Der Stand der Dinge

Σκηνοθεσία: Wim Wenders
Παραγωγής: West Germany / Portugal / Usa
Διάρκεια: 121'

Το μέρος μέσα στο οποίο υπάρχουν οι ιστορίες, είναι οι ιστορίες. Πουθενά αλλού. Η ζωή περνάει απλά μέσα στο χρόνο χωρίς την ανάγκη να δημιουργεί ιστορίες.

Οι ιστορίες καθορίζουν τις αποστάσεις ανάμεσα στα υλικά σωματίδια. Παρέχουν ρόλους. Έναν ρόλο για τον καθένα. Έναν ρόλο που σου αποσαφηνίζει πώς πρέπει να φέρεσαι, που σου αποσαφηνίζει τις εκζητήσεις σου, τις επιθυμίες σου. Το πεπρωμένο. Μέσα στις ιστορίες υπήρξαμε μινιατούρες εαυτών. Έξω από τις ιστορίες, έξω από την σταθερή πλαστικότητα και τις προδιαγραφές των ρόλων όλα είναι απρόβλεπτα. Απροσδόκητα. Ανεξέλεγκτα. Έξω από τις ιστορίες τα πάντα αναδύονται στην επιφάνεια χωρίς αλγόριθμο. Ή στατιστική πρόβλεψη. Το χάος μας αντικρίζει. Αναπνέει δίπλα μας. Όχι δίπλα μας. Όχι ξεχωριστά. Μαζί. Αδιάσπαστα.

Ιστορία είναι ο θάνατος αυτού που έχει συμβεί. Το αμετάκλητο όριο αυτού που δεν μπορεί να πραγματοποιηθεί επειδή έχει πραγματοποιηθεί. Παγιώνοντας όλες τις αισθήσεις σε κάτι γνωστικό. Σ’ ένα απόθεμα εξωτερικό. Που καλλιεργεί άμυνες. Παρατηρώ αυτούς τους δύο. Αυτούς τους δύο εραστές. Κοιτάζω τις γλώσσες τους καθώς φιλιούνται. Πώς φιλιούνται; Βλέπω τους μύες της μίας γλώσσας πάνω στην άλλη. Παρατηρώ την κλειστότητα των ματιών. Το σάστισμα στις βλεφαρίδες. Μπορώ κιόλας να προβλέψω την επόμενη στιγμή. Φιλιούνται, αγκαλιάζονται. Ή επαναλαμβάνουν το φιλί; Είναι μαζί; Ανελέητα μαζί; Ή έχει αναλάβει ο καθένας, από μια αόρατη θα έλεγες επιταγή, να είναι ο εραστής του άλλου; Πώς μπορεί να ξανασυμβεί κάτι που έχει ήδη συμβεί, και που επειδή έχει συμβεί νομίζεις πως το γνωρίζεις; Πώς μπορεί να αναρριχηθεί το πρωταρχικό αίσθημα; Η απερίγραπτη ουσία;

Αυτό που είναι ιστορία, αυτό που ‘χει καταγραφεί σε ιστορία, δεν είναι παρά ένας επίσημος θάνατος. Η κάμερα, ο ρεπόρτερ, ο παρατηρητής καταγράφουν το γεγονός. Το σχηματικοποιούν. Του δίνουν μία όψη, ένα μορφότυπο απ’ το οποίο δεν μπορεί να αποδράσει. Θα έλεγες πως του δίνουν ένα σταθερό φέρετρο.  Όλα τα στοιχεία μιας ιστορίας εκπορεύονται προς ένα βέβαιο τέλος, το τέλος της ιστορίας, που θα συμβεί, και θα συμβεί χιλιάδες φορές, καθώς την διηγείσαι, χωρίς καμία ανατροπή. Χωρίς περιθώριο λάθους. Στις ιστορίες, όλα τα μέρη, είναι στρατιώτες μιας μάχης, που υπάρχουν για να υπάρχει η μάχη, και η τελική έκβαση αυτής. Πώς μπορείς να διαρρήξεις το σταθερό ρου μιας ιστορίας που έγινε γεγονός, που έγινε παραδοχή, που σου έφτιαξε ένα πρίσμα νοητικό, και όσα υπάρχουν, υπάρχουν επειδή τα σκέφτεσαι και όχι επειδή υπάρχεις –μυείσαι- εντός τους;

Ο Wim Wenders, δημιουργός των Paris Texas, Alice in the Cities, Arisha, Wings of Desire πετάει το μπαλάκι από την πρώτη κιόλας στιγμή στον κινηματογράφο. Στην κινηματογραφική αφήγηση. Η οποία αρκείται στο να δίνει στους ανθρώπους ιστορίες. Το σταθερό σχήμα τους. Να δίνει στους ανθρώπους τους αντιπερισπασμούς που χρειάζονται, για να συνεχίζουν να υπάρχουν ατάραχα μέσα σε μια κατεστημένη καθημερινότητα. Υπνωτισμένοι. Ο Wenders πετάει το μπαλάκι στον εθελούσιο περιορισμό του κινηματογραφικού μέσου . Στην πεισμωμένη του άρνηση να συνδιαλεχθεί με το χάος. Και να το καταγράψει. Όχι σαν θάνατο ή σαν διήγηση. Όχι σαν κάτι που οφείλει να παγιωθεί. Αλλά σαν υπόμνηση.