Στη ζωή ο χρόνος είναι κάτι που μας δίνεται, ή έστω κάτι μέσα στο οποίο καλούμαστε να υπάρξουμε.
Ο κινηματογράφος, θα μπορούσα να πω, είναι το πως θα ήταν η ζωή αν τον χρόνο τον φτιάχναμε εμείς. Και μάλλον για αυτό έχει παρομοιαστεί πολλάκις με τον κόσμο των ονείρων.
Άρα κατά κάποιον τρόπο θα μπορούσαμε να παρομοιάσουμε τον κινηματογράφο, ως μια μηχανή που κατασκευάζει τον χρόνο. Και συνεπώς τον κόσμο. Στις ταινίες "καταγγελίας", όπως είναι και αυτή του Μουντζίου, όπως κι άλλες κι άλλες, κι άλλες, καθώς οι ταινίες καταγγελίας είναι πολλές, όλο και περισσότερες, και καθώς τις παρακολουθείς βρίσκεσαι απέναντι σ' ένα δίλλημα, πως να το πω, προκύπτει μια αμφιβολία -ίσως και καχυποψία- που δεν είναι λεπτομέρεια και συνοψίζεται στο παρακάτω ερώτημα:
Αυτή η ταινία κατασκευάζει έναν κόσμο που είναι μίζερος ή
αυτή η ταινία κατασκευάζει έναν μίζερο κόσμο;
[καθόλου ίδια αυτά τα 2]
Στην πρώτη περίπτωση έχουμε την κατασκευή ενός κόσμου, γιατί αυτό είναι ο κινηματογράφος, και κάθε κόσμος, ως κόσμος, ο φείλει να έχει τα χαρακτηριστικά του. Όποια κι αν είναι αυτά.
Στην δεύτερη περίπτωση, ο κινηματογράφος μοιάζει απλά να μιμείται ιδιότητες τις οποίες θα χρησιμοποιήσει για να εκμεταλλευτεί με τον έναν ή τον άλλο τρόπο.Κάτι -που στα μάτια μου- μοιάζει περισσότερο με τη ζωή και λιγότερο με κινηματογράφο.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου