Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Σκηνοθεσία: Francois Dupeyron
Διαρκειά: 94'
Παραγωγής: Γαλλία/2003

Ένας ύμνος στον άνθρωπο, ένας ύμνος σε όσα εσωτερικά διαμάντια έχουμε οι άνθρωποι...
Σιωπηλά και αθόρυβα ο Francois Dupeyron με την ζεστή καμερά του να διευθύνει με μαεστρία τις σκηνές και να μεταφέρει με ταπεινότητα(όπως την διδασκεί στην ταινία) αλλά και με απόλυτη σοβαρότητα την ομώνυμη νουβέλα του Eric-Emmanuel Schmitt στο πανί...
Με διαλόγους που στοιχειώνουν στο εσωτερικό του τον θεατή("οτι αγαπάς είναι δικό σου για πάντα, οτί κρατάς μέσα σου σε φυλακίζει!") και με αρκετές δόσεις χιούμορ ικανές να απαλύνουν την εντονή κατά καιρούς συγκινισιακή φορτισή του film πορευόμαστε μέχρι τους τίτλους τέλους!
O Omar Sharif ηρωας του σκηνοθέτη, βουτηγμένος στην ταπεινότητα διδάσκει(δεν κυρήττει σε καμία περίπτωση και αυτό ειναι το κλειδί) το πως οι καταγωγές στοιχειώνονται μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, για κάποιους είσαι Άραβας επειδή αυτοί το επέλεξαν να είσαι...
Διδάσκει το ήθος, μακρυά απ' τις θρησκευτικές διαφορές, τονίζωντας πως η βαθύτερη θρησκεία βρίσκεται μέσα μας.Δείνει την αγάπη, μέσα απ' τις λιγες μεγάλες στιγμές της ζωής υπομένοντας τις πολλές μικρες...Την εσωτερική δύναμη της ψυχής, γιατί άνθρωπός είσαι όταν παραμένεις άνθρωπός ενώ η ζωή είναι απάνθρωπη, και έχεις τι δύναμη να μη γίνεις απάνθρωπος ενώ έχεις τη δυνατότητα να είσαι, αλλά κάνεις την απάνθρωπη πλευρά της ζωής ανθρώπινη με τη δική σου ζωη!΄Τονίζεται πως τον δρόμο του ο καθένας τον κουβαλάει μέσα του, και αξίζει να τον ανακαλύψει ως το βάθος του, γιατί αυτή είναι η προσωπική κληρονομιά του...Και με βάση αυτό στην ταινία τονίζεται η αρετή των σταθερών βημάτων, και στην προσπάθεια της εσωτερικής αυτής ανακάλυψης εξαγνίζονται τα όποια λάθη τα οποία τελικά γίνονται τα δικά μας ίχνη που μας οδηγούν στο προσωπικό θησαυρό...
Έτσι δινεται αυτό το ξεκίνημα με τον μικρό Pierre Boulanger στο ρόλο του μικρου Μωυσή, ενω ο προορισμός η πείρα αλλά και τα αδιάκοπα ταξίδια τονίζονται με τον Omar Sharif στο ρόλο του έμπειρού Ιμπραήμ...
Ο Francois Dupeyron με τον φακό του καταφέρνει να κρατήσει χαμηλά τους τόνους, να μεταδώσει στο άψογο πλύ λεπτές γραμμές και με κομβικές σκηνές να προωθεί το δραματουργικό στοιχείο...
Χαρακτηριστικές σκηνές, ο θάνατος του Ιμπραήμ που μεριγράφεται με τη δέουσα λιτότητα-απλότητα και αφήνει ένα άγγιγμα απο χέρι χειρούργου στις καρδιές των θεατών, αλλά και το κλείσιμο με τον Μωυσή στα χνάρια του Ιμπραήμ σε μια ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται...
Τα μουσικά στοιχεία προωθούν μια ταινία που στερείται ακριβού μπάτζετ αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να σταθεί ψηλά στην υποληψή μας...Μπορεί τεχνικά να μην έχει όλες τις δυνατότητες εκείνες που θα την απογειώσουν, όμως πρόκειται για μια δουλεία που έχει γίνει με ιδιαίτερη προσοχή και μεράκι!
Βαθμολογία 8/10(είναι απ' τις ταινίες που εκ φύσεως αδικούνται, το ξέρω ότι την αδικώ!)