Η Sally Potter καλεί σε δείπνο μια ακτιβίστρια πολιτικό, έναν ακαδημαϊκό ορθολογιστή, μια αναρχική φεμινίστρια, μια λέκτορα με ειδίκευση στο φύλο, μια μαχητική λεσβία, έναν ματαιόδοξο μεγαλοδικηγόρο κι έναν ψευτο-μυστικιστή, δηλαδή έναν αληθινό μυστικιστή, δηλαδή έναν στρατευμένο αντι-ορθολογιστή και τους σερβίρει για κύριο πιάτο τα μόνα μάλλον καθημερινά αιώνια· έρωτα & θάνατο. Ε, τότε όλοι οι παραπάνω, εντελώς αποδιοργανωμένοι, μοιάζουν ακόμα πιο ηλίθιοι κι απ' ότι στις συστάσεις.
Το The Party δεν είναι μια κριτική ή ένα σχόλιο για τον Δυτικό κόσμο, δηλαδή τον σύγχρονο κόσμο. Όχι. Είναι σαν η Sally Potter να ανασύρει το σώμα του Δυτικού κόσμου, σαν ναυάγιο, να το ρυμουλκεί και να μας το εκθέτει την ίδια ώρα που η ίδια μοιάζει να μας αποχαιρετά μ' ένα ειρωνικό μειδίαμα από μια αποβάθρα που βαδίζει φυσικά-αρμονικά προς τον θάνατο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου