Σκηνοθεσία: Ethan Coen-Joel Coen
Παραγωγής: Usa / France / 2013
Διάρκεια: 104’
Αμερική των 60s. Νέα Υόρκη των 60s. Άνθρωποι τραμπαλοχαρούληδες. Που επιζητούν με κάθε τρόπο τη βολικότητα, την άνεση, τον εφησυχασμό. Έστω διάκοσμος η φολκ μουσική. Σε κάτι που συγγενεύει έντονα με την υπόγεια ανασφάλεια/τρομοκρατία/εφιάλτη του Master του Paul Thomas Anderson, αν τα τυλίξεις σε γκοφρέ χαρτί.
Ο πρωταγωνιστής του τίτλου, ο Llewyn Davis(Oscar Isaac) παίζει φολκ μουσική. Στην ουσία παίζει φολκ μουσική επειδή σ’ αυτή την ταινία δε μπορείς να κάνεις τίποτα άλλο απ’ το να παίζεις φολκ. Η καλλιτεχνική βιωσιμότητα εξαρτάται από τη φολκ. Δεν μπορείς να καταλάβεις γιατί, αλλά ούτε να το αμφισβητήσεις. Τάσεις, αρρώστια όλων των εποχών. Όσο για το καλλιτεχνική … τρόπος του λέγειν, για τα προσχήματα. Πώς μπορεί κάτι να φέρει τέχνη, όταν είναι αποξενωμένο από εσένα, και απλά ακολουθεί μια επιβολή, έναν κανόνα;
Κατά τ’ άλλα ο Llewyn Davis είναι ένας χνουδωτός, απένταρος, γκαφατζής, μποέμ τύπος. Ιδανικός δηλαδή για τους Coen. Για γαργάλημα με μαύρο πινέλο στις πατουσίτσες. Αλλά και σα χρήση ξεσκονόπανου, μαύρο, που γαργαλάει ό,τι αγγίζει. Συν τοις άλλοις, όμως, ο Llewyn Davis έχει ένα ελάττωμα. Βρίσκεται μπροστά από την εποχή του. Κάτι που σημαίνει αποξένωση, περιθωριοποίηση, μοναξιά. Και μπορείς να αντιληφθείς το μέγεθος όλων των παραπάνω, αν αναλογιστείς ότι το ισχυρότερο κι αμοιβαίο βλέμμα κατανόησης και συμπόνιας το αποσπά και το απευθύνει σε μια γάτα, σε μια απάτητη ερημιά, στη βαθιά νύχτα, στην καρδιά του χειμώνα...
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου