4.48 Ψύχωση

Σκηνοθεσία: Άντζελα Μπρούσκου
Με τους Άντζελα Μπρούσκου, Παρθενόπη Μπουζούρη, Κωνσταντίνα Αγγελοπούλου
, Nalyssa Green
Διάρκεια: 80

«Εναγκαλίσου ωραία ψεύδη
η χρόνια παράνοια των λογικών»

Μια παράσταση για ένα πρόσωπο. Που είναι τέσσερα πρόσωπα. Που είναι όλα τα πρόσωπα. Δεν υπάρχουν λογικοί και υγιείς. Ίσως απλά υπάρχουν κάποιοι που πιστεύουν στη λογική και την υγεία. Η φωνή τους ακούγεται αλλοιωμένη. Περιπαικτικά ασθενική μέσα σε αυτό που αποτελεί βεβαιότητα και που είναι καταδικασμένο να καταρρίπτεται. Γιατί αυτό που φαντάζει αντικειμενικό και απόλυτο ισοπεδώνεται μέσα στη νύχτα της ύπαρξης. Μια νύχτα που σαν αυτή δεν έχει άλλη. Μια νύχτα ανάμεσα στους ιστούς και τα όργανα. Στη σκέψη και την αδράνεια. Ανάμεσα στον πόνο και σ’ αυτό που είναι πόνος. Δεν υπάρχουν λογικοί και υγιείς. Κάτω απ’ το δέρμα όλων πάλλεται· ακούγεται καθαρά και βαθιά ο ρυθμός της αρρώστιας.

Ψυχολογική και υγεία, είναι ένας συνδυασμός λέξεων ανέφικτος. Αυτό το οποίο φέρει η ψυχή, αυτό μες το οποίο φέρεται, είναι το όνειρο και το σκοτάδι. Ανόργανη ύλη. Κομμάτια θρυμματισμένα. Που η σκόνη τους έχει την οσμή του αίματος. Δηλαδή ο εαυτός, στη δομική του μορφή, είναι αποσυναρμολογημένος. Αλλού τα σωθικά, αλλού οι νευρώνες. Αυτό στο οποίο επεμβαίνουμε, δεν είναι ο εαυτός. Είναι η κατασκευή ενός όντος, που εκλαμβάνουμε ως εαυτό, περισσότερο από μίσος, παρά από πρόνοια, πολεμώντας την ζωτική παράνοια του αίματος. Διχαζόμαστε απ’ τη μία σ’ έναν φαινομενικό κι απ’ την άλλη σ’ έναν οντολογικό εαυτό. Λειτουργούμε κατ’ ανάγκη, χειρονομούμε αντανακλαστικά, προς αυτό που επιβάλλει μια υποτιθέμενη εξωτερική αναγκαιότητα. Σταδιακά ο εσωτερικός εαυτός σκεπάζεται. Καταπίνεται. Γίνεται αδιόρατος προς εμάς. Μακρινός. Ξένος. Στο εσωτερικό μας, ακόμα κι αν το αγνοούμε, βρισκόμαστε σε χρόνιο πένθος.

Η μεταφορά της Ψύχωσης της Άντζελας Μπρούσκου κάνει αυτό, που ενώ φαντάζει αυτονόητο δεν το συναντάμε συχνά: παρουσιάζει τον ρυθμό της ψυχωτικής διάλυσης μέσα σε σώματα που ασθενούν. Σε σώματα ρημαγμένα. Τα σώματα βρίσκονται σε κατάπτωση. Ολική κατάπτωση. Μέσα τους φέρουν τη μανία του πανικού. Την έξαψη της τρέλας. Τα σώματα είναι ανήμπορα. Ανήμπορα να εκφραστούν. Ανήμπορα να εκφράσουν. Ανήμπορα να εξωτερικεύσουν τους εσωτερικούς κραδασμούς που σταδιακά γίνονται ουλές, κι έπειτα τομές, που διχάζουν τις έννοιες της ψυχής και του σώματος. Τα σώματα δε σε κοιτούν στα μάτια. Τα μάτια έχουν αποτραβηχτεί απ’ τα σώματα και βρίσκονται μέσα τους. Κοιτάνε μέσα τους. Κοιτάνε μέσα σε εικόνες που υπάρχουν στο όνειρο και στο σκοτάδι, μέσα σε εικόνες που σε κοιτάνε. Όχι μ’ ένα βλέμμα που σ’ απευθύνεται. Αλλά μ’ ένα βλέμμα που σ’ εμπεριέχει. Η Ψύχωση δεν είναι ασθένεια. Είναι η ψυχή απαλλαγμένη απ’ οτιδήποτε περιττό.

Και σαν θεατής μέσα σ’ αυτή την παράσταση βρίσκεσαι υπνωτισμένος. Ο ήχος της Nalyssa Green (η οποία παρίσταται ως μουσική performer) επιβάλλει την ύπνωση. Για περίπου 80 λεπτά ο ήχος ορίζει ένα σώμα ανήμπορο, και σε φυλακίζει μέσα του. Στα μοτίβα μιας οργανικής θλίψης. Σ’ ένα σώμα όπου μπορείς να αγγίζεις τις φύτρες της τρέλας. Να νιώθεις την πήξη του αίματος. Τις εκρήξεις του. Κι ενώ μετέχεις, κι ενώ είσαι εσύ το σώμα, δεν μπορείς να το σταματήσεις. Σταδιακά οι άμυνές σου καταλύονται. Παύεις να προσπαθείς να το σταματήσεις. Αυτό που για την ψυχιατρική επιστήμη φαντάζει αποτρόπαιο, εσύ το δέχεσαι [χωρίς επιλογή] με τη φυσικότητα του αέρα που φουσκώνει και ξεφουσκώνει τα πνευμόνια σου.

«να πνίγομαι σε μια θάλασσα λογικής

αυτή η τερατώδης κατάσταση τρομώδους παράλυσης

μονίμως άρρωστη»