Spokoynyy den v kontse voyny

Σκηνοθεσία: Nikita Mikhalkov
Παραγωγής: Russia / 1970
Διαρκεια: 38'

Τα έργα τέχνης είναι για να κοιτάζονται απ’ όλους. Οι πίνακες, οι φωτογραφίες, οι ταινίες, η μουσική, τα βιβλία είναι όπως ο ουρανός· Όλων. Δεν υπάρχουν για να διακοσμούν τις βιβλιοθήκες και την ακόρεστη συλλεκτική μανία ψυχαναγκασμένων. Δεν υπάρχουν για να προσθέτουν υλική ευδαιμονία και κοσμική φήμη στα μουσεία του κόσμου. Δεν υπάρχουν για να ταΐσουν την ματαιοδοξία μιας στιγμιαίας πατρότητας. Δεν υπάρχουν για να αποτελέσουν τα δεκανίκια ερευνητών, μελετητών, ιστορικών που πασχίζουν να περικυκλώσουν τον κόσμο. Τα δημιουργήματα του ανθρώπου υπάρχουν για να κοιτιούνται απ’ όλους. Για να γίνουν μέρος της οικουμενικής αντανάκλασης. Αξεδιάλυτο μέρος. Για να μολύνουν και να μολυνθούν. Να μεταγγίσουν: την ασθένεια και την ομορφιά.

“Είσαι καλλιτέχνης;”, ρωτάει η Ασιάτισα Ανταλάτ τον Ρώσο στρατιώτη με το μπαταρισμένο πόδι. “Λίγο”, απαντάει αυτός.  Όμως, το αυθόρμητα σκανταλιάρικο χαμόγελό του, δίνει μια πιο σταθερή απάντηση. Έξω η γη είναι σοκαρισένη από αυτό που της έχει συμβεί. Απ’ τα πυρρά του ανθρώπου που έχει καταπιεί. Από τους αναίτιους πολέμους. Αυτός είναι τραυματισμένος. Αυτός χαμογελά ακόμα σκανταλιάρικα. Υπάρχει, αγνοεί, αναπνέει. Γίνεται μέρος της αντανάκλασης. Και η αντανάκλαση γίνεται ένα πιο όμορφο μέρος. Μέσα απ’ τις ακόμα ανοιχτές πληγές φέρνει τις ανταύγειες του ήλιου. Το ακούραστο χαμόγελο της μουσικής. Της τρέλας. Του έρωτα. Της ομορφιάς. Αποκαλύπτει την ομορφιά ακόμα και στα μάτια εκείνων που δεν είναι έτοιμοι να την υποδεχτούν. Εκείνων που τα έχουν χαμένα. Εκείνων που ξεμείνανε σε μια από τις ρημαγμένες μέρες του πολέμου. Που είναι παραδομένοι σ’ αυτό που τους έχει συμβεί. Στον θάνατο που έχει περιέλθει.

Αυτός αγνοεί τον θάνατο. Δε φοβάται να πεθάνει. Θα πεθάνει όπως ζει. Ελαφριά. Απροσδόκητα. Όμορφα. Και σ’ αυτό διαφέρει. Οι άνθρωποι πεθαίνουν για πολλά πράγματα σήμερα. Μα απ’ όλα αναμένουν ανταπόδωση. Ακόμα και ο θάνατος έχει κοστολογηθεί με ατομικές αξίες. Οι άνθρωποι αρνούνται να πεθάνουν για την τέχνη. Όχι για την τέχνη, γράψε λάθος, ούτως ή άλλως η λέξη έχει τραυματιστεί θανάσιμα μες το κοσμικό αλισβερίσι που έχει υποστεί. Οι άνθρωποι αρνούνται να πεθάνουν για την ομορφιά. Τη συλλογική ομορφιά. Την ομορφιά όλων. Κι από τότε αυτός ο κόσμος έγινε ένα αρκετά αδιάφορο, ξηρό μέρος. 

Zodiac

Σκηνοθεσία: Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη
Παραγωγής: Ελλάδα / 2011
Διάρκεια: 29'

Το Zodiac της Κωνσταντίνας Κοτζαμάνη ξεκινά, ουσιαστικά, απ’ τη στιγμή που ένα μικρό αγόρι εγκαταλείπεται από την πόρνη μητέρα του στο ξενοδοχείο όπου διαμένουν. Αυτό που θα περίμενε να δει κανείς στη συνέχεια, θα ήταν μάλλον μια δραματική ταινία εηλικίωσης. Απροσδόκητα, η Κοτζαμάνη διαλέγει έναν εντελώς διαφορετικό δρόμο. Κι εμείς βλέπουμε μια ταινία με ενήλικες που δε μπορούν να διαφύγουν από την παιδικότητά τους. Ενήλικες που κλέβουν σκανταλιάρικα κουλούρια και τα κρύβουν στην εσωτερική τσέπη του πουκαμίσου. Ενήλικες που προτιμούν να παρακολουθούν στην τηλεόραση μπιπ μπιπ και κογιότ κι άλλα καλούδια της παιδικής ηλικίας. Άντρες που φιλεύουν συνομωτικά κοκά κόλα, και παίζουν με ελικοπτεράκια. Γυναίκες που ποτίζουν κεσεδάκια γιαουρτιού περιμένοντας να φυτρώσει φακή. Ανθρώπους που αισθάνονται εξαιρετικά αμήχανα απέναντι από οποιαδήποτε “ενήλικη” υποχρέωση-ευθύνη.

Όμως, αν το καλοσκεφτείς, ο δρόμος που διαλέγει η σκηνοθέτιδα δεν είναι και τόσο ανάδρομος. Δεν είναι και τόσο παράλογος. Η παιδικότητα είναι κάτι που ενυπάρχει μέσα μας. Γεννιόμαστε με την παιδικότητά μας. Για την ακρίβεια είμαστε η παιδικότητά μας. Δεν είναι κάτι έξωθεν. Σε αντίθεση με την ενηλικίωση. Όπου είναι μια βίαιη πράξη. Μια υποταγή σε κάτι που επιβάλλεται. Σ’ έναν κόσμο που έχει επιβληθεί. Ενώ από τη μία είμαστε η παιδικότητά μας, από την άλλη κατασκευάζουμε και επινοούμε την ενηλικίωσή μας. Από την παιδικότητά μας προσπαθούμε να διαφύγουμε. Ενώ η ενηλικίωση είναι κάτι προς το οποίο τρέχουμε. Η παιδικότητα πηγάζει από μέσα μας. Κατά έναν τρόπο είναι το εμείς που είμαστε. Ενώ η ενηλικίωση είναι κάτι το άγνωρο. Μια κατασκευή. Αλλά όσο καλά κι αν κατασκευάσεις τον εαυτό σου, πόσο εύκολα μπορείς να διαφύγεις από αυτόν που είσαι;

Zodiac (Konstantina Kotzamani, 2011) from Festival La Cabina on Vimeo.

2η Ανθολογία Ανεξάρτητων ελληνικών ταινιών μικρού μήκους

Ημερομηνία: 21/4/13
Ώρα: 19.30

2η Ανθολογία Ανεξάρτητων Ελληνικών Ταινιών Μικρού Μήκους

Μια βραδιά παρουσίασης νέων ανεξάρτητων ελληνικών ταινιών μικρού μήκους. Επιλογές και επιμέλεια: Γιώργος Ευθυμίου
Κυριακή 21 Απριλίου ώρα 19.30
Καλλιτεχνικό Στέκι Καλαμάτας, Μπενάκη 5, Ιστορικό Κέντρο Καλαμάτας

ΕΙΣΟΔΟΣ ΕΛΕΥΘΕΡΗ

 ΛΙΣΤΑ ΤΑΙΝΙΩΝ

 ZODIAC, 2011 (29')

Σύνοψη
Ο Πέτρος είναι ένα 7 χρονο αγόρι εγκαταλελειμμένο από τη μητέρα του σε ένα δωμάτιο φτηνού ξενοδοχείου. Η Γιώτα είναι μια τρανσέξουαλ, θαμώνας του ξενοδοχείου, που τον παίρνει υπό την προστασία της, χωρίς αυτή να το θέλει τουλάχιστον στην αρχή. Σύντομα ο Πέτρος θα καταλάβει ότι η Γιώτα είναι «η γυναίκα με το πλουμιστό φίδι», η γυναίκα που θα τον βγάλει στον έξω κόσμο. Και εκεί όλα μπορούν να συμβούν. 

Σκηνοθεσία, Σενάριο: Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη
Βοηθός σκηνοθέτη: Άρτεμις Παττακού
Παραγωγή: Ισαβέλλα Αλωπούδη
Σκηνικά, Κουστούμια: Κλάουντια Καραπάνου & Σπύρος Ζανιάς
Sound Design: Φαραζή Δάφνη
Μοντάζ: Σμαρώ Παπαευαγγέλου
Διεύθυνση φωτογραφίας: Θεόφιλος Καλαϊτζίδης
Ηθοποιοί: Χριστίνα Μπαλτσή, Θεοδώρα Τζίμου, Δημήτρης Χασαπίδης

Κωνσταντίνα Κοτζαμάνη on vimeo

Κλέφτρα, 2012 (18')

Σύνοψη

Η ιστορία μιας κοπέλας που μέσα στην εξαθλίωση της αναγκάζεται να " κλέψει". Η ανικανότητα του περίγυρου της να το κατανοήσει, τον καθιστά δικαστή απέναντί της, την ενοχοποιεί και γίνεται συνένοχος στην περιθωριοποίηση της. Ποιός είναι το θύμα και ποιός τελικά θα σωθεί;

Σενάριο-Σκηνοθεσία: Αργυρώ Κουρλίτη 
Διεύθυνση φωτογραφίας: Μιχάλης Γκατζόγιας
Ήχος, Προτότυπη μουσική: Αδάμ Σιάγας
Κοστούμια: Μαρίνα Γκούμλα
Μοντάζ: Ευνίκη Αποστολάκη
Steadicam operator: Χάρης Πάλλας
Μακιγιάζ: Λένα Τσαπατώρη
Βοηθός σκηνοθέτη: Σάββας Κατιρτζίδης
Εκτέλεση Παραγωγής: Ισαάκ Παπαδόπουλος
Παραγωγή: poor kinema
Εμφανίζονται: Αργυρώ Κουρλίτη, Ιωάννα Παπαδοπούλου, Μαίρη Ντάνη, Αφροδίτη Παπαθανασίου, Σοφία Καραγιώργη, Μαρούλα Παπαδοπούλου, Ελευθερία Μαυρίδου, Μπάκης, Μέλη, Άρης, Ήρα, Νίκος Νικολαίδης, Χρήστος Τσολακίδης, Θεοδώρα Παπαδοπούλου, Κυριακή Αλτιλίκη, Αλέξανδρος Τσιούκας, Παναγιώτα Κουρλίτη, Λάζαρος Παπαδόπουλος, Αργυρώ Παπαδοπούλου, Σταυρούλα Αραμπατζόγλου, Γιάννης Παπαδόπουλος, Μαρίνα Γκουλιούμη, Ισαάκ Παπαδόπουλος, Λία Βασδάρη, Κίμωνας Κουρής, Σπύρος Αθηναίου, Αδάμ Σιάγας, Ηλίας Κοτόπουλος

poor kinema on vimeo

 

 η δύση, 2011 (16')

Σύνοψη

Ένα δεκατριάχρονο αγόρι, μέσα από βίαιες αλλά αφελείς αλητείες, συνειδητοποιεί την κατάσταση του ετοιμοθάνατου παππού του. 

Σενάριο, Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Ρέντης
Διεύθυνση φωτογραφίας: Gorav Kalyan, Σοφία Αδαμοπούλου
Sound design: Mohit kakkar
Ηχολήπτης: Κωνσταντίνος Αντωνόπουλος
Κοστούμια, Σκηνικά: Καλλιόπη Ανδρεάδη
Μοντάζ: Albert Chinaski
Βοηθός σκηνοθέτη: Αρασέλη Λαιμού
Ηθοποιοί: Παναγιώτης Μαρκεσίνης, Γρηγόρης Ρέντης, Κατίνα Αγιακάτσικα, Ζαφείρης Χαραλάμπους

Γρηγόρης Ρέντης official site

Der Spiegel des Lord Patschog, 2010 (13') 

Σύνοψη

Ο Λόρδος Πατσόνγκ και η δίδυμη αδερφή του Μυριέλ δίνουν μια δεξίωση στο σπίτι τους, παρόλα αυτά, είναι απομακρυσμένοι από τους καλεσμένους τους. Ο Σιμόν, ο μοναδικός κοντινός φίλος του Λόρδου Πατσόνγκ, στην προσπάθεια να ικανοποιήσει την περιέργεια μιας νεαρής καλεσμένης για την απρόσιτο χαρακτήρα του Λόρδου, τον περιγράφει ως έναν άνθρωπο παντελώς αποκομμένο από το περιβάλλον του ο οποίος, έχοντας καταπιεστεί από την δεσποτική μητέρα του, αρνείται την ίδια του την ύπαρξη. 
Η δεξίωση διακόπτεται απότομα, όταν ο Λόρδος Πατσόνγκ περνά μέσα από τον μεγάλο καθρέφτη του σαλονιού και εξαφανίζεται. Τον συναντούμε ξανά σε μια άλλη διάσταση – πίσω από τον καθρέφτη, όπου έρχεται αντιμέτωπος με τα άπειρα είδωλά του. Λίγο μετά, θα τον ακολουθήσει και η Μυριέλ. 
Εμπνευσμένο από το «Lord Patchogue» του Jacques Rigaut, η ταινία μικρού μήκους «Ο καθρέφτης του Λόρδου Πατσόνγκ» είναι μια αλληγορία για τον διχασμό του υποκειμένου, τον ναρκισσισμό και την αναζήτηση της εικόνας του εαυτού.

Παραγωγή, Σκηνοθεσία, Σενάριο: Ελίνα Πάνικ
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Γιώργος Καρβέλας
Σκηνικά, Κοστούμια: Λουκία Χουλιάρα
Μοντάζ: Κυριάκος Στυλιανόπουλος
Εταιρεία Παραγωγής: Save Frag
Συμπαραγωγοί: Δάφνη Καλαφάτη, Πάνος Αδαμόπουλος
Βοηθός Σκηνοθέτη: Λάουρα Χίμπερ
Μακιγιάζ και Κομμώσεις: Κίρστεν Μόραθ, Τάνια Λίντεμαν, Σάντρα Στοκμέιερ
Σχεδιασμός Ηχου: Κώστας Μαυριδάκης
Ηθοποιοί: Μπάστιαν Σίριχ, Εφι Ρασμπίλντερ, Πάτρικ Λανγκ, Ματέα Μιχάλεβιτς, Εύα Ρατούσζνι, Ινες Ραμπσίλμπερ, Νεπομούκ Φριτζ Κολόσκα, Αντόνιν Μπεντ Κολόσκα, Χένια Θέμελη, Τίνα Μάικλ, Τζόσουα Ντίντριχς, Ξένια Χουλιάρα, Μάρκου Χίμπερ, Ματίας Βάγκνερ, Μπουράκ Ακόγιουν

Elina Panik on Myspace

 

Family Tree, 2012 (10')

Σύνοψη
Σε ενα υποβαθμισμένο προάστιο της Αθήνας, μία κρίσιμη μέρα στη ζωή τριών ανθρώπων.

μοντάζ, παραγωγή, σκηνοθεσία: Φωκίων Μπόγρης
σενάριο: Κώστας Ξυκομηνός
πρωταγωνιστούν (με σειρά εμφάνισης): Μάγια Κώνστα, Χάρης Φραγκούλης, Έφη Λογγίνου διεύθυνση φωτογραφίας/κάμερα: Πάνος Γκόλφης
βοηθός σκηνοθέτη: Γιώργος Κολύρας
σκηνικά-κουστούμια: Γιώργος Αναστασόπουλος
οργάνωση παραγωγής: Βασιλική Καραγιαννάκη
ήχοληψία: Βασίλης Κυριακόπουλος
μπούμαν: Θανάσης Παπαγεωργίου
σχεδιασμός/μίξη ήχου: Κώστας Βαρυμποπιώτης
color grading: graal- Νίκος Παντερής
μακιγιάζ: Αγγελική Λάγιου

Φωκίων Μπόγρης official site

Trfck, 2012 (21')

Σύνοψη

Απο τη Ρωσία στην Ελλάδα η ελπίδα ενός καλύτερου αύριο γίνεται εφιάλτης. Η διαδρομή ενός θύματος διεθνούς τράφικινγκ γυναικών, η οποία υπογραμμίζει οτι κάθε σωτηρία έχει το αντίστοιχο κόστος.

ηθοποιοί: Milana Yussupova, Χρήστος Πασσαλής, Μαρία Καλλιμάνη, Ιερώνυμος Καλετσάνος, Αναστασία Ευστρατιάδη, Αλκιβιάδης Ζούπας, Κώστας Ανταλόπουλος
Διεύθυνση Φωτογραφίας: Σπύρος Παπατριανταφύλλου
Σενάριο, Σκηνοθεσία:Ζήσης Κοκκινίδης & Ίων Παπασπύρου
Μοντάζ: Γιώργος Διδυμιώτης
Ήχος: Νάσος Τσιάλτας
Σκηνικά: Μαρίζα Παγκάκη

η δύση

Σκηνοθεσία: Γρηγόρης Ρέντης
Παραγωγή: Ελλάδα / 2010
Διάρκεια: 16’

Στη δύση αναπτύσσουμε παράξενες σχέσεις με τα πράγματα και τους ανθρώπους. Είμαστε φιλικοί μαζί τους, όσο είναι νέα, ζωντανά και ακμαία. Όσο μπορούν να μας υποσχεθούν ένα μέλλον μέσα από τον εαυτό τους. Και, αντιθέτως, είμαστε απόμακροι, βίαιοι και ξένοι, όταν αυτά ζαρώνουν. Όταν δεν εκπληρώνουν το νόημα των υποσχέσεων που προσδοκούσαμε.

Στη δύση έχουμε παράξενες συμπεριφορές. Μπορούμε να πουλάμε υπηρεσίες υγείας, μπορούμε να πουλάμε φρούτα, μπορούμε να πουλάμε γάτες, μπορούμε να πουλάμε οτιδήποτε. Αρκεί αυτό να αντεπιφέρει την προσδοκώμενη αξία. Σε κάθε περίπτωση είμαστε ξένοι ως προς το εμπόρευμά μας. Ξένοι ως προς τους ασθενείς. Ξένοι προς τις παραγωγικές διαδικασίες. Ξένοι προς τα φρούτα μας. Ξένοι προς τις γάτες. Ξένοι προς τις πράξεις μας. Απόξενοι. Για εμάς η γάτα, ο ασθενής, ή τα τρόφιμα, είναι όλα το ένα και το αυτό: η αξία που δύναται να μας αποδώσουν. Έχουμε αποκτηνωμένες σχέσεις με το «εμπόρευμά» μας. Δεν νοιαζόμαστε καθόλου για τις συνέπειες όσων κάνουμε, για τη συνέχεια του χρόνου. Για τις επιπτώσεις του έργου. Σα να υπνοβατούμε μέχρι τη στιγμή της εκπλήρωσης της συναλλαγής. Μέχρι τη στιγμή της κατάκτησης της υπεραξίας. Κι αν το εμπόρευμα μας δεν αποφέρει αυτό που μας υποσχεθήκαμε, τότε γινόμαστε βίαιοι μαζί του. Περιφρονητικοί. Καταστροφικοί. Σαν η μη-χρηστότητα να προδικάζει την καταστροφή.

Στη δύση έχουμε παράξενες σχέσεις με τα πλάσματα που βρίσκονται στη δύση της ζωής τους. Δε μας αρέσει να τα κοιτάμε. Δε μας αρέσει τίποτα σε όσους έχουν τα μάτια του θανάτου που ζυγώνει. Φερόμαστε κλινικά. Φερόμαστε στεγνά. Απομακρυνόμαστε. Απομακρύνουμε εκείνους που το μέλλον τους λιγοστεύει. Που κυρτώνουν απ’ το βάρος του πεπραγμένου. Που δε μπορούν να μας υποσχεθούν κανένα μέλλον. Μα αν τύχει και πέσουμε στη θέση τους σιωπάμε. Μας ενοχλεί η απαξίωση. Μας ενοχλεί η περιφρόνηση. Και ούτε συμφιλιωνόμαστε με τη φθορά του εαυτού μας. Υπομένουμε. Κάπου αποδεχόμαστε. Σαν να ναι η ροή του χρόνου δική μας ευθύνη.

Στη δύση φερόμαστε παράξενα. . .

Δύση - Γρηγόρης Ρέντης από Flixgr