Σήμερα είδα την ταινία οικογένεια. Ήταν μια όμορφη ταινία. Είχε φωτιστεί σε κάθε κάδρο της με υπερκορεσμό των ψυχρών και τη διακριτική παρουσία θερμών χρωμάτων σε σημεία του κάδρου. Μια αντίθεση που έφερνε διαρκώς μια ανισορροπία και μια φρεσκάδα. Ενώ και η μικρή της ιστορίας(Olga Dragunova), έπαιζε τόσο ελεύθερα και τόσο ζωντανά που διαρκώς γεννούσε καινούριες φυσαλίδες μπροστά στα μάτια μου.
Έχω όμως έναν προβληματισμό. Συχνά όσοι κάνουν έναν προσωπικό κινηματογράφο, με τη δική τους γλώσσα, με τη δική τους γραμματική, κατηγορούνται για εσωστρέφεια και πώς αγνοούν τον θεατή. Οι άλλες όμως, αν μου επιτραπεί ο διαχωρισμός, οι εξωστρεφείς-φεστιβαλικές ταινίες όταν καταπιάνονται με θέματα όπως ο φυλετικός/πολιτικός φανατισμός, η γονεϊκή καταπίεση/αυταρχισμός κι ένα σωρό άλλα κοινωνικά στερεότυπα, αναπτύσσονται πάντα λες και ο θεατής δεν έχει ξαναδεί ταινία με παρόμοια θεματολογία. Λες και του παραθέοτυν μπροστά του μια απόλυτη αλήθεια, που δεν είναι παρά το political correct, Που το υπηρετούν με μια ζέση λες και ο θεατής δεν το 'χει υπ' όψιν του. Λες και περίμενε αυτή την ταινία για να μάθει τι συμβαίνει. Κοινώς λες και δεν έχει ξαναδεί ταινία ή ζωή ή ό,τι. Τώρα αν δεν είναι αυτό εσωστρέφεια, τότε τι είναι;
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου