. Για την αποτύπωση αυτή ο δημιουργός παρακολουθεί τον πεζοναύτη κυρίως σε προσωπικές στιγμές, με την μορφή δηλώσεων, αλλά και την δράση του ως ομάδα σε στιγμές απίστευτης αλήθειας περασμένη από τον φακό της ειρωνείας. Χωρίς κραυγαλέες πάλι αναφορές και πιστός στο έργο του ζητά για τον εαυτό του, φυλάει για τον θεατή, την λύτρωση. Λύτρωση μέσα από τον τελευταίο ήρωα του, τον Joker(Matthew Modine). Έναν άνθρωπο μέσα στις μηχανές. Έναν άνθρωπο που έχει καταφέρει να περισώσσει κάποια ψυχικά αποθέματα και εκφέρει μια πιο ανθρώπινη διάσταση στα γεγονότα. Η ειρήνη μέσα στον πόλεμο... Ο θάνατος μες στη ζωή, και η ζωή στον θάνατο. Στην εκπληκτική στερνή σκηνή του Full Metal Jacket όπου ο πεζοναύτης Joker εξαπολύει ίσως για πρώτη και τελευταία φορά το περίβλημα της σφαίρας του για να ελευθερώσει τον θάνατο από την ζωή...

Μια μεγάλη ταινία από έναν μεγάλο δημιουργό! Πολλοί ίσως ζήτησαν περισσότερα από αυτή την ταινία. Νομίζω όμως πως τελικά πρόκειται για την πλέον σαρωτική ματιά του Stanley Kubrick ως προς το φριχτότερο όλων της ανθρωπότητας γεγονός, τον πόλεμο. Σε μια ερμηνεία του, που δεν χρήζει συμπληρώσεων.-
Βαθμολογία 9/10

Zodiac

Σκηνοθεσία: David Fincher
Παραγωγής: USA / 2007
Διάρκεια: 158'

Το παρελθόν ένδοξο, καταστατικό λαμπρό με τα θυελλώδη Seven, Fight Club, το ευρηματικό The Gane αλλά και τα κακώς κείμενα του Panic Room, το παρών είναι εδώ με το Zodiac, το μέλλον έπεται, και η τελευταία του άρτια σκηνοθετικά δημιούργημα δηλώνει πως μας χρωστάει ακόμα πολλά ο David και το πολυπράγμων cinema του, και αςτον ψάχνουμε με τον φακό για μια ταινία του!

Στα της υπόθεσης μάλλον οι λέξεις περισσεύουν για όσους ασχολούνται με την Αμερικάνικη ειδησεογραφία. Καθώς ο Fincher στριμώχνει τεράστιο όγκο πληροφοριών σε ένα πλήρη κινηματογραφικό δυομισάωρο αναμοχλεύοντας πιθανόν ότι έγγραφο υπήρχε γύρω από την υπόθεση του Zodiac, αρνούμενος πεισματικά να παραλείψει και την πιο ασήμαντη λεπτομέρεια σε έναν μάλλον τελειομανή στοχασμό που αγγίζει τις άκρες του ντοκιμαντέρ χωρίς ωστόσο να αποκόβει και τον παραμικρό πόντο δραματικότητας.

Για όσους όμως δεν ξέρουν ας τα πούμε με λίγα λόγια. Ο βαφτισμένος με το προσονύμιο της επιλογής του,Zodiac, ήταν ο serial killer της δεκαετίας του 60 στην Αμερική. Σκορπώντας τον τρόμο τόσο με τηδράση του, αλλά κυρίως με τις επιστολές που διένεμε στα έντυπα μέσα σχετικά με τη δράση του. Η ταινία δεν καταπιάνεται τόσο με την δράση του, αν και δε λείπουν οι αριστουργηματικές περιγραφές γύρω από τις στιγερές δολοφονίες του(τρεις αναφορές αν δεν απατούμαι στον αριθμό), ο Fincher αποφασίζει να περιορίσει τις αιματηρές σκηνές της δράσης και να προσανατολιστεί αυστηρά στην περιγραφή για το πως αντιμετώπισαν το θέμα τα δημοσιοτητοθηρικά μέσα μαζικής ενημέρωσης( κυρίως ο Τύπος αλλά δε θα μείνει έξω απ' το χωρό ούτε το ράδιο ούτε η tv) που προσπαθούν να κρατούν με κάθε τρόπο την είδηση πρώτο τραπέζι πίστα αρμέγωντας απ' το κοινό τον φόβο αλλά κυρίως την ακρωματικότητα. Θα προσανατολιστεί στην αστυνομική αντιμετώπιση που κυνηγά την δόξα όσο ο περίτρανός zodiac βρίσκεται στο full of fame. Και κάπου εκεί μπαίνει και ένας περίεργος καρτουνίστας, που μανιακά ζητά την αλήθεια πέρα από τα όρια του χρόνου αποκαλύπτωντας στην ουσία την σαπίλα του όλου συστήματος!

Η ταινία έχει αποσπάσει από τον χώρο της κριτικής απόψεις που ποικίλουν σημαντικά και εκτείνονται από την απόλυτη διθυραμβολογία ως την διακριτική παραγκώνιση της ταινίας. Για την θετική κριτική τι να πούμε, η ταινία είναι σκηνοθετικά ένα καλοκουρδισμένο ρολόι Λονδρέζικης προέλευσης με τους δείκτες να κολούν σε όρους αυστηρής, στεγνής, ψυχρής πραγματικότητας. Τόσο απλά, ίσως πρόκειται για την πιο καλοδουλεμένη ταινία της πενταετίας, σεναριακά άρτια, σκηνοθετικά εμβριθής και συγκεντρωμένη με περιορισμένες εκρηκτικές εκλάμψεις. Σε αντίθεση με τα ευέλικτα προκατορθώματα του, αυτό είναι με πειθήνια ευθυγραμισμένο στον σκοπό που προαναφέραμε! Τώρα ας πάμε στην αρνητική κριτική. Εδώ διακρίνω δυο κύριους λόγους ως γεννεσιουργούς δυνάμεις της. Την πρώτη που απορρίπτω παντόκορφα είναι ο κύκλος εξέλιξης της ταινίας. Πολλοί δεν αρκούνται στις λογικά αναπτυσόμενες ανατροπές του σεναρίου, αναζητώντας κορονάτα σκαμπανεβάσματα και αλλαγές. Όμως δεν θα τους κάνει την χάρη ο David Fincher που μένει σοβαρός και πιστός στα δρώμενα της ιστορίας. Αφού έτσι έγιναν τα πράγματα ρε παιδιά, μην ζητάτε να αλλάξουμε την ιστορία! Ωστόσο αυτή η ροή των πραγμάτων ίσως κάνει το τέλος να φαίνεται και ανολοκλήρωτο. Ενώ την άλλη ένσταση την διακρίνω στην άρνηση του δημιουργού να ασχοληθεί και περισσότερο κοινωνικοψυχολογικά παραθέτωντας παράλληλα και μια εμβάθυνση! Δηλαδή την εμμονή του να εξετάσει το θέμα με ψυχρούς αστυνομικούς όρους, ακριβώς με τον τρόπο δηλαδή που το κάναν τα μέσα. Και χωρίς την παραμικρή διάθεση να παίξει με της αληθινές διαστάσεις ενός φόνου, τις οικογενιακές διαταραχές και την κατάδειξη της βαθύτερης πηγής των συμβάντων. Παρ' όλα αυτά ο Fincher γεμίζει την ταινία του με αυτούσιες πληροφορίες προσανατολισμένος στην ανακάλυψη του serial killer από το πρίσμα των αρμοδίων.

Έτσι σε πρώτο πλάνο έχουμε την ανάμειξη μέσων μαζικής ενημέρωσης στα όρια που φτάνουν τον ανταγωνισμό. Μακριά από κάθε είδους ευσυνειδησία, αλλά κινούμενοι ο καθένας για την προσωπική του δόξα. Όταν τα ίχνη του Zodiac σβήνουν παρά το κακό που έχει προκαλέσει στην κοινωνία(άνω των 30 φόνων), όλοι σιγά σιγά εγκαταλείπουν την υπόθεση προφασιζόμενοι ανήκουστες και αστήριχτες δικαιολογίες. Το θέμα είναι ότι ο Zodiac έπαψε να πουλάει, και έτσι κάθε προσπάθεια κρίνεται ασύμφορη! Αντοδιαμετρικά αντίθετος και παθιασμένος ένας απλός άνθρωπος(καρτουνίστας στο επάγγελμα) διψασμένος για αλήθεια θα φτάσει σχεδόν μόνος του στην ανακάλυψη την άγνωστης γης. Ο καρτουνίστας(ο εκπληκτικός Jake Gyllenhaal) με την δράση του δείχνει την αναποτελεσματικότητα αυτής των αρμοδίων με τον πλέον ειρωνικό τρόπο. Επίσης θα μπορούσαμε να πούμε πως η κραυγαλέα αναζήτηση του καρτουνίστα παραληρίζεται με αυτήν του δημιουργού για την εξιχνίαση της υπόθεσης. Άρα μπορεί να πούμε με πάσαεπιφυλακτικότητα πως ο David Fincher βλέπει στον Jake Gyllenhaal τον εαυτό του!

Ο David Fincher με το πλέον ολοκληρωτικό και καλοδουλεμένο του σενάριο ώριμος όσο ποτέ, οι εκπληκτικές ερμηνείες των Jake Gyllenhaal, Mark Ruffalo εγγυούνται μια άκρως ενδιαφέρουσα κινηματογραφική δημιουργεία η οποία ωστόσο ιδρώνει κάπως τον θεατή με την εμμονή του δημιουργού στην αστυνομική ανάλυση του θέματος!
Βαθμολογία 8/10

Modern Times

Σκηνοθεσία: Charles Chaplin
Παραγωγής: Usa / 1936
Διάρκεια: 87'

Ο Charles Chaplin , ένας από τους μεγαλύτερους, αν όχι ο μεγαλύτερος, κωμικούς στην ιστορία του κινηματογράφου υπογράφει αυτό το κλασσικό αριστούργημα.

Ένας σκηνοθετικός θησαυρός, ένα σενάριο με φωτιά ασίγαστη, περιγράφει με τον πλέον χιουμοριστικό τρόπο και την μέγιστη αλληγορία τον σύγχρονο αμερικάνο της αποχής του και όχι μόνο. Τοποθετείται στην βιομηχανική εποχή και περιγράφει με απαρέγκλιτο ύφος τις συνέπειες του μεγάλου κραχ στην Αμερική. Η κωμικότητα υπογεγραμένη από τον μετρ, οτιδήποτε άλλο να πούμε είναι πλεονασμός, η αισθητική διάχυτη και μια μικρή επιρροή από τον ρομαντισμό της εποχής πάντα όμως προσαρμοσμένη στο Αμερικάνικο όνειρο...

Αυτοί οι σύγχρονοι καιροί δεν διαφέρουν πολύ από τους δικούς μου σύγχρονούς καιρούς και δεν θα διαφέρουν ούτε από τους σύγχρονους καιρούς του εγγονού σου. Γιατί ο μεγάλος Λονδρέζος πασπαρτού του cinema δεν ασχολείται με τα γεγονότα αλλά με τις τάσεις της εποχής του. Τις τάσεις που υπάρχουν, πάντα θα υπάρχουν και θα εκδηλώνονται με τις συμπεριφοές των ατόμων. Και αυτές ερμηνεύει σε κάθε του σκηνή που ανεξίτηλα σφραγίζουν τον χρόνο. Κάθε σκηνή που μοιάζει σαν ένα μαργαρτάρι που προστίθεται και κρεμιέται γύρω από την χρυσή αλυσίδα της διανόησης του.

Στην πρώτη σκηνή βλέπουμε ένα κοπάδι προβάτων που αμέσως αφήνει την θέση του σε αυτό των ανθρώπων. Σε έναν άπταιστο παραληρισμό, σε μια κυριολεκτική μεταφορά για τον τρόπο αντίδρασης του ανθρώπου στον έξω κόσμο του. Τη θέση παίρνει μια αναφορά στο σύστημα της κοινωνίας. Με το αφεντικό βολεμένο με την εφημερίδα του, να παρατηρεί άπραγο στη γιγαντοοθόνη του την συμπεριφορά όσων του αποφέρουν τον πλούτο έναντι ψίχουλων. Αν και όλοι πιάνουν το μέγιστο της απόδοσης τους, άπληστος δίνει εντολή για εντατικότερο ρυθμό παραγωγής που τα "πρόβατα" είναι υποχρεωμένα να ακολουθήσουν. Άμεση έρχεται η αναφορά στην εκβιομηχάνιση της εποχής με μια ομάδα τσαρλατάνων που παρουσιάζουν μια μηχανή αυτόματης σίτισης με σκοπό την εξάλειψη του μεσημεριανού διαλείματος και την πλήρη καταπάτηση δικαιωμάτων, με αντίτιμο την αισχροκέρδια από τον μόχθο των ανθρώπων. Σε αυτό το σημείο ωφείλουμε να παρατηρήσουμε έναν ευφυές ευρυματισμό του Charles Chaplin.
Η ταινία είναι βουβή, αλλά οι ήχοι καθ' όλη την διάρκεια της από τις μηχανές, τις κινήσεις, τα αφεντικά και όποιον άλλον υπονοείται ως ανώτερος ιεραρχικά, ακούγονται χωρίς δισταγμό. Σε μια τυπική διάκριση απαξιώνοντας εξ ολοκλήρου τον απλό άνθρωπο της εποχής των οποίων οι ήχοι είναι φυλακισμένοι μέσα τους, σε μια απαράμιλη αποδοχή των όσων του επιβάλονται. Ο πρωταγωνιστής μας πλέον που το σώμα του αντιδρά με νευρικό κλονισμό, χαρακτηρίζεται σαν τρελός και άνεργος ακολουθεί τον δρόμο της φυλακής. Σε μια επίσημη κατακραυγή του συστύματος. Όπου φυλάκιζε μιλιούνια ανθρώπων για να μειώσει την ανεργία που είχε επικρατήσει λόγω της οικονομικής παρακμής της χώρας λόγω λάθος εφαρμογής του τραπεζικού συστήματος.

Η αγαθότητα του ήρωα μας χαρίζει άπλετες σκηνές γέλιου στη φυλακή. Η ώρα της αποφυλάκισης του έρχεται, αλλά αντί για βάλσαμο μοιάζει ως τυρανία για τον πρωταγωνιστή μας. Τυρανία γιατί η πραγματική κόλαση ήταν εκεί έξω, στον κόσμο της ανέχειας, στον κόσμο της εξαθλίωσης σε μια απόλυτα καυστική μα και κυριολεκτική δήλωση. Τελικά ο απαχωρισμός του τον οδηγεί πάνω στην κοπέλα της ζωής του, για την οποία πλέον αξίζει να ζήσει το όνειρο, αξίζει να προσπαθήσει. Αγαθός και άνεργος ψάχνει ξανά για δουλειά, οι γκάφες έρχονται η μία μετά την άλλη. Σε μια δήλωση των παράλογων απαιτήσεων που είχε ο χώρος της εργασίας από ανθρώπους που πεινούσαν. Ξεκαρδιστικές στιγμές γέλιου έχουμε και εδώ. Όπου ο ήρωας μας αδυνατεί να ανταπεξέλθει στις ανάγκες του μηχανικού. Τελικώς συλαμβάνεται ξανά. Όταν βγαίνει τον περιμένει η καλή του, σε μια σχέση που ενσαρκώνει απόλυτα την αγνότητα την πιστότητα και την αθωότητα και τον πάει στο σπιτικό τους!(ένα εγκατελελειμένο γιαπί). Παρ' όλα αυτά, αυτό το σπιτάκι με την αγάπη της συντρόφου του πλασμένο, στα αγνά μάτια του ήρωα μας μοιάζει παράδεισος και ας η σύστασή τους δεν ήταν τόσο παραδεισένια! Πάλι ανταποκρίνεται στο κάλεσμα του κόσμου για εργασία, όπου πάλι τα πρόβατα συναθροίζονται για μια θέση και λίγα ψίχουλα. Η έκβαση ίδια, σύντομα η ανεργία θα επικρατήσει και οι πολίτες απαράμιλα θα μείνουν χωρίς εργασία. Ωστόσο το ζευγάρι με νύχια και με δόντια προσπαθεί για καλύτερες μέρες και αναζητεί καλύτερες συνθήκες και ένα μέρος για να στεγάσει ήρεμα τον ρομαντισμό του. Αυτή η τάση το οδηγεί σε ένα εστιατόριο αναλαμβάνοντας τόσο μαγειρικά αλλά και καλλιτεχνικά χρέη. Γινόμαστε μάρτυρες μιας από τις πιο απλές, πιο λιτές αλλά ταυτόχρονα και πιο καλαίσθητες σκηνές στην ιστορία του κινηματογράφου(όπου ο Σαρλό ερμηνεύει αυτό το αξέχαστο Je cherche après Titine) . Οι περιπέτειες ακολουθούν, πάντα θα ακολουθούν αλλά το ζευγάρι έχει βρει το νόημα της προσπάθειας. "Αξίζει να υπάρχεις για ένα όνειρο και ας είναι η φωτιά του να σε κάψει" όπως μας λέει και το γνωστό άσμα, και όταν αυτό το όνειρο είναι κοινή αυτούσια αγάπη τότε καταλαβαίνεις την αξία της προσπάθειας ως χρυσάφι ατόφιο, στο πλέον ρομαντικό κλείσιμο!
Βαθμολογία 9,5/10

Brick

Σκηνοθεσία: Rian Johnson
Παραγωγής: USA / 2005
Διάρκεια: 110'

Ταινία ντεμπούτο-έκπληξη από τον Rian Johnson αποτελεί αυτό το εφηβικό φιλμ νουάρ αναμειγνύοντας το και με την εγκεφαλικότητα κλασσικής αστυνομικής ταινίας.

Στα της υπόθεσης ο Brendan(Joseph Gordon-Levitt), ο πλέον εκφραστής της κοινωνικής αντισυμβατικότητας είναι και ο πρωταγωνιστής αυτής της ασυμβίβαστης με κινηματογραφικά πρότυπα και καινοτόμου ύφους και στυλ ταινίας! Λοιπόν, ο Brendan βάζει την εσωστρεφή του ζωή πάλι σε κοινωνικούς ρυθμούς. Αφορμή ένα τηλέφωνο που δέχεται από την πρώην κοπέλα του, με έκδηλο το σύνεφο κινδύνου να την περιτριγυρίζει. Από αυτό το τηλέφωνο αποκομίζει την τρεμάμενη ανάσα της και ένα σωρό από κωδικοποιημένες πληροφορίες που ζητούν αποκρυπτογράφηση και εν τέλη θα τον οδηγήσουν στη γη της επαγγελίας. Τελικώς γίνεται γνωστό πως η πρώην του έχει μπλέξει με την κακόφημη πλευρά του σχολείου για τα καλά! Αυτός γεμάτος αποφασιστικότητα, αφού πληροφορείται τον θάνατό της, αρχίζει μια προσπάθεια αναμόλευσης των ανθρώπων της πιάτσας ώστε να φέρει στην επιφάνεια την αφάνεια που κρατάει το τιμόνι και να γίνει μέρος της. Σε αυτή του την προσπάθεια βρίσκει συμπαραστάτη έναν φίλο(Matt O'Leary) που λειτουργεί ως κέντρο πληροφοριών παρασκηνιακού χαρακτήρα. Στην προσπάθεια του πρωταγωνιστή για ανεύρεση της αλήθειας εμφανίζονται πολλοί κομβικοί χαρακτήρες(από την σατανική με αγγελική μορφή Laura ως τον full addicted Dodde) που μπερδεύουν ακόμα πιο πολύ τον γρίφο του θανάτου της αγαπημένης του. Τελικά η ιστορία θα 'χει την δράση που θα πάρει τον θεατή μαζί της, και αινιγματικά θα τον χώσει για τα καλά μέσα ως το ανατρεπτικό finale!

Αυτό που αξίζει να σημειωθεί στην ταινία είναι οι τεχνικές με τις οποίες αυτό το low budget νουάρ γίνεται πρότυπο προς μίμηση. Οι χαρακτήρες μπορεί να περνούν σε άλλη βάση. Αν και όλοι είναι τουλάχιστον ελαφρά τεκμηριωμένοι εκπέμπουν μια ελκυστική αύρα διεχετευόμενη πολλές φορές από τον δρόμο της υπερβολής! Άλλωστε ο Rian Johnson δεν ενδιαφέρεται τόσο για αυτό. Ενδιαφέρεται για να κρατήσει τον θεατή του, και το καταφέρνει σεναριακά με συνεχής ανατροπές και σπαζοκεφαλιές, το καταφέρνει με αμφίπλευρα πλάνα δράσης, το καταφέρνει με την κοφτή του σκηνοθεσία να στριφογυρίζει γύρω από τον ήχο και τα επιμελώς teenage μακιγιαρισμένα πρόσωπα των ηρώων του. Και την αίσθηση της έκρηξης να περιμένει στην γωνία. Επίσης για χάρη του αποτέλέσματος γινόμαστε μάρτυρες αρκετών "στημένων" σκηνών, που καταλογίζουν ίσως έλλειψη πείρας στο δημιουργό! Αλλά μάλλον αυτά τα επιμελή εμφανιζόμενα ψεγάδια κάνουν την ταινία ακόμα πιο φιλική και κοντινή στον θεατή. Τέλος να επισημάνουμε την επιτυχία να ενσαρκώσει το cast την απόλυτα teenage πραγματικότητας.

Έτσι εν τέλη η ταινία δε διεκδικεί δάφνες πιότητας, με τα σκαλιά που σε οδηγούν στον τελικό προορισμό να μοιάζουν σκονισμένα, αλλά γίνεται εξ αρχής τόσο προσιτή. Η σκηνοθεσία είναι προσανατολισμένη στο σκοπό της και τελικά δημιουργεί ένα άκρως επιτυχημένο low budget film! Τελικά αυτό το τούβλο χαλασμένο ή όχι θα καταδείξει την φθορά ως απυρόβλητο συστατικό της κοινωνίας.
Βαθμολογία 7/10

Withnail & I

Σκηνοθεσία: Bruce Robinson
Παραγωγής: England / 1987
Διάρκεια: 107'

Μιά απολαυστική κωμωδία, τοποθετημένη στην καρδιά του δράματος! Γυρισμένη σε ένα "φυσικό" και όμορφο Λονδίνο, μα με πρώτο πλάνο την απεχθές διαβίωση δύο φίλων.

Οι δύο φίλοι είναι οι Withnail(Richard E. Grant) και Marwood(Paul McGann). Ζούνε κάτω από φριχτές συνθήκες στα όρια της ανέχειας, στο σπίτι των σκουπιδιών και διαρκώς εξαρτημένοι ουσιών. Η ταινία του Bruce Robinson καταπιάνεται με την φυγή. Η πραγματικότητα είναι ένα φτηνό ευτελές σκηνικό που μαυρώνει ψυχές και συνειδήσεις. Κάτω, για την ακρίβεια πίσω από αυτό το σκηνικό ζούμε όλοι, μα γιατί το επιλέγουμε? Επειδή έρχεται κάποια στιγμή που με ύπουλες υποσχέσεις μας πείθει, μα κυριότερα μας απενεχοποιεί, και γινόμαστε ακόλουθοί μιας τάξης πραγμάτων ασύμφωνη με τη χαμένη μας αθωότητα, αλλά με ξελογιάστρες ελπίδες για ένα καλύτερο μέλλον στις στενές αρχές που υπαγορεύει ο κόσμος! Έτσι τόσο ο Withnail και ο Marwood, "εκνευρισμένοι" με τον κόσμο γύρω τους αλλά κυρίως απογοητευμένοι με τις ζωές τους επιλέγουν την φυγή από όλα αυτά. Η μία ζωή οδηγεί πιο στενά σε αδιέξοδο από την άλλη, αναζητούν την φυγή από κάθε δυσκολία,και να μπουν μέσα σε μια μικρή σφαίρα που να μπορούν αυτοί να ελέγχουν. Έτσι αρχικά τους βλέπουμε σε ένα σπίτι με συγκάτοικους ποντίκια και κατσαρίδες να καπνίζουν και να πίνουν ό,τι πίνεται αλλά και ό,τι δεν πίνεται! Η κατάσταση αυτή κουράζει και τους ίδιους που τώρα ψάχνουν μια νέα φυγή. Μια φυγή από τον δικό τους μικρόκοσμο, και την επανίδρυση της δικιάς τους ζωής σε πιο ανθρώπινες μα πάλι απομονωμένες συνθήκες. Με συμβατικό τόνο αποκομίζουν την πρόσβαση στο εξοχικό ενός εκκεντρικού ομοφυλόφιλου θείου, ο οποίος εν τέλη θα τους γίνει μπελάς. Απολαυστικές σκηνές γέλιου σε κάθε στιγμή του έργου, και ενώ η φυγή δείχνει να διαιωνίζεται ως άπειρο.

Ο Marwood κρατάει στα χείλη του ένα πιο διαλλαχτικό χαμόγελο ενώ το βλέμμα του ψάχνει την έξοδο προς της κοινωνίας το αδιέξοδο! Απ' την άλλη ο Withnail συνεχώς προσπαθεί να πείσει τον εαυτό του πως προσπαθεί για καλύτερες μέρες, όπως αυτές ορίζονται, αλλά επί της ουσίας κρατάει την παιδική του αθωότητα με νύχια και δόντια όσο πιο μακρυά γίνεται από όλα αυτά! Οι στιγμές απαθλίωσης, η έξη στο ποτό, ο φόβος, η εκκεντρικότητα του θείου άλλά και η εσωτερικότητα των ηρώων οδηγούν την γελαδερή διαδρομή ως το τέλος. Ένα τέλος αλλιώτικο. Όπου ο Marwood, δελεάζεται από την πρόταση μιας καλύτερης ζωής, μακρυά από την απομόνωση, χαιρετά-εγκταλείπει τον φίλο του Withnail, και μέσα σε θυελώδη βροχή βαδίζει, βαθιά και επιφανιακά αλλαγμένος, προς ένα πιο βέβαιο μέλλον. Αντίθετα ο Withnail, με έναν Σαιξπηρικό μονόλογο μας συμπληρώνει το τελευταίο κομμάτι του παζλ, και μας διαφωτίζει με μια κατάθεση ψυχής για τον κόσμο γύρω του. Κάτω από την θυελώδη βροχή που είναι ανώδυνη και ανίκανη να ξεπλύνει, να εξαγνίσει τις πληγές, την χαμένη αθωότητα του κόσμου, και τις παρακλήσεις του ήρωα για αυτοκάθαρση!

Απολαύστε το ως το τέλος. Πολύ ευχάριστη κωμωδία, με γύρισμα περισσότερο θεατρικό, και τις αρχές κλασσικού δράματος να διέπουν το έργο του Bruce Robinson.
Βαθμολογία 7,5/10

Broken Flowers

Σκηνοθεσία: Jim Jarmusch
Παραγωγής: USA / France / 2005
Διάρκεια: 106'

Ο Jim Jarmusch εν σοφία εποίησε σενάριο και την επιμέλεια ολόκληρης της ταινίας εμπνευσμένος απ' τον πρωταγωνιστή του Bill Murray.
Ο τελευταίος απέδειξε την ορθότητα της επιλογής του...

Ο Don Johnston(Bill Murray) ένας Δον Ζουάν στα χρόνια της δύσης του, λαμβάνει ένα γράμμα. Ανώνυμο γράμμα, με περιεχόμενο απ' το ένδοξο παρελθόν και το άγγελμα μιας αμφίβολης πατρότητας του, έρχεται να διαταράξει το αδιάφορο παρόν. Τόσο ανώνυμο, ανόδυνο, ανεύθυνο όσο και το πλάνεμα ενός μυαλού σε ένα ανευ όρων ταξίδι. Σε ένα πιθανοτικά αυτοδημιουργικό ή φτιαχτό πεπρομένο. Μα ο κύριoς Don που μόλις έχει χωρίσει με την απαστράφτουσα Sherry(Julie Delpy) και με μια διαρκή άρνηση προς το ποτάμι της ζωής, κοιτάει απαθής και με απόμακρο ύφος τα όσα γύρω του συμβαίνουν. Μα περισσότερο με μια αμυντική συμπεριφορά προς όλα αυτά! Μια συμπεριφορά που δείχνει να τον εγκλωβίζει στον γυάλινο κόσμο του. Το θάρρος και η θέληση εκφράζονται από την ώθηση του κεφάτου Αιθίοπα γείτωνα, που ως άλλος μυστικός πράκτορας καταστρώνει σχέδιο ανεύρεσης του αποστολέα του γράμματος. Όσο και να παραπονιέται ο Don, όσο υπεροπτικά αν κοιτάει αυτόν τον ενθουσιώδη τύπο καταλαβαίνει πως πιστεύει στην μυστήρια ροζ επιγραφή και ξεκινάει ταξίδι ικανοποιώντας την ανάγκη μιας πιθανής ανεύρεσης κάποιων ριζών του, που ποτέ δεν είχε φανταστεί, και ταυτόχρονα την ανάγκη της επικείμενης περιέργιας του.

Ο Jim Jarmusch με τη dark, αλλά και την ειρωνική ματιά του, με κάδρα νατουραλιστικής ομορφιάς αλλά και με μελωδίες ξεθαμένες απ' το πρόχωμα του Dead Man στην πιο soft τους εκδοχή και ένα ύφος σχεδόν στοχαστικό γίνεται σαφής ως προς τα λεγόμενά του. Καταλαβαίνουμε πως σε όλο το ταξίδι της αναζήτησης της πιθανούς μαμάς αποστολέα, ο πρωταγωνιστής τελικά δεν ψάχνει το αναγραφούμενο παιδί της επιστολής αλλά ψάχνει να απαντήσει στα εσωτερικά του μυστήρια, στη δικιά του σειρά των πραγμάτων. Φοβισμένος, δεν αποκαλύπτει ποτέ τον αληθινό λόγο των επισκέψεων του. Παρά αναζητά στοιχεία που θα μπορούσαν να δώσουν αποδείψεις στο δικαστήριο του μυαλού του για την πειστότητα του γράμματος αλλά και τον αποστολέα του. Σε όλα αυτά προστίθεται το βάρος της απομάκρυνσης των ανθρώπων σε μια περισσότερο κοινωνική προσέγγιση. Συναντήσεις μετά εικοσαετίας, επικεντρωμένες σε μια πρόφαση, που καταδεικνύουν το πόσο μακρυά είναι τελικά οι άνθρωποι! Εύστοχα χρησιμοποιεί τα αεροπλάνα ως μέσο μεταφοράς ως στοιχείο αυτής της παρατήρησης ενώ έκδηλη είναι η αμηχανία στο καλοστιγματισμένο πρόσωπο του Bill Murray. Τελειόνοντας το ταξίδι του ο πρωταγωνιστής με την επίσκεψη μιας αδικοχαμένης πρώην φιλενάδας του, καταλαβαίνει και ο ίδιος πως κυνηγάει απλά τις επίδοξες αυτοδημιούργητες επιθυμίες του. Και προσωρινά με μια ψευδή δήλωση αποποιείται όποιας συνέχειας. Αυτή η παραίτηση ωστόσο δεν θα κρατήσει πολύ, αφού το εσωστρεφή σύμπαν του και οι σκέψεις του σφιχτά κρατούν το λάβαρο, και υπευθυνός αυτή τη φορά είναι ένας μυστηριώδης νέος, ομοίωμα του περιγραφόμενου γιου στο γράμμα, ο οποίος βρίσκεται έξω από την πόρτα του πρωταγωνιστή! Τελικά τελευταία πεθαίνουν αυτά που έχουμε μέσα μας, γιατί κάθε στιγμή έχουν την ακλόνητη πίστη μας...

Στην ταινία ο θεατής θα δει γοητευτικές παρουσίες, έστω αποσπασματικά θα μυρίσει απλά το άρωμα τους! Pell James,Tilda Swinton,Chloë Sevigny,Sharon Stone(πραγματικά αγνώριστη μετά το λίφτινγκ),Alexis Dziena,Julie Delpy είναι οι εκφράστριες του ερωτικού ύφους του σκηνοθέτη. Θα δει για άλλη μια φορά έναν σπουδαίο Bill Murray( σε ερμηνεία ανάλογη του Lost in Translation) με το πρόσωπο του να αποτυπώνει χιλιάδες απειροελάχιστες εκφράσεις. Θα δει τα μαγευτικά τοπία του Jim Jamruch που αυτή την φορά αναμειγνύει τόσο το δραματικό στοιχείο όσο και το κωμικό και μας μυεί τελικά ολοκληρωτικά στο εσωστρεφή του σύμπαν...
Βαθμολογία 8,5/10

Tesis

Σκηνοθεσια: Alejandro Amenábar
Παραγωγής: Spain
Διάρκεια: 125'

Η ταινία αποτελεί στην ουσία την επίσημή σύσταση του Amenabar με το κοινό του, σε ένα κλασσικό film τρόμου.

Θρίλερ υποβλητικό, εστιασμένο στην πλοκή και διακριτικά περιλουζόμενο από την κριτική άποψη του σκηνοθέτη για την οπτικοακουστική βία. Στα της υπόθεσης, μεταφερόμαστε σε μια σχολή κινηματογράφου. Όπου η εργασία της πρωταγωνίστριας πάνω στην οπτικοακουστική βία, ανακαλύπτει τον μυστηριώδη χαμό κοπελών, μελών της σχολής. Τα γεγονότα και η ανάγκη για συσπείρωση την φέρνουν κοντά με τον συμφοιτητή της που αγαπά τις ταινίες snaf, και μπροστά τους αποκαλύπτεται ένα φρικιαστικό κύκλωμα, με εμπλεκόμενους διδάσκοντες και διδασκόμεους οι οποίοι γυρίζουν ταινίες ανελέητης σωματικής βίας.

Ο Amenabar σε πρώιμο στάδιο κινηματογράφησης δίνει δείγματα γραφής σε ένα πολύ καλογυρισμένο θρίλερ που πάλει τις χορδές του τρόμου. Αυτό τον διαφοροποιεί από τη συνηθισμένη υπερβατική άποψη κανιβαλισμού, από την ελαφρότητα και την εν τέλη γελιότητα ταινιών του είδους. Και έτσι καταφέρνει να κερδίσει τον θεατή από νωρίς. Σωστή χρήση της μουσικής, κίνηση στην κάμερα, εφιαλτικές αποχρώσεις και σκηνές προσεγμένες γύρω από την ίντριγκα που δημιουργεί, ηγούνται του μυστηρίου! Ωστόσο στην αντίπερα όχθη παρατηρούνται αρκετά επιπόλαια σεναριακά λάθη. Μια σειρά από απλουστεύσεις, και κυρώς απροκάλυπτη σύνδεση αιτίου αιτιατού, είναι οι γέφυρες που ενώνους τις διάφορες πτυχές της ταινίας. Ό δολοφόνος με το αγγελικό πρόσωπο γυρνάει στον τόπο του εγκλήματος με τρόπο που δεν πείθει, ενώ ο συνερευνητής του σκανδάλου γνωρίζει πολλά τα οποία διαρκώς αποκρύπτει με σκοπό να εντείνει την αγωνία και να δημιουργήσει μυστηριώδης καταστάσεις, πράγμα που στερεί απ' την ταινία σε ρεαλιστικότητα. Και στη γενικότερη απλούστευση της διαχείρισης σχέσης αιτίου αιτιατού, προστίθεται και η απλούστευση των ηρώων(ειδικά του καθηγητή). Οι οποίοι στερούνται από βάθος προσωπικότητας, και εστιάζονται σε χαρακτηριστικά εξεταζόμενα ως προς την επιφάνεια και περιστρεφόμενα κυρίως γύρω απ' το καλό και το κακό. Το κατηγορητήριο σταματάει κάπου εδώ, ενώ τα ελαφρυντικά για όσα προκαταλογίσαμε ρέουν άφθονα. Και λίγο πριν τους τίτλους τέλους, ο Amenabar μας θυμίζει το εννοιλογικό υπόβαθρο της ταινίας! Ένα αδιάσειστο κατηγορώ, με στοιχεία καλογραμένες σκηνές, που τονίζουν την λαγνεία των διαφορών ανθρώπων που διευθαρμένοι από τις "μικρές" τους ζωές, είναι αυτοί που συντηρούν και εν τέλη επιζητούν την βία. Αντιπροσωπευτική η σκηνή μες στο νοσοκομείο που η αποχαύνωση αγγίζει τα όρια της μαστούρας, ενώ στο finale ευρυματικά ο Alejandro πετάει το μπαλλάκι στον θεατή καταλογίζοντας του το μερίδιο ευθύνης που του αναλογεί. Και ο τελευταίος πιο προσεκτικά αναλογίζεται τις διακριτικές θέσεις του δημιουργού κατά το πέρας της ταινίας!

Τελικά ο Χιλιανός σκηνοθέτης δίνει στον θεατή αυτό που θέλει, και στον κινηματογράφο ένα εμφανίσιμο θρίλερ!
Βαθμολογία 6/10

Shrek the Third

Σκηνοθεσία: Chris Miller-Raman Hui
Παραγωγής: Usa
Διάρκεια: 92'

Έχωντας ασυνείδητα γυρίσει την πλάτη μου στα δυό πεπραγμένα μέρη της σειράς, και ακούγωντας διθυραμβολογίες για το παρελθόν του, αποφάσισα να ανακαλύψω το παρών του. Πιθανόν με μικρότερες προσδοκίες(καθώς δεν έχω δει τα πρώτα μέρη).

Σκηνοθετικά διαβλέπω μια αλλαγή. Το τιμόνι έχουν πάρει οι Chris Miller-Raman Hui έναντι του προκατόχου Andrew Adamson ( ο οποίος προσφέρει σεναριακές υπηρεσίες). Με έκπληξη παρακολουθώντας την ταινία βρέθηκα ανάμεσα σε "κιτρινισμένους" πινόκιο, χιονάτη, τρία γουρουνάκια, κακό λύκο, καπταίν χουκ κτλ, οι οποίοι τοποθετούνται ως βοηθητικές φωνές στην ορχήστρα που ηγείται ο Shrek. Η παραμυθοχώρα λοιπόν εν δράση σε ένα "απομακρυσμένο" βασίλειο. Στα της υπόθεσης, ο βασιλιάς πεθαίνει. Διάδοχος είναι ο χαριτωμένος, άτσαλος, και "χωριάτης" Shrek που θα κάνει ένα ολόκληρο ταξίδι παρέα με τους κολητούς του(γάιδαρο και γάτο) για να εντοπίσουν και να πείσουν τον αντικαταστάτη του να λάβει τη θέση του. Για τον Shrek είναι αδιανόητο να αποχωριστεί την βολή του βαλτωμένου του σπιτιού! Ωστόσο είναι συνεπαρμένος απ' την ιδέα του μπαμπά, για την οποία μόλις έχει πληροφορηθεί και βρίσκεται σε εμβρυακό στάδιο στο μυαλό του. Οι νέες ευθύνες γίνονται εφιάλτες, και νοσταλγεί το παρελθόν άνευ των αλλαγών. Ενώ βρίσκει τον αντικαταστάτη Αρθούρο, και ενώ ακολουθεί μια σειρά από περιπέτειες για να επιστρέψουν στο βασίλειο ο πρίγκιπας γλυκούλης έχει πάρει το στέμμα στα χέρια του. Οι παλιοί κάτοικοι βρίσκονται υπόδουλοι, και το μέλλον του χωριού βρίσκεται στον Shrek και την παρέα του, αλλά και τις υπερβατικές ικανότητες των γυναικών.

Το animation δεν έχει την δομή που θα θέλαμε. Η ύπαρξη των κωμικών στοιχείων προδιαθέτει ευχάριστα τον θεατή, ο οποίος όμως δεν μπορεί να ανεχτεί ασυγχώρητα σεναριακά παραστρατήματα, στο βωμό του εντυπωσιασμού και του απαίδευτου γυρίσματος φτηνών σκηνών. Αποσπασματικά, ο Shrek δραπετεύει από την προλέγουσα ελαφρύτητα των νοημάτων και χαρίζει το επιθυμητό, σε μια αν μη τι άλλο αποπροσανατολισμένη ταινία.
Θεματολογικά υπερτονίζεται η δύναμη των γυναικών(με κυνικό τρόπο), εμφανίζεται η αδυναμία και καχυποψία των πλασμάτων προς τις αλλαγές. Ενώ ακόμα επιχειρέιται μια εξάγνιση του φαινομενικού κακού αντιπαραβαλλόμενο με το πραγματικά άσχημο.
Και τελικά μένει ένα δίδαγμα για όλους... Δεν έχει σημασία τι γνώμη έχουν οι άλλοι για σένα. Δεν έχει νόημα να πειστείς για κάτι που δεν ισχύει, να εγκαταλείψεις τον κόσμο σου για έναν που είσαι ξένος. Άλλοστε με τον καιρό συνηθίζεις αυτές τις ανοησίες. Η ουσία είναι να κοιτάζεις με πίστη και αποφασιστικότητα στον καθρέφτη της ψυχής σου, να πιστέψεις σε αυτό που βλέπεις και να το υπερασπίζεσαι με τη ζωή σου...
Βαθμολογία 5/10

Taxi Driver

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Παραγωγής: USA / 1976
Διάρκεια: 113'

Ας το τλμήσουμε! Συνάντηση Scorsesse, De Niro, Foster στο ραντεβού με την επιτυχία και μια κούρσα άκαμπτη στο χρόνο! Αυτό το ταξί πάει παντού, λιτό και απλό προσαρμόζεται για όλο τον κόσμο!

Ο Martin σκηνοθετεί ξανά τον οργισμένο Τράβις( Robert De Niro). Ο ήρωας του υποδύεται έναν ταξιτζή ενεργό παρατηρητή σε όλη την εμβέλεια της πόλης. Μέσα από αυτόν και τον κόσμο στα μάτια του παρατάσει τα αποβράσματα μιας πόλης που προκαλούν δυσωδία σε όποιο υγιή κύτταρο εγκεφάλου έχει απομείνει. Ο Τράβις, πεζοναύτης στο Βιετνάμ, προσπαθεί να βάλει την ζωή του σε τάξη. Ο αγνός έρωτας με την Betsy(Cybill Shepherd) βρίσκει σε αδιέξοδο χάρις των ακατέργαστων ικανοτήτων για φλερτ απ' τον αυθόρμητο ήρωα. Τώρα προσπαθεί να βάλει εκ νέου σε μια ροή τη ζωή του γίνοντας ο τιμωρός των λερωμένων, διεφθαρμένων πεζοδρομίων και των συνηθειών των ανθρώπων. Μια ταινία πάλι εστιασμένη στο εξωτερικό γεγονός που όσο την ξύνεις μάλλον ανακαλύπτεις το μεγαλείο μιας αριστουργηματικής δομής στα ενδότερα θεμέλια της.

Ο απόστρατός Τράβις έχει ζήσει τον κόσμο όσο λίγοι. Πεζοναύτης σε μια κτηνωδία, στη φρίκη της ανθρώπινης ύπαρξης, τον πόλεμο. Όλη αυτή η γνώση συσωρεύεται εντός του και αδύνατον να βγει,τον βασανίζει με υπόγειες διαδικασίες. Αυπνίες, άγχος στο προσκήνιο μιας διαδικασίας που πλήγει τον άνθρωπο για τα βρώμικα συμβάντα που γύρω του διαδραματίζονται. Αποβράσματα που κατοικούν στους δρόμους και τις πλατείες φημώνοντας την ελευθερία χιλιάδων φοβισμένων ανθρώπων. Αποβράσματα που διαμορφώνουν τις καταστάσεις, αφανίζουν την ηθική και οδηγούν παραφύση μια κοινωνία που δειλιάζει να αποκαλυφθεί. Όλη αυτή η γνώση συσωρεύεται, η ηθική πονοκεφαλιάζει και απ' την άλλη πιέζει η βιάιη τάση για προσαρμογή σε έναν κόσμο που καθόλου δεν του ταιριάζει. Το ανακαλύπτει όταν τα συναισθήματα του για την αγνή κοπέλα των ωραιοποιημένων εκκρίσεων του μυαλού του βρίσκουν αδιέξοδο. Κοιτάει μπρος και ύστερα κοιτάει πίσω. Συνηδητοποιεί τον λόγο που η μοναξιά του ήταν η πιο πιστή του ερωμένη. Καταλαβαίνει πόσο διαφορετικός είναι. Και τώρα ξέρει. Πως ότι και να δει μπροστά του δεν θα ναι όπως παλιά. Τα ίχνη του στον χρόνο έχουν άλλη γεύση από αυτά που ακολουθούν. Γιατί η γνώση τον οδηγεί στην μοναδική του κατεύθυνση. Στο αληθινό του πρόσωπο, αυτό θα είναι και η προσαρμογή του στην κοινωνία. Η τιμωρία των κακών. Γιατί η βροχή που περίμενε να ξεπλύνει τα πάντα δεν ήρθε ποτέ. Η ανάγκη του να φανεί σε κάτι χρήσιμος θα πιαστεί σαν χειρολαβή από ένα παγιδευμένο κορίτσι που δειλά του 'χε βοηθήσει τότε βοήθεια. Αυτή η τάση του για εξιδανίκευση του κόσμου θα θεοποιήσει την μορφή του στον χάρτη του(Και πέφτει η ατάκα "Are you talking to me?"). Θα πείσει τον εαυτό του πως είναι κάτι ανώτερο και πως για αυτό δουλεύει. Και όλα αυτά τα μοναχικά συναισθήματα και οι πνιγερές σκέψεις ζητούν εκτόνωση. Και θα την βρουν... Όπως μαζί θα βρει τον εαυτό του...

Σαφή νύξη και για το πολιτικό σύστημα της απάθειας απ' τον Scorsese, με πολιτικούς που "κλείνουν" τα αυτιά στο λαό και μετάτρέπουν το στομιό τους πηγάδι εύγλωτων λόγων. Παντελής έλειψη μέτρων σε μια ελειματικής συνείδεισης κονωνία, στην ταινία που ακολουθεί την συμπεριφορά και αναδεικνύει τα ερεθίσματα που δέχεται από την πραγματικότητα μετουσιόνοντας τα σε μη αναστρέψιμες πράξεις. Το σινεμά του μεγάλου σκηνοθέτη για άλλη μια φορά λιτό και απλό, άκρως διασκεδαστικό. Κορυφώνει την σκέψη καθώς αυτοκορυφώνεται στο στοχασμό του, παρακολουθώντας με πειστικότητα το άτομο!

Σπουδαίες ερμηνείες κυρίως απ' τον Robert De Niro και την 14χρονή τότε Jodie Foster, αλλά και από τα υπόλοιπα ονόματα του cast.
Βαθμολογία 8,5/10

Aleksandra

Σκηνοθεσία: Aleksandr Sokurov
Παραγωγής: France / Italy / Russia / 2007
Διάρκεια: 90'

Συνεχιστής της Ρωσσικής παράδοσης για άλλη μια φορά, με το δικό του πρωσοπικό ύφος ο μεγάλος Sokurov κάνει άλλη μια μεγάλη ταινία,ο άνθρωπος πρωταγωνιστής, και εμείς απλά ακολουθούμε στη μεθυστική του γραφή.

Κάποια στιγμή όλα τελείωνουν, μένουμε πίσω απ' την αυλαία και δεν έχει σημασία αν του κοινού οι ιαχές ή τα γιουχαρίσματα τρυπάνε τα αυτιά μας, σημασία έχει η δική μας ενδοχώρα. Όχι ως προς το γεγονός που συντελείται,αλλά ως προς τον κόσμο της σκέψης, ως προς τα συναισθήματα. Ο κόσμος μας μέσα στον κόσμο των άλλων και το τι γίνεται μετά. Γιατί κάπου εκεί στο γεγονός, στεγνά πρωταγωνιστώντας σε αυτό, δίχως συνείδηση, δίχως χάρτη, δίχως αρχή και τέλος, ο "άνθρωπος" ψύχεται, γίνεται και αυτός ένα με τον πάγο που τον περιβάλλει και δεν μπορεί να δει το καλό, το σωστό, το λάθος. Η πυξίδα απομαγνητίζεται και μαζί της κάθε απόφαση σκουριάζει.

Κάπως έτσι, ίσως και χωρίς καμία σχέση, μας τα λέει ο Sokurov. Άλλωστε τα νοήματα ίσως παραμερίζονται ως προς την καθολικότητα τους, όταν πνίγουν τον καθένα στις αισθαντικές εμπειρίες που ζει, υπό την κινηματογραφική αντίληψη αυτού του σκηνοθέτη. Ο πόλεμος έχει τελειώσει, οι στρατιώτες βρίσκονται σε διαρκή αναζήτηση των ιχνών του αόρατου εχθρού. Τελικά ο εαυτός τους είναι ο ίδιος τους ο εχθρός. Έξω απ' το στρατόπεδο οι άνθρωποι πονάνε, πεινάνε, μα ξέρουν τι λέξη "καλοσύνη". Και ας στον κόσμο των άλλων δε μπορεί να επιφέρει τίποτα, δίνει σε αυτούς την ζεστασιά στην καρδιά τους, μια στιγμή λύτρωσης. Κάπου εκεί λοιπόν τοποθετεί ο σκηνοθέτης την πρωταγωνίστρια του Alexandra(Galina Vishnevskaya). Η Alexandra είναι η γιαγιά ενός αξιωματικού, του οποίου η απουσία την έστρεψε στο στρατόπεδο για να τον επισκεφτεί στο συμβολικό αυτό σενάριο του Sokurov. Η Alexandra είναι μια ηλικιωμένη γυναίκα, που κρατάει στα μάτια της όσα έχει η καρδιά της. Έχει διατηρήσει την καλοσύνη της, την δυνατότητα της να διακρίνει να ξεχωρίζει το σωστό από το λάθος(όχι τόσο στενά όσο ακούγεται), να βλέπει τον κόσμο, να χάνεται μέσα απ' τον κόσμο των άλλων ανθρώπων. Σταθερή γυρνοβολάει στη ζωή του στρατόπεδου, μιλάει με όλους, μα κρατάει την προσωπική αλήθεια της φυλαχτό. Και εκεί, μες στο στρατόπεδο ο Ρώσσος καλλίτέχνης δημιουργεί τα αινιγματικά πορτραίτα των στρατιωτών με ατμόσφαιρες μυστηριώδες διάχυτες στον αέρα. Που με την επίμονη και επίπονη ματιά τους αναζητούν ίσως τον οδηγό σε έναν άνθρωπο που μπορεί να ζει. Στην Alexandra που ο σκηνοθέτης βρήκε την μούσα του και μπόρεσε να εκμαιεύσει από τους στρατιώτες τα απομακρυσμένα απ' την ψυχή τους κίνητρα, θέλητρα σε τυφλές συμπεριφορές.

Άλλη μια σπουδαία ταινία, αυτή τη φορά σε μια πιο διαλεκτική παρουσίαση, με στενότερες πινελιές ζωγραφικής και ποιήσης(άλλωστε η φρίκη του πολέμου το υπαγορεύει), με σπουδαίες καλλιτεχνικά εικόνες και σκηνές, με την πάντοτε προσωπική, αυθεντική, μοναδική υπογραφή του Sokurov. Ενός καλλιτέχνη που δεν δειλιάζει να μένει ασυμβίβαστος, να δημιουργεί τα οράματα της δικής του ενδοχώρας και να τα παρουσιάζει σε όσους θέλουν να τον ακολουθήσουν. Μακρυά από στερεότυπα και κώδικες που υπαγορεύει ο κόσμος, η ροή των πραγμάτων.
Βαθμολογία 8/10

The Simpsons Movie

Σκηνοθεσία: David Silverman
Παραγωγής: USA
Διάρκεια: 87'

Το πρώτο μεγάλο, κινηματογραφικό Simpsons Movie κατέφθασε! Ο David Silverman παρουσιάζει την αγάπη του στο πανί με πλοκή που κρατάει και μπολιασμένη ως τη ρίζα κύματα χιούμορ!

Στα της υπόθεσης! Η ταινία τοποθετείται στον βουρκότοπο του Σπρίνγκφιλντ, όπου η αδιαφορία του λαού και ένας αριθμός ασυνείδητων καταπατητών της φύσεως συνθέτουν την παρουσία τους επιβλαβή για ολόκληρη την κοινωνία. Ο παππούς Simpson σε μια κατάσταση επιφοίτησης εντός της εκκλησίας προβλέπει την οικολογική καταστροφή που θα ακολουθήσει, η κόρη του Marge, μητέρα Simpson, προσπαθεί να αποκωδικοποιήσει τον λόγο του ενώ η κάμερα επιμένει στον πατέρα Simpson, Homer, αποκαλύπτωντας την υπέρτατη μορφή εγωισμού, χαζομάρας και ελαφροσύνης μέσα από απλαυστικές σκηνές γέλιου. Ο γιος Simpson, Bart, έχει ανάγκη για τον πατρικό ανταγωνισμό, να αποδείξει τις δυνάμεις του ως το παιδί που βιάζεται να μεγαλώσει, ωστόσο έχει κρατήσει μέσα του την παιδική αγνότητα του και έχει ανάγκη μιας οικογενιακής θαλπωρής που δε μπορεί να του προσφέρει η τρελό-οικογένεια Simpson, για το λόγο στρέφεται στην γειτωνική χριστιανικών ηθών οικογένεια. Η κόρη Simpson, Liza, περνάει την εφηβεία της, συγκλονίζεται απ' το μέγεθος που μπορεί να επιφέρει η οικολογική καταστροφή προσπαθεί να κινητοποιήσει τον κόσμο και ταυτόχρονα ερωτεύεται ένα γοητευτικό σηνομήλικο της αντίστοιχού ύφους και προβληματισμών! Εκεί γίνεται η παρέμβαση της πολιτικής, μιας εξουσιολαγνικής πολιτικής που στο τιμόνι της έχει ασήμαντους ανθρώπους σε σημαντικές θέσεις, και εν τέλη καυτηριάζεται από τον Silverman με απόλυτα έγκυρους διαλόγους! Τα μέτρα επουλώνουν τα περιβαλλοντικά πλήγματα, μέχρι που ο Homer σε μια πράξη ασυνειδησίας και απερισκεψίας αδειάζει τόνους περιττωμάτων στη λίμνη της πόλης! Η εξουσία αυτή τη φορά όντας απάνθρωπη και αντιμετωπίζοντας τα θέματα με γνόμονα την επιβολή δύναμης φυλακίζει κάτω από έναν θόλο όλη την πόλη. Έπειτα όλοι κυνηγούν τον Homer, και όλη η οικογένεια βρίσκει διέξοδο στην μακρινή Αλάσκα! Όταν η οικογένεια πληροφορείται τα σχέδια της κυβέρνησης για εξαφάνιση της πρώην πόλης της σπεύδει για βοήθεια! Εξαιρουμένου του Homer που πεισματικά, ξεροκέφαλα αρνείται να απαχωρηστεί την βολή του! Μέχρι που ΄θα του επιβληθεί η συνείδηση με βιαίες εσωτερικές διαδικασίες και θα προσπαθήσει να διορθώσει τα πράγματα ζητώντας εξιλέωση για όσα προηγήθηκαν!

Η ταινία διαθέτει μια πλοκή επαρκή, που καθοδηγεί το μυαλό του θεατή. Πλοκή που καλύπτει κάθε στιγμή τον πατέρα Homer, με τα υπόλοιπα πρόσωπα να έχουν περιορισμένο ρόλο, κυρίως υποστηρικτικό προς την ταινία. Διαθέτει ευχάριστες κωμικές πινελιές οι οποίες συνδέονται άμεσα με το νόημα αλλά και την εξέλιξη της ταινίας(νομίζω πως αυτό είναι το βασικότερο, καθώς σε παρόμοιου ύφους ταινίες παρατηρούμε ανεύ λόγου και ουσίας γελιότητες). Έντονη κριτική κατά της πολιτικής αλαζονείας και ψυχρότητας. Χριστιανικές αναφορές και παρουσίες. Και όλα αυτά στεγασμένα κάτω απ' το επίκαιρο οικολογικό πρόβλημα!

Νομίζω πως πρόκειται για μια ευχάριστη επιλογή, και προσφέρεται για μιάμιση ώρα ξεγνοιασιάς και ευφύης ψυχαγωγίας. Βαθμολογία 7/10