Runaway Jury

Σκηνοθεσία: Gary Fleder
Διάρκεια: 127'
Παραγωγής: Η.Π.Α/2003

Ο Gary Fleder έχωντας το οπλοστάσιο του γεμάτο απο ηθοποιούς με δυνατές ερμηνείες, John Cusack(στο ρόλο του Nicholas Easter),Gene Hackman(στο ρόλο Rankin Fitch), την Rachel Weisz(σαν Marlee) το βαθύγλουτο όνομα του Dustin Hoffman( που κατ' εμέ πάντως στη συγκεκριμένη τανία κυμαίνεται σε χαμηλά επίπεδα) και ένα αξιοπρόσεκτο group β-ρολίτων να συμπληρώνουν το cast μεταφέρει τη best seller νουβέλα του John Grisam σε κινηματογραφικά πλάνα.
Η ταινία πρόκειται για ένα καλοκουρδισμένο film μυστηρίου που ακολουθεί τις συνηθισμένες συνταγές. Έντονες ανατροπές, σκούρος φωτισμός ώστε ο θεατής να εκλαμβάνει τα άκρως απαραίτητα, ένα κατεβατό απο διαλόγους που απ' την μία αποπροσανατολίζουν τον θεατή ενώ απ' την άλλη απαιτούν την προσοχή του και εντείνουν το μυστήριο!
Στα κάπως αλλιώτικα απ' τα κοινά μονοπάτια βλέπουμε ένα ακόμα πιο έντονό φάσμα ανατροπών,σκηνές πειθαρχημένες και προσαρμοσμένες στις απαιτήσεις της ταινίας, βλέπουμε μια σειρά απο πιο προχωρημένους όρους που κάνουν τον θεατή να αισθάνεται κάπως "άβολα" , ένα παραμυθένιο happy end που η διάσταση του ΄"δίκαιου" αποτελέσματος είναι τελικά τόσο έκφυλο όσο θα 'ταν ένα άδικο τέλος διαφθοράς.
Στα της υπόθεσης επιλέγεται η πεπατημένη οδός με μια καλή ενάγουσα, με έναν καλό δικηγόρο(αν και βρίσκεται σε έναν κλάδο που βρωμάει διατηρεί το αίσθημα της ηθικής) το οποίο κατ' εμέ δεν αποδίδει τελικώς ο Dustin Hoffman, με χαρακτηριστική σκηνή αυτή που κλονίζεται η πίστη του, την οποία και δεν αποδίδει. Στον αντίποδα υπάρχουν οι κακές ισχυρές βιομηχανίες όπλων και οι δικηγορικοί εκπρόσωποί τους!
Για μένα ο Gary Fleder στέκεται τυχερός με τον Hackman στο ρόλο του κακού να καθηλώνει από την αρχή, και του John Cusak που καλείται να ερμηνεύσει τον ρόλο μυστήριο που προωθεί το δραμματουργικό κομματι αλλά και την εξέλιξη της πλοκής, καταφέρνουν να κρατάνε στο έπακρο το ενδιαφέρον του θεατή.
Μια ταινία που είναι καλή πρόταση σε όσους αρέσουν αυτές του μυστηρίου αλλά δε μπορούν να ξεπεράσουν τα φράγματα του συνηθισμένου τελικώς!
Βαθμολογία 7/10

Man cheng jin dai huang jin jia-curse of the golden flower

Σκηνοθεσία: Yimou Zhang
Διάρκεια: 114'
Παραγωγής: Hong Kong-China/2006

Τι να πει κανείς για αυτή την ταινία και την διαρκής παρακμή του Yimou Zhang?
Μετά απο μια σειρά καλών ταινιών, όπως του Ήρωα, των Ιπτάμενων στιλέτων(τα οποία ok ταλαντευόντουσαν στην μετριότητα αλλά και στην επιτυχία) έρχεται μια ταινία "η κατάρα του χρυσού λουλουδιού" με έναν τίτλο που προοικονομεί τις κατάρες που θα αντικρύσει ο εν λόγω σκηνοθέτης για την ταινία του αυτή.
Στα τεχνικά κομμάτια ο Yimou κάνει το ίδιο σενάριο, με μια πλεκτάνη που καλείται σιγά σιγά να αποκαλύψει...
Μόνο που αυτή τη φορά δε χρησιμοποιεί τις σκηνές ως ένα διαρκή μέσω μύησης του θεατή στο μυστήριο, αλλά ως έναν διαρκή βομβαρδισμό ανούσιων εφέ σε αιματοχυμένες σκηνές χωρίς φαντασία!Το μυστήριο αποκαλύπτεται αποκομμένα χωρίς κάποια ομοιογένεια και τελικώς χωρίς να εμπερυστατώσει πλήρως την πλεκτάνη!
Στα σχέδια του Yimou Zhang είναι να δώσει λίγο χαρά στον "λιγούρη θεατή" αποκαλύπτωντας διαρκώς τα μπούστα των πρωταγωνιστών και μη Li Gong,Man Li των οποίων το μέγεθος των μαστών τους δε δείχνει ναεναρμονίζεται με το μέγεθος του ταλέντου τους!
Έτσι ακολουθουν μια σειρά απο αμφιλεγόμενα πλάνα στο παλάτι τα οποία στοχεύουν σε ατμόσφαιρα Κινέζικής κουλτούρας(σε συνδυασμό με τα απλοϊκά ηχητικά εφέ) που εν τέλη διαμορφώνουν μια ατμόσφαιρά-μπουρδέλο!
Τα δραματουργικά στοιχεία προωθούνται στα κομβικά σημεία με άκρη γελιότητα(χαρακτηριστικό πλάνο η δολοφονία του μεγαλύτερου αδερφού απ' τον μικρότερο), όπως αυτό είναι και το συναίσθημα που δίνεται στον θεατή με τις διαρκής μάχες για το τίποτα!
Το μόνο θετικό που μπορεί να προσαφτεί σε αυτή την ταινία έιναι η πηγή φαντασίας που δείχνει να κατέχει ο εν λόγω σκηνοθέτης την οποία όμως τελικά χαραμίζει...
Ενω μπορούμε να πούμε και πως η πρώτη μισή ώρα είναι αποδεκτή!
Βαθμολογία 3/10

Croupier

Σκηνοθεσία: Mike Hodges
Διαρκειά: 94
Παραγωγής: Γαλλία-Αγγλία-Γερμανία-Ιρλανδία/1998
"No more bets please!"
Πρόκειται για μια προσωποκεντρική ταινία με τον φακό να ααναδιπλώνει τον χαρακτήρα, τις σκέψεις, τη ζωή ενός συγγραφέα-κρουπιέρη. Τον ρόλο αυτό αναλαμβάνει να φέρει εις πέρας ο καθηλωτικός Clive Owen στο ρόλο του Jack Manfred.
Η ταινία εξ αρχής ξεδιπλώνει τη δυστοκία του ήρωα να βρει θέμα που να μπορεί να εκδόσει και σιγά σιγά η νέα του ζωή(αυτή του κρουπιέρη) τον κάνει να χτυπήσει φλέβα χρυσού όσο αφορά τις εμπορικές εισπράξεις χωρίς ποτέ να διευκρινίζεται το ποιοτικό του περιεχόμενο.
Το σενάριο είναι καλά υποστηριγμένο, χωρίς κενολογίες με σοβαρότητα και μια ιδιαίτερη δυναμική. Ο ήρωας δίνεται σαν ένας αποσταιοποιημένος απ' τον κόσμο άνθρωπος, και αυτό προβάλλεται ως το μοτίβο της εσωτερικής επιτυχίας. Πράγμα που συμφωνούμε, ο κόσμος φθείρει, αλληλοτσακίζεται και στα τσακισμένα μέρη μένουν μόνο οι δυνατοί, όπως χαρακτηριστικά αναφέρεται στην ταινία!
Το προσωπικό μου ερώτημα είναι και ποια είναι η επιτυχία, πέρα απ' το πολύ σημαντικό αίσθημα ολοκλήρωσης ότι τα κατάφερες, αν δε μπορείς να την ακουμπήσεις κάπου εσωτερικά, συναισθηματικά να τη μοιραστείς ώστε να μετουσιωθεί σε κάποιες στιγμές ευτυχίας? Έτσι η ταινία κατ' εμέ αυστηρά τοποθετείται στο περιβάλλον της πιάτσας και προβάλει ένα στερεότυπο για το πως μπορείς μέσα σε όλους αυτούς να σαι συ που θα τους κοιτάς από πάνω!
Τεχνικά τώρα. Ο Mike Hodges με ψυχρά πλάνα μεταφέρει το χρώμα της καθημερινής ρουτίνας ενός κρουπιέρη στο φάσμα των απρόσωπων σχέσεων. Έτσι δημιουργεί μια πολύ μοναχική ατμόσφαιρά με άκρως επιτυχία έχωντας σε αυτή του την προσπάθεια ένα πολύ σημαντικό όπλο στη μηχανή του τον Clive Owen, ο οποίος εκφράζει απόλυτα την εσωτερική μοναχικότητα. Για να μη παρεξηγηθούμε, δε μιλάμε για ασκητισμό, αντίθετα μιλάμε για έναν άνθρωπό ενεργό μέρος του κόσμου, με επαφές - ερωτική ζωή, μα να μη δίνει σε κανέναν τον εαυτό του(χαρακτηριστική σκηνή ο θάνατός της ερωμένης του που απλά του φέρνει πρόσκαιρα κάποιες τύψεις χωρίς να τον αγγίξει εσωτερικά), συμμετέχει αλλά δε παίζει, όπως ακριβώς ένας κρουπιέρης...Αυτή η συμπεριφορά δίνει και τίτλο στην ταινία.
Για μένα μελανό κομμάτι μα πολύ μελανό, κατάμαυρο λέμε είναι το τέχνασμα με την αφήγηση.Αναγνωρίζω τη δυσκολία Του Mike Hodges να δώσει τις λεπτές μαθηματικές ισορροπίες της σκέψης του πρωταγωνιστή με το φακό καθως έχει δημιουργήσει ένα αποστασιοποιημένο ατμοσφαιρικό film, όμως η τεχνική της αφήγησης για να δώσει τόσο ενδιαφέρον κομβικά σημεία και στην ουσία να βγάλει απ' έξω την εσωτερική συμμετοχλη του κινηματοφραφόφιλου σερβιρωντάς του έτοιμο το φαγητό χαλάει πολύ την πολύ καλή κατα τ' άλλα δημιουργία του...
Βαθμολογία 7,5/10

Monsieur Ibrahim et les fleurs du Coran

Σκηνοθεσία: Francois Dupeyron
Διαρκειά: 94'
Παραγωγής: Γαλλία/2003

Ένας ύμνος στον άνθρωπο, ένας ύμνος σε όσα εσωτερικά διαμάντια έχουμε οι άνθρωποι...
Σιωπηλά και αθόρυβα ο Francois Dupeyron με την ζεστή καμερά του να διευθύνει με μαεστρία τις σκηνές και να μεταφέρει με ταπεινότητα(όπως την διδασκεί στην ταινία) αλλά και με απόλυτη σοβαρότητα την ομώνυμη νουβέλα του Eric-Emmanuel Schmitt στο πανί...
Με διαλόγους που στοιχειώνουν στο εσωτερικό του τον θεατή("οτι αγαπάς είναι δικό σου για πάντα, οτί κρατάς μέσα σου σε φυλακίζει!") και με αρκετές δόσεις χιούμορ ικανές να απαλύνουν την εντονή κατά καιρούς συγκινισιακή φορτισή του film πορευόμαστε μέχρι τους τίτλους τέλους!
O Omar Sharif ηρωας του σκηνοθέτη, βουτηγμένος στην ταπεινότητα διδάσκει(δεν κυρήττει σε καμία περίπτωση και αυτό ειναι το κλειδί) το πως οι καταγωγές στοιχειώνονται μέσα στα μυαλά των ανθρώπων, για κάποιους είσαι Άραβας επειδή αυτοί το επέλεξαν να είσαι...
Διδάσκει το ήθος, μακρυά απ' τις θρησκευτικές διαφορές, τονίζωντας πως η βαθύτερη θρησκεία βρίσκεται μέσα μας.Δείνει την αγάπη, μέσα απ' τις λιγες μεγάλες στιγμές της ζωής υπομένοντας τις πολλές μικρες...Την εσωτερική δύναμη της ψυχής, γιατί άνθρωπός είσαι όταν παραμένεις άνθρωπός ενώ η ζωή είναι απάνθρωπη, και έχεις τι δύναμη να μη γίνεις απάνθρωπος ενώ έχεις τη δυνατότητα να είσαι, αλλά κάνεις την απάνθρωπη πλευρά της ζωής ανθρώπινη με τη δική σου ζωη!΄Τονίζεται πως τον δρόμο του ο καθένας τον κουβαλάει μέσα του, και αξίζει να τον ανακαλύψει ως το βάθος του, γιατί αυτή είναι η προσωπική κληρονομιά του...Και με βάση αυτό στην ταινία τονίζεται η αρετή των σταθερών βημάτων, και στην προσπάθεια της εσωτερικής αυτής ανακάλυψης εξαγνίζονται τα όποια λάθη τα οποία τελικά γίνονται τα δικά μας ίχνη που μας οδηγούν στο προσωπικό θησαυρό...
Έτσι δινεται αυτό το ξεκίνημα με τον μικρό Pierre Boulanger στο ρόλο του μικρου Μωυσή, ενω ο προορισμός η πείρα αλλά και τα αδιάκοπα ταξίδια τονίζονται με τον Omar Sharif στο ρόλο του έμπειρού Ιμπραήμ...
Ο Francois Dupeyron με τον φακό του καταφέρνει να κρατήσει χαμηλά τους τόνους, να μεταδώσει στο άψογο πλύ λεπτές γραμμές και με κομβικές σκηνές να προωθεί το δραματουργικό στοιχείο...
Χαρακτηριστικές σκηνές, ο θάνατος του Ιμπραήμ που μεριγράφεται με τη δέουσα λιτότητα-απλότητα και αφήνει ένα άγγιγμα απο χέρι χειρούργου στις καρδιές των θεατών, αλλά και το κλείσιμο με τον Μωυσή στα χνάρια του Ιμπραήμ σε μια ιστορία που συνεχώς επαναλαμβάνεται...
Τα μουσικά στοιχεία προωθούν μια ταινία που στερείται ακριβού μπάτζετ αλλά αυτό δεν την εμποδίζει να σταθεί ψηλά στην υποληψή μας...Μπορεί τεχνικά να μην έχει όλες τις δυνατότητες εκείνες που θα την απογειώσουν, όμως πρόκειται για μια δουλεία που έχει γίνει με ιδιαίτερη προσοχή και μεράκι!
Βαθμολογία 8/10(είναι απ' τις ταινίες που εκ φύσεως αδικούνται, το ξέρω ότι την αδικώ!)

EL LABERINTO DEL FAUNO

Σκηνοθεσία: Guillermo Del Toro
Διαρκεία: 119'
Παραγωγή: Μεξικό-Ισπανία-Η.Π.Α/ 2006

Ο Guillermo Del Toro μετά τα τραγικά Hellboy, Blade II, σε μια δουλειά που δικαίως θα απασχολήσει τον κινηματογραφικό φλοιό.
Αποφασίζει να ξεφύγει απ' τα μονότονα εμπορικά του δημιουργήματα που στοχεύαν αυτά καθέ αυτά στην πρόσκληση του ανάλαφρου κοινού, σε σκηνές που αναρωτιέσαι , μας περνάνε τόσο ηλίθιους ή μήπως τελικά είμαστε αφού το καταδεχόμαστε!
Στον λαβυρινθό αυτό ο θεατής θα μπερδευτεί μεταξύ δύο κόσμων: του πραγματικού και του φανταστικού.Αυτοί οι κόσμοι ενώνονται στο πρόσωπο της μικρήw Οφέλιας,(Ιvana Baquero) που κατ' εμε ερμηνευτικά κυμάνθηκε σε χαμηλά επίπεδα!
O Guillermo Del Torro, αρχικά με πολύ μαεστρία αλλα και λεπτό τρόπο ξεδιπλώνει αυτές τις διαστάσεις!Η σκληρή απάνθρωπη και χωρις παραθυρά συμμετοχής της ψυχής των ανθρώπων πραγματικότητα, στρέφει την μικρή ηρωϊδα να εξωτερικεύσει τα κρυμμένα εσωτερικά της θέλητρα πιστεύω...
Πραγματικότητα που σημαδεύεται απ' τον Ισπανικό εμφύλιο, όπου η απολυταρχική μορφή της εξουσίας καταπιέζει με τον πιο παγερό τρόπο κάθε ανθρώπινο δικαίωμα...
Απ' την άλλη η κάμερα του Del Torro με gothic σκηνές ζωντανεύει τον κόσμο της Οφέλια, ενώ στο πρόσωπο του λοχαγού μέσα από πλάνα-καθρεφτή συμπεριφοράς επάνω του, δίνεται η σκληρότητα της εξουσίας όταν είναι σε λάθος χέρια...Ωστόσο και οι 2 κόσμοι(ο φανταστικός, όπου ο φαύνος-όνειρο εγκαταλείπει την μικρή, και στον πραγματικό όταν εντάσονται οι συγκρούσεις με το αίμα να συχνάζει σαν νερό και τα πιστόλια να βγαίνουν πιο εύκολα απ' οτι τα χελιδόνια την άνοιξη) παρέλχονται σε κλινικό σοκ!
Πράγμα που ρίχνει πολύ την ταινία σ' ένα κομβικό σημείο!
Ωστόσο η τελευταία σκηνή είναι λύτρωση για τον θεατή, εμπεριέχει όλη την ανακούφιση και ταυτόχρονα όλη την αλήθεια-πολλές φορές πιο δυνατή απο πραγματικό γεγονός- που μπορεί να κρύβει το εσωτερικό μας παραμύθι!
Βαθμολογία 7,5/10

CALENDAR GIRLS

Σκηνοθεσία: Nigel Cole
Διάρκεια: 108'
Παραγωγή: Αγγλία-Η.Π.Α/2003

Στην ταινία αυτή ο σκηνοθέτης μεταφέρει στο πανί μια αληθινή ιστορία που διαδραματίστηκέ σε μια μικρή επαρχιακή πόλη της Αγγλίας όπου μια ομάδα ωριμών γυναικών αποφασίζουν να φωτογραφιθούν γυμνές με σκοπό να μαζέψουν κάποιες οικονομίες για την αγορά ενός καθιστικού στον χώρο αναμονής του νοσοκομίου της πόλης εις την μνήμη του συζήγου μιας εκ αυτών των γυναικών.
Αν και η ταινία παρουσιαζεί πολύ πρόσφορο έδαφός και δείχνει να 'χει σπουδαία δυναμική η έλειψη κινηματογραφικής εμπειρίας του Nigel Cole, και ίσως η έλειψη ικανότητας στοιχίζει πολλά λάθη στην ταινία η οποία τελικώς κυμαίνεται στα ρηχά.
Θα μπορούσαμέ να αναλύσουμε την ταινία σε τρία επίπεδα!
Αρχικά έχουμε τα πρώτα αναγνωριστικά πλάνα με τον φακό να αποδίδει στο έπακρο το επαναστατικό της ιδέας αλλα και το συντηριτικό περιβάλλον που επικρατεί σε αυτη την επαρχιακή πολη!Η κάμερα αποθανατίζει τις προσπάθειες, τους δισταγμούς της ομάδας, τις δυσκολίες μέχρι τη στιγμή της δημοσίευσης του ημερολογίου, ενω στον ορίζοντά καταφέρνει να δώσει πως τελικά οι γυναίκες στην άκρη του μυαλού τους είναι παρακινούμενες και απ' την προοπτική της προσωπικής δημοσιότητας!
Ταυτόχρονά γίνεται μια ανάλυση των χαρακτήρων των πρωταγωνίστριων, Helen Mirren(εκκεντρική,ενθουσιώδης,παρασυρόμενη και διψασμένη για δημοσιότητα),Julie Walters(συγκρατημένη,λογική και πειθαρχημένη στον αρχικό στόχο, καθως και πιο ανθρώπινη) οι οποιες επιδίδονται σε σπουδαίες ερμηνείες!Το υπόλοιπο cast χρησιμοποιείται κυρίως για να περιγράψει τις συνθήκες που εξελίσεται το όλο σενάριο και να δώσει τη μέση 50αρα Αγγλίδα χωρίς να γίνει ανάλυση κάποιου περεταίρω χαρακτήρα.
Μεχρις εδώ καλά... Ξεχωρίζουν και κάποιες κωμικές νότες που ελαφραίνουν την ατμόσφαιρα...
Στο δεύτερο κομμάτι όπου έρχεται η επιτυχία με τη δημοσίευση του περιβόητου ημερολογίου, και ο ενθουσιασμός ξεχυλίζει τις γυναίκες δημιουργούνται προβλήματα στις προσωπικές τους ζωές, καθώς παραμελλούν την ανθρώπινη έκτασή τους για την επαγγελματική! Εδώ ο Nigel Cole αν και επιλέγει να δώσει αυτή τη διάσταση δεν την αναλύει καθόλου παρ' ότι παρουσιάζει γεγονότα διάλυσης , δεν μπαινει στο εσωτερικό του θέματος σε καμία στιγμή. Βαραίνωντας ετσι τη ταινία θεματικά και στερώντας της μπολικά "κιλά" ουσία, καθώς και ομαλότητας!
Αντίθετα αποφασίζει να προβάλει μακρόσυτά πλάνα με τις κυρίες να γνωρίζουν την χλιδη του Hollywood τα οποία προβάλει από μία οπτική εκτίμησης χωρίς ωστόσο σε καμία περίπτωσή να παίρνει ξεκάθαρή θέση!
Τελικά η όποια φωνή κριτικής της αλλοπαρμένης συμπερίφορας των ωριμών κυριών δεν αγγίζει τον θεατή, ενώ το εξαιρετικά άψυχο κλείσιμο με την επιστροφή των γυναικών στα σπίτια τους και την ανθρώπινη προέκτασή των ζωών τους είναι τόσο αδιάφορα υποστηριγμένο σαν να μην υπάρχει! Περνάει και ούτε καν ακουμπάει...
Κατ' εμέ η άρνηση του Nigel Cole να πάρει θέση σε λεπτές γραμμές της υπόθεσης χαντακώνει την ταινία που στέκεται χάρις τις εξαιρετικές ερμηνείες όλου του casting! Έτσι η ταινία δεν πρόκειται ούτε για αφήγηση μα ούτε έχει τα δραματουργικά στοιχεία. Δείχνει αδόμητή στα σημαντικά σημεία, και αρκετά φλύαρη τελικώς για τον θεατή!
Ενδεικτική βαθμολογία 5,5/10