Με τους Αντώνη Μυριαγκό, Αγλαΐα Παππά
Θέατρο Άττις Τετάρτη-Κυριακή
Ο Θεόδωρος Τερζόπουλος, στη σκηνή του Άττις, υιοθετώντας τη «μέθοδο των ελαχίστων δράσεων», σε κάτι που μοιάζει με butoh, χωρίς το παραδοσιακό grotesque, παραθέτει ένα σπαρακτικό άσμα για τη ζωή που παγιδεύτηκε μέσα σ’ ένα σκοτεινό σωλήνα. 55 λεπτά. Δυο σχεδόν πανομοιότυπες πράξεις. Ένας συγκλονιστικός Αντώνης Μυριαγκός. Και ο χρόνος αποκτά μία διάσταση που δεν έχει διάσταση. Μέσα στο αδιάστατο της θεατρικής εμπειρίας.
Όσον αφορά την ανθρώπινη οργάνωση –σ’ αντίθεση με τη φύση όπου ο ρυθμός είναι γιγάντιος και χαώδης- τα πάντα, από τη γέννηση κιόλας, υπακούουν σ’ έναν αυστηρό αξιακό αλγόριθμο. Σ’ έναν μαθηματικό κώδικα. Το σώμα. Τα συναισθήματα. Οι σχέσεις. Οι μνήμες. Ο χρόνος. Όλα γίνονται αξιολόγηση. Μια τιμή προπληρωμένη. Μια τιμή προεισπραγμένη. Τα πάντα υπεισέρχονται σ’ έναν αγοραίο φαύλο κύκλο. Σ’ έναν αναπόδραστο αγοραίο φαύλο κύκλο. Όλα τιμολογημένα, για να μπορέσουν να υπάρξουν εντός της διαδικασίας. Έξω απ’ τον εαυτό τους. Δεν έχει σημασία. Η εξωτερική αξία που τους έχει αποδοθεί, έχει απορροφήσει κάθε εσωτερικότητα. Αγορά. Πώληση. Αγορά. Πώληση. Αγορά. Πώληση. Αδιάκοπη συναλλαγή. Πλαστικές σχέσεις κτίσης. Χωρίς αποτυπώματα. Χωρίς κανένα κόστος «αγάπης» που σημαίνει την αλλοίωση, τη διαπλάτυνση (όχι επέκταση), το τραύμα μέσα απ' το οποίο εισχωρείς στον άλλο. Τα προϊόντα παράγονται μοναδιαία. Μοναδιαία αποσύρονται.
Τα πόδια της Αγλαΐας Παππά χτυπάνε με μανία το δάπεδο. Σε κάτι που θα μπορούσε να ήτανε ταγκό (Amor). Όμως εδώ τα πόδια δεν είναι παρά άρνηση. Απανωτές κλωτσιές στον μητρικό σάκο που αντιστέκονται στη γέννηση. Κανείς δε θέλει να γεννηθεί ως μετοχή, ως αξία. Πόσο μάλλον σ’ έναν κόσμο χρεωκοπημένο. Στην άλλη άκρη του δωματίου ο Αντώνης Μυριαγκός. Μόνος. Ο δαιμονισμένος χρηματιστής. Ο ρυθμός της μανίας. Στην αναμεταξύ τους ευθεία, που αποτελεί και τον σκηνικό χώρο της παράστασης, ερμηνεύεται τόσο αριστουργηματικά το χρονικό του ανέγγιχτου. Της αδιάρρηκτης απόστασης. Τα όντα είναι παγιδευμένα μέσα στο τιμολογημένο περίβλημά τους. Καταδικασμένα να υπάρχουν ως μηχανισμοί που δικαιώνουν αυτό το υπέρογκο αγοραίο σκηνικό που έχει στηθεί για αυτά. Δεν υπάρχει δικαίωμα επιλογής. Δεν υπάρχει έξοδος.
Όλα κοστολογούνται. Αρχίζουμε από τώρα. Ή μάλλον έχουμε ήδη αρχίσει…
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου