Τετάρτη 9 Μαρτίου 2011

La ley del deseo


Σκηνοθεσία: Pedro Almodóvar
Παραγωγής: Spain / 1987

Διάρκεια: 102'


Υπάρχουν μερικές ταινίες που έχουν την αισθητική ενός ξεβαμμένου πουκάμισου, ενός ξεθωριασμένου τζιν. Δεν είναι η φθορά που τις ξεκάνει. Δεν είναι φθορά. Είναι οι ένθετες νοσταλγίες των αναμνήσεων που προσκολλούνται, βίαια, πάνω στη σάρκα τους. Είναι η αισθητική τους, ένα ποίημα από τον πόνο της μνήμης.


Ο χρόνος δεν υπάρχει. Δε φέρνει ο χρόνος τα συμβάντα. Ό,τι συνέβη, και ό,τι θα συμβεί προϋπάρχει σε μια μορφή σπερματώδη και άυλη. Αναμένοντας υπομονετικά την εκσπερμάτωση της απελευθέρωσης. Την κατάλληλη, αλλά και την τυχαία, στύση. Ο χρόνος είναι κάτι πιο τρομακτικό από σκόρπια γεγονότα. Δε φέρνει τίποτα ο χρόνος. Μόνο αφήνει. Αφήνει την ανάμνηση του ό,τι συνέβη. Αναμνήσεις: οι άκλειστες πληγές των δεσμών μας με το παρελθόν. Ο χρόνος είναι ένας αέναος πόλεμος, μια λυσσαλέα μάχη, μεταξύ ημών και της σκιάς μας.


Η Carmen Maura, μούσα του Almodovar, υποκύπτει σε νευρικό σοκ όταν πληροφορείται ότι ο αδερφός της Pablo παθαίνει αμνησία. Είναι ο μόνος που γνωρίζει το εύθραυστο παρελθόν της. Η αμνησία του Pablo βάζει τις αναμνήσεις της σε αμφισβήτηση. Δε μπορεί να του επιτρέψει να έχει αμνησία. Δε μπορεί να την ξεχάσει ο χρόνος.


Μόνο ο έρωτας δεν έχει μνήμη. Έχει αμνησία ο έρωτας. Σ’ αυτόν, τα πάντα εξελίσσονται, χωρίς σκιές, στο ογκωδέστερο Τώρα και την πιο κόκκινη μορφή του. Κατακόκκινη. Αιματοβαμμένη. Απωθεί ό,τι τον περιβάλλει ο έρωτας, κατασκευάζοντας έναν περιμετρικό κύκλο, αυστηρά ιδιόκτητο, αποκλειστικά προορισμένο για τις ανάσες και τις χειρονομίες του. Ακριβώς όπως ο Antonio Βanderas απωθεί την πραγματικότητα, την κάνει να σιγήσει για μια ώρα, για να τρυγήσει μια αιωνιότητα από το κορμί του εραστή του. Δεν έχει χρόνο ο έρωτας. Παράνοια σκέτη. Ορμή και σκισμένες σάρκες. Δεν έχει μνήμη ο έρωτας. Μνήμη αφήνει. Να 'χει τ' αύριο σκιές...

4 σχόλια:

Johnny Panic είπε...

Παλιός,καλός και φοβάμαι ξεχασμένος Αλμοδόβαρ.Και Μεγάλος Ερωτικός.Αχ...πού 'σαι νιότη που 'δειχνες πως θα γινόμουν άλλος...Κρίμα.

kioy είπε...

ε ρ ω τ ι κ ό ς . . .

Πάντα περιμένουμε Αλμοδόβαρ..:)
Γιατί ακόμα και στις "λείες" ταινίες του απτού παρόντος, υπάρχουν μεμονωμένες σπίθες...
Ας ελπίσουμε πως, μόλις τον εγκαταλείψει η εκτίμηση των πολλών, θα ξαναβρει(ή μάλλον χάασει) την εκτίμηση προς τον εαυτό του...

europanos είπε...

Τον λατρεύω τον Αλμοδόβαρ, αλλά η συγκεκριμένη ταινία δε με ξετρέλανε. Πάντως πρέπει να ήταν τρελά ερωτευμένος ο σκηνοθέτης με το νεαρό και κούκλο τότε Μπαντέρας!

kioy είπε...

Δε ξέρω. Ο Αλμοδόβαρ των τελευταίων ετών έχει κάνει μια παύση νομίζω.
Δε το θεωρώ παράλογο, ο κορεσμός είναι κάτι σύνηθες στην τέχνη. Όταν από άνθρωπος γίνεσαι μια δημόσια εικόνα, πλασμένη από τον ενθουσιασμό και τον θαυμασμό των γύρω, αρχίζεις να παύεις να είσαι εσύ -δηλαδή ον με υπόσταση- παραδομένος στην μανιακή επιδίωξη της συντήρησης της εικόνας σου...

Ναι, μοιάζει να ήταν πολύ ερωτευμένος... Νομίζω αν μπορούσαμε να ξεχωρίσουμε ένα στοιχείο της ταυτότητας αυτού του σκηνοθέτη, πέραν των Αλμοδοβαρικών χρωμάτων(!), είναι αυτός ο παθιώδης έρωτας για τους ηθοποιούς του...