Σκηνοθεσία: Tom DiCillo
Παραγωγής: Usa / 1995
Διάρκεια: 90'
Ένα κινηματογραφικό συνεργείο -παρατράγουδο- προσπαθεί να γυρίσει μια low budget ταινία στην Αμερική.
Ο Tom DiCillo με πρωταγωνιστή τον Steve Buscemi στον ρόλο ενός φιλόδοξου βλαμμένου σκηνοθέτη σε σύγχυση, κάνει μια ταινία βασισμένη σε μια απόλυτη ειρωνεία και τραγική αλήθεια που αφορά σχεδόν κάθε κινηματογραφιστή: τη γνώση πώς όσα συμβαίνουν στο παρασκήνιο του set σου, ή στον ύπνο σου, είναι άκρως πιο ενδιαφέροντα απ' όσα καταγράφεις όσο φιλμάρεις μια ταινία. Κι αυτό δεν προκύπτει από κάποιου είδους αξιολόγηση, αλλά από κάτι εντελώς άλλο που αφορά μάλλον μια αλάθητη διαίσθηση. Και ακόμα πιο τραγικά, το γεγονός ότι ο κινηματογράφος είναι συλλογική τέχνη, σε υποχρεώνει να δεχτείς το πλήγμα αυτής της αλήθειας από κάθε συνεργάτη σου, αφού η ύπαρξή του δεν είναι παρά η ζωντανή επιβεβαίωση του παραπάνω. Αφού και οι συνεργάτες είναι όντα με τα δικά τους παρασκήνια και τους δικούς τους ύπνους.
Όσα εν τέλει δεν κινηματογραφείς στην ταινία σου, λειτουργώντας ως αντιχώρος όσων κινηματογραφείς, σ' εμπαίζουν με τον διττό χαρακτήρα τους: από τη μία σε κινητοποιούν με την μελλοντική υπόσχεση-πρόσκληση να τα καταγράψεις, απ' την άλλη οριοθετούν το αδύνατο: καθώς την εκάστοτε στιγμή ο κινηματογραφικός χωρο-χρόνος που κινηματογραφείς καθορίζεται από τους άπειρους χωρο-χρόνους που μένουν εκτός του κινηματογραφικού σου κάδρου. Έτσι, συνεχίζεις να κινηματογραφείς άπειρα μέτρα φιλμ ή λεπτά ψηφιακού υλικού προσπαθώντας να καταγράψεις όλα όσα δεν κινηματογραφείς και που αποκαλύπτονται ως δυνητικά πιο ενδιαφέροντα απ' όσα κινηματογραφείς. Κι έτσι, αφού δε μπορείς να βρεις δικαίωση μέσα απ' το μέσο σου -αφού οι ταινίες σου συγκλονίζονται περισσότερο από αυτά που δεν έχεις καταγράψει παρά από αυτά που έχεις φιλμάρει- αναζητάς τη δικαίωση με ανθρώπινους όρους και μέσα από την κοσμικότητα. Δικαίωση από άνθρωπο σε άνθρωπο, στέψε με τη χρυσή κορώνα της ατέλειας σου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου