Σκηνοθεσία: Ελίνα Πάνικ
Παραγωγής: Germany / 2011
Διάρκεια: 14'
Χρησιμοποιούμε τα μάτια των άλλων, ή κάποιον καθρέφτη, για να μας καθιστούμε ορατούς. Ορατούς: δηλαδή άλλους και περιγράψιμους. Κάποιους που να μπορούμε να μιλάμε για αυτούς. Στην ουσία, νομίζοντας πως μιλάμε για εμάς, μιλάμε για άλλους. Είμαστε ανήμποροι να υποστούμε το βουβό και ανυπέρβλητο βάρος του να υπάρχουμε. Διακόπτουμε την σχέση μας με την ύπαρξή μας όντας άλλοι. Εκχωρώντας σε αυτούς τους άλλους, στους υποτιθέμενους εμείς, μέχρι και το απειροελάχιστο θρόισμα, την πιο μικρή εμφάνεια του όψιμου εαυτού μας. Η ύπαρξη μας δε μας ανήκει.
Το ότι αμφιβάλλω για την ύπαρξή μου δε σημαίνει πως αμφισβητώ την ύπαρξη. Αμφισβητώ μόνο το γεγονός πώς μου ανήκει. Δε μπορώ να μιλήσω για τίποτα. Είμαι ένα τίποτα που δε μπορεί να μιλήσει. Καμωμένο από την αιώνια ύλη αυτού που δε γνωρίζω.
Αλλοποιούμε τα πράγματα, κοιτώντας τα. Χωρίς να τα παρατηρούμε. Τα ξεκοκαλίζουμε απ’ το αόρατο νήμα που τα συνδέει. Μιλάμε για αυτά προσπαθώντας να τα κάνουμε κατανοητά. Μα αυτή η πιεσμένη διαδικασία δεν τα καθιστά περισσότερο υπαρκτά. Το κάθε άλλο. Μιλάμε για τα πράγματα, μιλάμε για εμάς, για τους άλλους, γιατί δε μπορούμε να μιλάμε με αυτά. Στην ουσία, μιλάμε το θάνατό των πραγμάτων.
Υπάρχω μολυσμένος μέσα στην ανέφικτη ουτοπία μου. Είμαι η ύστατη προσπάθεια, ο ανεπαίσχυντος πόνος –πόνος όχι σωματικός-, του να συμπεριλάβω το άγγιγμα μαζί Σου. Όχι ενός Εσύ πραγματικού. Ενός Εσύ α-ληθινού. Ενός Εσύ ταυτόχρονα υπαρκτού κι ανύπαρκτου. Είμαι η αμετάδοτη όψη αυτού που δε μπορεί να κοιταχθεί. Είμαι Εγώ, όχι εγώ, αλλά ο τρόπος που υπάρχω μέσα στα πράγματα, και ο τρόπος που τα πράγματα υπάρχουν εντός μου. Μια σιωπή θρυμματισμένη από τη βία του πραγματικού.
Όλα έχουν ένα όνομα. Μα εγώ δεν έχω κανένα όνομα. Είμαι κανένα όνομα. Υπακούω μονάχα στο φανταστικό όνομα που δεν έχω. Η σωστή μεριά είναι εξίσου σωστή με την ανάποδη. Γιατί δεν υπάρχει σωστή μεριά. Η όψη μας στα μάτια των άλλων είναι εξίσου σωστή με την όψη μας στον καθρέφτη. Γιατί καμία όψη δεν είναι απόλυτη. Διακόπτουμε τη σχέση μας με τον εαυτό μας απ’ τη στιγμή που εκχωρούμε την ύπαρξή μας σ’ ένα υποστατικό Εγώ. Σ’ ένα εγώ συγκεκριμένο. Είμαστε παράλυτοι. Ξεκοκαλίζοντας μας από τη μυστική άλω του ανερμήνευτου. Από τις σιωπηλές και αιώνιες μεταπτώσεις αυτού που δε μπορεί να πεθάνει.
"Το ότι αμφιβάλλω για την ύπαρξή μου δε σημαίνει πως αμφισβητώ την ύπαρξη. Αμφισβητώ μόνο το γεγονός πώς μου ανήκει."
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου