The Assassination of Jesse James by the Coward Robert Ford

Σκηνοθεσία: Andrew Dominik
Παραγωγής: USA/ 2007
Διάρκεια: 160'

Πριν αναφερθώ στην ταινία θα 'θελά να μιλήσω λίγο για το voice over. Την αφήγηση δηλαδή πάνω στην ταινία και την λεκτική διάδοση νοημάτων, σκέψεων κλπ. Το voice over εμφανίστηκε ευρέως αλλά και καθιερώθηκε σε ταινίες noir του παρελθόντος. Και αυτό γιατί τα film noir από την φύση τους είναι βουτηγμένα στο λυκόφως της μυστηριακής τους θεματολογίας. Η voice over αφήγηση ήταν η αποκάλυψη βαρυσήμαντων στοιχείων πάνω στα επακόλουθα ή η αποσαφήνιση του γριφώδες finale! Αυτή η τεχνική έφερε αναταράξεις στον κόσμο του κινηματογράφου και αρχικά κέρδισε τον θεατή. Ήταν το βάρος της λογοτεχνικής του καλαισθησίας κυρίως αυτό που κέρδιζε και διαμόρφωνε τον θεατή, καθώς και το νεανικό της ιστορίας του. Τώρα, στον 21ο αιώνα το voice over θεωρείται κυρίως η αδυναμία του σεναρίου και της εικόνας να αφηγηθεί κινηματογραφικά τα τεκταινόμενα. Ενώ ακόμα μια κατηγορία που το βαραίνει είναι η επιτήδεια νουθέτηση του θεατή στα ακριβή πρότυπα του σεναριογράφου, κάτι που αναιρεί τον "κοινωνικό" ρόλο της τέχνης μεταξύ δημιουργού και κοινού. Πάνω κάτω τα ίδια ισχύουν και για τα εντυπωσιακά flash back. Θα ήθελα τώρα να ξεκαθαρίσω και την θέση μου σε όλα αυτά. Νομίζω πως όπως ήταν σφάλμα ο πρώιμος εντυπωσιασμός μας από αυτές τις τεχνικές στο παρελθόν, στο ίδιο σφάλμα υποτασσόμαστε με την ολοσχερώς αποκύρυξή τους. Ναι, το voice over και τα flash back μπορεί να έχουν δημαγωγικό χαρακτήρα, μπορεί να δηλώνουν την αδυναμία της εικόνας να κοινωνήσει τα νοήματα με τον λεπτό και έμμεσο κινηματογραφικό τρόπο, αλλά μπορεί να είναι και χρήσιμα, ως και εκστατικά μέσα, ανάλογα τις ανάγκες και την θεματολογία της κάθε ταινίας. Το καθένα από αυτά το καθορίζει η χρήση του. Θέλω να δώσω και ένα παράδειγμα από την πρόσφατη μου «αποξένωση». Όπου το finale περιέχοντας ένα ονειρικό, αποκαλυπτικό και αναμνησιακού ύφους flash back γοητεύει και διευρύνει τον κινηματογράφο. Χωρίς ίχνος υπόνοιας επιτήδευσης...

Σκοπός μου δεν ήταν να μακρηγορήσω αλλά μάλλον το έκανα. Ας μιλήσουμε για αυτή την επική ταινία που έφτιαξε ο Andrew Dominik. Ο τίτλος συνοψίζει την υπόθεση αυτής της κινηματογραφικής οντότητας. Αλλά μην περιμένετε να δείτε μια ταινία δράσης για την ζωή του θρυλικού Jesse James, γιατί τότε θα απογοητευθείτε! Η ταινία χαρακτηριστικά σημαδεύει ως αφετηρία της το τέλος δράσης της συμμορίας των αδερφών James. Και οριοθετεί ως σταθμό εκκίνησης ένα άλλο πιο (αυτό)περιγραφικό και συναισθηματικό σημείο. Τους ήρωες δεν περιγράφουν οι γεμάτες μπαρούτι κάνες τους αλλά τα βλέμματα, τα συναισθήματα που χαίρουν άψογης υποκριτικής έκφρασης από τους ερμηνευτές τους. Τόσο ο Brad Pitt στον ρόλο του Jesse, ο Casey Affleck σε αυτόν του Robert Ford αλλά και ο Sam Rockwell σε αυτόν του αδερφού του, είναι εντυπωσιακοί.

Ο Jesse ως φιγούρα της εποχής του περιέχει φωτιά και ύδωρ. Έχει την πλήρη αναγνώριση από την αστική τάξη την οποία συνήθιζε να ευεργετεί με μέρος των κλοπιμαίων αλλά και την ολοσχερή αποδοκιμασία από τους κρατικούς φορείς. Για αυτούς η ανεξέλεγκτη δράση του, αναιρούσε την φιλάρεσκη επιδίωξη τους να νιώθουν απόλυτα κυρίαρχοι της εξουσίας.

Ο Robert Ford όπως μαρτυρά ο τίτλος και όπως αφηγείται το finale κατακτά επάξια την θέση του δειλού. Ενός δειλού, μέσα στο πλήθος των ανθρώπων, που όμως το μοιραίο γεγονός τον έκανε αναγνωρίσιμο. Αν και όχι με την τόσο καλή έννοια! Μες στην εφηβική του ματιά δείχνει να κρύβει χιλιάδες συναισθήματα. Μια μικρή ηδονή που στιγμιαία λάμπει στο πρόσωπο του, καθώς θαρρείς πως είναι φυλακισμένη εκεί και καταδικασμένη στο να μη βρει ανταπόκριση. Ένας πολύ μυστηριακός χαρακτήρας που οι πράξεις του ξεδιπλώνουν την καλά κρυμμένη προσωπικότητα του. Δεν ήταν έρωτας αυτό, που όταν οι αδερφοί του ανακάλυψαν τoν έντυπο θησαυρό που κρατούσε για την συμμορία των James, τα έβαλε με Θεούς και Δαίμονες; Δεν ήταν η φιλοδοξία της διαδοχής, όταν κοιτούσε ξεγυμνώνοντας τον μυθικό James παρατηρώντας και την πιο μικρή λεπτομέρεια στην ζωή του; Δεν ήταν "κουφή" και αυτάρεσκη πίστη στην τρανότητα που κάποια μέρα θα αποκτήσει όταν σχεδίαζε το αύριο με μοναχικότητα ερημίτη; Δεν ήταν Δέος όταν το δάχτυλο είχε στη σκανδάλη και το αστραφτερό όπλο του σημάδευε το παραδομένο κορμί του Jesse; Όμως η αλήθεια αποκαλύπτεται για αυτόν στο τέλος.

Ο Jesse ήταν ήρωας. Ένας ήρωας αλλά και ένας άνθρωπος με τα σφάλματα όλων μας. Στην οθόνη του μυαλού του και στο βλέμμα του είχε την όψη του θνητού. Καχύποπτος για το προδιαγραφόμενο μέλλον, γνωστικός για το βάρος των πράξεων του αλλά και συνηδειτοποιημένος για την κάθε στιγμή. Άλλωστε από αυτή την βαθύτερη συνείδηση προέκυψε και η δολοφονία-αυτοκτονία του. Από την έλλειψη βούλησης σε ένα μέλλον όπου μόνη διέξοδο θα ήταν το φευγιό, από την παράδοση δυνάμεων αυτής της πληγωμένης μοναχικότητας που έκφραζε το έργο του…

Η αλήθεια όμως αποκαλύπτεται στο finale. Όπου η κυνηγημένη ζωή του Jesse μνημονεύεται σε έναν ένδοξο θάνατο. Μια αλησμόνητη φιγούρα, που με την δύναμη της μνήμης και της ανάμνησης όσων μένουν, κατακτά την αιωνιότητα! Για τον Robert όμως τα πράγματα είναι εξαιρετικά αλλιώτικα. Ο ένδοξος βίος που επιθυμούσε δεν είναι παρά ένας εφιάλτης. Κανείς δεν θυμάται τον Robert, αλλά κανείς δεν μπορεί να λησμονήσει τον James. Είναι η ιστορία που καλά φυλάει λευκές σελίδες για τα τέκνα της... Και για τον Robert πριν άδοξα θανατωθεί, του κράτησε το δοκίμιο των δειλών.

Μια μυθική ταινία, η σκηνοθεσία είναι παραπάνω από επιβλητική. Αποφασίζει περίτρανα να σταματήσει για λίγο τους δείκτες, και να εστιάσει πάνω στις ζωές και στα συναισθήματα. Οι ερμηνείες είναι αντάξιες της φήμης των καραμπινιέρων τους, και μια μαγική φωτογραφία κρατάει το εκστατικό εικαστικό αποτέλεσμα με κυρίαρχο στοιχείο με αυτό του μελαγχολικού φωτισμού. Οι δικές μου ενστάσεις πηγαίνουν στο απροκάλυπτο voice over. Όπου νιώθω τουλάχιστον στο ήμισυ των φορών που επιστρατεύθηκε, όσα μου διαβάζει ο αφηγητής να 'χει χρέος να μου τα δώσει ο σκηνοθέτης στην ταινία. Ενώ έντονες αντιθέσεις έχω να εκφράσω και για το τέλος. Όχι για την αψεγάδιαστη νοηματική του ροή, αλλά το νουθετικό του ύφος. Λέγοντας και διατυμπανίζοντας την δειλία του Robert, χωρίς να αφήνει χώρο και αέρα στον θεατή. Για μένα το finale βρίσκεται στον θίασο του παραλόγου και οι τίτλοι τέλους πέφτουν όταν σε έναν ψίθυρο περικλείεται η λέξη "δειλός".
Αλλά ναι, το να κρίνουμε με αυτό τον τρόπο είναι πολύ πιο εύκολο και αντικηνηματογραφικό απ' το να δημιουργούμε.
Βαθμολογία 7,5/10

Red Road

Σκηνοθεσία: Andrea Arnold
Παραγωγής: UK / Denmark/ 2006
Διάρκεια: 113'

Αυτή η Βρετανό-Δανέζικη συνύπαρξη με τα σκήπτρα παραδομένα στην ανερχόμενη Andrea Arnold έφερε στην επιφάνεια μια πιο νεανική έκφραση του Trierικού δόγματος. Δηλαδή κάμερα στο χέρι που σε αρκετά σημεία μεταδίδει την στιγμιαία ένταση με μορφή ταραχής στον θεατή. Ενώ προηγουμένως έχουν επιστρατευθεί "σφιχτά" υποκειμενικά κάδρα για να συνθέσουν τις συμπαγής προσωπογραφίες των ηρώων! Τέλος έντονη σκηνογραφία που αποπνέει μια extreme teenage ατμόσφαιρα, η οποία ίσως είναι και αδικαιολόγητη ως προς την έκταση της!

Η Andrea Arnold έχει φροντίσει να γράψει ένα συμπαγή σενάριο. Το οποίο χαρακτηρίζεται από την απουσία λόγου και από μια ανατροπή που θα κάνει ολοφάνερη την αλήθεια του κειμένου μόνο στο τέλος, στην τελευταία κρίσιμη σκηνή. Βρισκόμαστε σε μια ελαφρών ηθών συνοικία της Σκωτίας. Η ηρωίδα μας είναι μια μισθωμένη αστυνομικίνα με "χρέος", μυστικά να παρακολουθεί την πόλη, για λόγους ονομαζόμενους ως λόγους ασφαλείας. Η συνοικία παρουσιάζεται επιμελώς ως ένα περιθωριακό στέγασμα αμφιβόλου ηθικής ανθρώπων, τόσο περιθωριακό ώστε να έχει νόημα η παρακολούθηση τους! Έτσι βουβά μαζί με την ηρωίδα βρισκόμαστε πίσω από μια σειρά monitor να παρακολουθούμε σχεδόν ηδονοβλεπτικά τις κινήσεις των ανθρώπων.

Η ηρωίδα μας είναι μια σκοτεινή φυσιογνωμία. Που πριν αποκαλυφθεί το τέλος φαίνεται να περιέχει το ειρωνικό σχόλιο της Andrea προς το αστυνομικό σώμα. Σχετικά με την ολοένα καλπάζουσα καταπάτηση των "δημοκρατικών" μας δικαιωμάτων, με πρόφαση λόγους υψίστης ασφαλείας. Και το θέμα είναι τόσο απτό, με την προοπτική να αγγίξει τους πάντες και να τους αποπλανήσει προς την "προφανή" τροχιά. Τον προβληματισμό που πηγάζει από την ολοένα μεγαλύτερη δύναμη της αστυνομίας και του κράτους πάνω μας. Όμως όχι, η ταινία δεν οδεύει προς τα εκεί!

Η ταινία ακολουθεί το βλέμμα της πρωταγωνίστριας Kate Dickie πίσω από τα monitor. Η Kate κάνει μια βουβή μα πολύ δυνατή ερμηνεία. Εξ' αρχής το βλέμμα της δείχνει να στερείται του επαγγελματισμού που θα επέβαλλε μια τέτοια δουλειά. Δείχνει να ταΐζει την κενή ψυχή της(όπως έχει σκοπίμως παρουσιαστεί) με τις ζωές καθημερινών ανθρώπων. Σε αυτή την διαδικασία της άπραγης παρακολούθησης ένας χοντρός σκύλος κλέβει το ενδιαφέρον της καθημερινά, ενώ την βλέπουμε να αλλάζει έκφραση κατά την διάρκεια μιας εξωπραγματικής σεξουαλικής πράξης επί δημοσία οδού. Πλέον έχουμε καταλάβει, πως αυτή η γυναίκα δεν είναι ο φρουρός της ασφάλειας μας. Αλλά μια αδύναμη προσωπικότητα που από αυτή την δουλειά βρίσκει νόημα στην ταλαιπωρημένη και άδεια ζωή της. Αυτό γίνεται ξεκάθαρο πλέον, όταν το βλέμμα της καρφώνεται σε αυτόν που για προσωπικούς λόγους της έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον, ενώ λίγα μέτρα πιο πέρα ένα κορίτσι μαχαιρωμένο άδικα χάνει την ζωή του. Την ζωή που καμία κάμερα δεν μπορεί να ασφαλίσει, αλλά ούτε καν να καταγράψει τον ένοχο. Η Andrea Arnold με την σιωπηρή και αργή σκηνοθεσία της καταφέρνει να χτίσει μια πολύ δυνατή ατμόσφαιρα θρίλερ. Απ' την οποία κατά τη γνώμη μου το μεγαλύτερο κέρδος είναι πως πιάνουμε τον εαυτό μας, έντρομο, να ταυτίζεται με αυτό το αδιάκριτο βλέμμα της ηρωίδας.

Όπως προανέφερα η ζωή της πρωταγωνίστριας μοιάζει με μια κενή και ανασφαλή ζωής δίχως νόημα ύπαρξης. Καθώς την βλέπουμε κολλημένη πίσω από τα monitor αλλά και στην πραγματική της ζωή να παρακολουθεί αυτά που της αποκαλύπτει η επαγγελματική. Οι σχέσεις της με τους ανθρώπους είναι σχεδόν ανύπαρκτες. Η μόνη αναφορά που γίνεται σε αυτές είναι ο σεξουαλικός σύντροφός της. Μια σχέση που τους αποτυπώνει σαν ψυχρά σεξουαλικά αντικείμενα ανήμπορα ακόμα να βιώσουν ηδονή. Ενώ και στις λιγοστές φορές που η Kate χρειάζεται να αναπτύξει τις κοινωνικές της σχέσης δείχνει να μην μπορεί να απαλλαγεί από το ψυχρό ύφος του αστυνομικού. Όμως μετά τα μισά της ταινίας θα αρχίσουμε να ψιλιαζόμαστε πως η ζωή της Kate δεν είναι τόσο κενή. Στην πραγματικότητα πρόκειται για μια ρημαγμένη ζωή όπως μαρτυράει η κουβέντα με τον πατέρα της(αν θυμάμαι καλά) Alfred.

Και η εμμονή της στο να παρακολουθεί τον σχεδόν αρχέγονο Tony Curran, τόσο εντός επαγγέλματος όσο και εκτός, δεν είναι η περιέργεια της άλλα κάποιοι ανοιχτοί λογαριασμοί απ' το παρελθόν. Όπου στο τέλος η δημιουργός θα μας χαρακτηρίσει τον Tony ως φονιά της οικογένειας της, ως φονιά συζύγου και γιου. Και η αλλοπρόσαλλη συμπεριφορά της δικαιολογείται από τον πόθο της για εκδίκηση. Έτσι μέσα από ένα σατανικό σχέδιο, και μάλλον τραβηγμένο σεναριακά σχεδιασμό ως προς το μινιμαλιστικό της ταινίας, θα προσπαθήσει να ενοχοποιήσει τον Tony για τον βιασμό της. Έναν βιασμό που δεν έγινε ποτέ! Ωστόσο καταλαβαίνει πως η λύτρωση δεν περιέχεται σε καμιά αντιδραστική συμπεριφορά. Αυτή είναι μάλλον το περιεχόμενο της γνώσης της αλήθειας, της ανθρώπινης αλήθειας, όπως μαρτυράει και το χαμόγελο της στην τελευταία των σκηνών.

Αυτή η ανατροπή ξαφνιάζει τον θεατή. Είναι μάλλον μια απροσδόκητη εκδοχή που κανείς δεν μπορεί να φανταστεί, όμως είναι σαφή πως στερείται πληροφοριών και επιχειρημάτων. Από την άλλη όμως, τα σφιχτά πορτραίτα, η δύναμη της αφήγησης, οι άρτιες υποκριτικά ερμηνείες, η έντονη σκηνογραφία και το αργό mood φτιάχνουν μια πολύ ολοκληρωμένη ταινία άξια προς θέαση. Σε μια μάλλον πιο σύγχρονη αλλά και επιπόλαια έκφραση του Trierικού δόγματος.
Βαθμολογία 7,5/10

Izgnanie

Σκηνοθεσία: Andrei Zvyagintsev
Παραγωγής: Russia/ 2007
Διάρκεια: 150'

Μετά την αριστουργηματική Επιστροφή, ο Andrei Zvyagintsev επιστρέφει με αυτή την σπαραχτική και αριστοτεχνική Αποξένωση!

Ο άνθρωπός απομακρυσμένος από τις ρίζες του. Απομακρυσμένος από την φύση του, την ίδια την Φύση! Και οι καιροί που έχουν χαρακτηριστικά αλλάξει υπό το βάρος της προόδου και της εξέλιξης. Μιας οπισθοδρομικής εξέλιξης που ολότελα μας κατευθύνει στην εκμηδένιση της ανθρώπινης οντότητας! Και μας δένει στους τσιμεντένιους ρυθμούς των εκάστοτε πόλεων. Παγώνοντας καρδιά και ψυχή, περιθωριοποιώντας το ίδιο το άτομο σε μια νοσηρά εγωκεντρική ατομικότητα. Μια ατομικότητα που μας αποξενώνει από οτιδήποτε γύρω μας, από ανθρώπους που δεσμά αγάπης μας είχαν ενώσει. Μα κυριότερα μας αποξενώνει από τον ίδιο μας τον εαυτό, και οι μέρες μας είναι μια τυφλή περιπλάνηση που τίποτα δεν μας κάνει αίσθηση, που όλα άνευρα και άχρωμα προσπερνιούνται χωρίς σταγόνα ανθρώπινης κρίσης και σκέψης. Αφού εμείς κατευθυνόμαστε με άλλους κώδικες στο μέλλον.

Και αυτή η αποξένωση, η καθημερινή αποξένωση αποκτά γιγάντιες διαστάσεις στο μουντό σύμπαν του Andrei Zvyagintsev. Σε ένα σύμπαν που η λεκτική ύπαρξη είναι αισθητά περιορισμένη και η εμφάνιση της είναι ολότελα υπαινικτική αλλά και συμβολική. Σε ένα σύμπαν όπου το αρχικό σπίτι του Ανθρώπου, η Φύση, μελαγχολική αποτυπώνεται σε εξαίσια κάδρα παρατημένη και αποξενωμένη από τον προκάτοχο και Κύριο της. Σε ένα σύμπαν όπου ο άνθρωπος αποξενωμένος αποτυπώνεται απ' οτιδήποτε και φρουρημένος στην δική του ατομικότητα. Πόσο άλλαξε μακριά από την μητέρα Φύση; Πως φρουρήθηκε στους γοργούς, κενούς και ανταγωνιστικούς ρυθμούς της πόλης.

Τα πρόσωπα:

Ο Alex τον οποίον υποδύεται ο εκπληκτικός Konstantin Lavronenko. Τον παρακολουθούμε κυρίως αφού εγκαταστάθηκε στην ύπαιθρο με την οικογένεια του. Το κορμί του είναι εκεί, αλλά αυτός δεν βρίσκεται εκεί. Για την ακρίβεια δεν βρίσκεται πουθενά. Είναι ένας άνθρωπος διαρκώς σκυθρωπός και δυστυχής, με την αδυναμία να επικοινωνήσει με τον περιβάλλον χώρο, με τους περιβάλλον ανθρώπους. Κάτι που αποτυπώνεται στην ματιά του. Όπου το βλέμμα του αδυνατεί να αγγίξει τα μάτια οποιουδήποτε άλλου προσώπου. Μα η νόσος έχει φτάσει στο ύστατο σημείο, η αδυναμία του έχει γίνει έλλειψη οποιασδήποτε βούλησης για επικοινωνία. Ο μόνος άνθρωπος με τον οποίο η επικοινωνία έχει νόημα είναι ο αδελφός του ο Mark. Και οι δυο κυμαίνονται στα όρια του υποκόσμου. Το έχει υπογραμμίσει ήδη η γυναίκα του Alex, η Βέρα. Τα πιστόλια, οι σφαίρες και οι λέξεις που αιωρούνται στην μυστηριακή αυτή ατμόσφαιρα το τεκμηριώνουν. Μα πιο μεγαλύτερο επιχείρημα από τον τρόπο σκέψης τους; Άνθρωποι που στις αποφάσεις τους στιγματίζουν την έλλειψη οποιουδήποτε ηθικού, ανθρωποκεντρικού κριτηρίου. Ίσως και οι κουβέντες τους περιέχουν το διακριτικό ειρωνικό σχόλιο του Andrei Zvyagintsev. Ο Alex έχει μετατραπεί σε ένα άβουλο ον, και οι πράξεις του θα τιμωρηθούν. Αφού το τραγικό γεγονός ξεπαγώσει την συνείδηση του, το πλήγμα θα 'ναι καίριο στην μέχρι πρότινος πέτρινη καρδιά του.

Ο Mark, και αυτός άλλο ένα ηχηρό παράδειγμα αποξένωσης. Κινείται περιθωριακά σε όλο του το ρόλο. Ο εγωκεντρισμός ξεχειλίζει από παντού. Άλλος ένας άντρας που αποξενώθηκε υπό την δύναμη της πόλης. Αυτό μαρτυράει και η δική του αφανής οικογενειακή ιστορία, ενώ χαρακτηριστική και η στιγμή στο τραίνο που ούτε καν χαιρετάει τον δεκάχρονο ανιψιό του φεύγοντας επιδεικτικά επιταχύνοντας το αυτοκίνητο του.

Η Vera, είναι η γυναίκα! Η γυναίκα και μητέρα που "λεπτά" υποδύεται η Maria Bonnevie. Το αγγελικό της πρόσωπο, σε μια ταινία που εξ' ορισμού τα κλισέ είναι άγνωστη λέξη, ορίζει την θέση της σε αυτό το Θείο δράμα. Είναι το πρόσωπο που κινεί το δράμα. Με ένα ψέμα στις ψεύτικες συνθήκες του κόσμου, καταδυκνείοντας ολοφάνερα την αλήθεια και ό,τι ουσιώδες στο μεθυστικό finale που με flashback ξεγυμνώνει ο δημιουργός. Ενώ είναι το πρόσωπο που προειδοποιεί και πληροφορεί τον θεατή. "Είμαστε δυο ξένοι πια" έχει πει, και ξέρει πως αυτό κάνει ξένο και ότι έχουν μαζί. Όλα στοιβαγμένα σε δυο αποξενωμένες ζωές, όπου η οικογένεια είναι ξένη, το σπίτι τους είναι ξένο, τα συναισθήματα είναι ξένα, ξένος ακόμα και ο καρπός που κυοφορεί. Η ίδια είναι αδύναμη να αποτρέψει το μοιραίο. Αυτή την εφιαλτική πορεία προς την αποξένωση. Και θα εγκαταλείψει πρόωρα αυτόν τον κόσμο που δεν είναι όπως φαντάστηκε, που δεν είναι όπως ο Δημιουργός οραματίστηκε. Η Βέρα είναι το πρόσωπο που μεταδίδει τους πλέον θρησκευτικούς συμβολισμούς του Andrei Zvyagintsev.

Τα παιδιά και κυρίως ο Kir που παρακολουθούμε. Είναι η ελπίδα. Η ελπίδα πως αν αφήσουμε να γνωρίσουμε τον εαυτό μας όλα μπορούν να ξαναχτιστούν. Τον παρακολουθούμε "οικονομικά" όμως η διαφορά της συμπεριφοράς του με την επίσκεψη στην ύπαιθρο είναι παραπάνω από ορατή. Τα παιδιά δεν έχουν λοξοδρομήσει τόσο όσο οι ενήλικες. Ο χρόνος κινεί ανάλογα αυτή την μυστήρια λοξοδρόμηση. Και δεν είναι τυχαίο που παρακολουθούμε τον Kir, ως ένα ευαίσθητο παιδί, έναν αληθινό άνθρωπο καθώς βρίσκεται στα χωρικά όρια της μάνας Φύσης! Ενώ αντίθετα στο μοναδικό του πλάνο στην πόλη τον βλέπουμε σε ένα δαιμόνιο και αδικαιολόγητο σχεδόν ξέσπασμα. Μια επίθεση στον θείο Ρόμπερτ. Ένα ξέσπασμα ποτισμένο από το φθονερό σύμπαν της πόλης!

Ο ιατρός. Ο ιατρός είναι και ο διεκπαιρεωτής αυτού του θείου δράματος. Μυστικός, πολλές φορές ως και απρόσωπος είναι αυτός που θα προσανατολίσει τον θεατή στην αλήθεια και συναρμολογεί τις αιωρούμενες πληροφορίες σε αυτού του μυστηριακού κόσμου της ταινίας Θα δώσει την αληθινή μορφή στην Vera, μορφή αγγέλου. Θα βαρύνει τον Alex με την ολοσχερώς καχύποπτη ματιά του θεατή, και θα στρέψει τον μύθο προς την λύτρωση.

Τέλος οι άνθρωποι της υπαίθρου. Ίσως ο θεατής σε αυτούς θα περίμενε μια πιο ξεκάθαρη αναφορά. Θα περίμενε να δει πάνω τους καθάριο τον αντίκτυπο της φύσης. Αλλά ο σκηνοθέτης δεν το κάνει. Θα τους αποτυπώσει σαν ευδιάθετους και ανοιχτούς ανθρώπους μεν, αλλά χωρίς να δώσει κάποια ιδιαίτερη σημαντικότητα στην ύπαρξη τους. Ο ρόλος τους κυρίως απαλύνει την πλημμυρισμένοι από συναισθήματα ψυχή του θεατή. Ίσως επειδή ο Andrei Zvyagintsev θέλει να παγιδεύσει το διψασμένο μάτι του θεατή αποκλειστικά στην εξέλιξη της ιστορίας.

Και σε όλα αυτά η μελαγχολική φύση. Αποξενωμένη εντελώς, δρα με ολότελη ανεξαρτησία και μοναχικότητα στην ταινία. Ίσως ο διψασμένος θεατής για το story αποπροσανατολιστεί μ την ύπαρξη της, αλλά αν δε μπει μέσα της νομίζω πως κινδυνεύει να δει άλλη ταινία! Τα πλάνα της είναι αισθητικά τέλεια, νομίζω πως άγγιξαν ως και τα αντίστοιχα του Sokurov στο "Μητέρα και γιος".

Έτσι αυτό το 150λεπτο του Andrei Zvyagintsev μας μυεί ευλαβικά σε αυτήν την αποξένωση που παντού γύρω μας παρατηρούμε. Μα κύρια μες στον εαυτό μας. Κρούει κώδωνες και καμπάνες επισημαίνοντας την έσχατη πορεία, αλλά το αισιόδοξο τέλος προτρέπει σε καλύτερες μέρες. Η ταινία σε κάποια σημεία δείχνει να μην αναπνέει όσον αφορά την ροή της. Καθώς ο θεατής εύκολα αποπροσανατολίζεται από το δύσκολο της ερμηνείας της. Όμως φθάνοντας στο finale η λύτρωση είναι κατάκορφη. Μια ταινία που σκέφτεσαι για μέρες. Χαράζεται στην σκέψη σου, που σαν μαγιά φουσκώνει τα αισθαντικά σου ερεθίσματα και ικανή να χαραχτεί ακόμα ανεξίτηλα στην μνήμη. Στα συν η ψυχοπλακωτική μουσική που δημιουργεί υπέροχη ατμόσφαιρα!
Βαθμολογία 9/10


Πολύ ωραία τα είπαν και οι φίλοι Αχιλλέας
και Γιώργος

Triplettes de Belleville, Les

Σκηνοθεσία: Sylvain Chomet
Παραγωγής: France / Belgium / Canada / UK / 2003
Διάρκεια: 80'

Το Τρίο Της Μπελβίλ είναι το ακριβή παράδειγμα πως τίποτα δεν είναι απόλυτο. Αν και το animation έχει στερεοτυπικά παντρευτεί ως κοινό την σχολική ηλικία, αυτό δεν είναι παρά μια ενήλικη ταινία. Γιατί τελικά ετικέτες και ταμπέλες καταρρέουν, και αυτό που μένει είναι η βαθύτερη ουσία των πραγμάτων που δεν ερμηνεύεται από κανόνες. Τουλάχιστον απόλυτης φύσης.

Το Τρίο Της Μπέλβιλ είναι ένα σχεδόν βουβό, όσον αφορά τον λόγο των ηρώων του. Όμως την θέση της διαλεκτικής μετάδοσης των μηνυμάτων παίρνει η εικόνα. Και για την ακρίβεια αυτό το σουρεαλιστικό και χαοτικό σκίτσο που υπονομεύει όσα τα στόματα των ηρώων δεν έχει νόημα να εκφράσουν. Αυτό το σκίτσο λοιπόν μοιάζει σαν να ξεπήδησε από τον πιο αλλόκοτο και σουρεαλιστικό πίνακα ζωγραφικής, και με την κίνηση της ψηφιακής τεχνολογίας να έγινε animation! Έτσι με πολύ φαντασία και δημιουργικότητα οδηγεί τον θεατή σε ένα εξωφρενικό 80λεπτο που σε άλλες περιπτώσεις θα μπορούσε να φανεί ως και αδιάφορο.

Όμως το σκίτσο δεν περιορίζεται σε αυτή την εικαστική του επιτυχία! Αν ήταν έτσι δεν θα μιλούσαμε καν για ταινία. Αλλά κρύβει την δύναμη του στην ετοιμόλογη αφηγηματική του σχολαστικότητα Αρχικά θα απομυθοποιήσει την ρομαντική πλευρά της πόλης του φωτός, όπως έχει αποτυπωθεί στο μυαλό όλων το Παρίσι. Παραθέτοντας σε αντάλλαγμα μια πιο καθημερινή και ρεαλιστική άποψη. Με σπίτια ετοιμόρροπα, δρόμους άναρχους και χαοτικούς, σε μια πιο αληθινή εικόνα της ίδιας της κοινωνίας. Μιας κοινωνίας με ετοιμόρροπες αξίες και αρχές, που δείχνει να στηρίζεται στο τίποτα. Σε ένα τίποτα τόσο κενό, τόσο άδειο που όλο και περισσότερο μας αποπέμπει στην διαφθορά και την ανηθικότητα.

Όμως το σκίτσο δεν περιορίζεται ούτε σε αυτή την περιγραφική του δεινότητα. Είναι ταυτόχρονα και εξαίσια χαρακτηρογραφικό. Βάζοντας στο περίγραμμα των ηρώων όλα εκείνα τα στοιχεία, όλες εκείνες τις πληροφορίες για το ποιόν των ηρώων του! Από την μπασμένη μυωπική γιαγιά, που δε βλέπει τίποτα εκτός απ' το να κακομάθει τον γιο-εγγονό της(δεν είναι ξεκάθαρο αυτό), στον χοντρομπαλά σπιτικό σκύλο που συνεχώς σκέφτεται την ώρα του φαγητού και το σπαστικό γάβγισμα σε ότι θορυβώδες, τον άνευρο πρωταθλητή ποδηλασίας με τα γιγάντια πόδια δυσανάλογα με τον λεπτό κορμό του, τον λυγερό γαλίφη σερβιτόρο, τους τετραγωνισμένους υποχθόνιους μαφιόζους και την καλλιτεχνική παραξενιά του μουσικού τρίου της Μπέλβιλ. Όλα αυτά αποπνέονται από την αιχμηρή πέννα του Sylvain Chomet η οποία αποκτά τρομερά ειρωνικό σχόλιο για τον περίγυρο της κοινωνίας.

Η υπόθεση κατά τ' άλλα είναι μια απλή υπόθεση. Μια μητέρα-γιαγιά που κακομαθαίνει τον γιο της. Τον κάνει πρωταθλητή ποδηλάτου, καθώς έχει παρακολουθήσει κρυφά τις ημερολογιακές του επιθυμίες. Έτσι πηγαίνουν αυτή και ο σκύλος, που από παλιά του 'χει χαρίσει, ως υποστηρικτές, στον Γαλλικό ποδηλατικό γύρο που μετέχει ο μονάκριβος γιος της. Εκεί ο τελευταίος πέφτει θύμα των αρχιμαφιόζων της πόλης. Οι οποίοι διοργανώνουν μαύρα στοιχήματα με πρωταγωνιστές κάποιους ποδηλάτες. Ο δρόμος της γιαγιάς και του σκύλου για να εντοπίσει τα ίχνη του γιου της, τους φέρνουν στα ίχνη ενός σπουδαίου καλλιτεχνικού τρίου. Των τριών ιδιόρρυθμων ηλικιωμένων μουσικών του Μπέλβιλ. Τελικά μετά από σπαραχτικές στιγμές γέλιου όλοι μαζί οδηγούνται στο να απελευθερώσουν τον γιο. Και μας κατευθύνουν στο πλέον ξεκαρδιστικό finale. Όπου ασκείται ειρωνεία δυτής φύσης. Τόσο προς τις γκανγκστερικές ταινίες απομυθοποιώντας την δύναμη των όπλων, όσο και προς τις ρομαντικές αλλά και τις συνήθης animate ταινίες καθώς ο Sylvain Chomet εξαναγκαστικά μας οδηγεί σε ένα ευτυχής τέλος! Τα πάντα θα γίνουν, δεν έχει νόημα το πως, αρκεί το τέλος να είναι happy!

Όπως γίνεται αντιληπτό η σεναριακή υπόθεση της ταινίας είναι απλά το αίτιο. Το αίτιο για να μπορέσει η γλαφυρότητα του σκίτσου να ασκήσει την έντονη κριτική του. Την έντονη κριτική που εξιστορεί με αφηγηματική ακρίβεια στο διεφθαρμένο σύστημα τον πόλεων. Όπου τονίζεται πως η δύναμη βρίσκεται στα κεφάλαια που συσσωρεύονται σε ανήθικους και πανούργους ανθρώπους, οι οποίοι έχουν όχι μόνο την δύναμη αλλά και την άνεση να δρουν ανεξέλεγκτα. Επισημαίνει τον άσχημο τρόπο διαπαιδαγώγησης , όπου κακοί γονείς κάνουν τα παιδιά τους χειρότερα μη προετοιμάζοντας τα ως πολίτες της κοινωνίας. Ενώ περνάει και σε πάμπολλες χαρακτηρογραφικές αλλά και περιγραφικές αιχμηρές αναφορές με κάθε σουρεαλιστική μολυβιά που διαχύνεται σε κάθε κάδρο της ταινίας!
Αυτά...Στα συν και η εξαιρετική μουσική, τζαζ ρυθμών!
Βαθμολογία 8/10

Nuovo cinema Paradiso

Σκηνοθεσία: Giuseppe Tornatore
Παραγωγής: Italy / France/ 1988
Διάρκεια: 123'

Η απόλυτη ικανοποίηση ενός σινεφίλ. Ο Giuseppe εδώ υπερέβαλλε εαυτόν, μια ταινία στημένη μεν, αλλά με τέτοιο τρόπο που νιώθεις το κορμί σου πιάνο παραδομένο στα χέρια του πιο καλού σολίστα! Κάθε πλήκτρο σαν να βρίσκεται εκεί, για να απελευθερώσει συναίσθημα, που καλά κρυβόταν στην αφθαρσία! Και τα πλήκτρα χτυπούν ξανά και ξανά! Και όλα μαζί να οδηγήσουν στην απόλυτη αισθαντική εμπειρία, και όλα αυτά τόσο κοντά στις αρετές, τα πάθη αλλά και τις αδυναμίες του γνήσιου σινεφίλ θεατή!

Το επίκεντρο: ο άνθρωπος! Το μέρος: ο κινηματογράφος του χωριού, ένας παράδεισος για κάθε ανθρώπινη θέληση. Το όνομα του, με πολυσήμαντη ερμηνεία ως μια πτυχή απεικονίζει πως χαράχτηκε στις καρδιές των ανθρώπων. Εκεί καθένας έχει την δική του θέση. Εκεί υπάρχουν χιλιάδες διαφορετικότητες. Μορφωμένοι και αγράμματοι, ευτυχισμένοι και πονεμένοι, εκεί υπάρχουν φτωχοί και πλούσιοι, υπάρχουν άνθρωποι με διάφορες πολιτικές ιδεολογίες, υπάρχουν θρήσκοι, θρησκόληπτοι και οι άλλοι που δεν πιστεύουν και τόσο, υπάρχουν τρελοί, υπάρχουν πρόστυχα βλέμματα που χτενίζουν τον αέρα διψώντας για ανταπόκριση εκεί. Αλλά τι νόημα έχουν όλα αυτά; Όλοι ψάχνουν έναν χώρο να κάνουν καλύτερη την ζωή τους, να απαλύνει ο καθένας τις πληγές από το καθημερινό μαρτύριο της ζωής. Και εκεί η τέχνη παρέχει την ίαση για όλους. Ζωγραφίζει αληθινά χαμόγελα, τα μυαλά, τα κορμιά και οι ψυχές ταξιδεύουν καθώς οι μπομπίνες γυρνάνε. Άλλωστε ποια τέχνη είναι περισσότερο κτήμα του λαού, από αυτή του κινηματογράφου; Μέσα σε όλους αυτούς υπάρχει και ένα παιδάκι, ο Toto ο συμπαθής ηρωάς μας. Ένας ορφανός από πατέρα πιτσιρίκος, και μια μητέρα με σπαραγμένη καρδιά. Ο κόσμος για αυτόν είναι διαφορετικός. Και εμείς τον βλέπουμε μέσα από τα παιδικά του μάτια! Ένας έρωτας , αυτός με τον κινηματογράφο γεννιέται! Και έτσι ο ενθουσιασμός του τον φέρνει μπροστά στον αγαθό Alfredo, τον υπεύθυνο των κινηματογραφικών προβολών. Η σχέση τους περνάει περιπέτειες , αλλά οι δυο τους αποκτούν έναν ιδιαίτερο κώδικά τιμής. Και μέσα στους διαλόγους του, ο Tornatore στοιβάζει το νόημα της ζωής! Και απλόχερα μας το χαρίζει ταξιδεύοντας μας σε άλλους ουρανούς, σε άλλες εποχές. Ο πιτσιρίκος μεγαλώνει, ερωτεύεται όμως κάποια στιγμή καταλαβαίνει πως το χωριό είναι πολύ μικρό για αυτόν. Πρώτος απ' όλους το καταλαβαίνει ο μέντοράς του Alfredo. Και με κατάθεση ψυχής, του απαγορεύει να ξαναγυρίσει στον τόπο που μεγάλωσε. Και ας ξέρει πως πρώτος θα πονέσει αυτός για αυτό. Η ώρα του θανάτου του τελευταίου έρχεται. Και έτσι ο Toto για πρώτη φορά θα γυρίσει μετά από δεκάδες χρόνια. Εκεί θα διαπιστώσει πως τα πράγματα έχουν αλλάξει πλήρως, όμως στον χώρο της καρδιάς όλα κατέχουν μια ξεχωριστή θέση. Μια θέση που και ο πιο μακρύς χρόνος δεν μπορεί να σβήσει! Γιατί είναι ο άνθρωπος αυτός που μένει τελικά!

Ο Giuseppe Tornatore σε αυτή την ταινία έκανε το film για το οποίο όλοι διψούσαμε. Μια ταινία που εξυψώνει τον άνθρωπο. Παραμερίζει οποιαδήποτε ιδεολογία, θρησκευτική, πολιτική, στις οποίες και φέρεται με αλαζονεία. Γιατί πάνω απ' όλα τελικά είναι ο άνθρωπος και αυτά τα μαργαριτάρια που μέσα του κουβαλάει... Και για να το κάνει αυτό , μας μεταφέρει μες στην αίθουσα του κινηματογράφου, μιλώντας μας μέσα από κλασσικές στιγμές του, και τον αντίκτυπό τους από ανθρώπους αληθινές καρικατούρες της καθημερινότητας. Η κοινωνία γερνάει, και μαζί της ο κινηματογράφος, και αυτό το πέρασμα στον χρόνο το δίνει με τεράστια ακρίβεια! Υπάρχει κάτι όμως που δεν αλλάζει. Και αυτό είναι ότι γνήσιο διαφυλάττει η ανθρώπινη ψυχή. Και αυτή με την σφραγίδα της θέλησης μένει άθιχτη στον χρόνο στην πλέον ρομαντική δήλωση!

Η ταινία χρωστάει την τεράστια επιτυχία της στη σκηνοθεσία της! Με ένα σωρό φτιαχτά πλάνα, και αρκετές ωραιοποιημένες εκτελέσεις καταφέρνει να λογίζεται ως ένα αριστούργημα. Και σε αυτό ακρογωνιαίος λίθος είναι ο τρόπος που τα πάντα αποτυπώνονται. Όλες οι σκηνές χωρούν σε πλάνα όπου οπτικοποιείται ακέραιο το συναίσθημα. Και χωρίς να το εκβιάζει, με άνεση το κερδίζει! Γιατί η ταινία έχει όλο το πάθος του δημιουργού, γιατί το μοντάζ είναι εκπληκτικό και κόβει και ράβει την ήδη πολύ υψηλού επιπέδου σεναριακή πλοκή, γιατί όλοι οι ηθοποιοί υπερβάλλουν εαυτόν. Στα συν και η πολύ καλή μουσική επιμέλεια!
This is masterpiece Βαθμολογία 10/10(Καιρό είχα να δω μια ταινία που να βασίζεται σε μια τόσο κινηματογραφική απλότητα, με τεράστιους συναισθηματισμούς, και να με κερδίζει!)

Κινηματογράφος Πετρούπολης

Κάπως μεταχρονολογημένα πήρα είδηση την κινηματογραφική δραστηριότητα της πόλης μου για φέτος! Και φέτος έχουν, αλλά και θα προβληθούν πολύ ωραίες ταινίες στα πλαίσια του χειμερινού προγράμματος! Σας παραθέτω παρακάτω μέρος του Δελτίου Τύπου της κινηματογραφικής ομάδας της περιοχής:

Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης, για μια ακόμη χρονιά, πιστή στο ραντεβού της με τους δημότες της πόλης, έχει οργανώσει και θα προβάλλει μια σειρά ταινιών, με σκοπό την ψυχαγωγία, τον προβληματισμό αλλά και την ανάδειξη σημαντικών σταθμών της ιστορίας του κινηματογράφου.
Έτσι λοιπόν, οι κάτοικοι της Πετρούπολης, μπορούν να απολαύσουν σπουδαίες ταινίες της φετινής χρονιάς, που προκάλεσαν συζητήσεις, έφεραν το κοινό στις αίθουσες και απέσπασαν βραβεία σε μεγάλα φεστιβάλ, από την Ευρώπη και την Αμερική. Ταινίες πολιτικού, κοινωνικού, αισθηματικού περιεχομένου, ταινίες δράσης και περιπέτειες.
Και οι μικροί μας φίλοι, όμως, μπορούν να διασκεδάσουν με παιδικές ταινίες, που θα προβάλλονται τα πρωινά της Κυριακής. Για μια ακόμη φορά, οι βραβευμένες ταινίες μικρού μήκους του Φεστιβάλ της Δράμας, θα έρθουν στην Πετρούπολη, σε ένα διήμερο γιορτής, με καλεσμένους του δημιουργούς τους.
Τέλος, η Κινηματογραφική Λέσχη, εισάγοντας την «Ημέρα της Λέσχης», θα διοργανώσει φέτος μια σειρά έξι προβολών, ταινιών που σημάδεψαν τον παγκόσμιο κινηματογράφο διαχρονικά, με ομιλητές, που θα εμβαθύνουν, με τις γνώσεις και την πείρα τους, στα θέματα και τις εποχές, που πραγματεύονται οι ταινίες.


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 30/11, ΣΑΒΒΑΤΟ 1/12, ΚΥΡΙΑΚΗ 2/12
HALF NELSON
Κοινωνική 2006 (Έγχρ.) Διάρκεια: 106'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7/12, ΣΑΒΒΑΤΟ 8/12, ΚΥΡΙΑΚΗ 9/12
ΜΠΟΡΕΙ ΚΑΙ ΝΑ ΠΟΝΕΣΕΙ ΛΙΓΟ / SICKO
Ντοκιμαντέρ 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 116'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/12, ΣΑΒΒΑΤΟ 29/12, ΚΥΡΙΑΚΗ 30/12
EL GRECO Εποχής 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 119'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 4/1, ΣΑΒΒΑΤΟ 5/1, ΚΥΡΙΑΚΗ 6/1
Η ΕΠΙΣΚΕΨΗ ΤΗΣ ΜΠΑΝΤΑΣ / THE BAND' S VISIT
Σινεφίλ 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 85'

ΤΕΤΑΡΤΗ 9/1
20.00
Ημέρα Λέσχης
Προβολή ταινίας και συζήτηση (είσοδος ελεύθερη)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 11/1, ΣΑΒΒΑΤΟ 12/1, ΚΥΡΙΑΚΗ 13/1
4 MONTHS, 3 WEEKS AND 2 DAYS / 4 ΜΗΝΕΣ, 3 ΕΒΔΟΜΑΔΕΣ ΚΑΙ 2 ΜΕΡΕΣ
Σινεφίλ 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 113'

ΚΥΡΙΑΚΗ 13/1
11.00 & 18.00
Ο ΡΑΤΑΤΟΥΗΣ /RATATOUILLE
Κινούμενα Σχέδια 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 117'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 18/1, ΣΑΒΒΑΤΟ 19/1, ΚΥΡΙΑΚΗ 20/1
ΤΟ ΤΕΛΕΣΙΓΡΑΦΟ ΤΟΥ ΜΠΟΡΝ /
THE BOURNE ULTIMATUM
Περιπέτεια 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 120'

ΤΕΤΑΡΤΗ 23/1
20.00
Ημέρα Λέσχης
Προβολή ταινίας και συζήτηση (είσοδος ελεύθερη)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 25/1, ΣΑΒΒΑΤΟ 26/1, ΚΥΡΙΑΚΗ 27/1
ΠΡΟΣΟΧΗ: ΠΟΘΟΣ / LUST, CAUTION
Εποχής 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 156'

ΚΥΡΙΑΚΗ 27/1
11.00 & 18.00
ΣΡΕΚ Ο ΤΡΙΤΟΣ / SHREK THE THIRD
Κινούμενα Σχέδια 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 93'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 1/2, ΣΑΒΒΑΤΟ 2/2, ΚΥΡΙΑΚΗ 3/2
ΕΠΙΚΙΝΔΥΝΕΣ ΥΠΟΣΧΕΣΕΙΣ / EASTERN PROMISES
Θρίλερ 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 100'

ΤΕΤΑΡΤΗ 6/2
20.00
Ημέρα Λέσχης
Προβολή ταινίας και συζήτηση (είσοδος ελεύθερη)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 8/2, ΣΑΒΒΑΤΟ 9/2, ΚΥΡΙΑΚΗ 10/2
ELIZABETH: Η ΧΡΥΣΗ ΕΠΟΧΗ / ELIZABETH: THE GOLDEN AGE
Εποχής 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 114'

ΚΥΡΙΑΚΗ 10/2
11.00 & 18.00
ΩΡΑ ΓΙΑ ΣΕΡΦ / SURF' S UP
Κινούμενα Σχέδια 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 85'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 15/2, ΣΑΒΒΑΤΟ 16/2
ΦΕΣΤΙΒΑΛ ΔΡΑΜΑΣ 2007
Αφιέρωμα στις βραβευμένες ταινίες του Φεστιβάλ ταινιών μικρού μήκους της Δράμας 2007 και συζήτηση με καλεσμένους τους δημιουργούς τους. (είσοδος ελεύθερη)

ΚΥΡΙΑΚΗ 17/2
11.00, 18.00, 20.00
ΠΛΑΝΗΤΗΣ ΓΗ /EARTH
Ντοκιμαντέρ 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 96'

ΤΕΤΑΡΤΗ 20/2
20.00
Ημέρα Λέσχης
Προβολή ταινίας και συζήτηση (είσοδος ελεύθερη)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 22/2, ΣΑΒΒΑΤΟ 23/2, ΚΥΡΙΑΚΗ 24/2
ΣΤΗΝ ΚΟΙΛΑΔΑ ΤΟΥ ΉΛΑ / IN THE VALLEY OF ELAH
Δραματική 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 121'

ΚΥΡΙΑΚΗ 24/2
11.00 & 18.00
THE SIMPSONS: Η ΤΑΙΝΙΑ/ THE SIMPSONS MOVIE
Κινούμενα Σχέδια 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 87'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 29/2, ΣΑΒΒΑΤΟ 1/3, ΚΥΡΙΑΚΗ 2/3
2 ΜΕΡΕΣ ΣΤΟ ΠΑΡΙΣΙ / 2 DAYS IN PARIS
Κομεντί 2007 (Έγχρ.) Διάρκεια: 96'

ΤΕΤΑΡΤΗ 5/3
20.00
Ημέρα Λέσχης
Προβολή ταινίας και συζήτηση (είσοδος ελεύθερη)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 7/3, ΣΑΒΒΑΤΟ 8/3, ΚΥΡΙΑΚΗ 9/3
ΠΕΡΣΕΠΟΛΙΣ / PERSEPOLIS
Κινούμενα Σχέδια 2007 (Ασπρόμ.) Διάρκεια: 95'

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 14/3, ΣΑΒΒΑΤΟ 15/3, ΚΥΡΙΑΚΗ 16/3
ΤΟ ΌΝΕΙΡΟ ΤΗΣ ΚΑΣΣΑΝΔΡΑΣ / CASSANDRA'S DREAM
Δραματική 2007 (Έγχρωμ.) Διάρκεια: 108'

ΤΕΤΑΡΤΗ 19/3
Ημέρα Λέσχης
Προβολή ταινίας και συζήτηση (είσοδος ελεύθερη)


ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 21/3, ΣΑΒΒΑΤΟ 22/3, ΚΥΡΙΑΚΗ 23/3
20.00 &22.30
ΚΥΡΙΑΚΗ 23/3
11.00 &18.00
Ο ΑΣΤΕΡΙΞ ΣΤΟΥΣ ΟΛΥΜΠΙΑΚΟΥΣ ΑΓΩΝΕΣ / ASTERIX AUX JEUX OLYMPIQUES
Κωμωδία 2008 (Έγχρωμ)

ΠΑΡΑΣΚΕΥΗ 28/3, ΣΑΒΒΑΤΟ 29/3, ΚΥΡΙΑΚΗ 30/3
ΛΙΟΝΤΑΡΙΑ ΑΝΤΙ ΠΡΟΒΑΤΩΝ / LIONS FOR LAMBS
Δραματική 2007 (Έγχρωμ.) Διάρκεια: 88'


Η Κινηματογραφική Λέσχη Πετρούπολης

Στοιχεία επικοινωνίας:
τηλ.2105065475
e-mail: cinedp@yahoogroups.com


Προφανώς το πρόγραμμά περιλαμβάνει πλήθος αξιοσημείωτων ταινιών! Οι προβολές γίνονται στον "ζεστό" χώρο του ΠΝΕΥΜΑΤΙΚΟΥ ΚΕΝΤΡΟΥ ΤΟΥ ΔΗΜΟΥ ΠΕΤΡΟΥΠΟΛΗΣ Μπουμπουλίνας & Αθανασίου Διάκου, Πετρούπολη. Τιμή εισητηρίου 5 ευρώ(αν δεν κάνω λάθος).

υγ. Στις ταινίες που δεν αναφέρονται ώρες προβολής, η πρώτη προβολή ξεκινάει στις 20.00 και η δεύτερη στις 22.30

Bikur Ha-Tizmoret

Σκηνοθεσία: Eran Kolirin
Παραγωγής: Israel / France / USA/ 2007
Διάρκεια: 87'

Δεν ξέρω αν στο τέλος θα βγάλει τρίχες η γλώσσα μου, αλλά βλέποντας τέτοιες ταινίες έχω μεγαλύτερη ανάγκη να το ξεστομίζω. Να ο οδηγός, να οι ταινίες σημείο αναφοράς για τον χαλεπό ελληνικό κινηματογράφο. Έρχονται από χώρες σε παρόμοια θέση με την Ελλάδα κινηματογραφικά, όπως εδώ το Ισραήλ, και με εργαλεία την απλότητα την λιτότητα αλλά και την ανιδιοτελή φλόγα της έμπνευσης και της αγάπης για αυτό που κάνουν, φτιάχνουν σπουδαίες ταινίες! Μια από αυτές είναι και τούτη, η καλοκουρδισμένη μπάντα!

Στα του σεναρίου, απλά τα πράγματα. Μια οχταμελής μπάντα άσημων μουσικών της αστυνομικής Αλεξανδρινής κοινότητας ταξιδεύει στο Ισραήλ για μια πολιτιστική παράσταση. Εκεί, στους ξένους τόπους του Ισραήλ θα περιπλανηθούν σαν πλανόδιοι για να βρουν το μέρος που θα τραγουδήσουν. Το ταξίδι τους θα βρει σκέπη στην στέγη της όμορφης ιδιοκτήτριας τοπικού εστιατορίου, και στο σπίτι ενός φίλου της. Όπου ο άνθρωπος αποκαλύπτεται μέσα από την μορφή του και συγκεκριμένα την στολή του.

Ο Eran Kolirin μέσα σε αυτή την ασήμαντη επίσκεψη της Αιγυπτιακής μπάντας κρύβει ισχυρές δηλώσεις γύρω από την ανθρώπινη φύση.
Θα δηλώσει εξ' αρχής την αγεφύρωτη απόσταση ανάμεσα στην εξωτερική ματιά αυτού που κάνεις και την συναισθηματική αλήθεια που περιέχει για το ίδιο το άτομο! Κάτι τόσο μικρό, κάτι ασήμαντο μπορεί να χει ασύλληπτη αξία. Αξία που αποκτά γιατί είναι αναπόσπαστο κομμάτι της ψυχής σου. Μακριά από το τυπικό του περιβλήματος των διαδικασιών. Έτσι και εδώ αυτοί οι άσημοι μουσικοί βρίσκουν την πλάτη όλων των αρμοδίων για να φτάσουν σε αυτό το πολιτιστικό κέντρο για να τραγουδήσουν. Αντιμετωπίζοντας του με αδιαφορία, αλλά μόνο το τέλος μαρτυράει πόσο σημαντικό είναι αυτό που κάνουν για τους ίδιους. Όταν δίνουν μια συναυλία σε εξωτερικό χώρο, για ένα λιγοστό κοινό, με θέα τη μπουγάδα του σπιτιού να αχνοφαίνεται στο βάθος(ω ειρωνεία!)! Αυτοί όμως στο πρόσωπο τους έχουν την μέθη θεϊκής αμβροσίας, από αυτό το μικρό κονσέρτο. Τι σημασία άλλωστε έχει η πραγματικοφανή διάσταση των γεγονότων; Για αυτό μας έχει ήδη προειδοποιήσει ο σκηνοθέτης με έναν πολύ κωμικό διάλογο στο τραπέζι του σπιτιού. Όπου ένας οικογενειάρχης συνεπαρμένος από το πάθος αφηγείται το πως γνώρισε την γυναίκα του. Τουλάχιστον την δική του οπτική.

Για να φτάσουμε μέχρι εδώ όμως έχουν περάσει 80 σχεδόν λεπτά όπου ο σκηνοθέτης μας πληροφορεί τι χρειάζεται ο άνθρωπος για να ζήσει! Ο εκπληκτικός Sasson Gabai έχει πετάξει το μπαλάκι <<είναι σαν να ρωτάς έναν άνθρωπο γιατί χρειάζεται ψυχή;>>. Και ο Korlin εδώ προσπαθεί να βρει την λεπτή αυτή γραμμή. Το όριο, το σύνορο μεταξύ της μορφής και της ψυχής. Γύρω σου βλέπεις ανθρώπους να κρατούν μεγάλες τσάντες και να πάνε στις δουλειές τους, βλέπεις στριμωγμένα άτομα μες στο μπουφάν και σε αστικά λεωφορεία κάπου να πηγαίνουν, καλοχτενισμένες κυράτσες με σακούλες να σηκώνουν τα μαγαζιά. Όλοι έχουν ανάγκη μια μορφή που θα τους δώσει υπόσταση στο κοινωνικό σύνολο. Την μορφή που αποτυπώνονται συνήθως στο διαβατάρικο μυαλό των περαστικών. Την μορφή που είναι το περίβλημα και η άμυνα μαζί του πολύ ευαίσθητου περιεχομένου τους. Της ανθρώπινης φύσης του περιεχομένου. Και ο Eran Kolirin χτυπάει φλέβα χρυσού. Ποιος πιο βαλμένος μες στην μορφή του, μες στην στολή του από έναν στρατηγό του αστυνομικού σώματος; Έτσι βάζει στους ήρωες του την στολή της αστυνομίας. Η ψυχρότητα όλη στοιβαγμένη σε μια στολή. Και έτσι η εμμονή στη μορφή, θα σκορπίσει άφθονες στιγμές γέλιου, μέσα από στατικά νατουραλιστικά πλάνα.

Όμως στο βάθος ακόμα και της στολής κρύβεται ένας άνθρωπος. Υπάρχει μια "ψυχή". Και την ευθύνη για να την αποκαλύψει παίρνει η ελκυστική Ronit Elkabetz. Σκηνές τεράστιας συναισθηματικής πραγματικότητας θα επακολουθήσουν, θα βρουν πρώτα την ανθρώπινη πλευρά του θεατή και μετά θα ξεδιπλώσουν αυτή του στρατηγού. Ενός ανθρώπου του οποίου η ζωή είναι σπαραγμένη. Και δείχνει να 'χει ανάγκη περισσότερο από κάθε άλλον αυτό το ψυχρό κουστούμι. Μέσα από όλους τους ήρωες σε αυτό το μεθυστικό τελευταίο 40λεπτό υψηλής δραματουργικής αισθητικής, θα πάρουμε το καλό και το κακό, θα βυθιστούμε στα έγκατα της ψυχής του και θα τον ακολουθήσουμε στην τουλάχιστον για μια φορά όχι και τόσο μοναχική πορεία. Σε όλο αυτό
πολύ μεγάλη βαρύτητα έχει και ο ρόλος του μουσικού που παίζει το ανεκπλήρωτο κονσέρτο. Θυμίζοντας μας πως η αρχή και το τέλος των πραγμάτων βρίσκεται μέσα μας και όχι στο συμβατικό που επιθυμεί το εξωτερικό στερεότυπο. Αυτό το τελευταίο 40λεπτό είναι ένα μωσαϊκό πολύ συγκινητικών και ατμοσφαιρικών ανθρώπινων σκηνών οι οποίες έχουν τέτοια βαρύτητα που μπορείς να πεις μέχρι ότι και αλληλοαναιρούνται.

Άλλη μια ταινία χαμηλής παραγωγής, που κάνει σπουδαία πράγματα. Δίνει το χιούμορ, δίνει την αλήθεια σε ένα αδιάκοπο ταξίδι χωρίς ποτέ να γνωρίζεις τον προορισμό. Αν και τελικά το αποτέλεσμα είναι ένας καλύτερος κινηματογράφος!
Βαθμολογία 8,5/10

I Am a Fugitive from a Chain Gang

Σκηνοθεσία: Mervyn LeRoy
Παραγωγής: USA/ 1932
Διάρκεια: 93'

Έχουν περάσει 68 χρόνια από τότε, όμως τι έχει αλλάξει; Μια ταινία που κατά την γνώμη μου εγκληματικά δεν πήρε το oscar αν και είχε προταθεί! Διότι ο Mervyn Leroy εδώ κάνει μια τολμηρή δήλωση για το "κύκλωμα" της δικαιοσύνης. Με μια πολύ λιτή αλλά ταυτόχρονα και πολύ γραμμική κινηματογραφική αφήγηση!

Είσαι ένας άνθρωπος όπως ο James Allen, τον οποίον εκπληκτικά υποδύεται ο συμπαθητικός Paul Muni. Έχεις όνειρα που δεν χωράνε στην συμβατικότητα αυτού του κόσμου! Έχεις πυγμή και θάρρος να τα κυνηγήσεις αν και ξέρεις πως δεν θα έχεις καμιά βοήθεια. Άλλωστε, η ηχηρή σου αξιοπρέπεια ποτέ δεν θα ζητούσε από δαύτη. Όμως σε αυτή σου την προσπάθεια αντίμαχο βρίσκεις την κοινωνία. Έναν αντίμαχο που θα προσπαθήσει να σε σπρώξει στον πάτο του ποτηριού. Γιατί; Είναι επικίνδυνη η ύπαρξή σου για το κράτος. Είναι επικίνδυνο να αρνείσαι την στερεότυπη ζωή για την οποία σε έχει προορισθεί. Είναι επικίνδυνο να μην είσαι και εσύ ένας μέρος της πραγματικότητας, ένα πειθήνιο και σιωπηρό γρανάζι στο ρολόι των πραγμάτων όπως το κράτος τα έχει κουρδίσει. Γιατί; Γιατί, όταν αποφασίζεις να πορευτείς τον αυθεντικό δρόμο της ψυχής βάζεις το μυαλό σε εργασία! Στην εργασία της αλήθειας, και όχι του κάστρου που χτίζουν αυτοί. Και αν ξεφύγεις από τον έλεγχο τους, τότε μπορείς να αποκαλύψεις δεκάδες μυστικά για τον τρόπο που χαλιναγωγούν αυτοί. Δυνητικά μπορεί να γίνεις πρότυπο, και μπορείς να ταράξεις τα θανατερά μέχρι πρώτινως ρεύματα! Και τότε είσαι απειλή.

Μια απειλή που κυνηγούν. Που αρχικά θα προσπαθήσουν να την σωφρονίσουν. Προσφέροντας άφθονες συμβατικές επιλογές για μια ζωή βολεμένη. Και αν η προσπάθεια πέσει στο κενό τότε θα σε εξοστρακίσουν. Αφού πρώτα ξευτελίσουν την οντότητα σου ως άνθρωπο. Θα ψάξουν και το μικρό σου ψεγάδι, θα το φουσκώσουν στο μέγεθος που τους βολεύει, και θα ποδοπατήσουν κάθε κατοχυρωμένο σου δικαίωμα. Και από πολίτης γίνεσαι δούλος, γίνεσαι μηδέν, γίνεσαι το θύμα μιας ανελέητης και αδιάκοπης κτηνωδίας! Και αυτό το λένε δικαιοσύνη! Μια δικαιοσύνη χωρίς ανθρωπιά, που δεν μπορεί να δει ορίζοντα. Μια δικαιοσύνη που υπάρχει για να εξασκούν κάποιοι τα βίαια τους ένστικτα. Είτε αυτοί που έχουν διοριστεί να αποφασίζουν, είτε αυτοί που έχουν "εκλεχθεί" να σωφρονίζουν υπό την θέση του τιμωρού.

Και μην εκπλαγείς αν αυτό το δεις και έξω από τα στενά όρια της κατευθυνόμενης δικαιοσύνης. Αυτό είναι το πρότυπο που θέλουν να υιοθετήσουν και στους ανθρώπους. Στερώντας τους τις σκέψεις από τις βασικές ανθρώπινες αρχές. Την συμπόνια, την κατανόηση και την αντικειμενική επίβλεψη των πραγμάτων. Και έτσι εκεί έξω υπάρχουν πολλά φίδια. Που μπορεί να διανύσουν χιλιάδες χιλιόμετρα, να κάνουν τεράστιες θυσίες. Να σου δώσουν ότι πιο μικρό έχεις ανάγκη και έπειτα να το εξαργυρώσουν στο δεκαπλάσιο και στο εικοσαπλάσιο του μεγέθους τους κρατώντας σε στον έλεγχο τους.

Ευτυχώς όμως υπάρχουν και οι άλλοι. Οι άνθρωποι. Που δεν περιμένουν την ανάγκη σου για να προσφέρουν. Που με το βλέμμα χαμηλά, στέκονται στο δικό σου ύψος. Χωρίς αντάλλαγμα σου προσφέρουν την όποια βοήθεια, από την μικρότερη ως την μεγαλύτερη, που δύναται να σου προσφέρουν. Γιατί για αυτούς δεν είσαι ένας αποδιοπομπαίος τράγος. Για αυτούς δεν είσαι μια ευκαιρία να πλουτίσουν ξεπουλώντας ότι ανθρώπινο έχει μείνει. Για αυτούς είσαι ένας άνθρωπος, όπως ο εαυτός τους.

Σε αυτό το μήκος κινήθηκα καθώς παρακολουθούσα αυτή την ταινία. Και πείτε μου, πόσο τα πράγματα έχουν αλλάξει; Ναι ξέρω ποιος μιλάει σήμερα για καταναγκαστικά έργα, ποιος μιλάει για κακομεταχείριση και άσκηση βίας στον πολιτισμένο κόσμο του 21ου αιώνα; Αλλά πίσω από το προσωπείο της δικαιοσύνης οι ίδιες θέσεις και τάσεις υποκινούν μια απάνθρωπη κυβερνούσα εξουσία. Την εξουσία που "διπλωματικά" θέλει να ελέγχει τους καλοπληρωτές πολίτες της!
Βαθμολογία 8,5/10