Η Αληθινή Ταυτότητα της Τζίνα Ντέηβις

Σύλληψη-Σκηνοθεσία: Ελένη Ευθυμίου, Βασιλική Τρουφάκου 
Παίζουν: Βασιλική Τρουφάκου, Ελένη Ευθυμίου, Γιώργος Μακρής
Παίζεται: Παρ./Σαβ./Κυρ. Θέατρο του Νέου Κόσμου μέχρι 28/4

«This is not a love song.»

Η ιδέα ότι η αγάπη δεν επαρκεί είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή ιδέα. Κι αυτή η ανεπάρκεια της αγάπης διαποτίζει τους ανθρώπους με αγωνία. Αγωνία για να αγαπηθούν. Μια αγωνία που περνάει στην άλλη άκρη. Στην παθογένεια του φόβου. Όσο είσαι φοβισμένος, όμως, είσαι και εύκολα ελέγξιμος. Ο τρόμος σε παραλύει. Δέχεσαι εύκολα οποιαδήποτε πρόταση. Θα σου ειπωθεί ποιον πρέπει να αγαπάς. Τι πρέπει να κάνεις για να αγαπηθείς. Θα σου δοθούν τα πρόσωπα που οφείλεις να μισείς. Τα κίνητρα που πρέπει να μισείς. Τις πράξεις που πρέπει να απεχθάνεσαι. Θα σου δοθεί εγχειρίδιο συμπεριφοράς. Θα σου δοθούν με σαφήνεια τα παραδεκτά όρια της ηθικής. Θα σου δοθούν όλα. Και εσύ φοβισμένος θα τα δεχτείς όλα. Ασπάζεσαι αντανακλαστικά προσπαθώντας να φτιάξεις ένα περιθώριο ασφάλειας. Ένα κουβούκλιο, μια πανοπλία. Δε φτάνεις όμως ποτέ στην ασφάλεια. Ο χώρος δεν είναι προορισμός. Κι αν είναι εσύ ποτέ δε φτάνεις. Γιατί η αγάπη δεν επαρκεί, κι αυτό είναι εξαιρετικά οδυνηρό. Συνεχίζεις να φοβάσαι. Να είσαι τρομοκρατημένος. Δηλαδή εύκολα ελέγξιμος. Κατευθυνόμενος. Οι αντιλήψεις σου πλάθονται σχηματικά. Άσπρο ή μαύρο. Καλό και κακό. Η ταυτότητα των πραγμάτων, το αναγραφόμενο όνομα, το φαίνεσθαι που «αγόρασες», γίνονται τα πράγματα. Είσαι ολοκληρωτικά χαμένος.

Κάποια στιγμή στην παράσταση ακούγεται, «η κατασκευή ενός τρομοκράτη, είναι μια τεράστια επιτυχία του συστήματος». Γιατί η εικόνα αυτή μπορεί να ασκήσει τρόμο. Κι έτσι το σύστημα μπορεί να βρει τον απαιτούμενο χώρο για να προπαγανδίσει την ηθική και τις αντιλήψεις του. Τόσο εύκολα μπορεί να σπείρει τον πανικό. Την σύγχυση. Η ιδέα ότι η αγάπη δεν επαρκεί είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή ιδέα. Και ο φόβος ανέρχεται σαν ένα από τα πιο αρχέγονα, τα πιο πρωτόλεια συναισθήματα. Εσύ φοβάσαι. Κι αυτός ο φόβος προβάλλεται παντού. Στον αδερφό σου. Στο διπλανό σου. Στον όμοιο σου. Αρχίζεις να διαχωρίζεις τους ανθρώπους. Τα χαρακτηριστικά υπερβαίνουν το είναι τους. Το χρώμα ενός ανθρώπου, η αστική του τάξη, το επάγγελμά του, το δημόσιο προφίλ του, όλα, γίνονται μάσκες. Μάσκες που η αντίληψή σου τις κολλάει στο πρόσωπο των πραγμάτων, παράγοντας δεδομένες, αδιαμφισβήτητες εικόνες. Εικόνες που έφτιαξες με τα δεδομένα χαρακτηριστικά που αγόρασες/σου δόθηκαν όσο ήσουν φοβισμένος.

Οι άνθρωποι, πλέον για σένα, παύουν να είναι ανθρώπινα όντα. Παύουν να είναι αυτή η ακατάληπτη έκφανση της βαθύτητας της ύπαρξης. Υποβιβάζονται σε επιγραφές. Όλα είναι αιτιοκρατημένα. Υπάρχουν για όλα συμπεράσματα πριν καν συμβούν. Οι εμφυτευμένες αντιλήψεις σου τα παγιδεύουν στην σχηματική περιγραφικότητα που τους έχει αποδοθεί. Ζητιάνος, εγκληματίας, αστός, λευκός, μαύρος, τρομοκράτης. Η ιερότητα του φόβου έχει φτιάξει τις δικές της εικόνες. Εικόνες που γίνονται εικονίσματα. Έχεις ξεχάσει την βαθύτητα της ύπαρξης. Ότι ο διπλανός σου, είναι όμοιος σου. Ένας άνθρωπος με ύπαρξη. Με συνήθειες. Με φίλους. Με χρόνους. Με συναισθήματα. Οι πράξεις του, όπως και οι δικές σου, είναι αδιάφορες για το καλό ή το κακό. Οι πράξεις τους είναι πράξεις. Εκφάνσεις, αντιδράσεις, συμπεριφορές της υπαρξιακής τυχαιότητας. Εσύ όμως κοιτάς τρομοκρατημένος. Χωρίς τα μάτια σου. Κοιτάς μέσα από τα μάτια που σου δόθηκαν. Δε μπορείς να διακρίνεις τίποτα πια. Εντελώς τυφλός. Αλλοιωμένος. Οι εικόνες των πραγμάτων, οι ταυτότητες των πραγμάτων έχουν γίνει τα πράγματα. Είσαι χαμένος. Η ιδέα ότι η αγάπη δεν επαρκεί είναι μια εξαιρετικά οδυνηρή ιδέα. Ο φόβος επιστρέφει. Αυτή τη φορά όχι σαν απειλή. Αλλά σαν όραση μέσα από την οποία σου αποκαλύπτεται ο κόσμος. Ο φόβος για σένα, έχει γίνει κάτι πιο οργανικό. Είναι η όραση μέσα από την οποία υπάρχεις.

Η αληθινή ταυτότητα της Τζίνα Ντέιβις - teaser from Dimitris Zahos on Vimeo.