Films 2014-2015

11.

Πάνω απ' όλα επιθυμούμε να είμαστε ακριβείς. Μ' εμάς και τους άλλους. Για αυτό δημιουργούμε κοινά συστήματα αναφοράς, κοινούς ορισμούς και κυρίως κοινές και αξιόπιστες μονάδες μέτρησης που εγγυώνται την ακρίβειά μας. Επιδιδόμαστε με αυτοθυσία και αυταπάρνηση σ' όλες τις διαδικασίες πιστοποίησης της κοινής γλώσσας. Αλλά εν τέλει, όταν βρισκόμαστε ουσιαστικά δίπλα στους άλλους, συνειδητοποιούμε πώς το μόνο υπαρκτό ανθρώπινο κοινό είναι το μη μετρήσιμο.

10.

Πρόκειται για την πιο ακαδημαϊκόστροφη αφηγηματικά ταινία του αφιερώματος, του ούτως ή άλλως παραδοσιακού στο storytelling Mike Leigh. Μια ταινία βουτηγμένη στις εξαίσιες γκραβούρες του Ουίλιαμ Τέρνερ και στις άπειρες παραλλαγές της φωτοδιάχυσης της θάλασσας, στα αυνανιστικά διλήμματα της εικόνας: φωτογραφία ή ζωγραφική, αλλά και την αβίαστα καρικατουρόμορφη αποτύπωση "μεγάλων" προσώπων και εποχών. Όμως αυτό που σε τσακίζει πραγματικά είναι η γνωστή ευχέρεια του Mike Leigh να φτιάχνει αριστουργηματικούς δεύτερους και τρίτους χαρακτήρες. Όπως κι εδώ, σ' ελάχιστα λεπτά φιλμικού χρόνου, καταφέρνει να σκιαγραφήσει (γιατί περί σκιάς πρόκειται και μάλιστα είναι απ' τις ελάχιστες φορές που φανερώνεται η σκιά σε μια ταινία που πραγματεύεται εξ' ορισμού το φως) αριστοτεχνικά τη σχέση του ζωγράφου με την υπηρέτριά του Χάνα. Μια από τις λιγότερο ειπωμένες στο σινεμά σχέσεις αγάπης. Μιας αγάπης υποφοράς και υπομονής, απαλλαγμένης απ' τα δράματα, βουτηγμένη στην καθημερινή αμεσότητα κι αποστροφή, αλλά και σε ακατανόμαστο και αμείωτο πάθος.

9.

 

Μπορεί να με πάρει εφτά χρόνια για να συμφιλιωθώ με το γεγονός του θανάτου μου, αλλά επιτρέψτε μου, αυτά τα χρόνια να μην τα ζήσω σαν νεκρός.

8.

Μετά την Pina Bausch, ο Wim Wenders καταπιάνεται με άλλη μία εξέχουσα προσωπικότητα, ζώσα αυτή τη φορά, ο λόγος για τον φωτογράφο Sebastiao Salgado. Στη σκηνοθεσία μάλιστα βρίσκεται και ο γιος του φωτογράφου. Μια ταινία που αναδεικνύει -και περιγράφει- τη ζωή ενός ανθρώπου που αφιέρωσε την ζωή του μεθοδικά στην ανάδειξη της βαρβαρότητας και της ασχήμιας που έχει υποστεί, και που δέχονται, οι τριτοκοσμικές χώρες, για χάριν της ευμάρειας και του πλούτου των ανεπτυγμένων κρατών. Ο Salgado στήνει τον φακό του χωρίς να ωραιοποιεί τα θέματά του, απέναντι σε όσα σκοπίμως αποφεύγουμε να δούμε, ή -ως ατομικό άλοθι- φερόμαστε μ' ένα είδος τουριστικής ελευμοσύνης.

7.

Οι ρίζες μου είναι ένα δέντρο, ελαφρώς σαρκοβόρο, που συσφίγγουν την θηλιά του λαιμού μου. Χρησιμοποιώ τις ανάσες μου για να με ξεριζώνω. Ο πάγος μελανιάζει. Δεν ξεπαγώνει. Έλυσα τα μαλλιά μου. Έλυσα τους κόμπους στα μάτια σου. Διαδοχικές ασπρόμαυρες πλάκες, σ' έναν αρχαίο χορό, για να παραπατάμε καλύτερα.
Ή
Βρίσκομαι εκεί που είμαι μόνο όταν δεν γνωρίζω ποιος είμαι.

6.

Ο Μπένετ Μίλερ κάνει με το Foxcatcher μια από τις πιο μεγαλεπίβολες ταινίες της δεκαετίας. Καταφέρνει να μιλήσει για θέματα που μοιάζουν εξαντλημένα στο σινεμά: όπως ο ευνουχισμός της επιτυχίας/ αδηφαγία για δόξα και εξουσία. Αλλά κι αυτή την ανυπέρβλητη αίσθηση κενού.
Κενό: ο ανταγώνισμος του ασυναγώνιστου εαυτού.
Μια ταινία τρομακτικά συμπαγής. Μ' έναν νοσηρά βραδυφλεβή ρυθμό. Έχοντας στο οπλοστάσιο της έναν εξωπραγματικά πιστευτό Στιβ Καρέλ, που κατορθώνει -γιατί περί κατορθώματος πρόκειται- να ανανεώσει τον διάλογο σχετικά με την υποκριτική.

5.

Η Χειμερία Νάρκη αναφέρεται σ' ένα στάδιο όπου ο οργανισμός μπορεί να επιβιώνει όντας υποτραφής και αυτοτραφής χωρίς να χρησιμοποιεί σχεδόν καμία από τις δυνατότητές του. Ο σημαντικότερος βαθμός παράλυσης εμφανίζεται στην ικανότητα της αγάπης, δηλαδή της ροπής που ανακινεί το εγώ απ' το σύστημα του εαυτού προς το(ν) άλλο(ν).

4.

Δε θυμούνται από πού έρχονται. Δεν γνωρίζουν προς τα πού πάνε, ούτε γιατί κατευθύνονται προς τα εκεί. Θα έλεγες, ότι όπως όλα τα ευλογημένα όντα, είναι εγκλωβισμένοι μες την αλήθεια τους.
Το μη-αδιέξοδο είναι το αδιέξοδο. Και δεν έχει κανένα νόημα αν τα πράγματα πήγαν στραβά, όμορφα, κακά, άσχημα. Κάπως έπρεπε να πάνε.

3.

Υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα:
Αυτή που βλέπουμε κι αυτή που δεν βλέπουμε.
Εμείς όμως κρύβουμε μονίμως τη μία από την άλλη.
Κι έτσι βλέπουμε πάντα μόνο μία.
Δηλαδή καμία.

2.

H ησυχία του απογεύματος διήρκησε περισσότερο από το απόγευμα.
Τα σύννεφα που σκέπαζαν τον ουρανό, κάλυπταν μία έκταση μεγαλύτερη απ' αυτή του ουρανού.
Η θλίψη της ανθρωπότητας κατάπιε περισσότερους απ' όλους τους καταγεγραμμένους ανθρώπους.
[και λιγότερο από έναν ολόκληρο άνθρωπο]
Ο θάνατος ξυπνάει πάντα περισσότερους απ' όσους κοιμούνται.
Υπάρχουν περισσότερα κλαδιά παρά πουλιά.
Υπάρχουν περισσότερα κλουβιά παρά άνθρωποι.
Χαίρομαι που ακούω ότι είσαι καλά.

1.

Μπήκα μέσα σ' ένα εγκαταλελειμένο σπίτι. Περίμενα να περάσει η βροχή. Ήταν τόσο σκοτεινά που μπορούσες να με αγκαλιάσεις. Όπως στο εσωτερικό ενος κινηματογράφου. Υπήρχαν πηκτά κομμάτια από φως στα μάτια σου. Από εκεί κατεύθυνες το αίμα στις κουρασμένες φλέβες μου. Την ωρίμανση των φρούτων που στις επίμονες λεωφορους παραμένει άγευστη. Μικρές νησίδες πόνου επέπλεαν εδώ κι εκεί στο ανεξημέρωτο σκοτάδι του δικτύου του αίματός μας. Η νύχτα είχε περάσει. Κι όμως απ' την δική μας καρδιά είχε δημιουργηθεί μια νύχτα απόλυτη. Αδιαπέραστη. Για αυτό κι αξημέρωτη. Η βροχή φροντίζει με αμίμητη στοργή αυτό που καταστρέφει.