Σκηνοθεσία: Julia Leigh
Παραγωγής: Australia / 2011
Διάρκεια: 101'
Είχαμε τα μάτια κλειστά. Όταν τα ανοίξαμε η απόστασή μας από τα συναισθήματα, τα εξαφάνισε. Μας εξαφάνισε. Αρχίσαμε με παράλογη μανία να μιμούμαστε δράσεις και συμπεριφορές. Χωρίς δράσεις και συμπεριφορές. Έμεινε μονάχα η μίμηση. Πιστέψαμε στη νομοτελειακή ορθοδοξία του χρήματος. Ακόμα κι αν δεν είχαμε προσωπικές ανάγκες για να το εξαργυρώσουμε. Ακόμα κι αν δεν υπήρχε εγώ. Πειστήκαμε για τη χρησιμότητα των θεσμών χωρίς την παραμικρή αμφισβήτηση. Μας χώνεψε η πίστη σε παραισθησιογόνους μονόδρομους. Έπειτα, ανακαλύψαμε πως ανάμεσα στα σκέλια μας υπήρχε ένα λαίμαργο τέρας. Κι αφού δεν υπήρχε το Εγώ, αυτό ήταν αυτόνομο και ανεξάρτητο, και στο όνομά του ψάχναμε σαν ζόμπι θηράματα.
Ωραίοι Κοιμωμένοι. Κοιμωμένοι σίγουρα. Ωραίοι όχι! Αφού μέσα στον ύπνο μας παρακεντήθηκε το όνειρο. Μείναμε μέσα εκεί. Ούτε αρσενικοί, ούτε θηλυκοί. Ουδέτεροι. Μείναμε μέσα εκεί, στον ατέλειωτο ύπνο χωρίς όνειρο. Ουδέτεροι και πένθιμοι. Ξύπνα! Νεκροταφεία ονείρων δεν υπήρξαν ποτέ.
Μπορεί ο πολιτισμός μας, η ευμάρεια, η ολοκληρωτική γνώση της ύπαρξής μας να επιτέλεσε μια ριζοσπαστική απελευθέρωση. Να μας χειραφέτησε από τις δανεικές ηθικές, τα δεκανίκια της θρησκείας, απ' τις πατημένες ιδεολογίες. Μπορεί να λυτρωθήκαμε απ’ τα παθογόνα συναισθηματικά κατακάθια. Χειραφετηθήκαμε μέχρι κι απ' την αυθυποβάλλουσα πλάνη του αυτοδημιούργητου έρωτα. Τόσο βαθιά έφτασε η απελευθέρωση! Αποξενωθήκαμε απ' τον εαυτό μας. Όλα τα μισογκρεμισμένα τείχη ρίχτηκαν. Βρεθήκαμε αυτόματα στη μέση ενός καταγάλανου ορίζοντα, και ξένοι ως προς εμάς όπως ήμαστε, δεν είχαμε την παραμικρή βούληση να πάμε απ' το σημείο Α στο σημείο Β. Μείναμε εκεί ασάλευτοι. Άκαμπτες σάρκινες κηλίδες στο μωσαϊκό του ορίζοντα. Ξένοι προς εμάς. Ξένοι προς τους άλλους. Απελευθερωμένοι χωρίς ελευθερία.
Ωραίοι Κοιμωμένοι. Κοιμωμένοι σίγουρα. Ωραίοι όχι. Μείναμε σε μια αέναη νάρκη μιμούμενοι το θάνατο. Θάνατος είναι μόνο ο θάνατος. Ο ύπνος είναι μια μίμηση του θανάτου χωρίς θάνατο. Μείναμε εκεί ασάλευτοι. Μέσα στον ύπνο. Ίσως να περιμέναμε μία κραυγή να μας ξυπνήσει. Ίσως. Μα έχει κι ο ύπνος την ιεραρχία του. Κι έτσι που μας αφαιρέθηκε το συναίσθημα, έτσι που μας παρακεντήθηκε το όνειρο, πετρώνει. Πέτρα άσπαστη. Σαν θάνατος. Όχι θάνατος. Σαν θάνατος. Δηλαδή ύπνος. Εμείς.
Στην Φ.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου