Hugo

Σκηνοθεσία: Martin Scorsese
Παραγωγή: Usa / 2011
Διάρκεια: 126'

Ο Martin Scorsese φτιάχνει εδώ το απόλυτο παραμύθι κινηματογραφοφιλικής θρησκοληψείας. Και όπως όλες οι θρησκείες, ανεξαρτήτως του δρόμου που παίρνουν έπειτα, εμπεριέχει κάποιες ανατριχιαστικές αλήθειες: Α) Ο Georges Melies είναι ζωντανός. Μερικοί άνθρωποι δεν πεθαίνουν ποτέ! Πάντα έτσι ήταν. Υποθέτω, πάντα έτσι θα είναι! Β) Ο κινηματογράφος μπήκε ξαφνικά στη ζωή μας, όπως το τρένο των αδερφών Lumiere, μας παρέσυρε, και μαζί με εμάς παρέσυρε, κι ας μην το κατάλαβε, ένα υπέρογκο κομμάτι χώρου, πνευματικού και υλικού, ένα κομμάτι χώρου μεγαλύτερο ακόμα κι από αυτό που αναλογεί στη φαντασία. Γ) Όλοι επιθυμούμε να ζήσουμε τους Μοντέρνους Καιρούς ενός κλασσικού αριστουργήματος. Δ) Ο κινηματογράφος είναι το θαυματοποιείο που φτιάχνονται τα όνειρα.


Με το Hugo ο Martin Scorsese μας θυμίζει πως χρωστάμε μια ελάχιστη αναγνώριση ως ίχνος ανταπόδωσης προς όλους εκείνους που φτιάχνουν πράγματα. Όχι για την τοποθέτηση του ονόματός τους σ' ένα υστερόφημο κέντημα. Ούτε και για την πρόσθεση ύψους σ' ένα οπαδικό λάβαρο. Χρωστάμε μια ελάχιστη αναγνώριση σ' αυτούς που φτιάχνουν πράγματα, γιατί αν υπάρχουν κλαδιά που προεκτείνονται προς το άπειρο, αν υπάρχουν πλαγιές όπου χρυσίζει η σκέψη μας, αν υπάρχουν θάλασσες όπου γαληνεύουν οι απαντοχές μας, οφείλεται σ' αυτούς. Η πραγματικότητα μπορεί να είναι ένας πολύ μικρός κόσμος. Όμως όλοι αυτοί που φτιάχνουν πράγματα, την εκδικούνται και τη διανθίζουν ταυτόχρονα μέσα από το θαύμα της γέννησης. Κρατώντας ζωντανό αυτό το ασυγκράτητο τέρας της θεότητας της δημιουργίας.


Κι αν δεις το εξωστρεφή Hugo από μια άλλη σκοπιά, ίσως σε σοκάρει αυτή η διαβολική παραλληλία που θα εντοπίσεις στις ανησυχίες δύο εκ των σημαντικότερων αντιπροσώπων του σύγχρονου αμερικάνικου κινηματογράφου. Μιλώ για τον Coppola, που τελευταία φορά εποίησε το Tetro, και τον Scorsese. Το Tetro του πρώτου είναι μια ταινία για τον κινηματογράφο που μιλάει ο Coppola, ενώ το Hugo, είναι επίσης μια ταινία για τον κινηματογράφο που μιλάει για όλους. Παρ' ότι δεν υπάρχουν κλίμακες σύγκρισης, μπορεί να στρέφεσαι προς την μεριά του πρώτου, αν είσαι από αυτούς (όπως ο υποφαινόμενος) που τους αρέσει να ακούνε, ή προς τη μεριά του δεύτερου, αν είσαι από αυτούς που τους αρέσει να τους μιλάνε. Ωστόσο ο Scorsese, μας θυμίζει καίρια, πως το Hugo είναι μια ταινία. Και οι ταινίες είναι κατασκευές. Κι όπως όλα τα πράγματα που φτιάχνονται, φτιάχνονται για τους άλλους. Ακόμα κι αν ο κόσμος εξουσιάζεται από ηλίθιους και ανάπηρους. Ακόμα κι αν ο κόσμος συγχρονίζεται από νεκρά φαντάσματα. Όλα τα πράγματα που φτιάχνονται, φτιάχνονται για τους άλλους. Ακόμα κι αν δεν τα αξίζουν.