Σκηνοθεσία: Shûji Terayama
Παραγωγής: Japan /1975
Διάρκεια: 17
"Δεν είναι τόσο άσχημα
στον λαβύρινθο δίχως μίτο,
όσο μ' έναν μίτο
δίχως λαβύρινθο."
Χανς Κούντσους
Η στάθμη της θάλασσας είναι το παράθυρο απ' όπου μπαίνει το φως. Δεν έχω ξεχάσει το πρόσωπό σου. Τα κύματα που σκορπάνε τις αντανακλάσεις της χαράς, τα κύματα που διάλεξαν να σπάσουν επάνω μου μια συστάδα αποχωρισμών. Σε ξαναβρίσκω πιο φωτεινό. Όλες οι πύλες ανοίγουν προς τα μέσα, όπως στο όνειρο η όραση, όπως στο αρνητικό βουβό της μουσικής.
Ακολουθώ τα βήματα σου, μέχρι να πάμε σ' αυτό το δίχως ήχο βήμα, όπου η λήθη σιγά σιγά ανθίζει.
Κάπου σε έχω δει. Αναγνωρίζω τον τρόπο που κοιτάς τα πράγματα που δεν υπάρχουν. Είσαι η απόσταση του βλέμματος μου απ' αυτό που κοιτώ, όταν κοιτάζω όσα διαλύθηκαν και είναι εδώ για να μας χωράνε καλύτερα. Μου είχες πει τ' όνομά σου. Τώρα το ξέχασα. Τώρα σε βρίσκω σ' αυτό το πρόσωπο που απαλλάχθηκε από το βάρος του να υπάρχει. Στάσου εκεί, και σε παρακαλώ να τρυπώνεις βαθύτερα.
Σ' αγαπάω σημαίνει χάνω το φως μου καλύτερα.
Τρέχοντας επιβραδύνω τον κόπο. Η γη είναι ένα ακόμα περαστικό όνειρο.
Την ομορφιά τη συναντάμε ξανά και ξανά, παλίνδρομα, όπως την αναπνοή, όπως το οπτικό απροσδιόριστο που επιστρέφει. Μα όταν την ανταμώνουμε δε μπορούμε πια να διαχωριστούμε. Ό,τι κινείται δε μιλάει για θάνατο.
Όχι άλλους καθρέφτες. Χρειάζομαι πέρασμα, όχι ανταπόδωση. Κι αν δεν σε πήρα μαζί μου, ήταν γιατί σ' έβρισκα σε κάθετι που σ' αγνοούσε.
Το τελευταίο όνειρο χάθηκε, μα είχε χέρια και μας τραβούσαν προς τα κει, προς αυτόν τον αργό όλο φως χαμό του.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου