Θέλεις να πας μακριά;

της Άννας Μελή
Σκηνοθεσία: Μάνθος Σαντοριναίος
Ερμηνεία: Πέννυ Μηλιά

Ό,τι υπάρχει δεν υπάρχει. Μας καταδικάζει στην αναλλοίωτη φύση του. Αυτός ο βράχος που κοιτάς, ήταν εκεί, όπως τώρα, πριν γεννηθώ. Και θα είναι εκεί κι αφού πεθάνω. Ίδιος. Αναλλοίωτος μέσα σε άπειρες νύχτες μοναξιάς χωρίς αφή. Αυτός είναι ο λόγος που έζησα μια ζωή χωρίς να υπάρξω μια στιγμή. Μα ο ουρανός είναι απέραντος και εγώ είμαι αρκετή. Βλακείες! Ο άνθρωπος είναι ένα πολύ μικρό ον με τεράστια σκιά. Χμ... Όχι! Ο άνθρωπος θα ήταν ένα μικρό ον με απέραντη σκιά αν δεν έθαβε την προοπτική μέσα στο ρούχο του.

Εσύ που είσαι; Θες να πας μακριά; Φοβάμαι. Σκέψεις, σκέψεις, σκέψεις. Απερίσκεπτες. Πόρτες διαφυγής. Τις ανοίγεις. Να ήδη βρίσκομαι κάπου αλλού. Είμαι. Κάπου αλλού; Έξω από εμένα; Είμαι. Με μισώ. Με αηδιάζω που διάλεξα την πλήξη από την μοναξιά. Την υποκρισία από τη θλίψη. Ο χρόνος είναι πρόσθεση θορύβου σε μια ανυπόφορη ζωή που ξεχειλώνει. Εγώ. Είμαι. Μέσα μου. Θες να πας μακριά; Σήμερα. Κάποτε. Πόσο απέχει το σήμερα απ' το κάποτε; Πόσο απέχω εγώ από τον εαυτό μου; Εδώ, εκεί: ανάμεσα το κενό. Ο άνθρωπος είναι ένα μικρό ον με απέραντη σκιά. Όχι, όχι. Πόρτες φυγής. Είμαι πιο μικρός από τα όνειρά μου.


Τα έργα της Τέχνης τα είδα. Τα αγκάλιασα. Ούτε ένα πίνακας δε φτιάχτηκε για μένα. Ούτε ένα ποίημα δε γράφτηκε για μένα. Θλιμμένο τίποτα. Όλα τους έχουν ειπωθεί. Η αναλλοίωτη εξωτερικότητα του να υπάρχουν, με εξορίζει στον εξωτερικό εαυτό μου που κοιτάζει χωρίς να μπορεί να αισθανθεί. Ό,τι υπάρχει δεν υπάρχει γιατί δεν μπορεί να ξανασυμβεί. Είναι νύχτα και η σκιά παγιδεύτηκε μέσα στα ρούχα μου. Με ξύνει ο υποθετικός εαυτός που δεν έχω. Υπάρχει μονάχα ότι δεν υπάρχει μέσα από την πιθανότητα να γεννηθεί. Μαδάω με τα νύχια μου τις ραφές. Είμαι εγώ και συνυπάρχω με εμένα. Ανυπόφορο. Με μισώ. Φοβάμαι. Με φοβάμαι. Βρίσκομαι ανάμεσα σε μια λεπτή ισορροπία: ή να παρανοήσω ή να λογικευτώ. Αδιέξοδο.


Φοβάμαι. Παραιτούμαι. Διασχίζω το κατώφλι της απουσίας μου διασκεδάζοντας τον θόρυβο των ανθρώπων όταν σπάνε. Φοβάμαι. Όταν τρομάζουμε συμβαίνει μια άυλη ζημιά. Εσύ; Που θες να πας; Μακριά; Δεν έφτασες ακόμα; Εγώ και η σκιά μου παγιδευτήκαμε στο αναπόδραστο ρούχο των εξωτερικών μεταμφιέσεων. Ο χρόνος είναι ήλιος που με φωτίζει από διαφορετικό ύψος. Η σκιά μου παγιδεύεται μέσα μου και με αφήνει απαράλλακτο. Εγώ. Είμαι. Δεν είμαι. Εδώ. Εκεί. Αδιέξοδο. Ανάμεσα κενό. Άδεια σάρκινη σφαίρα. Δεν υπάρχω. Η ανυπόφορη εξωτερικότερα μου αφανίζει την εσωτερικότητά μου. Την ανύπαρκτη εκδοχή μου. Θέλω να πάω μακριά. Πόρτες φυγής. Θέλω να πάω μακριά. Δε θα γεννηθώ ποτέ!