Αν κοιτούσε κάποιος με αποστασιοποίηση προς τα πλαίσια των ήδη διαμορφωμένων χώρων και της κατασταλλαγμένης τάξης πραγμάτων θα αντιδρούσε δικαιολογημένα μ' ένα μηδίαμα λεπτής ειρωνείας ή και με μια έκφραση ωμής χλεύης ακόμα. Ποιος δεν θα αντιδρούσε έτσι κοιτώντας προς την επιστήμη, που παγιδεύεται σε μια ψυχρή εσωστρέφια και μπορεί να αφιερώσει για πολλά χρόνια εξ' ολοκλήρου τον εαυτό της και τους επιστήμονές της στην απόδειξη της καταγωγής του ανθρώπινου είδους απ' τον πίθηκο, και σε άλλα εφάμιλης σημασίας-γοητείας ζητήματα; Ποιος δεν θα χλεύαζε τις θρησκείες που μεταφράζουν μια συγκεκριμένη εκδοχή της ιστορίας σε ένα απόλυτο εγχειρίδιο συμπεριφοράς αποτελούμενο από εντολές κι από φοβέρες; Ποιος δεν θα έσκαγε στα γέλια με την τέχνη, που εγκλωβίζεται στην ματαιοδοξία και την φιλαρέσκεια της, επιδεικνύωντας τα καθόλου άξια θαυμασμού ατροφικά οπίσθια της; Ποιος δεν θα ήταν καχύποπτος και συνειδητά οργιλός απέναντι στην οικονομική και πολιτική επιστήμη που επιδίδεται διαρκώς στην επινόηση και στην κατασκευή ενός σωρού ακαταλαβίστικων όρων με μοναδικό σκοπό να δημιουργήσει ένα παχύ στρώμα απόστασης και ασφάλειας ώστε να λειτουργεί ανεμπόδιστα σε σχέση με την κοινή γνώμη;
Αυτό λοιπόν που πιο πάνω αποκάλεσα ως ψύχωση, και που για την θρησκεία, την επιστήμη, την πολιτική, την τέχνη κ.ο.κ. δεν αποτελεί παρά αίρεση και παράδοξο, είναι το μόνο ικανό να εισέλθει και να ανακινήσει τους ήδη διαμορφωμένους χώρους. Στα άτομα που εμφανίζεται συνήθως η ψύχωση, ταυτόχρονα εκδηλώνεται το ιδανικό της πίστης, της αφοσίωσης, της έλξης, της πειθούς και της ευστροφίας, όπως αυτά θα περιγράφονταν από την θρησκεία, την επιστήμη, την τέχνη και την πολιτική αντίστοιχα αν τα διέκρινε κάποιος που δεν ήταν φανατισμένος και προσωπικά εμπλεκόμενος. Κι αφού το "ψυχωτικό" άτομο φέρει αυτά τα στοιχεία αναγκάζει σ' έναν ανεξέλεγκτο διάλογο. Σ' έναν άλλον ορισμό, θα μπορούσε να πει κανείς πως ο ψυχωτικός, με την υπαρξή του, φέρει κι εκθέτει στον κόσμο στοιχεία που δεν είναι αυτού του κόσμου. Κι αυτό ακριβώς είναι το κινητήριο καύσιμο. Αφού αναγκάζει τους πάντες που έχουν εναποθέσει επαναπαυτικά την όρασή τους και τις αισθήσεις τους στις αποφασισμένες αλήθειες, να πάρουν τα μάτια τους από εκεί, να πάρουν τα αισθητήρια τους, να τα ξεσκονίσουν, να τα τρίψουν, να αφαιρέσουν τα πέπλα που σκεπάζουν τα καθημερινά τοπία, και να εξετάσουν ξανά την όρασή τους πάνω σε ζητήματα που θεωρόντουσαν κατακτημένα. Έστω κι αν πρόκειται να κατασκευάστουν και να επιβληθούν νέες αλήθειες, εξίσου απόλυτες και πλαδαρές, το χρονικό αυτό αντιστοιχεί σε μία ανακίνηση, βραδεία μεν, αλλά ανακίνηση. Κι αυτό γιατί ο "ψυχωτικός", με την ταμπέλα στην πλάτη-σαν έναν άλλο σταυρό, ουσιαστικά είναι και θα είναι ανίσχυρος σ' αυτούς τους χώρους που έχουν υφάνει τεχνηέντως την ασφάλεια και το αδιέξοδό τους.
Αυτός είναι και ο Πιστός του Kirill Serebrennikov. Ένα παιδί εμπρηστικό, ένας νέος παθιασμένος, ψυχωτικός, μπερδεμένος, που αναγκάζει το σχολείο, την οικογένεια, τους δασκάλους, τους φίλους, τους εραστές να εκτεθούν μπροστά στις βεβαιότητές τους. Βεβαιότητες που καθώς συγκρούονται μαζί του κι αναμεταξύ τους αποκαλύπτονται ως σαθρές, ετοιμόρροπες, αβέβαιες. Ακόμα κι αν αυτή η αποκάλυψη δε γίνεται παραδεκτή, είναι τέτοια η φύση της που λειτουργεί σαν εσωτερικό τραύμα. Η επούλωση είναι πάντα διαδικασία μετασχηματιστική.
1 σχόλιο:
ενδιαφερον ταινια. θα την ψαξω. και τις 3 σε αυτη τη σελιδα δεν τις εχω δει.
Δημοσίευση σχολίου