Το να αντιδράς στα φαινόμενα που σε περιβάλλουν σύμφωνα με τις αξιώσεις που έχει η άλφα ή η δείνα κοινή γνώμη για αυτά, σύντομα από άτομο κι ελεύθερο ον υποβαθμίζεσαι σε μέλος ομάδας.
Στο Elle η Isabelle Huppert υποδύεται την κόρη ενός πρώην, καμιά 40αριά χρόνια πριν, στυγερόυ -σύμφωνα με τα ΜΜΕ- εγκληματία. Μάλιστα στις πράξεις του πατέρα της, την πήρε και λίγο η μπάλα, ρεπορτάζ είναι αυτό, κι αν δεν πετύχει μπλέκεσαι. Ωστόσο, η ίδια γνωρίζει πολύ καλά πως η μορφή του τέρατος εκτός από αποκρουστικά και αηδιαστικά συναισθήματα, συνοψίζει και χαρακτηριστικά γοητείας, έλξης, ηδονής. Και πιθανόν ακόμα κι άλλα. Όπως και κάθε μορφή. Καθώς οι μορφές παγιώνονται μόνο όταν παγιώνονται οι πεποιθήσεις μας για αυτές.
Με άλλα λόγια η ζωή είναι πιο απλή και πιο σύνθετη απ' ότι νομίζουμε, γιατί είναι απ' το είναι της που ξεχειλίζει και αδιαφορεί για όσα πιστεύουμε για αυτή. Και το είναι, είναι το απρόβλεπτο. Το ακαθόριστο. Κατά κάποιον τρόπο αυτό που προηγείται. Κι αφού προηγείται μας πιάνει πάντα προετοίμαστους, και δύναται να μας προκαλεί πρωτόγνωρα και τόσο αντιφατικά -μόνο στη θεωρία- συναισθήματα. Δεν υπάρχει αντίφαση στο συναίσθημα. Για αυτό έχω την αίσθηση πώς απ' την χαρά, την ευτυχία, την πληρότητα, τη λύπη -καθεμία σημαντική με την ιδιαιτερότητά της- περισσότερο σημαντικό είναι αυτό που μπορεί να προκαλέσει χαρά, λύπη, ευτυχία, πληρότητα κ.ο.κ. Τέρας δεν είναι το τέρας, τέρας είναι η ακινησία της μορφής.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου