P.V.C.-1

Σκηνοθεσία: Spiros Stathoulopoulos
Παραγωγής: Colombia / 2007
Διάρκεια: 85'

Ο Ελληνοκολομβιανός Σπύρος Σταθόπουλος έκανε εδώ μια περισσότερο πειραματική ταινία. Το P.V.C.-1, που γνώρισε τετραπλή διάκριση στο εγχώριο φεστιβάλ της Θεσσαλονίκης και ξεχώρισε με την πρωτοτυπία του στο Φεστιβάλ των Κανών, είναι περισσότερο μια άσκηση ύφους που όμως δεν παραλείπει να θίγει τα προβλήματα των υπανάπτυκτων χώρων της Λατινικής Αμερικής(εδώ Κολομβία) στο να αντιμετωπίσουν επικίνδυνες καταστάσεις.


Συγκεκριμένα, τρομοκράτες επιλέγουν κατά την κρίση τους μια εύπορη πενταμελή οικογένεια την οποία και επιθυμούν να αρμέξουν οικονομικά. Τοποθετούν στη μητέρα έναν ογκώδη εκρηκτικό μηχανισμό(P.V.C.-1) που περικλείει το λαιμό της. Οι τρομοκράτες απομακρύνονται έχοντας γνωστοποιήσει τις οικονομικές τους διαθέσεις και δίνοντας σαφής οδηγίες. Ωστόσο η οικογένεια, παραβλέποντας αυτές, έρχεται σε επικοινωνία με πυροτεχνουργούς της αστυνομίας προκειμένου να απενεργοποιηθεί η περιλαίμια βόμβα. Ένα οικογενειακό δράμα ξετυλίγεται γύρω από τις απεγνωσμένες προσπάθειες της οικογένειας και εκτείνει τις ρίζες του σε ολόκληρη την Κολομβιανή κοινωνία.

Όσο και αν φαίνεται παράδοξο ή οτιδήποτε άλλο, ο σκηνοθέτης επιλέγει συνειδητά να μην καταπιαστεί με την τρομοκρατική δράση της οργάνωσης. Είναι σαφές πως η κινηματογραφική φόρμα της ταινίας υπερισχύει οποιουδήποτε άλλου παράγοντα. Ένα 85λεπτό μονοπλάνο, που αποτελεί μοναδική σινεφίλ εμπειρία(όπως στη Ρώσικη Κιβωτό του Aleksandr Sokurov), κινηματογραφεί νατουραλιστικά το δράμα της οικογένειας για επιβίωση. Οι διαρκής κινήσεις τόσο του εικονιζόμενου αντικειμένου όσο και της κάμερας
προσδίδουν στο φιλμικό χρόνο την αρμόζουσα ένταση των στιγμών. Το σενάριο μοιάζει κάπως παραγκωνισμένο της όλης αυτής διαδικασίας, που όμως με καίριους συμβολισμούς πλέκει ένα λιτό και απέριττο δραματουργικό ύφαντρο. Συμβολισμούς με τους οποίους θα ασχοληθούμε παρακάτω.


Όπως προείπαμε ο Spiros Stathoulopoulos δεν ασχολείται με τη δράση της τρομοκρατίας, αλλά περισσότερο προσπαθεί να καταλογίσει ευθύνες στους υπανάπτυκτους πληθυσμούς(όπως εδώ Κολομβία) σχετικά με την υποδεέστερη θέση τους στη σφαίρα του σύγχρονου κόσμου. Εδώ, στη πορεία ζωής-θανάτου της φαινομενικά αθώας μητέρας, ανασύρεται μια υπερβάλλον θρησκευτική προσήλωση. Άνθρωποι που έχουν εναποθέσει τις ελπίδες σωτηρίας περισσότερο από οτιδήποτε άλλο σε μια μεταφυσική Θεότητα. Μια Θεότητα που μοιάζει να έχει την πρωταρχική της μορφή, δηλαδή στηριγμένη και βγαλμένη μέσα από την άγνοια και την αδυναμία των ανθρώπων, που έχουν περισσότερο ανάγκη απ' οτιδήποτε άλλο μια μεταφυσική συμπαράσταση. Στα πλαίσια της οποίας επισκιάζονται οι ικανότητες των ατόμων καθώς και το αίσθημα αυτοσυντήρησης αλλά και κατανόησης της στιγμής(είναι χαρακτηριστική η σκηνή στην οποία η μητέρα ζητάει νερό). Για το σκοπό αυτό παρατίθενται ορισμένα θρησκευτικά σύμβολα, όπως οι χτύποι εκκλησιαστικών καμπανών και είδωλα πίστης όπως σταυροί. Όμως περισσότερο μέσω των διαλόγων και των αντιδράσεων των ηρώων θα εισβάλουμε σε αυτό το αυτοπεριοριστικό σύμπαν της μεταφυσικής λατρείας. Έτσι το τέλος, σαν μια προσομοίωση του υπαρκτού κόσμου και κουβαλώντας ιστορικό χρόνων, θα υπενθυμίσει στους ανθρώπους, πως τουλάχιστον η εγκόσμια σωτηρία είναι ασυσχέτιστη της Θεϊκής ύπαρξης ή ανυπαρξίας.

Το P.V.C.-1 πέραν οτιδήποτε άλλου είναι περισσότερο μια πειραματική ταινία. Όπου ο σκηνοθέτης στην πρώτη του μεγάλου μήκους απόπειρα θα τεστάρει τις αντοχές του κοινού, αλλά και τις δικές του, σε αυτή την υπερσύγχρονη κινηματογράφηση του μονοπλάνου.
Βαθμολογία 7/10