El auge del humano (Eduardo Williams)

Θα παρακολουθώ πάντα με ιδιαίτερο ενδιαφέρον τη διαφορά ανάμεσα σ' αυτά τα ερωτήματα:
Τι μπορεί και τι δε μπορεί να ζει κάποιος;
ΚΑΙ
Τι μπορεί και τι δε μπορεί να δει κάποιος;

Ο Eduardo Williams κινηματογραφεί τις καθημερινές ομιλίες νέων ανθρώπων από τη Λατινική Αμερική, και τους παρατηρεί σε καθημερινές δραστηριότητες όπως κοινωνικές συναναστροφές, φιλίες, βόλτες στην πόλη ή στην ύπαιθρο, ιδιωτικές στιγμές, τη σχέση τους με το internet και την πορνογραφία, οικογενειακά δείπνα ή σε εργασιακούς χώρους.

Αυτό που προκύπτει είναι μια ανυπόφορη για τον θεατή ταινία. Αυτό που είναι απορίας άξιο, είναι πώς η ζωή που κάποιος πρόθυμα ζει, και που κυριότερα νιώθει άνετα μέσα σ' αυτή, πως προκαλεί πλήξη και αμηχανία σε κάποιον τρίτο, σε κάποιον που την κοιτάζει;

Η ταινία του Williams είναι εντελώς απέριττη για να δώσει κάποια απάντηση πάνω σ' αυτό. Εντελώς απέριττη για να ειρωνευτεί ακόμα την φύση της ζωής. Πρόκειται για μια ταινία αφοσιωμένη στην καταγραφή αλλά και στη δημιουργία ενός αξιοσημείωτου αισθητικού ρυθμού μέσα από τα υλικά την καθημερινότητας.

Κι αυτός ο ρυθμός δεν είναι μια φιλολογική πρόταση αλλά μια συνέπεια της κινηματογράφησης που κινείται όσο το δυνατόν πλησιέστερα στο: "η ζωή είναι αυτό που είναι όταν τη ζεις".

Όταν την κοιτάς η ζωή είναι άλλη. Και παρεκκλίνοντας απ' την ταινία και επεκτείνοντας τη σκέψη μου, θα έλεγα, πως αυτός που ειρωνεύεται την ζωή είναι η επιστήμη. Υπάρχουν όλο και περισσότεροι άνθρωποι που προτιμούν και στρέφονται στη ζωή μέσω της παρατήρησης. Μια εμβίωση της παρατήρησης, και είναι ακριβώς σ' αυτή την αρχή που γιγαντώνεται η επιστήμη, καθώς προσφέρει τρόπους όρασης που -σε αντίθεση με την ταινία του Williams- αφαιρούν την πλήξη του "να κοιτάς τη ζωή". Για να το κάνει αυτό η επιστήμη παρέχει κάποια πρίσματα μέσα απ' τα οποία συνθέτονται συμπεράσματα που σημειώνουν ενδιαφέρον και κυρίως ευκαιρίες για διάλογο. Έτσι ο παρατηρητής -ακόμα κι αν τα συμπεράσματά του, οι κοσμοθεωρίες του, το ενδιαφέρον που του προκαλείται οφείλεται περισσότερο στο πρίσμα όρασης κι όχι στη ζωή αυτή καθ'αυτή- είναι πρόθυμος να ενδώσει στη διαδικασία της παρατήρησης και της ανάλυσης.

Ο Williams δεν δίνει αυτή την ευκολία στον θεατή, εδώ. Δεν τον τοποθετεί σ' αυτόν τον χώρο προσποίησης, αν προτιμάτε. Κατ' αυτόν τον τρόπο η ταινία θα μπορούσε να ειδωθεί κι ως σφοδρή εναντίωση στον δυτικό τρόπο αντίληψης για τον οποίο η απώλεια σκοπού, στόχευσης ή οργανικού πλαισίου θα μπορούσαμε να πούμε ότι αποτελεί και την πιο ακραία επαναστατική πράξη.