Bad Guy

Σκηνοθεσία: Ki-duk Kim
Παραγωγής: South Korea / 2001
Διάρκεια: 100

Ο έρωτας που έχει υπάρξει, είναι ήδη νεκρός, μα όσο κοιτάς τη φωτογραφία δεν τελειώνει. Εκείνη μοιάζει τόσο με το κορίτσι με το κόκκινο φόρεμα στη φωτογραφία. Το αίμα του άντρα έχει παγώσει. Δεν έχει σημασία. Θα την πάρει. Θα πάρει εκείνη απ’ όπου κι αν βρίσκεται. Θα τη βάλει μέσα στο κόκκινο φόρεμα. Θα αλλάξει τα πρόσωπα. Και ύστερα θα μπούνε στη θάλασσα. Μέχρι να γίνουν νερό χωρίς ύλη.

Αυτό που ξεκινάει σαν εκδίκηση, σαν εκδίκηση ψυχρή, καταλήγει σε μια έξαψη που δε μπορείς να προβλέψεις. Σε παρασέρνει. Είναι το αίμα της τρέλας και το ‘χεις μέσα σου.

Αυτή μοιάζει τόσο πολύ μ’ ένα οικείο προς αυτόν πρόσωπο. Μ’ ένα πρόσωπο που για εκείνον αποτελεί πληγή. Όποια, κι αν είναι, δεν τον νοιάζει, θα την εκδικηθεί για χάρη της. Θα της στήσει μια κομπίνα και μέσω αυτής θα εξαγοράσει τη ζωή της. Από τη μία μέρα στην άλλη το κορίτσι μπαίνει σε μια άλλη ζωή. Εγκαταλείπει την φιλήσυχη καθημερινότητα στο πανεπιστήμιο, τις συμπεριφορές κοινής αποδοχής και μπαίνει, άθελά της, στην πορνεία, στη ζωή της νύχτας, στο λαθρόβιο κόσμο του άντρα. Βιώνει την τραγικότητα. Αλλά παρατηρώντας το κορίτσι μέσα στην ταινία, θα μπορούσες να πεις, πως αυτό που μοιάζει με τραγικότητα δεν είναι παρά ευλογία. Ζει με αφόρητη ένταση την κάθε στιγμή. Ένα λυσσαλέο μίσος τη διαπερνάει. Μια τρομερή αγωνία για την επιβίωση. Κάθε στιγμή έχει την ένταση του ακραίου. Πέρα από το όριο. Όλα κόκκινα. Κόκκινα. Πιο κόκκινα από το φόρεμα της φωτογραφίας. Και μέσα σ’ αυτή την ένταση, μέσα απ’ αυτό που φαντάζει ανυπέρβλητος πόνος, αναμφίβολα το κορίτσι αντλεί μια κρυφή ηδονή. Μια ηδονή που την συνδέει εξόχως σφικτά και τραυματικά με τον άντρα που αποτελεί ταυτοχρόνως σάτυρο και άγιο.

Για τον άντρα τα πράγματα δεν είναι πολύ διαφορετικά. Αυτό που εκκινεί ως μια στεγνή ιστορία εκδίκησης μεταλλάσσεται. Σταδιακά, η μισητή κοπέλα γίνεται η έμπνευση μέσα από την οποία υποδέχεται τη ζωή. Μια ζωή, που χωρίς την κοπέλα, θα έμοιαζε εντελώς αδιάφορη, ανυπόφορη ως και αποτρόπαια. Πλέον όχι. Τον καταβάλλει μια αδιευκρίνιστη επιθυμία. Μια ορμή που τον κάνει αλώβητο απέναντι στη ζωή. Που τον γεμίζει με τη δύναμη να συνεχίζει αυτό που σε κάθε άλλον θα έμοιαζε ανούσιο μαρτύριο. Άλλωστε δεν πέθανε κανείς από υπερβολική ζωή. Μόνο από υπερβολικό θάνατο μπορεί να πεθάνει κανείς. Και οι δυο τους, πρόσωπα μισητά, και ταυτόχρονα αγκαλιασμένα, φέροντας τη μανία του ακραίου πάθους, είναι καταδικασμένοι στη ζωή. Στη ζωτική σκοτεινιά της ζωής. Μ’ έναν τρόπο μυστήριο, εμπνέουν ο ένας για τον άλλο σφυγμούς που ανατρέπουν την ομαλή ροή της μοίρας.

Το Bad Guy είναι η ταινία που έδωσε στον Ki-duk Kim το προσωνύμιο του «κακού παιδιού» όσον αφορά τον κινηματογράφο της Κορέας. Στα μάτια μου ο χαρακτηρισμός φαντάζει άστοχος. Γιατί αν καταφέρνει κάτι σ’ όλες του τις ταινίες ο Ki-duk Kim είναι αυτό: η υπονόμευση της ηθικής, και των αντιλήψεων που αποφασίζουν για αυτό που γενικευμένα θα αποκαλούσαμε καλό ή κακό. Ο Κορεάτης σκηνοθέτης παρατηρεί σχεδόν εξ’ αίματος τις ανθρώπινες παρορμήσεις. Απελευθερωμένες από το αίτιο και το αιτιατό. Από το σημαινόμενο και το σημαίνον. Παρατηρεί τα μοτίβα του αίματος που σταδιακά συγκροτούνται σε πράξη. Την πράξη που εκδηλώνεται από μια ώθηση άγνωστη και πηγαία. Μια ώθηση που δεν υποκύπτει σε καμία εκλογίκευση. Αφού τα ένστικτα προηγούνται της διαδικασίας της εκλογίκευσης. Τα ένστικτα, στον καθολικό χαρακτήρα τους, αδιαφορούν για το καλό ή το κακό. Σ’ αυτά, το κριτήριο του διαχωρισμού, αν μπορούσαμε να το θέσουμε ως τέτοιο, είναι η ύπαρξη ή η μη-ύπαρξη. Για αυτό και οι χαρακτήρες μοιάζουν διαρκώς απροετοίμαστοι κι ανυπεράσπιστοι σ’ αυτό που τους συμβαίνει. Καθώς δεν μπορούν να προβλέψουν ούτε να καθοδηγήσουν τα ένστικτα και τις παρ ορμήσεις που ζυμώνονται εντός τους. Τα ένστικτα που καθορίζουν τις πράξεις τους, που δεν μπορεί παρά να είναι αθώες και ανιδιοτελείς...Άνευ λογοκρισίας.