Σκηνοθεσία: Paolo Taviani, Vittorio Taviani
Παραγωγή: Italy / France / 2015
Διάρκεια: 120'
«Γράφω, θα γράφω βιβλία. Χρειάζονται. Όπως και να το κάνουμε χρησιμεύουν.», Ζαν Πωλ Σαρτρ.
Τα βιβλία είναι χρήσιμα. Η μουσική είναι χρήσιμη. Οι ζωγραφιές είναι χρήσιμες. Οι φωτογραφίες είναι χρήσιμες. Οι ταινίες είναι χρήσιμες. Οι διηγήσεις είναι χρήσιμες. Οι παραμυθάδες είναι πολύτιμοι. Γιατί είναι αυτοί που φέρουν τις ιστορίες, αυτά τα αυτοτελή διαστήματα μη χρόνου -αφού αναπαράγονται ανεξάρτητα από την χρονική τους συγκυρία- που είναι ικανά να διαρρήξουν, να εμβολιάσουν και να διακόψουν το αχανές συνεχές της πραγματικότητας. Ο ανθρώπινος χωροχρόνος κατασκευάστηκε ως μια ροή αδιάκοπη και συνεχής, ούτως ώστε να δομηθεί η πραγματικότητα. Και η πραγματικότητα, ως δόμηση ή κατασκευή, αποσκοπεί στο να παρέχει ασφάλεια, οργάνωση, γνώση. Αναπόφευκτα όμως, είναι μέρος της βίαιας φύσης της σκοποθεσίας αυτό: περιέρχεται σε πλήξη. Και οι ιστορίες, χρήσιμες όντας ως προς αυτό: την διάσπαση της πλήξης, καταλήγουν πάντα ελκυστικές και ευεργετικές. Γιατί είναι οι μόνες που μπορούν να εισβάλλουν μέσα σ’ αυτόν τον οριζοντιωμένο ανθρωποχρόνο, διερχόμενες όμως έξω απ’ τον χρόνο. Διερχόμενες από τον εαυτό τους.
Οι αδερφοί Ταβιάνι μοιάζουν να επενδύουν σ’ όλη τους τη φιλμογραφία στον εισβολικό χαρακτήρα των ιστοριών. Άλλοτε πιο άδηλα όπως στο Padre padrone ή στο San Michele aveva un gallo κι άλλοτε πιο έκδηλα όπως στο Kaos ή στο Cesare deve morire ή εδώ στο Maraviglioso Boccaccio. Σε κάθε περίπτωση όμως λειτουργούν απ’ την μεριά της κοσμικής τους χρησιμότητας. Φτιάχνουν τις ιστορίες για να είναι χρηστές, μικρές παρενθέσεις στο αχανές της πραγματικότητας ή της πλήξης. Και ως παρενθέσεις θα πρέπει να έχουν αρχή, μέση και τέλος. Αρχή και τέλος σίγουρα. Δεν είναι θέμα κάποιας Αριστοτελικής σοφίας, είναι πρακτικό το ζήτημα. Πρέπει να έχουν αρχή και τέλος γιατί δεν υπάρχει τίποτε πιο εφιαλτικό, τίποτε πιο τρομοκρατικό –και επαναστατικό ίσως- από μια ανοικτή παρένθεση.
