Σκηνοθεσία: Vera Chytilová
Παραγωγής: Czehoslovakia / 1966
Διάρκεια: 74'
Εμάς οι εξεγέρσεις μας είναι ασύνειδες. Οι εξεγέρσεις μας δεν είναι δικές μας. Συμβαίνουν μέσω ημών, χωρίς να το γνωρίζουμε. Δεν έχουμε συνείδηση της ασυνειδησίας μας. Η ασυνειδησία μας συνιστάται στην έλλειψη συνείδησης της συνειδητότητας ή της ασυνειδησίας μας. Ή για να το θέσω καλύτερα, στο ότι η συνείδηση και η ασυνειδησία είναι παράγοντες τους οποίους αγνοούμε και για τους οποίους αδιαφορούμε. Έχουμε, εν αγνοία μας, την άθελη παιδικότητα της ασυνειδησίας μας. Το παιδί δε γνωρίζει ότι είναι παιδί.
Οι εξεγέρσεις μας δεν είναι δικές μας. Συμβαίνουν μέσω ημών. Είμαστε εν αγνοία μας μια αντανακλαστική δύναμη κόντρα στον συγκεκριμένο τρόπο μέσω του οποίου υπάρχει ο κόσμος. Οι εξεγέρσεις μας είναι ασύνειδες και καταστροφικές. Κι ο πόλεμος είναι καταστροφικός. Αλλά η καταστροφή του πολέμου αφήνει σημαίες, αγάλματα και μνήμη. Η δική μας καταστροφή δεν αφήνει τίποτα. Η δική μας καταστροφή αφήνει καταστροφή. Δηλαδή τίποτα. Δηλαδή, η δική μας καταστροφή δεν αφήνει τίποτα και αφήνει τίποτα. Επειδή η δική μας ύπαρξη αμφισβητείται απ’ την ταυτόχρονη ανυπαρξία μας. Είμαστε η τέλεια έκφραση της ασημαντότητας. Του α-νοήματος. Οι δικές μας εξεγέρσεις, εν αγνοία μας, καταστρέφουν το υπαρκτό αφήνοντας χώρο στο ανύπαρκτο. Να ένας ορισμός ελευθερίας!
2 σχόλια:
Αν κάποιος επιτύχει την τέλεια έκφραση της ασημαντότητας μέσα από ένα έργο παραμένει ασήμαντος;
web design - Κατασκευή ιστοσελίδων - Προώθηση ιστοσελίδων
Καλησπέρα.
Κατ' αρχάς ρωτάς κάποιον που δεν κατέχει καμία απάντηση...
Αλλά θα προσπαθήσω να προβληματιστώ στην ερώτησή σου.
Αν κάποιος έρθει συνειδητά στην ΕΠΙΤΕΥΞΗ της τέλειας έκφρασης ασημαντότητας, αυτή η ακριβώς η επίτευξη, προδηλώνει την ύπαρξη σκοπού και στόχου. Και συνεπώς αναιρεί την έννοια της ασημαντοτητας. Καθώς η ύπαρξη σκοπού και στόχου προδίδει αμέσως σημασία σ' αυτό το κάτι που αποσκοπείς. Οπότε το ασήμαντο για το οποίο μιλάμε, παύει να είναι ασήμαντο. Κι αφού αφορά κάτι που θεωρούμε πως υπάρχει, και βρίσκεται έξω από εμάς, αφορά κάτι ξένο. Όπως, κατά τη γνώμη μου, όταν έχεις συγκεκριμένους και προαποφασισμένους σκοπούς (βλέπε στρατευμένη τέχνη) πραγματεύεσαι πάντα κάτι ξένο.
Επί της ουσίας, αν κάποιος (ασυνείδητα) λάτρης του ασήμαντος, και του ανοήματος, πετύχαινε την τέλεια έκφραση ασημαντότητας, θα την πετύχαινε μόνο εν αγνοία του και άθελά του. Γιατί στην πραγματικότητα δεν θα την πετύχαινε. Αλλά απλά θα ήταν αυτή η τέλεια έκφραση.
Το παραπάνω νομίζω έχει και ο Πεσσόα ως προβληματισμό σε κάποιο σημείο του βιβλίου της ανησυχείας. Όπου αναγνωρίζει ως τέλειο, μονάχα το ατελές. Το τέλειο το "θεωρεί" ξένο, και αποξενωτικό.
Και μια ρήση του Δημητριάδη επί την ευκαιρία: "Έχω συναίσθηση της καλλιτεχνικής ασημαντότητάς μου, αυτό όμως δεν μ’ εμποδίζει να έχω σχηματίσει την υψηλότερη ιδέα για την τέχνη μου."
Δημοσίευση σχολίου