Control

Σκηνοθεσία: Anton Corbijn
Παραγωγής: England / USA / Australia / Japan / 2007
Διάρκεια: 121'

Δεν ξέρω τι περιμένετε να δείτε από αυτή την ταινία; Αν περιμένετε μια στυγερή καταγραφή γεγονότων, ιστορικά συμβάντα που δεν μπορούμε να απορρίψουμε, και μια μελό αγιογραφία μάλλον θα πρέπει να χτυπήσετε αλλού την πόρτα. Γιατί στο film έχουμε την δραματικοποίηση συναισθημάτων, συμπεριφορών και βιωμάτων μέσα από το βιβλίο της συζύγου του Ian Curtis, της Debora Curtis. Ένα βιβλίο για έναν άνθρωπο όπως όλοι μας, ο οποίος σημάδεψε την Αγγλική μουσική σκηνή, και όχι μόνο, ηγώντας των θρυλικών Joy Division.

O πρωτοεμφανιζόμενος Anton Corbijn κάνει εξαιρετική δουλειά σε όλα τα επίπεδα. Δεν μπορώ να φανταστώ την ταινία με χρώμα. Και ούτε μάλλον ο σκηνοθέτης μπορούσε. Έτσι περιηγείται με ασπρόμαυρο καλλιτεχνικό φόντο στα μουντά και μίζερα περίχωρα του Manchester. Καθηλωτική μαγευτική φωτογραφία υπηρετώντας εξατομικευμένα τους ήρωες σπάει το συνολικό καταθλιπτικό πέπλο. Πέπλο που αναλαμβάνει να υπερτονίσουν οι σκληρές pessimistikes rock-punk νότες του συγκροτήματος. Αντιπρόσωποι μιας ολόκληρης εποχής. Και έτσι αν και σε καμία περίπτωση δεν μπορούμε να μιλήσουμε για ωραιοποιημένους ήρωες, το αντίθετο μάλλον, η φωτογραφία τους δίνει ένα αμυδρό φως σκοτεινής γοητείας απ' όπου ο θεατής μπορεί να πιαστεί.

Και αφού έχουμε το υπόβαθρο ακολουθούμε τον ήρωα. Τον Ian Curtis που εκπληκτικά υποδύεται ο Sam Riley στα πρώιμα κινηματογραφικά του βήματα! Μάλλον άλλο ένα στοίχημα που κερδίζει ο Anton Corbijn. Η κάμερα τον ακολουθεί στα εφηβικά του βήματα. Αντισυμβατικός, παράξενος, καταθλιπτικός και φανερά πιεσμένος από αυτή τη μουντή Αγγλία. Με μια επιληψία να βαραίνει τα εφηβικά του μάτια. Η κατάθλιψη, η ανθρώπινη "περιέργεια" για το άλλο φύλλο τον οδηγεί εξ αρχής σε έναν πρώιμο γάμο με την γυναίκα του Deborah και από νωρίς στον ρόλο του πατέρα. Γεγονότα που βαραίνουν τις έφηβες πλάτες του. Το πέρασμα σε μια άλλη ζωή μέσω της συμμετοχής του στους Joy Division, σηματοδοτεί μια νέα εποχή. Νέες φιλοδοξίες νέα συναισθήματα και οι άγκυρες του παρελθόντος να τον τραβάνε πίσω. Ο γάμος από βολική σχέση γίνεται δυσχερής εμπόδιο. Ο γάμος είναι αγάπη, εκτίμηση για όσα συνέβησαν, σεβασμός. Όμως έρωτας είναι η ερωμένη. Και οι απογειωτική πορεία του συγκροτήματος διψά με περισσότερες απαιτήσεις. Όλο αυτό το ασφυκτικό περιβάλλον οπτικοποιείται εύστοχα με τις αλλεπάλληλες κρίσεις που πιάνουν τον πρωταγωνιστή. Καταστάσεις που αδυνατεί να χειριστεί. Που γίνονται θηλιά και βάζουν τέλος την 23ετή περιήγηση του στη ζωή. Μια ζωή που μπορεί να πέρασε από έντονη κατάθλιψη, να αντάμωσε μέρες μεγάλης δόξας. Όμως όλα συνέβησαν τόσο κινηματογραφικά, σε ένα παιδί που δεν πρόλαβε τα χρόνια της ενηλικίωσης... 'Όσο το έβλεπα απορούσα με την επιλογή του teenage make-up και του νεανικού στυλιζαρίσματος του πρωταγωνιστή. Όμως όσο η ταινία προχωρούσε απέδωσα τα εύσημα για ακόμη μια φορά στις αισθητικές επιλογές του Anton.

Και όλη αυτή την πίεση την κινηματογραφεί αριστουργηματικά. Ένας άνθρωπος όπως όλοι μας. Το παρελθόν γίνεται κομμάτι του μέλλοντος. Είναι αυτό που θα το οδηγήσει. Και όσο το τεντώνεις για να πάει εκεί που θες κάποια στιγμή αντιλαμβάνεσαι πως όλα όσα συμβαίνουν αφανίζουν το παρών. ΤΟ αφανίζουν ανάμεσα σε όσα επιθυμείς και σε όσα έχεις. Τα οποία μοιάζουν τελείως ασύμβατα μεταξύ τους. Και αυτό ο Anton το κινηματογραφεί καταγράφοντας ένα δωμάτιο, ένα παράθυρο δωματίου από το εξωτερικό του. Που γνωρίζει μόνο 2 καταστάσεις για αυτόν που βρίσκεται έξω. Την σκοτεινή, αυτή του παρελθόντος. Που μοιάζει τόσο μαύρη για να την αντέξει η άλλη όψη του νομίσματος. Της φωτεινής. Όπου η λάμπα γεμίζει φως το δωμάτιο, σε έναν ονειρικό συμβολισμό που χαϊδεύει και σημαδεύει την ιδανική μας οπτική. Και το παρών βρίσκεται μόνο στο ανοιγοκλείσιμο ενός διακόπτη. Πότε όμως αντιλαμβάνεσαι το βαθύτερο νόημα του; Μα όταν μπεις στο δωμάτιο φυσικά... Και τότε τα λάθη, οι αδυναμίες ίσως να μην έχουν κανένα νόημα. Γιατί όλα έχουν γίνει παρελθόν.
Κάπως έτσι σκηνοθετεί λοιπόν ο Anton, με αποκορύφωμα την τελική σκηνή. Όπου η Deborah έχει μπει στο δωμάτιο και οι κραυγές δεν μπορούν να αγγίξουν το τέλος μιας ζωής. Σκηνής που επιστεγάζει τις διάσπαρτες ενδιάμεσες αναφορές!

Εκπληκτική δουλεία λοιπόν. Που μετά και την δεύτερη θέαση της απογειώθηκε φανατικά μέσα μου. Έντονο fictionar μοτίβο, εύστοχη επιλογή της οπτικής ματιάς του σκηνοθέτη. Που μπορεί να παραμερίζει χιλιάδες άλλα σημαντικά πράγματα. Αλλά ο κινηματογράφος είναι άποψη! Και σε αυτή την άποψη του βρήκε σύμφωνο τον εκπληκτικό Sam Riley, αλλά και το υπόλοιπο cast. Και οι δυο πάντως απέσπασαν σωρείες βραβείων σε φεστιβάλ ανά τον κόσμο(Κάνες, Σικάγο, Μελβούρνη, Αμβούργο, Εδιμβούργο).
Βαθμολογία 8/10