Shuji Terayama ποιήματα

*

Όταν ήμουν παιδί

Μιμούμουν καλά

τα τραίνα

Ήξερα ότι υπήρχε το τέλος του κόσμου

αλλά μονάχα στ’ όνειρό μου

 *

Στα ποιήματά μου

υπάρχει πάντα ένα τραίνο,

και πιστεύω

ότι εσύ βρίσκεσαι σ’ αυτό το τραίνο -

που εγώ δεν μπορώ να φτάσω

μόνο να το κοιτώ απ’έξω

λυπημένα.

 *

Ανάβοντας ένα σπίρτο

για μία στιγμή

κοιτώ τον ομιχλώδη ωκεανό

μπορώ να βρω εκεί μία γή

για να αφιερωθώ?

 *

Ανέπνεα

από κοινού

με μια γκαστρωμένη αγελάδα

που περίμενε τη σειρά της

για να σφαχτεί

*

Ένα δέντρο 

δεν είναι ιστορία

αλλά μνήμη.

Ένα πουλί

δεν είναι μνήμη

αλλά αγάπη.

Τα γεννέθλια κάποιου

δεν είναι μια εμπειρία,

αλλά μέρος του παραμυθιού

*

σταθερά σημαδεύω

με το όπλο μου

ένα σπουργίτι στην οροφή

που ίσως είναι

η μητέρα μου

έχοντας πυροβολήσει

ένα περιστέρι

που ίσως είναι ο θεός μου

επιστρέφω σπίτι

με την κάννη καπνισμένη

για τον ερχομό

ενός μικρού πουλιού

πεθαμένου πια

υπάρχει ένας κήπος

στο κεφάλι μου

*

Σηκώθηκα απ’ το τραπέζι

πήγα να κλείσω την πόρτα,

ένα μικρό πουλί τραγουδούσε εκεί έξω-

κάθισα ξανά πίσω

η λάμπα έφεγγε αχνά στο πρόσωπό μου...

 ανοίγοντας την εφημερίδα,

ζεσταίνοντας νερό-

μένουμε και οι δύο σιωπηλοί

Τον Οκτώβρη

το κορίτσι σύντομα θα γίνει μητέρα

τυλίγει το μαλλί στο κουβάρι που είναι η γη-

 αυτή είναι η ιστορία των ανθρώπων

ο ήλιος δύει

Μένω καθηλωμένος στην καρέκλα μου

*

Η θλίψη,

ένα φρούτο που ωριμάζει

στην παλάμη μου-

Δεν θα το δώσω

σε κανέναν.

*

Παίρνοντας την πρώτη ρουφηξιά

από το πρωινό μου τσιγάρο

τα φτερά 

απ’ ένα θαλασσοπούλι

χτυπάνε την καρδιά μου

Σημείωση: φωτογραφίες The Cage, The Trial, Video Letters