L'enfant d'en haut

Σκηνοθεσία: Ursula Meier 
Παραγωγής: France / Switzerland / 2012 
Διάρκεια: 97'

Στην αντίπερα όχθη της οικονομικά εύρωστης Ελβετίας, σ' ένα βιομηχανικό χωριό, ζει φτωχικά ο δωδεκάχρονος Σιμόν με τη μεγαλύτερη αδερφή του Λουίζ. Στον Σιμόν αρέσει η πολυτελή ζωή, τα ακριβά αυτοκίνητα. Οι ζωές των άλλων. Και είναι αποφασισμένος να μη μείνει αμέτοχος. Ως εκ τούτου τρυπώνει συστηματικά σε χιονοδρομικό κέντρο των Άλπεων, και γδύνει την αστική τάξη -αυτούς απ' τους οποίους δε θα λείψουν, όπως λέει ο ίδιος- από χιονοδρομικό εξοπλισμό. Έτσι ζει τον εαυτό του και την αδερφή του. Την αδερφή του που από την άλλη προσπαθεί να κρατήσει ακέραιη την κοινωνική υπόλοιψή της, και να ακουμπήσει, κάπως επιπόλαια, την ελευθερία της στο πρώτο οικονομικά εύρωστο αρσενικό.

Στο L'enfant d'en haut η Ursula Meier παρατηρεί δυο παιδιά που καλούνται, μόνα και άνισα, να επιβιώσουν. Που καλούνται να επωμιστούν ευθύνες ενήλικες, πολύ πρωτού ενηλικιωθούν. Στη φύση είναι αλλιώς. Η επιβίωση μετριέται αλλιώς. Ένας λύκος καλείται να προσαρμοστεί στις άγριες συνθήκες του δάσους, την ίδια ώρα που μια πολική αρκούδα καλείται να προσαρμοστεί στο ψύχος. Στον άνθρωπο όμως; Το ανθρώπινο περιβάλλον δεν είναι ούτε φυσικό, ούτε απόλυτο. Το ανθρώπινο περιβάλλον είναι ρευστό. Μεταβλητό. Εδώ, η επιβίωση μοιάζει ένας πολύ πιο σύμπλεκτος δρόμος.

Στον άνθρωπο τα πάντα διχάζονται. Κι αφήνουν στο ενδιάμεσο ένα αμετάκλητο ψύχος. Υπάρχει ένας ταξικός διχασμός. Ένα ταξικό μίσος. Απ' τη μία στις απρόσιτες Άλπεις (εξαιρετικό σεναριακό εύρημα), οικονομικά επιφανείς άνθρωποι αρμέγουν την "κλειστή" ευτυχία ενός πληρωμένου κόσμου. Την ίδια στιγμή που οι βιομηχανοποιημένες παρυφές υποσιτίζονται. Που πασχίζουν για ένα πιάτο μακαρόνια κι ένα ρολό χαρτί υγείας.

Οι άνθρωποι στο ενδιάμεσο αυτού του αρχέγονου πολέμου μουχλιάζουν. Σαπίζουν. Μένουν ανέγγιχτοι. Εφάπτονται μόνο για να συντονιστούν κάτω από έναν μεγάλο σκοπό. Για την επίτευξη μιας καλύτερης στρατηγικής θέσης μέσα σε αυτό τον αυτοσχέδιο πόλεμο που τους ορίζει. Δεν εφάπτονται για να αφουγκραστούν τον κοινό σφυγμό την ανάσας τους. Κάθε άλλο. Εφάπτονται κάτω απ' τη ματαιόδοξη επιθυμία τους να επιβιβαστούν σ' ένα όχημα που θα σπάσει το φράγμα του ήχου. Που θα ξεπεράσει το φράγμα της εξαθλίωσης. Αυτόνομοι ή απομυζητές, ειλικρινείς ή ύπουλοι, επιθετικοί ή παθητικοί, δεν έχει σημασία. Ο καθένας κοιτά την επιβίωση και ακολουθεί το δρόμο που του αρμόζει.

Εν τέλει, η Ursula Meier φτιάχνει ένα αφοπλιστικά σύγχρονο τοπίο της ατομικής μοναξιάς και της εμπόλεμης ψυχρότητας. Ακλουθώντας τον Σιμόν, ένα παιδί που αναγκάστηκε να θρυμματίσει την παιδικότητά του -και που θα μπορούσε κάλλιστα να ειδωθεί ως ένα alter ego του Antoine Doinel-, παρατηρεί τα αβέβαια ανθρώπινα βήματα. Σ' ένα αδιάσπαστο τοπίο μοναξιάς. Σε μια απαράμιλλη τροχιά προς τη φθορά. Ενός κόσμου που συνεχίζει να χτυπά και μετά το 400.