Σκηνοθεσία: Roman Polanski
Παραγωγής: Poland / 1958
Διάρκεια: 15
Βγήκαμε από το νερό. Διασχίσαμε το σκοτεινό βυθό. Την άμμο που ρουφάει την υγρασία από τα δάκρυα. Στη θέση όπου βρίσκονταν τα βράγχια, οι πνεύμονες μας δεν είχαν ακόμα σχηματιστεί. Επινοήσαμε βήματα. Ακολουθήσαμε το μαλλιαρό σχοινί που σταδιακά γινόταν σπάγκος, λεπτός και με βελούδινη αφή. Η άκρη, αυτού που ήταν σχοινί και μετά σπάγκος και τώρα νήμα, οδηγούσε στην καρδιά της πόλης. Από το κεφάλι της εξείχαν σκουριασμένες σιδερόβεργες. Βρισκόταν ακόμα υπό κατασκευή. Η πόλη, η γη και το σώμα που κάποτε ήταν -που είναι- της θάλασσας.
Με πνευμόνια που δεν ήταν ακόμα έτοιμα να δεχτούν τον συσκευασμένο αέρα περπατήσαμε στους αφιλόξενους δρόμους που αργότερα θα ονομάζαμε ως την πολεοδομία του να είσαι ξένος. Μακρύ αδιέξοδο η οδοποιία των αναγκών. Τα παράθυρα κοιτούσαν σ’ άλλα παράθυρα. Και άλλα παράθυρα κοιτούσαν άλλα παράθυρα. Που ήταν κλειστά. Ο ήχος της θάλασσας μια μακρινή ανάμνηση. Οι ανάγκες δε γεννιούνται. Κατασκευάζονται. Και πάνω τους καρφώνονται νέες ανάγκες και σταυροί. Από φανταχτερό ξύλο. Οικοδομούνται στην επιθυμία για εκπλήρωση. Στην επιθυμία, όχι στην εκπλήρωση. Καθώς προχωράς μεγαλώνει το σακούλι των αναγκών. Φαρδύ μπαλόνι τα θεμέλια.
Κι αφού ο ουρανός έπεσε στη γη, παρατεταγμένος σε μικρά αιχμηρά τμήματα, που έδειχναν πρόσωπα σπασμένα και σύννεφα, εμείς πήραμε τον δρόμο της επιστροφής. Τον δρόμο τον απαρασκεύαστο. Τον δρόμο προς τη θάλασσα. Εκεί, ένα παιδί έφτιαχνε ψηλά κάστρα από άμμο, προς επιδιόρθωση των επινοημένων δακρύων. Ζωή είναι η θάλασσα.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου