Άργος

Performance από τους Ντ. Νικολάου, Σ. Πατιερίδη

Είναι ζωή ή παιχνίδι; Είναι ζωή ή παιχνίδι; Ζωή; Ή παιχνίδι; Είναι ζωή; Είναι ζωή ή παιχνίδι; Ζωή ή παιχνίδι; Είναι ζωή; Είναι παιχνίδι; Ζωή η παιχνίδι; Είναι ζωή ή παιχνίδι; Είναι ζωή ή παιχνίδι; Είναι ζωή;

Αυτοί είναι δύο. Κλεισμένοι μέσα σε μια ζωή ή σ' ένα ψυχαγωγικό πάρκο. Στην περίπτωσή τους, αυτά τα δύο δε διαφέρουν και πολύ. Κινούνται. Κινούνται ακατάπαυστα. Υπάρχει όμως μια λεπτομέρεια. Κινούνται πριν κινηθούν. Τρέφονται όχι επειδή πεινάνε, αλλά για να μην πεινάσουν. Κινούνται όχι για να κερδίσουν την απόλαυση του βιώματος, αλλά για να μην τη χάσουν. Ζουν λίγο πολύ σαν ρέπλικες. Κοιμούνται, όχι επειδή είναι κουρασμένοι. Αλλά για να μην κουραστούν. Το θεμελιώδες -μην- μοιάζει ο κανόνας του παιχνιδιού. Και μες στο παιχνίδι αναπτύσσουν στρατηγικές. Μιμούνται. Αναπαράγουν. Ντύνονται. Μαγειρεύουν. Όλα κανονικά. Ακόμα χειρότερα. Όλα σε συμφωνία με τους ορισμούς που δώσαμε για τα κανονικά. Παίζουν. Και παίζουν για να μη χάσουν. Για να μη χάσουν ... χάνονται.

Το να μην έχεις αιτήματα είναι το κλειδί. Από τη στιγμή που ζητάς κάτι το παιχνίδι ξαναρχίζει, λέει ο Mckenzie Wark. Και όταν το παιχνίδι αρχίζει, εσύ δεν είσαι εσύ. Είσαι ο παίκτης του εαυτού σου. Είσαι αυτός, που παρασυρμένος απ' τα αιτήματα και τις διεκδικήσεις σου θέτει το παιχνίδι σε λειτουργία. Το επιβεβαιώνει. Το συντηρεί. Μακροχρόνια. Και κατά συνέπεια, δεν είσαι εσύ, ένα ον με ύπαρξη. Είσαι ο παίκτης του εαυτού σου. Μες στο παιχνίδι παίζεις ρόλους. Θέλεις να είσαι καλός. Θέλεις να είσαι δυνατός. Έξυπνος. Υγιής. Θέλεις να είσαι συναισθηματικός. Θέλεις. Θέλεις να μη χάσεις.

Όμως, το να θες να είσαι κάτι, λειτουργεί περισσότερο αποκλείοντας όλα αυτά τα κάτι που απέρριψες, για να είσαι το κάτι που θες. Οπότε το να θες να είσαι κάτι, ακόμα κι αν σε οδηγήσει σ' αυτό το κάτι, περισσότερο σε οδηγεί στον μη-εαυτό. Σε μια οντότητα συγκεκριμένη και περιορισμένη, που εξαντλείται στις μορφές, στα κίνητρα και τις επιδιώξεις που ενεργοποιούν την πρόθεσή σου να είσαι κάτι. Επί της ουσίας γίνεσαι μια ρέπλικα του εαυτού σου. Είσαι ο παίκτης του εαυτού σου.

Για παράδειγμα, το να θες να είσαι καλός, δε σε κάνει καλό, σε κάνει μονάχα την πρόθεση αυτού που θες να είσαι. Το να θες να είσαι κάτι ισοδυναμεί με την βία που ασκείς στο υπαρξιακά ακαθόριστο ον που είσαι. Και για να το πω ακριβέστερα, το να θες να είσαι κάτι ισοδυναμεί με το να θες να είσαι μια συγκεκριμένη εκδοχή του εαυτού σου. Δηλαδή ο μη-εαυτός. Δηλαδή όχι ολόκληρος, αλλά μια εικόνα σου. Ένα στιγμιότυπο. Το στιγμιότυπο όμως δεν έχει χρόνο. Είναι νεκρό. Ή για να το θέσω καλύτερα: ήδη πεθαμένο.

Στο μεταξύ εσύ παίζεις. Ζωή ή παιχνίδι; Ζωή; Είναι ζωή ή παιχνίδι; Είσαι απασχολημένος. Είσαι πολύ απασχολημένος με το παιχνίδι. Γυμνάζεις τις ικανότητές σου. Όχι τις δικές σου. Αλλά του παίκτη στον οποίον υποτάχθηκες για να ΜΗ χάσεις. Για να μη βγεις το απ' το παιχνίδι. Επαναλαμβάνεις. Οι κανόνες εξαντλούνται. Επαναλμβάνεις. Το παιχνίδι επαναλαμβάνεται. Επαναλαμβάνεσαι. Η ζωή περνάει. Γερνάει. Εσύ όμως είσαι πολύ απασχολημένος. Είσαι απασχολημένος με τη ρέπλικα του εαυτού σου. Με αυτό που έγινες, αρνούμενος αυτό που είσαι. Αυτό που θα μπορούσες να είσαι. Παίζεις και παίζεις. Μια μέρα στη γιγαντοθόνη του ψυχαγωγικού πάρκου αναγράφεται το εξής: Game Over. Και επιστρέφεις σπίτι σου.