Adieu au langage

Σκηνοθεσία: Jean-Luc Godard
Παραγωγή: France / Switzerland / 2014
Διάρκεια: 70'

Υπάρχει μόνο μία πραγματικότητα:
Αυτή που βλέπουμε κι αυτή που δεν βλέπουμε.
Εμείς όμως κρύβουμε τη μία από την άλλη.
Κι έτσι βλέπουμε πάντα μόνο μία.
Δηλαδή καμία.

Τα ελεύθερα όντα είναι τα μόνα όντα που είναι ξένα αναμεταξύ τους.
Τα χωρίζει η κοινή ελευθερία τους.
Το ελεύθερο είναι το ολόκληρο, το πλήρες.
Η ελευθερία καταργείται από την εξάρτηση.
[Υποδουλωνόμαστε σε κάτι έξω από εμάς,  υπακούοντας σε κάτι που θεωρήσαμε αναγκαίο, κι αυτή η τάση καταργεί την ελευθερία μας, μας διασπάει.]
Το ελεύθερο είναι ολόκληρο, αδιάσπαστο. Δεν συντίθεται από τα μέρη του.
Είναι οι φωτεινές ίνες της πληρότητάς του  που αποκαλύπτουν τα μέρη του,
αλλά δεν συντίθεται από αυτά.
Το ελεύθερο είναι το ολόκληρο, το αδιαίρετο.
Κι αφου δεν μπορεί να διαιρεθεί, το ελεύθερο αποκλείει τα μέρη του, και ό,τι εκτείνεται έξω από την ιδιότυπη πληρότητά του.

Είναι σχεδόν σκανδαλώδες, να χρησιμοποιήσεις την λεξη "πιο" για να περιγράψεις κάποια από τις ταινίες στη φιλμογραφία του Γκοντάρ, κι όμως, σ' ένα δομικό και ίσως αναλυτικό επίπεδο, το Adieu au langage φαντάζει η πιο ελεύθερη ταινία του Γάλλου υπερ-auteur. Η ήσυχη έκφραση ενός αξιαγάπητου σκύλου, ο άντρας και η γυναίκα, το αγόρι και το κορίτσι, η φύση, ο στοχασμός, το πολιτισμικό αδιέξοδο, ο έρωτας παρατίθονται αυτούσια, σχεδόν χέζονται, χωρίς καμία αφηγηματική ή φορμαλιστική κόλλα στο τρισδιάστατο οπτικό της ταινίας. Κι ο Γκοντάρ μοιάζει να αδιαφορεί εντελώς για τις σταθερές και τους τρόπους που θα επαληθεύσει όλα όσα "εξιστορούνται" στην ταινία. Αντιθέτως, μοιάζει να πιστεύει πως καθετί επαληθεύεται απ' τη στιγμή που υπάρχει. Καθετί άλλο θα ήταν πλεονασμός.

Η μόνη συνέπεια βρίσκεται στο χάος. Όλα τ' άλλα γίνονται γλώσσα. Έχουν γίνει ήδη γλώσσα. Και η γλώσσα δεν εξυπηρετεί κανέναν. Αφού η γλώσσα είναι το σχίσμα των πραγμάτων. Ακόκα κι έτσι δεν υπάρχει εναντίωση. Δεν θα έπρεπε να υπάρχει. Δεν υπάρχει αποχωρισμός. Δε μπορεί να υπάρξει αποχωρισμός. Αφού ακόμα κι αν καταργήσεις τη γλώσσα, αν καταργήσεις το βάθος, την προοπτική, τη βαρύτητα, όλα αυτά θα συνεχίζουν να υπάρχουν· καταργημένα. Θα παραμένει πάντα άθλος να δείξεις ένα κλειστό δωμάτιο δίπλα σ' ένα δάσος, να ζήσεις δίπλα· η εντός της αλήθειας.