Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Philippe Garrel. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων
Εμφάνιση αναρτήσεων με ετικέτα Philippe Garrel. Εμφάνιση όλων των αναρτήσεων

Παρασκευή 18 Νοεμβρίου 2016

Le révélateur (Philippe Garrel)


Είμαστε τρεις
Εγώ, Εσύ και το παιδί

Εγώ φροντίζω το παιδί
Εσύ φροντίζεις το παιδί

Μα απ' τους τρεις
Μονάχα το παιδί
Μπορεί να ζήσει μόνο του

Δευτέρα 26 Οκτωβρίου 2009

La frontière de l'aube


Σκηνοθεσία: Philippe Garrel
Παραγωγής: France / 2008
Διάρκεια: 106'


Γκρίζες ζωές. Βυθισμένες σε καθημερινότητες γκρι. Άνθρωποι γκρι. Σκυθρωπά γκρι. Γκρίζες σκιές. Είδωλα γκρι στους γκρίζους καθρέφτες τους. Μια μονοτονία γκρι. Ο χρόνος διαγράφει κυκλικά μηδενικά με κέντρο γκρι. Όλα γκρι. Όχι ασπρόμαυρα. Γκρι. Γιατί το ασπρόμαυρο, προϋποθέτει το στοιχειώδη δικαίωμα επιλογής ανάμεσα στην προφανή διχρωμία. Όχι ασπρόμαυρο. Γκρι. Όλα γκρι λέει ο Philippe Garrel, υποδεικνύοντας μας το βούρκο όπου πλατσουρίζουν οι σκυθρωποί άνθρωποι της γενιάς μας.


Δίχως πολέμους. Δίχως στόχους. Δίχως αποστολή. Αν και η πολιτική αναφορά του σκηνοθέτη είναι κάπως επιπόλαια. Είμαστε η γενιά που τραβάει μηχανιστική τροχιά προς το τίποτα. Ένα βολεμένο τίποτα. Ένα τίποτα, δίχως τίποτα. Δίχως συναισθήματα. Δίχως αγάπη. Μα κυριότερα δίχως έρωτα! Τα συναισθήματα γεννιούνται εντός. Και πνίγονται εντός. Αυτοκαταστροφικά. Εντός μας. Το πρώτο ενικό έχει εκτοπίσει κάθε υποψία δεύτερου. Δεν υπάρχει δεύτερο να εναποτεθούν τα συναισθήματα. Κινήσεις μηχανιστικές, προκαθορισμένες, επιβεβλημένες, δίχως διέξοδο. Και όποιος νιώθει, όποιος αισθάνεται, μοιάζει αταίριαστος. Πνίγεται απ' τα συναισθήματα του. Δεν του αρκούν οι γκρι ανάσες. Και η λύση είναι μία. Βουτιά μακριά απ' το γκρι. Στο αλλού. Που αλλού σημαίνει όχι πια γκρι.


Ο Philippe Garrel κάνει μια βαθιά αισθαντική ταινία. Η ποίηση τον γκρο πλάνων στα υποσχόμενα πρόσωπα του Louis Garrel και της Laura Smet αφήνουν ερωτικά ίχνη στην αριστουργηματική ασπρόμαυρη φωτογραφία του William Lubtchansky. Μια αισθητική πειραματική, στις αρχές της avant garde. Που μέσα απ' την πειραματική απόχρωσή της καλείται να υποσκελίσει τις δραματουργικές αστοχίες και τις αφηγηματικές ανεπάρκειες. Καθότι ο σουρεαλισμός, το ονειρώδες και η ποίηση παντρεύονται κάπως άκομψα σε αυτό το οξύμωρο μεν, ερωτικό δε, ποίημα του Philippe Garrel.
Βαθμολογία 6/10