Croupier

Σκηνοθεσία: Mike Hodges
Διαρκειά: 94
Παραγωγής: Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία-Ιρλανδία/1998
"No more bets please!"
Πρόκειται για μια προσωποκεντρική ταινία με τον φακό να ααναδιπλώνει τον χαρακτήρα, τις σκέψεις, τη ζωή ενός συγγραφέα-κρουπιέρη. Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο καθηλωτικός Clive Owen στο ρόλο του Jack Manfred.
Η ταινία εξ αρχής ξεδιπλώνει τη δυστοκία του ήρωα να βρει θέμα που να μπορεί να εκδόσει και σιγά σιγά η νέα του ζωή(αυτή του κρουπιέρη) τον κάνει να χτυπήσει φλέβα χρυσού όσο αφορά τις εμπορικές εισπράξεις χωρίς ποτέ να διευκρινίζεται το ποιοτικό του περιεχόμενο.
Το σενάριο είναι καλά υποστηριγμένο, χωρίς κενολογίες με σοβαρότητα και μια ιδιαίτερη δυναμική. Ο ήρωας δίνεται σαν ένας αποσταιοποιημένος απ' τον κόσμο άνθρωπος, και αυτό προβάλλεται ως το μοτίβο της εσωτερικής επιτυχίας. Πράγμα που συμφωνούμε, ο κόσμος φθείρει, αλληλοτσακίζεται και στα τσακισμένα μέρη μένουν μόνο οι δυνατοί, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ταινία!
Το προσωπικό μου ερώτημα είναι και ποια είναι η επιτυχία, πέρα απ' το πολύ σημαντικό αίσθημα ολοκλήρωσης ότι τα κατάφερες, αν δε μπορείς να την ακουμπήσεις κάπου εσωτερικά, συναισθηματικά να τη μοιραστείς ώστε να μετουσιωθεί σε κάποιες στιγμές ευτυχίας? Έτσι η ταινία κατ' εμέ αυστηρά τοποθετείται στο περιβάλλον της πιάτσας και προβάλει ένα στερεότυπο για το πως μπορείς μέσα σε όλους αυτούς να σαι συ που θα τους κοιτάς από πάνω!
Τεχνικά τώρα. Ο Mike Hodges με ψυχρά πλάνα μεταφέρει το χρώμα της καθημερινής ρουτίνας ενός κρουπιέρη στο φάσμα των απρόσωπων σχέσεων. Έτσι δημιουργεί μια πολύ μοναχική ατμόσφαιρά με άκρως επιτυχία έχωντας σε αυτή του την προσπάθεια ένα πολύ σημαντικό όπλο στη μηχανή του τον Clive Owen, ο οποίος εκφράζει απόλυτα την εσωτερική μοναχικότητα. Για να μη παρεξηγηθούμε, δε μιλάμε για ασκητισμό, αντίθετα μιλάμε για έναν άνθρωπό ενεργό μέρος του κόσμου, με επαφές - ερωτική ζωή, μα να μη δίνει σε κανέναν τον εαυτό του(χαρακτηριστική σκηνή ο θάνατός της ερωμένης του που απλά του φέρνει πρόσκαιρα κάποιες τύψεις χωρίς να τον αγγίξει εσωτερικά), συμμετέχει αλλά δε παίζει, όπως ακριβώς ένας κρουπιέρης...Αυτή η συμπεριφορά δίνει και τίτλο στην ταινία.
Για μένα μελανό κομμάτι μα πολύ μελανό, κατάμαυρο λέμε είναι το τέχνασμα με την αφήγηση.Αναγνωρίζω τη δυσκολία Του Mike Hodges να δώσει τις λεπτές μαθηματικές ισορροπίες της σκέψης του πρωταγωνιστή με το φακό καθως έχει δημιουργήσει ένα αποστασιοποιημένο ατμοσφαιρικό film, όμως η τεχνική της αφήγησης για να δώσει τόσο ενδιαφέρον κομβικά σημεία και στην ουσία να βγάλει απ' έξω την εσωτερική συμμετοχλη του κινηματοφραφόφιλου σερβιρωντάς του έτοιμο το φαγητό χαλάει πολύ την πολύ καλή κατα τ' άλλα δημιουργία του...
Βαθμολογία 7,5/10